เคยรอใครไหม แล้วรู้สึกไงกันบ้าง

ผมเป็นคนหนึ่งที่เชื่อเรื่องพรหมลิขิตไม่ว่าผมจะทำอะไรหรืออยู่ที่ไหนก็ตามพรหมลิขิตย่อมนำให้คนสองคนมาเจอกัน เรื่องของผมมีอยู่ว่า ผมได้ไปเรียน ซัมเมอร์ ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งเป็นการเรียนเพื่อเตรียมความพร้อมขึ้น ชั้นป. 5 ผมได้ไปเจอพี่คนหนึ่งเพียงแค่แปปเดียวก็บอกให้ผมได้รู้ว่านี้คือคนที่ผมรอมานาน และแล้วพอจบซัมเมอร์ป.5 ก็ไม่เจอพี่แกอีกเลย ผมพยายามหาทุกหนทางเพื่อจะได้เจออีก โดยผมได้ไปเรียนซัมเมอร์ป.6 อีกครั้งแต่ก็ไม่เจอพี่เขาอีกเลย และแล้ววันที่ผมรอคอยก็มาถึงเมื่อผมจะขึ้นม.1 ผมได้ไปสมัครสอบที่โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งทำให้ผมได้เจอพี่เขากำลังเดินไปกินข้าว ผมนี่แทบอยากวิ่งเข้าไปกอดแล้วบอกว่าคิดถึง 555 (ก็ไม่ได้เจอหน้าพี่เค้าตั้ง 2 ปี) แต่ก็ทำไม่ได้ได้แค่ยืนมองและพี่ก็ลับหายไปกลางผู้คน และผมตั้งใจว่าจะเข้าให้ได้จึงอ่านหนังสือจนสอบติด และได้เจอพี่เค้าทุกวัน ทุกวัน และทุกวัน แต่ก็ทำไรไม่ได้ แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ที่ผมไม่คาดคิดคือ ผมได้ไปรอรถเมย์ที่หน้าโรงเรียนผมก็ดันเหลือบไปเห็นพี่เค้าเดินมาผมนี่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย 55 และที่จัดว่าเป็นช่วงเวลาประวัติศาสตร์ของผมคือ การได้ขึ้นรถคันเดียวกันและยืนข้างกันจนพี่เขาลงรถไปผมสติผมจึงกลับมา และอีกครั้งผมซื้อขนมมากินและกำลังจะทิ้งขยะพี่เค้าดูดน้ำหมดแก้วและพี่เขาก็มาทิ้งถังเดียวกันแต่พี่เขาเปิดก่อนและเปิดรอผมทิ้งขยะ ผมนี้แทบละลายลงตรงนั้น55 แต่ก็ได้สบตาและเป็นคำพูดแรกที่ออกจากปากผมคำว่า "ขอบคุณครับ" และแล้ววันที่ผมไม่อยากเจอก็มาถึงวันนั้นเป็นวันปัจฉิมของโรงเรียนตอนที่พี่เค้าอยู่ม.3และผมอยู่ม.2และข่าวร้ายที่ผมรู้คือพี่เค้าต้องย้ายโรงเรียนกลับไปที่บ้านเกิดทำให้ผมแทบอยากร้องให้ ผมเพียงแค่ภาวนาให้พี่เขาอย่าไป แต่คำภาวนาของผมก็เป็นได้แค่สายลมที่ปลิวไป เพราะพี่เค้าต้องไปจริงๆๆจากที่รอมาเพื่อได้คุยแต่กลับไม่ได้คุยเลย 5 ปี และแล้วความห่างไกลก็มาเยือนอีกครั้งตอนนี้พี่เค้าอยู่ม.6 และผมอยู่ม.5 ผมยังคิดถึงพี่เค้าตลอดและจะจดจำพี่ตลอดไปและหวังว่าพรมลิขิตให้เราได้เจอกันอีกสักครั้ง ก่อนจะสิ้นลมหายใจ.................
แล้วคุณล่ะมีเรื่องไรมาเล่าสู่กันฟังบ้างครับ  ^ ^