คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 3
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ
แต่ขอพูดในฐานะคนเป็นแม่นะคะ ไม่มีใครอยากเห็นลูกไปก่อนหรอกค่ะ มันเท่ากับดับชีวิตจิตวิญญาณของเราไปด้วยเลย
เมื่อลูกเกิดมา ชีวิตของแม่ก็จบลงแล้วค่ะ มันจะไปเจริญงอกงามในตัวลูก
ลูกคือสัญลักษณ์ของพ่อแม่ ที่จะประทับตราไว้ในโลกนี้
คุณต้องมีชีวิต ต้องดำรงชีวิตส่วนหนึ่งก็เพื่อพ่อแม่ด้วยค่ะ
ไม่ว่าเค้าจะจากไปโดยที่พร้อมหรือไม่พร้อม นเป็นพ่อเป็นแม่ก็ยังมีห่วงกับลูกเสมอ
อยากให้คุณมีชีวิตที่มีความสุข เพื่อให้เลือดเนื้อเชื้อไขของพ่อแม่ในตัวคุณที่เค้าฝากไว้ได้มีคว่มสุขไปด้วยค่ะู
แต่ขอพูดในฐานะคนเป็นแม่นะคะ ไม่มีใครอยากเห็นลูกไปก่อนหรอกค่ะ มันเท่ากับดับชีวิตจิตวิญญาณของเราไปด้วยเลย
เมื่อลูกเกิดมา ชีวิตของแม่ก็จบลงแล้วค่ะ มันจะไปเจริญงอกงามในตัวลูก
ลูกคือสัญลักษณ์ของพ่อแม่ ที่จะประทับตราไว้ในโลกนี้
คุณต้องมีชีวิต ต้องดำรงชีวิตส่วนหนึ่งก็เพื่อพ่อแม่ด้วยค่ะ
ไม่ว่าเค้าจะจากไปโดยที่พร้อมหรือไม่พร้อม นเป็นพ่อเป็นแม่ก็ยังมีห่วงกับลูกเสมอ
อยากให้คุณมีชีวิตที่มีความสุข เพื่อให้เลือดเนื้อเชื้อไขของพ่อแม่ในตัวคุณที่เค้าฝากไว้ได้มีคว่มสุขไปด้วยค่ะู
สมาชิกหมายเลข 8012185 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 7022120 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4664820 ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 5570879 ถูกใจ, S P T O ถูกใจ, พิมพ์ผิดอยู่เรื่อยเลย ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 6499990 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 748549 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 6428416 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 5773327 ซึ้งรวมถึงอีก 235 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 4
จากใจคนที่สูญเสียไปแล้วทั้งสองคน!! แม่เราจากไปตอนเรา7ขวบ! พ่อจากเราไปตอนเรา10ขวบ! จากไปตอนเด็กทำใจได้เร็วแค่ไหนไม่รู้
จำได้ว่าร้องไห้ไม่นาน แต่ร้องยาวนาน หลังจากสองท่านได้กลับคืนสู่ธรรมชาติ. แล้วเราจะอยู่ยังไง กินอะไร นอนที่ไหน คือพวกเราจนมากๆๆ
ที่พักแค่เพิงหมาแหงน,กินข้าวกับน้ำปลาพริก, ญาติพี่น้องฝั่งพ่อแม่ไม่เคยเหลียวแล, ไม่เคยเลยจริงๆๆ เรามองย้อนกลับไป เค้ากล้าทิ้งให้เด็กอายุเท่านี้อยู่ได้งัยเพียงลำพัง..? สะใจดีจริงๆ. เราก็อยู่แบบดิบๆๆยังงั้นแหล่ะ. ไปวัดไปวาหากินข้าววัด. ระหกระเหเร่ร่อน ได้ไปเรียนโรงเรียนสงเคราะห์ อย่างน้อยได้เรียนหนังสือก็ดีแล้วววว 🙏 ความทรมานมันจะผ่านไปอย่างช้าๆๆๆ จนเริ่มชิน, ชินที่ไม่มีเสาหลักให้ยึด, ชินที่ยึดตัวเองเป็นหลัก! สถานการณ์เหล่านั้นเท่าให้เราโตเร็วกว่าที่คิด, จนบางครั้งลืมไปเลยว่าเราผ่านมาได้ยังไง...ชีวิตยังต้องเดินต่อไป..จนประสบความสำเร็จ!!! กลับไปที่จุดเดิมที่เราเคยอยู่ มองญาติพี่น้องที่ไม่เคยเหลียวแล เค้าต่างหากที่น่าสงสาร, ตอนนี้แม้แต่ลูกหลานเค้าเองยังไม่ดูแลพวกเค้าเลย. เค้าเองไม่มีสิทธิ์แม้จะเอ่ยหรือทวงบุญคุณ เพราะว่าไม่เคยมีบุญคุณอ่ะไรต่อกัน. แต่แปลกตรงที่แค่คนคนนึงแบ่งขนมให้เราเรากลับจำไม่เคยลืม.
