ในตอนเด็กข้าพเจ้าเคยมีความฝัน ว่าอยากช่วยพัฒนาชาติให้เจริญรุ่งเรืองยิ่งใหญ่ อยากเป็นเศรษฐีมีเงินใช้มากมายมหาศาล
แต่ในวันหนึ่งข้าพเจ้า ได้เล่นเกมส์ๆหนึ่งเป็นเกมส์ที่ไม่ดังมาก มีคนเล่นประมาณ2000คน(โดยประมาณ)
ช่วงแรกๆข้าพเจ้าเล่นเกมส์โดยที่ไม่รู้อะไรเลย
เพราะความไม่รู้อะไรเลยจึงพลาดโอกาสในหลายๆเรื่องทั้งเรื่องการค้า(ในเกมส์เป็นแบบfreetrade ตั้งร้านเองที่ไหนก็ได้) การดรอปของ การอัพสกิล ทำให้เสียเวลาไปมากกับการเรียนรู้ แต่พอเรียนรู้ก็พัฒนาอย่างรวดเร็ว สร้างตัวละครที่ดีและsoloได้ ออกมาจนได้
ผ่านไป6เดือน ข้าพเจ้าเริ่มหันมาสนใจการค้า เนื่องจากsolo หาของดีๆชั้นสูง ได้ยาก จึงต้องหาซื้อเอาแต่ราคามันก็สูงมาก
ข้าพเจ้าจึงเริ่มทำการค้าบ้างโดยสร้างตัวละครอีกตัวไว้ค้าขาย ส่วนตัวเก่าวิ่งหาของ แต่เดิมก็วิ่งไปเรื่อยๆ หาอะไรได้ก็ขาย
3เดือนต่อมา ข้าพเจ้าเรียนรู้ที่จะตั้งร้านโดยมีแบรน(เพราะมันจะทำให้จดจำและสนใจสินค้าเราตลอด) และขายของราคากลาง-แพง(ถูกไม่ค่อยขาย) ทำให้หาของมาขายได้เรื่อยๆ จนกระทั้งแพทซ์ใหม่อัพเดท มีการเพิ่มระบบต่างๆ
ข้าพเจ้าก็ได้เริ่มทำเป็นอุตสาหกรรมคือหาของจากตลาดไปคราฟของมาขายในราคาที่แพง(มากๆๆ) ซึ่งก็ขายได้ เพราะเป็นของที่ทุกคนต้องใช้ในการทำเควส นอกจากนี้ก็เริ่มทำการคราฟชุด ซึ่งไม่ค่อยมีใครทำกัน โดยชุดที่คราฟจะคราฟมาขายไม่มาก(เท่าที่ขายไปทั้งหมดมีประมาณ22ชุด ในเกมส์มีประมาณ26ชุด) มันคล้ายๆกับการผูกขาดไปในตัว
ด้วยการค้าขายแบบนี้ทำให้ได้เงินมาก มากจนซื้อของที่ต้องการได้หมด และแร่แพงๆมาเก็บสะสมได้สบายๆ
จนมาถึงจุดหนึ่งข้าพเจ้า เริ่มเบื่อหน่ายกับการค้าขาย เพราะมันถึงจุดที่เรียกได้ว่าสูงสุดแล้ว
มันได้ทำให้ข้าพเจ้า ได้คิดว่า
เราจะอยากรวยไปทำไม เราซื้อนู้นซื้อนี้ตามความอยากไปเรื่อยๆ แต่ความอยากมันก็ไม่ได้ลดลงเลย ความอยากมันไม่ได้เกิดจากสิ่งของแต่มันเกิดจากตัวเรา เราต้องเสีย(เวลา)ไปกับการสรรหาของเพื่อตอบสนองความอยาก กระนั้นหรือ มันน่าเบื่อซ้ำซากจำเจ
ในโลกความเป็นจริง มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้ คนส่วนใหญ่ในสังคมพอเกิดก็เรียนหนังสือ โตมาก็ทำงาน แต่เราทำสิ่งเหล่านี้ไปเพื่ออะไรละ เราทำงานเก็บเงินซื้อนู้นซื้อนี้เพื่ออะไร ในเมื่อตายไปเราก็เอาไปได้มันไม่ใช่ของถาวรสำหรับเราหรือใครเลย
