เรารู้สึก....เศร้าๆอ่ะ แบบไม่มีเหตุผล //ถ้ายาวไปขอโทษด้วยนะคะ
สิ่งที่เรากำลังคิดก็มีหลายอย่าง เรื่องเรียน เรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อน เรื่องของนู้นนี่นั่น เรารู้สึกเหมือนปรึกษาใครไม่ได้เลยค่ะ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รับฟังเรานะคะ แต่เหมือนกับว่าเราคิดไปคนละทางกับเขา เราเป็นคนที่คิดมากเกินไปมั้ง เวลาเราต้องการปรึกษาใคร เขาก็เหมือนจะสนใจเราแต่สุดท้ายกลับปล่อยเรานั่งคิดคนเดียว เราก็ไม่อยากเล่าเรื่องอะไรที่เราไปเจอมาให้ใครฟังเลยค่ะ
อย่างเวลาเราทำกิจกรรมเหนื่อยมาจากที่รร ทั้งๆที่กิจกรรมต่างๆเราก็เป็นคนเลือกเองที่เราจะทำ เราอยากเล่าให้แม่ฟังว่า เราไปเจอเรื่องงี้ๆที่รรมานะ รู้มั้ยแม่บอกเราว่าไร "แล้วจะไปทำทำไมกิจกงกิจกรรม" เราไม่ได้บอกเลยว่าเราเหนื่อย เราแค่อบากมาเล่าให้ฟัง อยากเล่าให้ฟังว่าที่เราไปเจอมาเป็นยังไง ปัญหาคืออะไร แม่จะพูดขัดเราตลอด แต่สุดท้ายก็เป็นเราที่ไม่อยากจะคุยอะไรปรึกษากับแม่เราอีก
หรือเรื่องเพื่อน เรามีปมเล็กๆเกี่ยวกับเพื่อนอ่ะค่ะ เราเคยไปเที่ยววันสงกรานต์เพื่อนผญคนหนึ่ง ตอนนั้นเขามาขอให้เราไปด้วยเพราะเขาไม่มีเพื่อนไปด้วยค่ะ เราก็แบบเออออไปด้วยเพราะไม่อยากให้นางไปคนเดียว แต่เหมือนโดนหักหลัง เมื่อตอนนั้นนางนัดผชไว้ค่ะ เราก็แบบไม่รู้ไง พอไปถึงนางก็เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานเดินจับมือกันนำหน้าเรา เราไม่ได้อิจฉาหรือโกรธอะไรเลย ในเมื่อเราก็เห็นว่าเพื่อนเราดีกับเรามาตลอดช่วยเหลืออะไรต่างๆนานา เราก็ไม่อะไร เราบอกเพื่อนว่าเราจะให้แม่มารับ แต่เพื่อนก็มาบอกเราค่ะว่าไม่ต้องรีบกลับก็ได้อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน เดี๋ยวทุ่มนึงไปส่งที่บ้านส่งถึงที่เลย เราก็เลยเอ้อไม่อยากให้แม่มารับเสียเวลา จนเกือบสองทุ่มแล้ว นางกับผชก็ยังจีบกันไม่เลิก ยังเดินทิ้งเราเหมือนเดิม เราเหงามากทั้งๆที่มีกัน3คน แต่เพื่อนเรากลับไม่คิดอย่างนั้น เราไม่ได้อยากให้นางมาสนใจเราหรือเราจะเรียกร้องความสนใจอะไรขนาดนั้น วันนั้นเรากลับบ้านเกือบ4ทุ่ม เราอยากจะไปเล่าให้แม่ฟัง แต่ก็อย่างที่เล่าไป แม่เราคิดคนละอย่างกับเรา เราก็เลยรู้เหมือนปรึกษาแม่ไม่ได้
