ย้อนรำลึกสมัยเรียนลาดกระบัง

สมัยตอนผมเรียนลาดกระบัง ความรู้สึกที่มีตอนผมเปิดอินเตอร์เน็ตแล้วเห็นพวกพริตตี้เน็ตไอดอล ผมเชื่ออย่างสนิทใจว่าพวกนี้ไม่มีตัวตนจริงๆบนโลกมนุษย์หรอกครับ ใช้คอมพิวเตอร์กราฟฟิคสร้างขึ้นมา ใครจะน่ารักขนาดนี้ ผิวเรียบอย่างกะผิวปลาโลมาเวลาเค้าให้ผมลองไปจับตอนไปดูโชว์ในซาฟารีเวิลด์ ลาดกระบังสมัยนั้นเริ่มมีผู้หญิงเข้ามาเรียนวิศวะเยอะขึ้นมาก แต่ถึงกระนั้นดาวคณะหรือดาวภาคก็ยังไม่สามารถเอารูปถ่ายมาลบหน้าแล้วเรนเดอร์ใหม่ด้วยการ์ดจอประสิทธิ์ภาพสูงสุดเพื่อให้ออกมาเทียบกับบรรดาเน็ตไอดอลได้ บังเอิญผมไม่ใช่เด็กหยาม ไปเดินมาบุญครองเดินสยามทีรู้สึกเหมือนบุญชูเพิ่งลงจากรถทัวร์เหยียบกรุงครั้งแรก เดินทีไรก้มหน้าก้มตาไม่เคยเห็นคนน่ารักที่แมวมองเค้าชอบไปทาบทามกันแถวนั้นเลย เสื้อช็อปที่ใส่เรียนมันช่างเป็นอุปสรรคในการเข้าหาเพศตรงข้ามด้วยเหตุที่ซักปีละครั้ง..นี่ยังไม่นับกางเกงยีนและสไตล์หน้าตาผสานผมเผ้าที่ดุดัน ผมมโนมาตลอดปิดกั้นตนเองไว้กับแค่การเรียนอันหนักหน่วงโดยเฉพาะวันก่อนสอบหนึ่งวัน
..... และแล้วโลกทรรศของผมก็ได้เปิดกว้างขึ้นเมื่อผมเข้าทำงาน หนุ่มสาวออฟฟิตล้วนละม้ายคล้ายคลึงเน็ตไอดอลที่ผมเคยเห็นในจอพีซีของผมสมัยก่อน บ้างก็คล้ายAVไอดอล.. ผมตกใจมาก พอย้อนนึกกลับไปแล้วก็ตลกตัวเองและตัดพ้อในใจตลอดจนถึงทุกวันนี้ว่า เสียดายเวลาช่วงวัยละอ่อน "ทำไมผมถึงไม่เลือกเรียนบัญชีหรืออักษรวะ"

ปล.เห็นน้องๆรุ่นใหม่ๆแล้วชื่นใจ น่ารักทั้งนิสัย หน้าตา ตั้งใจเรียน ออกมาเป็นคนดี ตั้งใจพัฒนาตนเองและประเทศชาติต่อไปนะครับ สู้ๆ