เราคบกันได้ปีกว่าๆแล้วค่ะ เจอกันที่ทำงานโดยที่ไม่คิดว่าคนนี้จะกลายมาเป็นแฟนเรา ถ้าดูเผินๆ ไม่รู้จักกันมาก่อน คนก็จะมองว่าเค้าดูแบดๆ ด้วยลุคของเค้า แต่พอได้มาคบกัน มันคนละมุมกับทที่เราคิดเลยค่ะ เรากับเค้าเข้ากันได้ดีมากๆ ขนาดที่เพื่อนๆกลุ่มเค้ายังบอก เราคบกันเหมือนเพื่อนค่ะ เวลาปกติถ้าคุยขำๆก็มีกู ชอบกวนใส่กัน ไม่ค่อยมีโหมดหวานซึ้ง แต่เวลาที่เรามีปัญหา เค้าจะแคร์ความรู้สึกเรามากๆ เวลาที่เรางอน เค้ารู้ เค้าไม่เคยปล่อยผ่าน เค้าไม่ค่อยบอกรักเรา แต่การกระทำอื่นๆของเค้า เช่น เค้าจะรายงานตัวตลอดว่าเค้าอยู่ไหน โดยที่เราไม่ต้องถาม เค้าไม่เคยโกหกเราว่าไปเที่ยวสังสรรค์กับเพื่อน แต่เค้าจะบอกเราตรงๆทุกครั้ง เพื่อที่เราจะได้สบายใจ เค้าชอบให้เราไปกินข้าวกับเพื่อนๆของเค้า บอกกับทุกคนทั้งเพื่อนร่วมงาน เพื่อนเก่าว่าเนี่ยแฟนกู พาเราไปกินข้าวกับครอบครัว พาเราไปวัด ไปหาพระอาจาย์ที่ครอบครัวเค้านับถือ ซึ่งเค้าบอกว่าเค้าไม่เคยจริงจังกับใครเท่าเรามาก่อนค่ะ สิ่งเหล่านี้ทำให้เรารู้ค่ะว่าเค้ารักเราโดยที่เราไม่ต้องมานั่งพูดกันทุกวัน เราเข้ากันได้ดีมากๆรวมไปถึงเรื่องนั้นด้วยค่ะ
ทุกอย่างเหมือนจะดีไปหมดใช่มั้ยคะ แต่ไม่ใช่เลยค่ะ ตลอดที่เราคบกัน ที่บ้านเราไม่เคยเห็นด้วยเลย ด้วยความที่บ้านเรามีมุมมองกับความรักไม่ดีเท่าไหร่ ไม่สมหวังในความรัก ที่เราเกิดมาก็เพราะความผิดพลาด เค้ากลัวว่าความรักจะทำให้เราเสียคน ทำให้เราเรียนไม่จบ กลัวเราท้องก่อนเรียนจบค่ะ ที่บ้านไม่มีใครชอบแฟนเราเลย ขนาดที่ป้าไม่รับไหว้แฟนเรา แม่เคยตะโกนว่าเข้ามาในโทรศัพท์ตอนที่เราคุยกับแฟนอยู่ แต่แฟนก็ไม่เคยโกรธ ไม่เคยขอเลิกเราสักครั้งเดียว อาจจะเป็นเพราะเค้าโตแล้ว เค้ามักจะบอกว่า “ไม่เป็นไร เค้าเข้าใจที่บ้านเรา แม่เรารักเรามาก แม่เป็นห่วงเรา เราก็ช่วยกันๆทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น บอกให้เราตั้งใจเรียน ไม่ต้องคิดมาก เป็นลูกที่ดีของแม่ พี่ยังอยู่ตรงนี้เสมอ ไม่ได้ไปไหน เรายังรักกันดี” การที่มีเค้าอยู่ มันยิ่งทำให้เราตั้งใจเรียนมากขึ้น พยายามทำทุกอย่างให้มันดีเพื่อที่ที่บ้านเราจะได้ไม่มองว่า การมีแฟนเป็นเรื่องแย่
แฟนเราทำงานแล้วค่ะ เราอายุ21 เรียนอยู่ในสถาบันชื่อดัง อีกไม่กี่ปีก็จะเรียนจบแล้วค่ะประวัติการศึกษาเราดีมากๆ เรียนมาในสถาบันที่ทุกคนใฝ่ฝันมาตลอด พูดได้เลยว่าโปรไฟล์เราดีทั้งหน้าตา การศึกษา แต่พื้นฐานครอบครัวเราไม่ดี พ่อแม่แยกทางกัน เป็นหนี้เป็นสิน ไม่ได้มีทรัพย์สินเงินทอง แต่แม่ก็เลี้ยงเรามาดีมากๆไม่น้อยหน้าไปกว่าครอบครัวที่มีพร้อมทุกอย่างค่ะ เราทำงานพาร์ทไทม์ช่วยแม่ผ่อนหนี้ไป เรียนไปค่ะ เรื่องนี้แฟนเราก็รู้ค่ะ ซึ่งเค้าก็ยอมรับได้ ที่บ้านอยากให้เราเรียนจบปริญญาตรีก่อนแล้วค่อยมีแฟนค่ะ เพราะที่บ้านชอบคิดว่าเรามีดีทั้งหน้าตา ทั้งการศึกษา ขี้คร้านจะต้องมาง้อเรา จะหาเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ต้องรีบ แต่ในเมื่อเราเจอคนที่ใช่ เราก็อยากคบศึกษากันไป เราหัวไม่โบราณ เราคิดว่าเรื่องเซ็กซ์มันก็เป็นส่วนหนึ่งชีวิตคู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าใจง่ายนะคะ ยอมรับว่าตัวเองก็ค่อนข้างมีความต้องการสูง ส่วนผู้ชายก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วเรามีอะไรกันค่ะ เค้าเป็นคนแรกของเรา เรารู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ผิดในสังคมไทย แต่เราก็ป้องกันอย่างดี เราทานยาคุมค่ะแฟนเป็นคนซื้อ แล้วหลังจากที่เรามีอะไรกับเค้าแล้ว เค้าก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป อย่างที่ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ชอบคิดว่า เด๋วพอเค้าได้ไป เค้าก็ไม่เห็นคุณค่าแล้ว แต่เค้ากลับรักเรามากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ เอาใจใส่เราเหมือนเดิม เรื่องนี้เราไม่ได้บอกที่บ้านค่ะ
จนกระทั่งเมื่อวาน แม่ค้นกระเป๋าเรา เจอยาคุม เราไม่อยากโกหกแม่ เลยบอกไปตามตรงค่ะ เรื่องมันหนักมาก แม่เราเป็นคนแรงอยุ่แล้ว เวลาโกรธก็จะขึ้นเสียง ขึ้นกู แม่โทรไปหาแฟนเราทันทีค่ะ ถามว่าจะเอายังไง เอาเราไปอยู่ด้วยเลยมั้ย มาค้นข้าวของเราไปเลย ไม่ต้องเรียนแล้วหนังสือ แม่บอกให้แฟนเราเลิกยุ่งกับเราจนกว่าเราจะเรียนจบ แฟนเราเลยตกลงค่ะ ทันทีที่วางสายแล้วแม่ก็พูดกับเราว่าเป็นนไงล่ะ เค้าไม่เอาแล้ว เราต้องเลิกกันค่ะ หลังจากนั้นเราเลยคุยกับแฟนว่าสรุปยังไง เค้าก็บอกว่าพี่ต้องเลิกยุ่งกับเราจนกว่าจะเรียนจบ ตามที่แม่เราบอก ตอนนั้นเราใจแป้วมากเลยค่ะ เราไม่หวังว่าเค้าจะรอเราจนเรียนจบอยู่แล้วค่ะ นี่มันโลกความเป็นจริงนะ ไม่มีใครรอใครหรอก เราคิดค่ะ เค้าก็ได้แต่พูดให้เราตั้งใจเรียน อย่าออกนอกลู่นอกทาง ให้เราเจอแต่สิ่งดีๆ เราถามว่าเค้าว่า เราจะไม่รอกันใช่มั้ย เค้าตอบว่าไม่รู้ แต่ตอนนี้เค้ายังเหมือนเดิมทุกอย่าง ยังรักเราเหมือนเดิมทุกอย่าง ตอนนั้นคิดว่ามันคงจบแล้ว เรา#ร้องไห้หนักมาก ค่ะ แต่เรื่องมันไม่จบค่ะ เค้าบอกเราว่าเค้ากำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อไป แต่ขอเวลาก่อน บอกให้เราตั้งใจเรียนไปไม่ต้องคิดมาก รู้สึกใจชื้นขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้ก้ไม่ร้องไห้แล้วค่ะ อย่างน้อยเค้าก็ไม่ได้จะปล่อยให้มันจบแบบนี้
เรารู้นะคะว่าเราผิด เราเลวต่อแม่ที่ถนุถนอมเรามาอย่างดี ไม่อยากให้เราเสียใจแบบเค้า เราหักห้ามใจไม่ได้ แต่เราก็พยายามทำทุกอย่างที่แม่ต้องการให้มันดีมาตลอด แต่เรื่องแฟนเราทำไม่ได้จริงๆค่ะ ถ้าเค้าเลว เราคงเลิกได้ง่ายๆ แต่นี่เค้าดีกับเราจิงๆ ตอนนี้เราไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงต่อไปดีค่ะ ควรจะเลิกกับแฟนจริงๆใช่มั้ย หรือควรทำยังไงคะ?