เราทำได้ก็แต่ใช้เงินเพื่อสร้างความสุขให้แก่เรา และคนอื่น แต่ความสุขมันเกิดจากตัวเราหรือคนอื่นมิใช่หรือ
เงินมีมากไปก็เป็นภัย มีน้อยไปก็ขาดแคลน มีพอกินพอใช้ในยามเจ็บป๋วย นั้นไม่ดีกว่าหรือ
ประเทศชาติเองก็เช่นกัน เราคนบอกว่าเราควรพัฒนาให้ประเทศชาติยิ่งใหญ่ เจริญ แต่เราลืมไปหรือเปล่าว่าประเทศชาติเกิดจากประชาชน ถ้าเราพัฒนาประเทศจนเจริญแต่แลกมากับความทุกข์ของประชาชน มันจะมีค่าอะไรในเมื่อความเจริญนั้นไม่ได้คงอยู่ถาวร สักวันมันก็ล่มไป อาณาจักรโรมไม่ได้สร้างเสร็จภายในวันเดียว และไม่ได้ล่มสลายภายในวันเดียวเช่นกัน
ทำไมเราไม่สร้างสังคมประเทศชาติ เพื่อประชาชนละ ให้ประชาชนทุกคนมีอยู่มีกิน มีความเท่าเทียมในความเป็นมนุษย์เหมือนกัน มนุษย์ทุกคนล้วนมีความคิด ซึ่งความคิดอาจจะแตกต่างกัน ความคิดต่างนำมาสู่การเลือก บางคนเลือกที่จะเชื่อสิ่งนั้นสิ่งนี้
บางคนนับถือศาสนานั้นศาสนานี้ เชียร์พรรคนั้นพรรคนี้ ชอบคนนั้นชอบคนนี้ รับข่าวสารเฉพาะจากฝั่งนั้นจากฝั่งนี้
แต่ทุกคนก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน มันควรที่จะเคารพความคิดและการตัดสินใจที่ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนนิ
มนุษย์สร้างกฎหมายขึ้นมาก็เพื่อใช้ควบคุมคนในสังคม ให้ไม่ไปรุกล้ำคนอื่น แต่การทำตามกฎหมายเพียงอย่างเดียวมันไม่ได้ทำให้ประชาชนมีอยู่มีกิน มันไม่ได้ทำให้ประชาชนนอนหลับมีความสุข มันไม่ได้ทำให้ผู้พิการที่มาขอทานเลิกขอทาน มันไม่ได้ทำให้คนจนรวยขึ้น มันแค่ทำให้คนในสังคม
ปฎิบัติเหมือนกัน ปัจจุบันสังคมเรามีปัญหาอย่างมาก แต่ปัญหาร้ายแรงที่สุดคือเศรษฐกิจ หากเศรษฐกิจเราพินาศเมื่อไหร่ กฎหมายก็จะไร้ค่า เมื่อเศรษฐกิจล่ม คนก็ไม่มีงานทำ เมื่อคนไม่มีงานทำ คนก็ไม่มีเงิน เมื่อคนไม่มีเงิน ก็ไม่สามารถซื้ออาหารกินได้
เมื่อซื้ออาหารกินไม่ได้เขาก็ทำทุกวิธีทางเพื่อหาอาหาร ไม่ว่าจะตามกฎหมายหรือนอกกฎหมาย อาชญากรก็จะครองเมือง
ไม่มีใครอยากเป็นอาชญากรหรอก แต่เพราะถูกหล่อหลอมด้วยสังคม สิ่งแวดล้อม ความเชื่อ ความจำเป็น ทำให้เขาต้องเป็นอาชญากร
ผมจึงขอเล่ามาเพียงแค่นี้ครับ ขอบคุณสำหรับผู้ที่อ่านจนจบ^ ^
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ถ้าอ่านแล้วไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรครับ เพราะผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขียนสิ่งนี้ทำไม