หลังจากนั้นไม่นาน เราก็เป็นเด็กกิจกรรมค่ะ มีเพื่อนที่รู้จักเยอะ เรามีเพื่อนสนิทอยู่1คนค่ะ เราสนิทกันมากจนมีคนทักว่าเราหน้าเหมือนกัน(55555?) แต่พอเพื่อนสนิทเรามีแฟน เราคุยกับเพื่อนเราน้อยลงทุกวัน จนหายไปเลยไม่ได้ติดต่อเราแบบเมื่อก่อน เราก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร จนตอนนี้เราไปไหนมาไหนคนเดียว ต้องไปกับคนนู้นทีคนนี้ที เหมือนเราไม่มีเพื่อนเลย เพื่อนที่รู้จักเยอะก็ใช่ว่าจะสนิทกันใช่มั้ยคะ เห้ออออ
จากเรื่องความหลังเกี่ยวกับเพื่อน ตอนนี้กลับมาพูดถึงเรื่องปัจจุบันเกี่ยวกับเพื่อน เรามีเพื่อนหลายคนค่ะ เราเป็นคนอารมณ์ดี เป็นคนตลก เพื่อนๆหลายคนมักจะมองเราว่าเราเป็นคนตลก แต่ความจริงไม่เลย ถ้าปิดเทอมยาวๆก็จะไม่มีใครติดต่อมาเลย ไม่ว่าจะเพื่อนสนิทหรือเพื่อนที่ใกล้ชิดกัน เราเหงาแบบบอกไม่ถูก ความจริงเราเป็นคนที่อารมณ์ดีที่เข้ากับใครยากค่ะ กว่าจะรู้จักกับเพื่อนใหม่ต้องใช้เวลาเกือบเดือน
เรื่องครอบครัวบ้าง ครอบครัวเราไม่ได้ดีพร้อมเหมือนครอบครัวไหน ถ้าใครมองมาดูครอบครัวของเราก็อาจจะมองว่าครอบครัวเรารักกันดี เรารู้ได้ไม่นานค่ะว่าพ่อเราไปมีคนอื่น ช่วงนั้นตอนที่เรากับแม่รู้เสียใจมากๆ เราสงสารแม่มากๆ พ่อเราก็ยังไม่รู้ตัว พ่อเราซื้อของให้เขา พ่อเราเปิดร้านขายของชำให้เขา เราไม่รู้นะว่าพ่อจะรู้รึเปล่าว่าเรารู้(?) พ่อคุยโทรศัพท์กับเขาทั้งๆที่เรานั่งในรถกับพ้อ เรารู้ว่าเขาเป็นพ่อเรา พ่อรักเราขนาดไหน แต่ทำแบบนี้ก็เหมือนไม่ได้รักเราใช่มั้ยคะ เราอาจจะทำตัวเป็นเด็กที่เรียกร้องความสนใจอะไรรึเปล่า พ่อดื่มเหล้า ทั้งๆที่รู้ว่าลูกไม่ชอบ พ่อกลับบ้านดึกทั้งๆที่เรากับแม่เป็นห่วง เราพยายามทำดีทุกอย่าง อยากให้เห็นว่าเรารักพ่อมากแค่ไหน
วันนึงเรื่องที่ไม่อยากให้เกิดก็เกิดค่ะ พ่อเราขออย่ากับแม่ ตอนนั้นคนทั้งบ้านไม่เป็นอันเรียนอันทำงานเลยค่ะ ทั้งเราทั้งแม่ทั้งพี่เสียใจมาก แม่เอาแต่ร้องไห้ ตั้งแต่วันนั้นมาเราเกลียดพ่อมากที่ทำให้แม่เสียใจ เราเสียใจมากที่เราหวังว่าพ่อจะเป็นคนดี แต่ก็เป็นแค่หวังแหล่ะค่ะ พ่อหายไปจากบ้าน2-3วันแล้วก็กลับมาเหมือนเดิม ทำเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น //เราพิมมาถึงนี่ทั้งโกรธทั้งเศร้าทั้งร้องไห้เลยนะคะ555555555...
