ผมอยุปี1 แอบชอบเพื่อนในคณะ สาขาเดียวกัน ชอบมาเกือบปีแล้ว อยุด้วยกันจนสนิท แบบสาขาผมเปนวิศวะ เค้าจะสอนให้อยุด้วยกันเพื่อนจะอยุด้วยกันหมดทั้งผู้ชายผู้หญิง ค่อนข้างสนิทกันหมด ตบหัวเล่นหัวกันได้ คนที่ผมชอบนี่ แรกๆผมก้ไม่ได้คิดอะไร นั่งเรียนใกล้ๆกัน เดินไปเรียนไปไหนมาไหนกันปกติ จนผ่านไปหลายเดือน ผมไม่รู้เป็นอะไร ชอบมองเขาอยู่ตลอด แอบมองแบบหลบๆ พอเขาสบตากันหนีทำหน้านิ่ง แต่ก้จะพยายามจะหาเรื่องเข้าไปคุย เข้าไปเล่นด้วย เวลาอยุรวมกันทั้งสาขาก้พยายามจะไปยืนใกล้ๆเขา ตีแขนบ้าง ลูบหัวบ้าง ยิ่งนานๆไปความรุสึกยิ่งเปลี่ยน ผมจะเริ่มทำตัวติดกับเขา ทักเฟสไปบ้าง ถามว่าตื่นยัง กินอะไรยัง กินข้าวที่ไหน เราออกไปข้างนอกฝากซื้อไรมั้ย การบ้านทำยัง ฝันดี อะไรประมาณนี้ แล้วก้จะไม่ค่อยสบอารมเวลาเหนผุชาย(ที่ไม่ใช่เพื่อนในสาขา)มาคุยกับเขา
มีครั้งนึงก่อนปิดเทอม1 เค้าจะขึ้นเครื่องกลับบ้าน ผมแอบถามเพื่อนเขาเรื่องเวลาขึ้นเครื่อง แล้วผมก้นั่งรถตามไป จากชลบุรีไปดอนเมืองเลย(ใจสั่งมาจริงๆ เพราะวันรุ่งขึ้นตอนเช้าผมก้มีธุระ ไปดอนเมืองเสร็จนั่งรถกลับชลบุรีคืนนั้นเลย) แล้วก้ทำเปนว่าผ่านมาทำธุระแถวนั้นเลยแวะมาส่ง แต่จริงๆแล้วผมอยากไปส่งเขากลับบ้าน ถ้าไม่มีธุระผมคงนั่งเครื่องตามเขาไปแล้ว หลังจากนั้นผมก้เริ่มจะเปิดเผยความรุสึกเรื่อยๆ เขาก้เหมือนจะรุ มีเวลาคุยกันมากขึ้น รุเรื่องราวชีวิตสมัยมัธยมกันหมด ผมยิ่งรุสึกชอบจนรักจนถอนตัวไม่ได้ เวลาถามเขา เขาก้ยังยืนยันสถานะเพื่อน
จนมาเดือนที่แล้ว มีรุ่นพี่ในสาขาอีกคนมาจีบเขาเหมือนกัน ผมกับเขาก้ยังคุยกันปกติ แต่ยอมรับเลยว่าข้างในผมไม่ปกติ ผมจะไม่อยากมองเวลาเหนเขาคุยกับรุ่นพี่คนนั้น บางทีเกบอารมไม่ไหวจนต้องรีบกลับหอนั่งเครียด นั่งซึม บางทีก้ร้องไห้ เครียดจนกลับมาสูบบุหรี่อีกอีก อาจจะดูโง่ ทำร้ายตัวเองแต่ ผมไม่รุจะทำไง เขาบอกว่าไม่อยากคุยซ้อน แล้ววันนึงเขาก้เลือก เขาบอกว่าผมกับเขาเปนเพื่อนกันดีแล้ว เขาบอกว่าเขารุสึกดีกับผม แต่ยังไม่ถึงกับชอบ เขากลัวว่าถ้าเปนมากกว่าเพื่อนแล้วอะไรๆจะไม่เหมือนเดิม เขาบอกเขาเปนคนที่ถ้าเลิกกับแฟนเก่าแล้ว หน้าก้มองกันไม่ได้ เขาเลยบอกให้ผมทำใจนะ แต่เขาจะทำตัวเหมือนปกติ ผมก้ยังสนิทกับเขาปกติ แบบว่าตัวติดกันเหมือนเดิม ผมก้อยุใกล้ๆเขาจนบางทีก้ออกหน้าออกตาไปบ้าง เวลาใครแซวเขาก้จะบอกว่าเพื่อนกัน ผมก้จะยิ้มๆ แต่คำว่าเพื่อนนั้นทิ่มแทงใจผมมาก ปากผมก้บอกแล่ะว่าเพื่อนกัน แต่ใจผมไม่ใช่ ผมตัดใจไม่คิดอะไรกับเขาไม่ได้เลย ก้เจอกันเล่นกันคุยกันทุกวัน