ความคิดของข้าพเจ้า
แต่ในวันหนึ่งข้าพเจ้า ได้เล่นเกมส์ๆหนึ่งเป็นเกมส์ที่ไม่ดังมาก มีคนเล่นประมาณ2000คน(โดยประมาณ)
ช่วงแรกๆข้าพเจ้าเล่นเกมส์โดยที่ไม่รู้อะไรเลย
เพราะความไม่รู้อะไรเลยจึงพลาดโอกาสในหลายๆเรื่องทั้งเรื่องการค้า(ในเกมส์เป็นแบบfreetrade ตั้งร้านเองที่ไหนก็ได้) การดรอปของ การอัพสกิล ทำให้เสียเวลาไปมากกับการเรียนรู้ แต่พอเรียนรู้ก็พัฒนาอย่างรวดเร็ว สร้างตัวละครที่ดีและsoloได้ ออกมาจนได้
ผ่านไป6เดือน ข้าพเจ้าเริ่มหันมาสนใจการค้า เนื่องจากsolo หาของดีๆชั้นสูง ได้ยาก จึงต้องหาซื้อเอาแต่ราคามันก็สูงมาก
ข้าพเจ้าจึงเริ่มทำการค้าบ้างโดยสร้างตัวละครอีกตัวไว้ค้าขาย ส่วนตัวเก่าวิ่งหาของ แต่เดิมก็วิ่งไปเรื่อยๆ หาอะไรได้ก็ขาย
3เดือนต่อมา ข้าพเจ้าเรียนรู้ที่จะตั้งร้านโดยมีแบรน(เพราะมันจะทำให้จดจำและสนใจสินค้าเราตลอด) และขายของราคากลาง-แพง(ถูกไม่ค่อยขาย) ทำให้หาของมาขายได้เรื่อยๆ จนกระทั้งแพทซ์ใหม่อัพเดท มีการเพิ่มระบบต่างๆ
ข้าพเจ้าก็ได้เริ่มทำเป็นอุตสาหกรรมคือหาของจากตลาดไปคราฟของมาขายในราคาที่แพง(มากๆๆ) ซึ่งก็ขายได้ เพราะเป็นของที่ทุกคนต้องใช้ในการทำเควส นอกจากนี้ก็เริ่มทำการคราฟชุด ซึ่งไม่ค่อยมีใครทำกัน โดยชุดที่คราฟจะคราฟมาขายไม่มาก(เท่าที่ขายไปทั้งหมดมีประมาณ22ชุด ในเกมส์มีประมาณ26ชุด) มันคล้ายๆกับการผูกขาดไปในตัว
ด้วยการค้าขายแบบนี้ทำให้ได้เงินมาก มากจนซื้อของที่ต้องการได้หมด และแร่แพงๆมาเก็บสะสมได้สบายๆ
จนมาถึงจุดหนึ่งข้าพเจ้า เริ่มเบื่อหน่ายกับการค้าขาย เพราะมันถึงจุดที่เรียกได้ว่าสูงสุดแล้ว
มันได้ทำให้ข้าพเจ้า ได้คิดว่า
เราจะอยากรวยไปทำไม เราซื้อนู้นซื้อนี้ตามความอยากไปเรื่อยๆ แต่ความอยากมันก็ไม่ได้ลดลงเลย ความอยากมันไม่ได้เกิดจากสิ่งของแต่มันเกิดจากตัวเรา เราต้องเสีย(เวลา)ไปกับการสรรหาของเพื่อตอบสนองความอยาก กระนั้นหรือ มันน่าเบื่อซ้ำซากจำเจ
ในโลกความเป็นจริง มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้ คนส่วนใหญ่ในสังคมพอเกิดก็เรียนหนังสือ โตมาก็ทำงาน แต่เราทำสิ่งเหล่านี้ไปเพื่ออะไรละ เราทำงานเก็บเงินซื้อนู้นซื้อนี้เพื่ออะไร ในเมื่อตายไปเราก็เอาไปได้มันไม่ใช่ของถาวรสำหรับเราหรือใครเลย
