สวัสดีครับ นี่เปนกระทู้แรกของผม ผมอยากจะมาบอกเล่าความรู้สึกที่กำลังเจอตามหัวข้อกระทู้ครับ
ปัจจุบัน ผมอยู่ม.6 ซึ่งปีนี้จะต้องเข้ามหาวิทยาลัยกัน ผมเป็นนักเรียนม.ปลายธรรมดาคนนึงนี่แหล่ะ เรียนๆ เล่นๆกันไป เพื่อนสนิทมีไม่กี่คน อาจจะเพราะผมมีโลกส่วนตัวสูงเข้ากับคนอื่นได้ยากหน่อย แต่ละวันผมใช้ชีวิตเด็กม.ปลาย เรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆอย่างน่าเสียดาย ไปเรียน ทำการบ้าน หางานอดิเรกทำไปเรื่อยๆ ซึ่งม.6เป็นช่วงที่ควรให้ความสำคัญกับเพื่อนมากแต่ผมกลับไม่รู้สึกอย่างนั้น ผมคิดอยากจะจบม.ปลายเร็วๆชีวิตจะได้รู้สึกว่าเป็นผู้ใหญ่ขึ้น อิสระขึ้น โดยไม่สนใจว่าเพื่อนคนอื่นๆจบไปจะเป็นยังไงบ้าง คิดแต่เรื่องตัวเอง จนกระทั่งผมได้รู้จักเพื่อนผู้หญิงต่างห้องคนนึง ได้เข้ามาทำความรู้จักกับผมเพราะชอบงานอดิเรกเหมือนกัน(ผมขอไม่บอกนะเดี๋ยวเพื่อเธอคนนั้นจะรู้ตัว 5555)โอเคผมก็คุยกับเธอเข้ากันดี คุยกันรู้เรื่อง ซึ่งปกติจะมีไม่กี่คนที่คุยกับผมรู้เรื่อง(ฮาาา) ทั้งผมและเธอก็สนิทกันเร็วมาก ทั้งที่ปัจจุบันผมรู้จักเธอไม่นานเองจนรู้สึกเสียดายเวลามาก จะจบม.6ละ เพิ่งมารู้จักกับคนที่คุยกับผมรู้เรื่อง เธอชอบไปเที่ยวตามหางานอดิเรกของเธอ บางครั้งเธอก็ชวนผมไปด้วย บางครั้งผมก็ชวนเธอไปเหมือนกัน ตอนผมไปหาซื้องานอดิเรกกับเธอครั้งแรก ผมจะรู้สึกเขินๆหน่อยเพราะผมอาจจะขี้อายไปหน่อยกับผู้หญิงบวกกับปกติไปไหนมาไหนก็ไปคนเดียวตลอดเลยรู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูก แต่ในตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็แค่เพื่อนกันไปซื้อของด้วยกันเฉยๆ หลังจากซื้อของเสร็จเป็นผมก็กลับบ้านไปทำงานอดิเรกที่ซื้อมาแล้ว แต่ไปกับเธอผมยังไม่ได้กลับ เธอพาผมไปดูโลกภายนอกที่ผมไม่ค่อยเปิดรับมันซักเท่าไหร่ พาไปเที่ยวนู้นบ้าง ไปเรื่อยๆ เธออาจจะเป็นคนที่ชอบท่องเที่ยว แต่เธอทำให้คนที่มีโลกส่วนตัวสูงอย่างผมออกมาดูโลกภายนอก(พูดซะเว่อเลย 555) เปิดใจดู ทำให้ผมเริ่มประทับใจและรู้สึกดีกับเธอมาก หลังจากนั้นผมก็เริ่มที่จะออกไปเที่ยวนอกบ้านบ่อยขึ้น ไม่หมกตัวอยู่ในบ้านอย่างเดียว รู้สึกชีวิตม.