มาเรื่องต่อไปกันดีกว่าค่ะ ถึงนี่แล้ว คนที่กำลังอ่านคงเบื่อมากแล้ว อีนี่เป็นไรมากป่ะ555 เพ้อเจ้ออะไรนักหนาเนี้ย555
ต่อๆๆ เรื่องเรียนค่ะ เราอยากเรียนเกี่ยวกับภาษาค่ะ เราอยากไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศ(มาก) เราเคยขอพ่อ(พ่อมีตังเยอะ..มั้ง) ว่าเราอยากไป พ่อบอกว่าเรียนที่ไทยก็ได้ เราก็โอเคค่ะไม่เป็นไร เราเกลียดคณิตมากกกกกกกกก เราไม่เคยมีความคิดว่าเราชอบเลย คนสอนก็สอนไปส่วนเราค่ะ ไม่รู้เรื่อง เราต้องขอให้ครูสอนใหม่ตั้งหลายครั้ง จนเพื่อนๆบ่นว่าเรียนช้ากว่าห้องอื่น เราก็เลยไม่ขอให้ครูสอนใหม่อีก เราไปเรียนพิเศษไม่นานก็ต้องเลิกค่ะ เพราะเราง่อยมากกกกกกกกง่อยคณิตสุดๆ เรียนไปปวดหัวไป จ่ายค่าเรียนเพิ่มอีกเพราะเราเรียนเลยเวลา สอบได้คะแนนต่ำมากเลยค่ะ รั้งท้ายของห้องเลย เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่เขาเก่งคณิตนี่กินอะไรน้า5555555 เข้าเรื่องต่อนะ แม่เราอยากให้เราเรียนหมอหรือไม่ก็วิศวะ แต่ทำไงได้เราเรียนสายศิลป์มานี่ แม่ก็เลยให้เราเรียนบริหารค่ะ เราเรียนให้แม่ได้ แต่เราก็ไม่มีความสุขรึเปล่าคะ หรือเรามองในแง่ลบไป? เราอยากให้แม่สบาย เราจะพยายาม ตอนนี้เราม.5แล้วปีหน้า เอ้ยไม่ดิ สินปีนี้ต้องชิงมหาลัยกันแล้ว เรายังลังเลอยู่เลย สิ่งที่ชอบกับสิ่งที่ควร?
ตอนนี้ผ่านมาเกือบเดือนแล้ว ที่เราเป็นเครียดๆ ซึมๆ เศร้าๆ เหงาๆ เหวี่ยงๆ ลำคาญ โมโห เบื่อ (เราคงไม่ได้เป็นเม็นเป็นเดือนๆหรอกใช่มั้ย) เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย เราเคยสดใสกว่านี้ เราไม่เคยร้องไห้กับเรื่องเล็กๆน้อยๆ เราขอบคุณคนอ่านมากๆค่ะ ที่อ่านมาจนจบ เรารู้สึกเหมือนกำลังมีคนรับฟังความรู้สึกเราอยู่ รู้สึกเหมือนกำลังมีเพื่อน ขอบคุณล่วงหน้าค่ะที่ตอบโพสนี้
แบบนี้เขาเรียกว่าอาการอะไรคะ ขอระบายด้วย(นิดนึง)
สิ่งที่เรากำลังคิดก็มีหลายอย่าง เรื่องเรียน เรื่องครอบครัว เรื่องเพื่อน เรื่องของนู้นนี่นั่น เรารู้สึกเหมือนปรึกษาใครไม่ได้เลยค่ะ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รับฟังเรานะคะ แต่เหมือนกับว่าเราคิดไปคนละทางกับเขา เราเป็นคนที่คิดมากเกินไปมั้ง เวลาเราต้องการปรึกษาใคร เขาก็เหมือนจะสนใจเราแต่สุดท้ายกลับปล่อยเรานั่งคิดคนเดียว เราก็ไม่อยากเล่าเรื่องอะไรที่เราไปเจอมาให้ใครฟังเลยค่ะ
อย่างเวลาเราทำกิจกรรมเหนื่อยมาจากที่รร ทั้งๆที่กิจกรรมต่างๆเราก็เป็นคนเลือกเองที่เราจะทำ เราอยากเล่าให้แม่ฟังว่า เราไปเจอเรื่องงี้ๆที่รรมานะ รู้มั้ยแม่บอกเราว่าไร "แล้วจะไปทำทำไมกิจกงกิจกรรม" เราไม่ได้บอกเลยว่าเราเหนื่อย เราแค่อบากมาเล่าให้ฟัง อยากเล่าให้ฟังว่าที่เราไปเจอมาเป็นยังไง ปัญหาคืออะไร แม่จะพูดขัดเราตลอด แต่สุดท้ายก็เป็นเราที่ไม่อยากจะคุยอะไรปรึกษากับแม่เราอีก