______________________
(7มีนา) อัพเดตค่ะ ตอนนี้แฟนยังไม่ได้ทิ้งเราไปไหนนะคะ ตอนแรกเค้าจะทำตามที่ตกลงกับแม่ เค้าบอกว่าเราควรห่างกันสัก1อาทิตย์เพื่อทบทวนอะไรบางอย่าง ก็คือไม่ติดต่อกัน หรือติดต่อกันให้น้อยที่สุด สุดท้ายวันนี้เค้าก็มาหาเราค่ะ มาคุยกันว่าจะทำยังไงต่อไปดี รู้สึกมีกำลังใจขึ้นที่เค้าไม่ยอมแพ้ เค้าคิดหนักมากว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี คือเค้าเป็นผู้ชายยยยมากๆ เค้าไม่อยากแอบคบ เพราะมันก็เท่ากับว่าเหมือนเราทำผิดไม่ทำตามที่รับปากกับแม่ไว้ ผิดคำพูด ว่าจะไม่ยุ่งกับเราจนกว่าเราจะเรียนจบ ตอนนี้เลยกำลังคิดหาวิธีกันอยู่ แฟนคิดว่าถ้าไปคุยกับแม่เราอีกครั้ง เข้าไปขอโทษในสิ่งที่ทำผิดและบอกความบริสุทธิ์ใจ ความจริงใจที่มีต่อลูกแม่ อยากกลับมาคบกันได้ แต่อาจจะเจอกันน้อยลง แค่มากินข้าวด้วยกัน คุยโทรศัพท์กัน และไม่มีอะไรกันค่ะ มันจะช่วยให้เหตุการณ์ดีขึ้นมั้ย เราสองคนกลัวว่าถ้ามันไม่ดีขึ้น มันก็คงแตกหักกันไปเลย กลัวแม่ปรี๊ดแตกแบบเลเวล10/10ค่ะ เลยยังคิดๆกันอยู่ว่าวิธีนี้มันจะโอเคมั้ย
[18+]เราต้องเลิกกัน เพราะเรามีอะไรกัน
ทุกอย่างเหมือนจะดีไปหมดใช่มั้ยคะ แต่ไม่ใช่เลยค่ะ ตลอดที่เราคบกัน ที่บ้านเราไม่เคยเห็นด้วยเลย ด้วยความที่บ้านเรามีมุมมองกับความรักไม่ดีเท่าไหร่ ไม่สมหวังในความรัก ที่เราเกิดมาก็เพราะความผิดพลาด เค้ากลัวว่าความรักจะทำให้เราเสียคน ทำให้เราเรียนไม่จบ กลัวเราท้องก่อนเรียนจบค่ะ ที่บ้านไม่มีใครชอบแฟนเราเลย ขนาดที่ป้าไม่รับไหว้แฟนเรา แม่เคยตะโกนว่าเข้ามาในโทรศัพท์ตอนที่เราคุยกับแฟนอยู่ แต่แฟนก็ไม่เคยโกรธ ไม่เคยขอเลิกเราสักครั้งเดียว อาจจะเป็นเพราะเค้าโตแล้ว เค้ามักจะบอกว่า “ไม่เป็นไร เค้าเข้าใจที่บ้านเรา แม่เรารักเรามาก แม่เป็นห่วงเรา เราก็ช่วยกันๆทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น บอกให้เราตั้งใจเรียน ไม่ต้องคิดมาก เป็นลูกที่ดีของแม่ พี่ยังอยู่ตรงนี้เสมอ ไม่ได้ไปไหน เรายังรักกันดี” การที่มีเค้าอยู่ มันยิ่งทำให้เราตั้งใจเรียนมากขึ้น พยายามทำทุกอย่างให้มันดีเพื่อที่ที่บ้านเราจะได้ไม่มองว่า การมีแฟนเป็นเรื่องแย่