ปลายเริ่มจะมีสีสันขึ้นละ เธอพาผมรู้จักกับเพื่อนๆของเธอ เพื่อนๆของเธอก็ไม่ได้มองผมในแง่ไม่ดีกับเธอเพราะผมเป็นผู้ชาย เพื่อนของเธอจะยิ้มให้ เป็นกันเองกับผมเสมอ ทำให้ผมเริ่มที่จะรู้จักมิตรภาพของเพื่อนขึ้นมา รู้สึกเสียดายเวลารู้ตัวอีกทีก็สอบปลายภาคจบละ จะหมดช่วงชีวิตม.ปลายซะที รู้สึกใช้ชีวิตยังไม่คุ้ม ผมและเธอตั้งแต่รู้จักกันมาก็คุยผ่านโซเชี่ยลเน็ทเวิร์คที่มีมาร์ก ซักเกอร์เบิร์กเป็นเจ้าของ(555+)มาตลอด มีเว้นช่วงไม่ได้คุยไปบ้างแต่ก็อย่างมาก 1-2 วัน รู้จักกับเธอมา 1-2 เดือน ผมไม่เคยรู้สึกดีกับใครเท่านี้มาก่อนนอกจากพ่อแม่ (จะกล้าเรียกว่ารักหรือชอบได้ไหม ไม่เคยมีโม้เม้นท์นี้แหะ 555) เธอจะคิดยังไงกับผม ผมก็ไม่รู้แต่ผมชอบเธอแล้วแหล่ะ แต่สถานะก็ยังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ อย่างที่บอกว่าผมคุยแชทผ่านโปรแกรมของมาร์คมาตลอดจนกระทั่ง ช่วงนึง มาม่ากันนิดหน่อย แต่เคลียร์และมาคุยกันแต่คำพูดคำจาเริ่มเปลี่ยนไป ผมรู้สึกได้ว่ามันเริ่มไม่เหมือนเดิม ในตอนนั้นผมคุยกับเธอเสร็จผมก็อยากจะรู้สาเหตุว่าทำไมเธอเปลี่ยนไปแปลกๆ ผมทำอะไรผิดไปรึป่าว? ได้แต่ถามตัวเอง หลังจากนั้นก็ลองไม่ทักเธอซักพักนึง จนผมเป็นฝ่ายไปทักเธอเอง ก็คุยกันได้คำพูดดีขึ้นแต่ก็ยังแปลกไปกว่าแต่ก่อนอยู่ดี คุยกันแล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าทำให้เธอโกรธหรืออะไรนิ ก็ยังมีหัวเราะ 555+ กันเหมือนทุกครั้ง แต่มันรู้สึกห่างกับเธอมากๆ ในตอนนี้ ปัจจุบันผมไม่ได้คุยกับเธอมา 4-5 วันละ แค่เวลาไม่กี่วันผมโคตรเหงามาก ไม่มีทัก รู้สึกเหมือนผมไม่ได้ไปสนิทกับเธอเมื่อก่อน ก็อยากขอบคุณเธอหลายๆเรื่องนะ แต่ปัจจุบันนี้รู้สึกเหงาจนบ้างครั้งผมคิดว่าผมไม่รู้จักกับเธอยังจะดีซะกว่า ไม่รู้ทำไมเป็นแค่เพื่อนกันแต่ผมรู้สึกน้ำตาจะไหลมาตลอด :') พยายามจะไม่คิดไรมากแต่ก็ทำไม่ได้ เธอทำให้ชีวิตช่วงม.ปลายผมมีค่าขึ้นกว่าเดิมเยอะ ถึงเวลาจะแค่น้อยนิดแต่ก็มากพอสำหรับผมแล้ว จะจบม.ปลายโอกาสเจอกันก็น้อยลง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้วเคยเจอหรือมีประสบการณ์โดยตรงมาแชร์กันได้นะครับจะเอาฮาก็ไม่ว่ากัน 555 ชีวิตก็มีขึ้นมีลงเป็นธรรมดา (ปลอบตัวเอง )
หลังจากนี้ผมจะลองคิดทบทวนแล้วลองเข้าไปคุยกับเธอใหม่อีกครั้งดู
ขอบคุณ pantip ที่ให้ที่ระบายปลดปล่อยกระทู้แรกของผมนะครับ 55555