นี่แหล่ะชีวิต ยี่สิบปีผ่านไปไวเหมือนโกหก..ตอนนี้เรามีชีวิตที่ดีขึ้น บางทีแอบเสียใจที่บุญคุณพ่อแม่เรายังไม่ได้ทดแทน.. แต่โทษใครไม่ได้ท่านจากไปเร็วเหลือเกิน.... ชีวิตนี้ต่อให้ไม่เหลือใคร เราก็ยังมีลมหายใจและต้องเดินต่อไปให้ไหว.. ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ🙏🙏🌹🌹
จำได้ว่าร้องไห้ไม่นาน แต่ร้องยาวนาน หลังจากสองท่านได้กลับคืนสู่ธรรมชาติ. แล้วเราจะอยู่ยังไง กินอะไร นอนที่ไหน คือพวกเราจนมากๆๆ
ที่พักแค่เพิงหมาแหงน,กินข้าวกับน้ำปลาพริก, ญาติพี่น้องฝั่งพ่อแม่ไม่เคยเหลียวแล, ไม่เคยเลยจริงๆๆ เรามองย้อนกลับไป เค้ากล้าทิ้งให้เด็กอายุเท่านี้อยู่ได้งัยเพียงลำพัง..? สะใจดีจริงๆ. เราก็อยู่แบบดิบๆๆยังงั้นแหล่ะ. ไปวัดไปวาหากินข้าววัด. ระหกระเหเร่ร่อน ได้ไปเรียนโรงเรียนสงเคราะห์ อย่างน้อยได้เรียนหนังสือก็ดีแล้วววว 🙏 ความทรมานมันจะผ่านไปอย่างช้าๆๆๆ จนเริ่มชิน, ชินที่ไม่มีเสาหลักให้ยึด, ชินที่ยึดตัวเองเป็นหลัก! สถานการณ์เหล่านั้นเท่าให้เราโตเร็วกว่าที่คิด, จนบางครั้งลืมไปเลยว่าเราผ่านมาได้ยังไง...ชีวิตยังต้องเดินต่อไป..จนประสบความสำเร็จ!!! กลับไปที่จุดเดิมที่เราเคยอยู่ มองญาติพี่น้องที่ไม่เคยเหลียวแล เค้าต่างหากที่น่าสงสาร, ตอนนี้แม้แต่ลูกหลานเค้าเองยังไม่ดูแลพวกเค้าเลย. เค้าเองไม่มีสิทธิ์แม้จะเอ่ยหรือทวงบุญคุณ เพราะว่าไม่เคยมีบุญคุณอ่ะไรต่อกัน. แต่แปลกตรงที่แค่คนคนนึงแบ่งขนมให้เราเรากลับจำไม่เคยลืม.
นี่แหล่ะชีวิต ยี่สิบปีผ่านไปไวเหมือนโกหก..ตอนนี้เรามีชีวิตที่ดีขึ้น บางทีแอบเสียใจที่บุญคุณพ่อแม่เรายังไม่ได้ทดแทน.. แต่โทษใครไม่ได้ท่านจากไปเร็วเหลือเกิน.... ชีวิตนี้ต่อให้ไม่เหลือใคร เราก็ยังมีลมหายใจและต้องเดินต่อไปให้ไหว.. ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ🙏🙏🌹🌹
สมาชิกหมายเลข 8012185 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 6499990 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4518397 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 5773327 ซึ้ง, Soft Cake ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 4361535 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 4334843 ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 888793 ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 2704025 ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 3391170 ซึ้งรวมถึงอีก 145 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
คนที่ คุณพ่อ คุณแม่ ได้จากไปแล้ว ทำใจกันได้ยังไงค่ะ T T
ตอน ม6 หลังเรียนจบ กำลังจะขึ้นปี 1 คุณพ่อก็เสียไป เข้าใจว่าท่านเหนื่อยมากๆ เส้นเลือดในสมองแตก เสียงตอนพ่อล้ม ยังวนอยู่ในหัว (ไม่อยากนึกอีก อยากจำ แต่ทำไม่ได้)
คือ ร้องให้เยอะ มากกกก แต่ไม่ร้องพร่ำเพื่อ อันไหน งานคืองาน จะร้องตอนว่างๆ ตอนคิดถึง ตอนสงสารพ่อ ทำใจได้ แต่ยากมาก เจ็บ ปวด ทุกอย่าง เหมือนเราจะตาย
ทุกอย่างอ่า
ผ่านมาแล้ว 8 9 ปี ยังร้องอยู่เลย แต่นานๆจะร้อง น้ำตาซึมออกมา
คือ ตอนนี้ คิดเสมอว่า ถ้ามีอะไรกับคนอื่นๆในบ้านอีก เรารับไม่ได้จริงๆ อยู่ไม่ได้แน่ๆ
ยังคิดไม่ออกว่าจะอยู่ยังไง จะเป็นยังไง กลัวไปหมดทุกอย่าง ไม่อยากให้มีแบบนั้นอีก
แค่พิมพ์ตอนนี้ ก็อึดอัดมาก ไม่อยากจะรับรู้อะไร ไม่อยากจะเสียใครไปอีก > <
สอบถามเพื่อนที่มีประสบการณ์ค่ะ ยังร้อง ยังทำใจได้ อยู่ไหม ยากมากไหม