แฟนเราทำงานแล้วค่ะ เราอายุ21 เรียนอยู่ในสถาบันชื่อดัง อีกไม่กี่ปีก็จะเรียนจบแล้วค่ะประวัติการศึกษาเราดีมากๆ เรียนมาในสถาบันที่ทุกคนใฝ่ฝันมาตลอด พูดได้เลยว่าโปรไฟล์เราดีทั้งหน้าตา การศึกษา แต่พื้นฐานครอบครัวเราไม่ดี พ่อแม่แยกทางกัน เป็นหนี้เป็นสิน ไม่ได้มีทรัพย์สินเงินทอง แต่แม่ก็เลี้ยงเรามาดีมากๆไม่น้อยหน้าไปกว่าครอบครัวที่มีพร้อมทุกอย่างค่ะ เราทำงานพาร์ทไทม์ช่วยแม่ผ่อนหนี้ไป เรียนไปค่ะ เรื่องนี้แฟนเราก็รู้ค่ะ ซึ่งเค้าก็ยอมรับได้ ที่บ้านอยากให้เราเรียนจบปริญญาตรีก่อนแล้วค่อยมีแฟนค่ะ เพราะที่บ้านชอบคิดว่าเรามีดีทั้งหน้าตา ทั้งการศึกษา ขี้คร้านจะต้องมาง้อเรา จะหาเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ต้องรีบ แต่ในเมื่อเราเจอคนที่ใช่ เราก็อยากคบศึกษากันไป เราหัวไม่โบราณ เราคิดว่าเรื่องเซ็กซ์มันก็เป็นส่วนหนึ่งชีวิตคู่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าใจง่ายนะคะ ยอมรับว่าตัวเองก็ค่อนข้างมีความต้องการสูง ส่วนผู้ชายก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วเรามีอะไรกันค่ะ เค้าเป็นคนแรกของเรา เรารู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ผิดในสังคมไทย แต่เราก็ป้องกันอย่างดี เราทานยาคุมค่ะแฟนเป็นคนซื้อ แล้วหลังจากที่เรามีอะไรกับเค้าแล้ว เค้าก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป อย่างที่ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ชอบคิดว่า เด๋วพอเค้าได้ไป เค้าก็ไม่เห็นคุณค่าแล้ว แต่เค้ากลับรักเรามากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ เอาใจใส่เราเหมือนเดิม เรื่องนี้เราไม่ได้บอกที่บ้านค่ะ
จนกระทั่งเมื่อวาน แม่ค้นกระเป๋าเรา เจอยาคุม เราไม่อยากโกหกแม่ เลยบอกไปตามตรงค่ะ เรื่องมันหนักมาก แม่เราเป็นคนแรงอยุ่แล้ว เวลาโกรธก็จะขึ้นเสียง ขึ้นกู แม่โทรไปหาแฟนเราทันทีค่ะ ถามว่าจะเอายังไง เอาเราไปอยู่ด้วยเลยมั้ย มาค้นข้าวของเราไปเลย ไม่ต้องเรียนแล้วหนังสือ แม่บอกให้แฟนเราเลิกยุ่งกับเราจนกว่าเราจะเรียนจบ แฟนเราเลยตกลงค่ะ ทันทีที่วางสายแล้วแม่ก็พูดกับเราว่าเป็นนไงล่ะ เค้าไม่เอาแล้ว เราต้องเลิกกันค่ะ หลังจากนั้นเราเลยคุยกับแฟนว่าสรุปยังไง เค้าก็บอกว่าพี่ต้องเลิกยุ่งกับเราจนกว่าจะเรียนจบ ตามที่แม่เราบอก ตอนนั้นเราใจแป้วมากเลยค่ะ เราไม่หวังว่าเค้าจะรอเราจนเรียนจบอยู่แล้วค่ะ นี่มันโลกความเป็นจริงนะ ไม่มีใครรอใครหรอก เราคิดค่ะ เค้าก็ได้แต่พูดให้เราตั้งใจเรียน อย่าออกนอกลู่นอกทาง ให้เราเจอแต่สิ่งดีๆ เราถามว่าเค้าว่า เราจะไม่รอกันใช่มั้ย เค้าตอบว่าไม่รู้ แต่ตอนนี้เค้ายังเหมือนเดิมทุกอย่าง ยังรักเราเหมือนเดิมทุกอย่าง ตอนนั้นคิดว่ามันคงจบแล้ว เรา#ร้องไห้หนักมาก ค่ะ แต่เรื่องมันไม่จบค่ะ เค้าบอกเราว่าเค้ากำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงต่อไป แต่ขอเวลาก่อน บอกให้เราตั้งใจเรียนไปไม่ต้องคิดมาก รู้สึกใจชื้นขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้ก้ไม่ร้องไห้แล้วค่ะ อย่างน้อยเค้าก็ไม่ได้จะปล่อยให้มันจบแบบนี้
เรารู้นะคะว่าเราผิด เราเลวต่อแม่ที่ถนุถนอมเรามาอย่างดี ไม่อยากให้เราเสียใจแบบเค้า เราหักห้ามใจไม่ได้ แต่เราก็พยายามทำทุกอย่างที่แม่ต้องการให้มันดีมาตลอด แต่เรื่องแฟนเราทำไม่ได้จริงๆค่ะ ถ้าเค้าเลว เราคงเลิกได้ง่ายๆ แต่นี่เค้าดีกับเราจิงๆ ตอนนี้เราไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงต่อไปดีค่ะ ควรจะเลิกกับแฟนจริงๆใช่มั้ย หรือควรทำยังไงคะ?
______________________
(7มีนา) อัพเดตค่ะ ตอนนี้แฟนยังไม่ได้ทิ้งเราไปไหนนะคะ ตอนแรกเค้าจะทำตามที่ตกลงกับแม่ เค้าบอกว่าเราควรห่างกันสัก1อาทิตย์เพื่อทบทวนอะไรบางอย่าง ก็คือไม่ติดต่อกัน หรือติดต่อกันให้น้อยที่สุด สุดท้ายวันนี้เค้าก็มาหาเราค่ะ มาคุยกันว่าจะทำยังไงต่อไปดี รู้สึกมีกำลังใจขึ้นที่เค้าไม่ยอมแพ้ เค้าคิดหนักมากว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี คือเค้าเป็นผู้ชายยยยมากๆ เค้าไม่อยากแอบคบ เพราะมันก็เท่ากับว่าเหมือนเราทำผิดไม่ทำตามที่รับปากกับแม่ไว้ ผิดคำพูด ว่าจะไม่ยุ่งกับเราจนกว่าเราจะเรียนจบ ตอนนี้เลยกำลังคิดหาวิธีกันอยู่ แฟนคิดว่าถ้าไปคุยกับแม่เราอีกครั้ง เข้าไปขอโทษในสิ่งที่ทำผิดและบอกความบริสุทธิ์ใจ ความจริงใจที่มีต่อลูกแม่ อยากกลับมาคบกันได้ แต่อาจจะเจอกันน้อยลง แค่มากินข้าวด้วยกัน คุยโทรศัพท์กัน และไม่มีอะไรกันค่ะ มันจะช่วยให้เหตุการณ์ดีขึ้นมั้ย เราสองคนกลัวว่าถ้ามันไม่ดีขึ้น มันก็คงแตกหักกันไปเลย กลัวแม่ปรี๊ดแตกแบบเลเวล10/10ค่ะ เลยยังคิดๆกันอยู่ว่าวิธีนี้มันจะโอเคมั้ย