ปัญหาอีกอย่างคือตอนนี้ ความสัมพันธ์ของเขากับรุ่นพี่คนนั้นก้เริ่มเปิดเผยมากขึ้น ไปไหนมาไหนด้วยกันบ้าง เพราะผมปี1 คณะผมห้ามใช้รถ เลยออกไปไหนไม่ได้ เวลาเขาไปกับรุ่นพี่แล้วเชคอินรึถ่ายรูปลงผมต้องแอบนั่งร้องไห้ทุกที นั่งซึมทุกที ก้พยายามจะห้ามใจแล้ว แต่มันทำไม่ได้ เขาก้เปิดเผยนะ ไปไหนก้บอกผม ไปข้างนอกนะ กินข้าวนะ กลับมาแล้วนะ ช่วงแรกๆผมแทบจะร้องไห้ต่อหน้าเขา เขาก้เหมือนดูอาการผมแล้วรุ หลังๆมาถ้าผมไม่ถามเองเขาก้จะไม่พูด เหมือนไม่อยากทำร้ายจิตใจผม
มีครั้งนึงผมรุมาว่า เขาคุยกับเพื่อนผู้หญิงสมัยมัธยมของเขา เรื่องผม ประมาณว่าเขาขึ้นหอไปแอบร้องไห้ เขาทำให้เพื่อน(ผม)เสียใจ เขาไม่อยากเสียผมไป ถ้าเปนแฟนกันแล้วเลิกกัน เขาก้เครียดเรื่องนี้ไม่ต่างจากผม เขาเลยไปคุยกับรุ่นพี่คนนั้นแทน อาจจะเพื่อให้ผมตัดใจแล้วก้คิดกับเขาแค่เพื่อน เขาก้เคยบอกนะว่าเวลาใครถามเขาบอกว่าไม่ได้คิดไรกับผม แต่จริงๆเขาก้รุสึกดีนะ อาจจะเกือบชอบ แต่คำว่าเพื่อนมันก้ยังคั่นอยู่ มาตอนนี้เขาก้เริ่มเปิดเผยกับรุ่นพี่คนนั้นมากขึ้น ไม่ต้องถามว่าผมเปนไง แอบขึ้นหอมานั่งร้องไห้นั่งซึมทุกวัน เพราะไม่อยากให้เขาเหนว่าผมเครียด ผมก้ยังแอบๆมองเวลาเขาอยุกับรุ่นพี่ มองแล้วก้ยิ่งเจบ บางทีนอนๆอยุแล้วภาพเขา2คนแวบเข้ามา ผมนี่นอนน้ำตาไหลเลย บางทีอยากตะโกนอยากดิ้นไปดิ้นมาอยุบนเตียง ยิ่งนานวันอากหารผมก้ยิ่งแย่ แต่ก้ยังคุยกับเขาเหมือนเดิม ยังไหว้รุ่นพี่คนนั้นเหมือนเดิม เปนรุ่นพี่ปีสูง(แต่แทบมองหน้าไม่ได้แล้ว) ให้ตัดใจคงยาก
ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ ใครเคยผ่านชีวิตแบบนี้มาบ้างลองมาแชร์มาให้แง่คิดผมหน่อยว่าควรทำตัวยังไง ตัดใจ ไม่คุย รึแอบรักแล้วก้รอเขาต่อไป ขอบคุณครับบ...KP
แอบรักเพื่อนในคณะ สาขาเดียวกัน แต่ติดคำว่าเพื่อนกั้นกลางอยู่
มีครั้งนึงก่อนปิดเทอม1 เค้าจะขึ้นเครื่องกลับบ้าน ผมแอบถามเพื่อนเขาเรื่องเวลาขึ้นเครื่อง แล้วผมก้นั่งรถตามไป จากชลบุรีไปดอนเมืองเลย(ใจสั่งมาจริงๆ เพราะวันรุ่งขึ้นตอนเช้าผมก้มีธุระ ไปดอนเมืองเสร็จนั่งรถกลับชลบุรีคืนนั้นเลย) แล้วก้ทำเปนว่าผ่านมาทำธุระแถวนั้นเลยแวะมาส่ง แต่จริงๆแล้วผมอยากไปส่งเขากลับบ้าน ถ้าไม่มีธุระผมคงนั่งเครื่องตามเขาไปแล้ว หลังจากนั้นผมก้เริ่มจะเปิดเผยความรุสึกเรื่อยๆ เขาก้เหมือนจะรุ มีเวลาคุยกันมากขึ้น รุเรื่องราวชีวิตสมัยมัธยมกันหมด ผมยิ่งรุสึกชอบจนรักจนถอนตัวไม่ได้ เวลาถามเขา เขาก้ยังยืนยันสถานะเพื่อน
