ผมมีปัญหาครับ ผมเคยทำบางอย่างที่ผิดพลาด ช่วยผมทีครับ

เมื่อปีก่อนครับ ผมได้รู้จักเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ มาม่า(นามแฝง) เค้าเป็นเด็กที่ดีมาก เป็นคนน่ารักโลกสวย อ่อนต่อโลก ผมคุยกับเธอได้ทั้งวันแรกๆ จนมาเจอกันเธอมองผมด้วยสายตาที่อบอุ่น เราก็ยังคุยกันเยอะเหมือนเดิม จนเวลาผ่านไปเลื่อยๆ ผมเริ่มสับสนในความสัมพันระหว่างเรา 2 คน ผมไม่แน่ใจตัวเองว่าความรู้สึกของผมนั้นมันณุ้สึกอย่างไรกันแน่กับผู้หญิงคนนี้ เค้าเป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆคนหนึ่ง มีอะไรก็มาฟ้อง เกิดไรขึ้นก็มาฟ้อง การบ้านยากก็ให้ผมช่วยสอน มีปัญหาอะไรก็บอกผม ไปเที่ยวไหน หรือ ไปทำงานที่ไหนจะมาบอกผมและถ่ายรูปมาอวดผมตลอด ผมจึงคิดว่า เค้ากับ ผม เป็นแค่น้องสาวพี่ชายกัน จนผมมัวแต่ไปหาไปคุยกับผู้หญิงฃคนอื่น โดยส่วนตัวแล้วผมเป็นคนไม่ค่อยตอบไลน์ เพราะไลน์จะส่งมาเยอะมากจึงเลือกตอบแต่คนที่ จีบอยู่ หรือ เพื่อนสนิทเท่านั้น เมื่อเวลาผ่านไป ผมคุยกับผู้หญิงมากมาย จะลืมความสนิทความห่วงใยจากมาม่า ผมเริ่มๆตอบน้อยลง น้อยลง แต่บางครั้งเธอกับผมก็พยายามมาหากันบ้าง ในช่วงงาน จตุรมิตร สามัคคี เค้ามาหาผมถึงที่เลยแหละ มาให้กำลังใจ แต่ผมกลับออกไปหาเค้าไม่ได้เพราะผมมีงานต้องคุมน้องๆ ผมรู้สึกดีใจ ปราบปลื้มใจมากที่เค้ามาหาผม แต่ผมก้ยังคิดอยู่ว่ามันก็เป็นแค่ น้องสาวคนนึงมาหา แล้วความสัมพันของเราก็เริ่มจางลงๆ ส่วนหนึ่งเพราะน้องเค้าโตขึ้นด้วยแหละรู้จักโลกมากขึ้น เมื่อกก่อนน้องเค้าเคยบอกผมว่า "เนี่ยนะเธอเป็นหนึ่งในร้อยที่เค้าคุยด้วยนะเนี่ย" จนทำให้ตัวผมรู้สึก ผมพิเศษสำคัญกับเค้า แต่ว่าในใจลึกๆของผมนั้น ตอนที่ไปคุยกับผู้หญิงคนอื่น เยอะแยะ ผมก็ยังคิดอยู่ในใจเสมอว่า ถ้าให้เลือกยังไงเราก็ยังเลือกน้องเค้าอยู่ดี ผมก็ประหลาดใจตัวเองนะ แต่ในใจมันเลือกมาเอง ผมทั้งเอาไปอวดเธอเรื่องผู้หญิงคนอื่น พูดเหมือนเป็นปรกติกับชีวิตประจำวัน จนมีวันหนึ่ง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานมาก ผมก็ได้มาเจอกับเธออีกครั้ง ในวันนั้น เพื่อนคนนึงของผมซึ่งเป็นคนนิสัยแย่มากกๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กลับมาเจอกับพวกผมมันจึงขอตามมาด้วยพร้อมกับ กระสิบกับผมว่า "กุอยากได้ มาม่า วะ กุอยากได้เขาวะ" ผมนี่เลือดขึ้นหน้าจริงๆแต่เก็บอาการไว้ ซึ่งผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ผมยอมรับตามตรงว่า หึง หวง เป็นห่วงมากที่สุด พยายามจะปกป้อง ป้องกันเธอไว้ แต่ว่าคงทำไม่ได้เพราะว่าเพื่อนผมคนนี้เป็นคนดังมีชื่อเสียงซึ่งในโลกออนไลน์เป็นที่น่าสนใจกว่าคนอย่างผมอยู่แล้ว แต่ก็บอกให้เพื่อนๆช่วยกันเตือน ผมคิดว่า มา่มาเป็นเด็กเกินที่จะรู้เรื่องแบบนี้ และหลอกง่าย จึงเป็นห่วงขึ้นไปอีก หลังจากวันนั้นจากที่ผมเป็นคนไม่ค่อยคิดอะไรมาก ผมกลับคิดเรื่องเธอเพียงคนเดียว ตลอด หลายอาทิตย จนถึงเดือนนึง ผมเริ่มรู้สึกว่าจะเสียเธอไป เพราะโลกของเธอใหญ่ขึ้นมาก เธอรู้จักคนเยอะแยะไปหมด จนผมเป็นห่วง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ผมได้แต่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ ด้วยความเจ็บที่ว่า ตอนนั้นเราน่าจะดูแล เค้าให้ดีกว่านี้ ตอนนี้เค้าคงมีคนที่สำคัญกว่าผมแล้วแหละ  ในใจผมเองกลับรู้สึกว่า ผมแค่อยากทำให้เธอมีความสุข อยากอยู่กับเธอผมไม่ต้องการใครอีก ผมไม่ต้องการคุยกับผู้หญิงคนไหนแล้ว ซึ่งมันอาจเป็นความรู้สึกลึกๆตั่งแต่แรก แต่ผมก็ไม่กล้าทำอะไรเพราะเธอโตขึ้นมากแล้วเธอคงไม่เชื่ออะไรผมอีกเหมือนเมื่อก่อน ในใจเองก็บอกแค่ อยากให้เด็กผู้หญิงคนก่อนกลับมา ทั้งๆที่รู้ว่าทำไม่ได้ ผมอยากรู้ว่าผมยังสำคัญกับเธอไหม และก็เพิ่งรู้ตัวเองว่า ผมต้องการเธอเพียงคนเดียว ผมไม่น่าเมินเฉยต่อเธอเลยเมื่อก่อน ผมพยยามจะนัดเจอเหมือนเมื่อก่อนแต่ว่าเธอก็ไม่ค่อยจะมาหาผมนักเหมือนเมื่อก่อน มันแปลกไปทุกอย่าง ผมได้แต่ นั้งคิด นั้งหาวิธีที่จะเจอเธอ พยายามทำของขวัญให้เธอ พยายามทักไลน์ไป แต่ก็ไม่พูดเยอะเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ผมคิดถึงเธอมากจนบางทีก็แอบร้องไห้คนเดียว ผมแค่อยากให้เธอปลอดภัยจากโลกภายนอก อยากอยู่กับเธอคนเดิมม  ใครก็ได้ช่วยให้คำแนะนำผมที