หรือเรื่องเพื่อน เรามีปมเล็กๆเกี่ยวกับเพื่อนอ่ะค่ะ เราเคยไปเที่ยววันสงกรานต์เพื่อนผญคนหนึ่ง ตอนนั้นเขามาขอให้เราไปด้วยเพราะเขาไม่มีเพื่อนไปด้วยค่ะ เราก็แบบเออออไปด้วยเพราะไม่อยากให้นางไปคนเดียว แต่เหมือนโดนหักหลัง เมื่อตอนนั้นนางนัดผชไว้ค่ะ เราก็แบบไม่รู้ไง พอไปถึงนางก็เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานเดินจับมือกันนำหน้าเรา เราไม่ได้อิจฉาหรือโกรธอะไรเลย ในเมื่อเราก็เห็นว่าเพื่อนเราดีกับเรามาตลอดช่วยเหลืออะไรต่างๆนานา เราก็ไม่อะไร เราบอกเพื่อนว่าเราจะให้แม่มารับ แต่เพื่อนก็มาบอกเราค่ะว่าไม่ต้องรีบกลับก็ได้อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน เดี๋ยวทุ่มนึงไปส่งที่บ้านส่งถึงที่เลย เราก็เลยเอ้อไม่อยากให้แม่มารับเสียเวลา จนเกือบสองทุ่มแล้ว นางกับผชก็ยังจีบกันไม่เลิก ยังเดินทิ้งเราเหมือนเดิม เราเหงามากทั้งๆที่มีกัน3คน แต่เพื่อนเรากลับไม่คิดอย่างนั้น เราไม่ได้อยากให้นางมาสนใจเราหรือเราจะเรียกร้องความสนใจอะไรขนาดนั้น วันนั้นเรากลับบ้านเกือบ4ทุ่ม เราอยากจะไปเล่าให้แม่ฟัง แต่ก็อย่างที่เล่าไป แม่เราคิดคนละอย่างกับเรา เราก็เลยรู้เหมือนปรึกษาแม่ไม่ได้
หลังจากนั้นไม่นาน เราก็เป็นเด็กกิจกรรมค่ะ มีเพื่อนที่รู้จักเยอะ เรามีเพื่อนสนิทอยู่1คนค่ะ เราสนิทกันมากจนมีคนทักว่าเราหน้าเหมือนกัน(55555?) แต่พอเพื่อนสนิทเรามีแฟน เราคุยกับเพื่อนเราน้อยลงทุกวัน จนหายไปเลยไม่ได้ติดต่อเราแบบเมื่อก่อน เราก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร จนตอนนี้เราไปไหนมาไหนคนเดียว ต้องไปกับคนนู้นทีคนนี้ที เหมือนเราไม่มีเพื่อนเลย เพื่อนที่รู้จักเยอะก็ใช่ว่าจะสนิทกันใช่มั้ยคะ เห้ออออ
จากเรื่องความหลังเกี่ยวกับเพื่อน ตอนนี้กลับมาพูดถึงเรื่องปัจจุบันเกี่ยวกับเพื่อน เรามีเพื่อนหลายคนค่ะ เราเป็นคนอารมณ์ดี เป็นคนตลก เพื่อนๆหลายคนมักจะมองเราว่าเราเป็นคนตลก แต่ความจริงไม่เลย ถ้าปิดเทอมยาวๆก็จะไม่มีใครติดต่อมาเลย ไม่ว่าจะเพื่อนสนิทหรือเพื่อนที่ใกล้ชิดกัน เราเหงาแบบบอกไม่ถูก ความจริงเราเป็นคนที่อารมณ์ดีที่เข้ากับใครยากค่ะ กว่าจะรู้จักกับเพื่อนใหม่ต้องใช้เวลาเกือบเดือน
เรื่องครอบครัวบ้าง ครอบครัวเราไม่ได้ดีพร้อมเหมือนครอบครัวไหน ถ้าใครมองมาดูครอบครัวของเราก็อาจจะมองว่าครอบครัวเรารักกันดี เรารู้ได้ไม่นานค่ะว่าพ่อเราไปมีคนอื่น ช่วงนั้นตอนที่เรากับแม่รู้เสียใจมากๆ เราสงสารแม่มากๆ พ่อเราก็ยังไม่รู้ตัว พ่อเราซื้อของให้เขา พ่อเราเปิดร้านขายของชำให้เขา เราไม่รู้นะว่าพ่อจะรู้รึเปล่าว่าเรารู้(?) พ่อคุยโทรศัพท์กับเขาทั้งๆที่เรานั่งในรถกับพ้อ เรารู้ว่าเขาเป็นพ่อเรา พ่อรักเราขนาดไหน แต่ทำแบบนี้ก็เหมือนไม่ได้รักเราใช่มั้ยคะ เราอาจจะทำตัวเป็นเด็กที่เรียกร้องความสนใจอะไรรึเปล่า พ่อดื่มเหล้า ทั้งๆที่รู้ว่าลูกไม่ชอบ พ่อกลับบ้านดึกทั้งๆที่เรากับแม่เป็นห่วง เราพยายามทำดีทุกอย่าง อยากให้เห็นว่าเรารักพ่อมากแค่ไหน
วันนึงเรื่องที่ไม่อยากให้เกิดก็เกิดค่ะ พ่อเราขออย่ากับแม่ ตอนนั้นคนทั้งบ้านไม่เป็นอันเรียนอันทำงานเลยค่ะ ทั้งเราทั้งแม่ทั้งพี่เสียใจมาก แม่เอาแต่ร้องไห้ ตั้งแต่วันนั้นมาเราเกลียดพ่อมากที่ทำให้แม่เสียใจ เราเสียใจมากที่เราหวังว่าพ่อจะเป็นคนดี แต่ก็เป็นแค่หวังแหล่ะค่ะ พ่อหายไปจากบ้าน2-3วันแล้วก็กลับมาเหมือนเดิม ทำเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น //เราพิมมาถึงนี่ทั้งโกรธทั้งเศร้าทั้งร้องไห้เลยนะคะ555555555...