จนมาเดือนที่แล้ว มีรุ่นพี่ในสาขาอีกคนมาจีบเขาเหมือนกัน ผมกับเขาก้ยังคุยกันปกติ แต่ยอมรับเลยว่าข้างในผมไม่ปกติ ผมจะไม่อยากมองเวลาเหนเขาคุยกับรุ่นพี่คนนั้น บางทีเกบอารมไม่ไหวจนต้องรีบกลับหอนั่งเครียด นั่งซึม บางทีก้ร้องไห้ เครียดจนกลับมาสูบบุหรี่อีกอีก อาจจะดูโง่ ทำร้ายตัวเองแต่ ผมไม่รุจะทำไง เขาบอกว่าไม่อยากคุยซ้อน แล้ววันนึงเขาก้เลือก เขาบอกว่าผมกับเขาเปนเพื่อนกันดีแล้ว เขาบอกว่าเขารุสึกดีกับผม แต่ยังไม่ถึงกับชอบ เขากลัวว่าถ้าเปนมากกว่าเพื่อนแล้วอะไรๆจะไม่เหมือนเดิม เขาบอกเขาเปนคนที่ถ้าเลิกกับแฟนเก่าแล้ว หน้าก้มองกันไม่ได้ เขาเลยบอกให้ผมทำใจนะ แต่เขาจะทำตัวเหมือนปกติ ผมก้ยังสนิทกับเขาปกติ แบบว่าตัวติดกันเหมือนเดิม ผมก้อยุใกล้ๆเขาจนบางทีก้ออกหน้าออกตาไปบ้าง เวลาใครแซวเขาก้จะบอกว่าเพื่อนกัน ผมก้จะยิ้มๆ แต่คำว่าเพื่อนนั้นทิ่มแทงใจผมมาก ปากผมก้บอกแล่ะว่าเพื่อนกัน แต่ใจผมไม่ใช่ ผมตัดใจไม่คิดอะไรกับเขาไม่ได้เลย ก้เจอกันเล่นกันคุยกันทุกวัน
ปัญหาอีกอย่างคือตอนนี้ ความสัมพันธ์ของเขากับรุ่นพี่คนนั้นก้เริ่มเปิดเผยมากขึ้น ไปไหนมาไหนด้วยกันบ้าง เพราะผมปี1 คณะผมห้ามใช้รถ เลยออกไปไหนไม่ได้ เวลาเขาไปกับรุ่นพี่แล้วเชคอินรึถ่ายรูปลงผมต้องแอบนั่งร้องไห้ทุกที นั่งซึมทุกที ก้พยายามจะห้ามใจแล้ว แต่มันทำไม่ได้ เขาก้เปิดเผยนะ ไปไหนก้บอกผม ไปข้างนอกนะ กินข้าวนะ กลับมาแล้วนะ ช่วงแรกๆผมแทบจะร้องไห้ต่อหน้าเขา เขาก้เหมือนดูอาการผมแล้วรุ หลังๆมาถ้าผมไม่ถามเองเขาก้จะไม่พูด เหมือนไม่อยากทำร้ายจิตใจผม
มีครั้งนึงผมรุมาว่า เขาคุยกับเพื่อนผู้หญิงสมัยมัธยมของเขา เรื่องผม ประมาณว่าเขาขึ้นหอไปแอบร้องไห้ เขาทำให้เพื่อน(ผม)เสียใจ เขาไม่อยากเสียผมไป ถ้าเปนแฟนกันแล้วเลิกกัน เขาก้เครียดเรื่องนี้ไม่ต่างจากผม เขาเลยไปคุยกับรุ่นพี่คนนั้นแทน อาจจะเพื่อให้ผมตัดใจแล้วก้คิดกับเขาแค่เพื่อน เขาก้เคยบอกนะว่าเวลาใครถามเขาบอกว่าไม่ได้คิดไรกับผม แต่จริงๆเขาก้รุสึกดีนะ อาจจะเกือบชอบ แต่คำว่าเพื่อนมันก้ยังคั่นอยู่ มาตอนนี้เขาก้เริ่มเปิดเผยกับรุ่นพี่คนนั้นมากขึ้น ไม่ต้องถามว่าผมเปนไง แอบขึ้นหอมานั่งร้องไห้นั่งซึมทุกวัน เพราะไม่อยากให้เขาเหนว่าผมเครียด ผมก้ยังแอบๆมองเวลาเขาอยุกับรุ่นพี่ มองแล้วก้ยิ่งเจบ บางทีนอนๆอยุแล้วภาพเขา2คนแวบเข้ามา ผมนี่นอนน้ำตาไหลเลย บางทีอยากตะโกนอยากดิ้นไปดิ้นมาอยุบนเตียง ยิ่งนานวันอากหารผมก้ยิ่งแย่ แต่ก้ยังคุยกับเขาเหมือนเดิม ยังไหว้รุ่นพี่คนนั้นเหมือนเดิม เปนรุ่นพี่ปีสูง(แต่แทบมองหน้าไม่ได้แล้ว) ให้ตัดใจคงยาก
ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ ใครเคยผ่านชีวิตแบบนี้มาบ้างลองมาแชร์มาให้แง่คิดผมหน่อยว่าควรทำตัวยังไง ตัดใจ ไม่คุย รึแอบรักแล้วก้รอเขาต่อไป ขอบคุณครับบ...KP