เราทำได้ก็แต่ใช้เงินเพื่อสร้างความสุขให้แก่เรา และคนอื่น แต่ความสุขมันเกิดจากตัวเราหรือคนอื่นมิใช่หรือ
เงินมีมากไปก็เป็นภัย มีน้อยไปก็ขาดแคลน มีพอกินพอใช้ในยามเจ็บป๋วย นั้นไม่ดีกว่าหรือ
ประเทศชาติเองก็เช่นกัน เราคนบอกว่าเราควรพัฒนาให้ประเทศชาติยิ่งใหญ่ เจริญ แต่เราลืมไปหรือเปล่าว่าประเทศชาติเกิดจากประชาชน ถ้าเราพัฒนาประเทศจนเจริญแต่แลกมากับความทุกข์ของประชาชน มันจะมีค่าอะไรในเมื่อความเจริญนั้นไม่ได้คงอยู่ถาวร สักวันมันก็ล่มไป อาณาจักรโรมไม่ได้สร้างเสร็จภายในวันเดียว และไม่ได้ล่มสลายภายในวันเดียวเช่นกัน
ทำไมเราไม่สร้างสังคมประเทศชาติ เพื่อประชาชนละ ให้ประชาชนทุกคนมีอยู่มีกิน มีความเท่าเทียมในความเป็นมนุษย์เหมือนกัน มนุษย์ทุกคนล้วนมีความคิด ซึ่งความคิดอาจจะแตกต่างกัน ความคิดต่างนำมาสู่การเลือก บางคนเลือกที่จะเชื่อสิ่งนั้นสิ่งนี้
บางคนนับถือศาสนานั้นศาสนานี้ เชียร์พรรคนั้นพรรคนี้ ชอบคนนั้นชอบคนนี้ รับข่าวสารเฉพาะจากฝั่งนั้นจากฝั่งนี้
แต่ทุกคนก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน มันควรที่จะเคารพความคิดและการตัดสินใจที่ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนนิ
มนุษย์สร้างกฎหมายขึ้นมาก็เพื่อใช้ควบคุมคนในสังคม ให้ไม่ไปรุกล้ำคนอื่น แต่การทำตามกฎหมายเพียงอย่างเดียวมันไม่ได้ทำให้ประชาชนมีอยู่มีกิน มันไม่ได้ทำให้ประชาชนนอนหลับมีความสุข มันไม่ได้ทำให้ผู้พิการที่มาขอทานเลิกขอทาน มันไม่ได้ทำให้คนจนรวยขึ้น มันแค่ทำให้คนในสังคม
ปฎิบัติเหมือนกัน ปัจจุบันสังคมเรามีปัญหาอย่างมาก แต่ปัญหาร้ายแรงที่สุดคือเศรษฐกิจ หากเศรษฐกิจเราพินาศเมื่อไหร่ กฎหมายก็จะไร้ค่า เมื่อเศรษฐกิจล่ม คนก็ไม่มีงานทำ เมื่อคนไม่มีงานทำ คนก็ไม่มีเงิน เมื่อคนไม่มีเงิน ก็ไม่สามารถซื้ออาหารกินได้
เมื่อซื้ออาหารกินไม่ได้เขาก็ทำทุกวิธีทางเพื่อหาอาหาร ไม่ว่าจะตามกฎหมายหรือนอกกฎหมาย อาชญากรก็จะครองเมือง
ไม่มีใครอยากเป็นอาชญากรหรอก แต่เพราะถูกหล่อหลอมด้วยสังคม สิ่งแวดล้อม ความเชื่อ ความจำเป็น ทำให้เขาต้องเป็นอาชญากร
ผมจึงขอเล่ามาเพียงแค่นี้ครับ ขอบคุณสำหรับผู้ที่อ่านจนจบ^ ^
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ถ้าอ่านแล้วไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไรครับ เพราะผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขียนสิ่งนี้ทำไม