มาเรื่องต่อไปกันดีกว่าค่ะ ถึงนี่แล้ว คนที่กำลังอ่านคงเบื่อมากแล้ว อีนี่เป็นไรมากป่ะ555 เพ้อเจ้ออะไรนักหนาเนี้ย555
ต่อๆๆ เรื่องเรียนค่ะ เราอยากเรียนเกี่ยวกับภาษาค่ะ เราอยากไปแลกเปลี่ยนต่างประเทศ(มาก) เราเคยขอพ่อ(พ่อมีตังเยอะ..มั้ง) ว่าเราอยากไป พ่อบอกว่าเรียนที่ไทยก็ได้ เราก็โอเคค่ะไม่เป็นไร เราเกลียดคณิตมากกกกกกกกก เราไม่เคยมีความคิดว่าเราชอบเลย คนสอนก็สอนไปส่วนเราค่ะ ไม่รู้เรื่อง เราต้องขอให้ครูสอนใหม่ตั้งหลายครั้ง จนเพื่อนๆบ่นว่าเรียนช้ากว่าห้องอื่น เราก็เลยไม่ขอให้ครูสอนใหม่อีก เราไปเรียนพิเศษไม่นานก็ต้องเลิกค่ะ เพราะเราง่อยมากกกกกกกกง่อยคณิตสุดๆ เรียนไปปวดหัวไป จ่ายค่าเรียนเพิ่มอีกเพราะเราเรียนเลยเวลา สอบได้คะแนนต่ำมากเลยค่ะ รั้งท้ายของห้องเลย เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนที่เขาเก่งคณิตนี่กินอะไรน้า5555555 เข้าเรื่องต่อนะ แม่เราอยากให้เราเรียนหมอหรือไม่ก็วิศวะ แต่ทำไงได้เราเรียนสายศิลป์มานี่ แม่ก็เลยให้เราเรียนบริหารค่ะ เราเรียนให้แม่ได้ แต่เราก็ไม่มีความสุขรึเปล่าคะ หรือเรามองในแง่ลบไป? เราอยากให้แม่สบาย เราจะพยายาม ตอนนี้เราม.5แล้วปีหน้า เอ้ยไม่ดิ สินปีนี้ต้องชิงมหาลัยกันแล้ว เรายังลังเลอยู่เลย สิ่งที่ชอบกับสิ่งที่ควร?
ตอนนี้ผ่านมาเกือบเดือนแล้ว ที่เราเป็นเครียดๆ ซึมๆ เศร้าๆ เหงาๆ เหวี่ยงๆ ลำคาญ โมโห เบื่อ (เราคงไม่ได้เป็นเม็นเป็นเดือนๆหรอกใช่มั้ย) เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย เราเคยสดใสกว่านี้ เราไม่เคยร้องไห้กับเรื่องเล็กๆน้อยๆ เราขอบคุณคนอ่านมากๆค่ะ ที่อ่านมาจนจบ เรารู้สึกเหมือนกำลังมีคนรับฟังความรู้สึกเราอยู่ รู้สึกเหมือนกำลังมีเพื่อน ขอบคุณล่วงหน้าค่ะที่ตอบโพสนี้