เคยเจอเพื่อนสนิทกันแต่หลังๆห่างกันโดยไม่ได้คุยกันเลยบ้างไหม
ปัจจุบัน ผมอยู่ม.6 ซึ่งปีนี้จะต้องเข้ามหาวิทยาลัยกัน ผมเป็นนักเรียนม.ปลายธรรมดาคนนึงนี่แหล่ะ เรียนๆ เล่นๆกันไป เพื่อนสนิทมีไม่กี่คน อาจจะเพราะผมมีโลกส่วนตัวสูงเข้ากับคนอื่นได้ยากหน่อย แต่ละวันผมใช้ชีวิตเด็กม.ปลาย เรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆอย่างน่าเสียดาย ไปเรียน ทำการบ้าน หางานอดิเรกทำไปเรื่อยๆ ซึ่งม.6เป็นช่วงที่ควรให้ความสำคัญกับเพื่อนมากแต่ผมกลับไม่รู้สึกอย่างนั้น ผมคิดอยากจะจบม.ปลายเร็วๆชีวิตจะได้รู้สึกว่าเป็นผู้ใหญ่ขึ้น อิสระขึ้น โดยไม่สนใจว่าเพื่อนคนอื่นๆจบไปจะเป็นยังไงบ้าง คิดแต่เรื่องตัวเอง จนกระทั่งผมได้รู้จักเพื่อนผู้หญิงต่างห้องคนนึง ได้เข้ามาทำความรู้จักกับผมเพราะชอบงานอดิเรกเหมือนกัน(ผมขอไม่บอกนะเดี๋ยวเพื่อเธอคนนั้นจะรู้ตัว 5555)โอเคผมก็คุยกับเธอเข้ากันดี คุยกันรู้เรื่อง ซึ่งปกติจะมีไม่กี่คนที่คุยกับผมรู้เรื่อง(ฮาาา) ทั้งผมและเธอก็สนิทกันเร็วมาก ทั้งที่ปัจจุบันผมรู้จักเธอไม่นานเองจนรู้สึกเสียดายเวลามาก จะจบม.6ละ เพิ่งมารู้จักกับคนที่คุยกับผมรู้เรื่อง เธอชอบไปเที่ยวตามหางานอดิเรกของเธอ บางครั้งเธอก็ชวนผมไปด้วย บางครั้งผมก็ชวนเธอไปเหมือนกัน ตอนผมไปหาซื้องานอดิเรกกับเธอครั้งแรก ผมจะรู้สึกเขินๆหน่อยเพราะผมอาจจะขี้อายไปหน่อยกับผู้หญิงบวกกับปกติไปไหนมาไหนก็ไปคนเดียวตลอดเลยรู้สึกแปลกๆบอกไม่ถูก แต่ในตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็แค่เพื่อนกันไปซื้อของด้วยกันเฉยๆ หลังจากซื้อของเสร็จเป็นผมก็กลับบ้านไปทำงานอดิเรกที่ซื้อมาแล้ว แต่ไปกับเธอผมยังไม่ได้กลับ เธอพาผมไปดูโลกภายนอกที่ผมไม่ค่อยเปิดรับมันซักเท่าไหร่ พาไปเที่ยวนู้นบ้าง ไปเรื่อยๆ เธออาจจะเป็นคนที่ชอบท่องเที่ยว แต่เธอทำให้คนที่มีโลกส่วนตัวสูงอย่างผมออกมาดูโลกภายนอก(พูดซะเว่อเลย 555) เปิดใจดู ทำให้ผมเริ่มประทับใจและรู้สึกดีกับเธอมาก หลังจากนั้นผมก็เริ่มที่จะออกไปเที่ยวนอกบ้านบ่อยขึ้น ไม่หมกตัวอยู่ในบ้านอย่างเดียว รู้สึกชีวิตม.ปลายเริ่มจะมีสีสันขึ้นละ เธอพาผมรู้จักกับเพื่อนๆของเธอ เพื่อนๆของเธอก็ไม่ได้มองผมในแง่ไม่ดีกับเธอเพราะผมเป็นผู้ชาย เพื่อนของเธอจะยิ้มให้ เป็นกันเองกับผมเสมอ ทำให้ผมเริ่มที่จะรู้จักมิตรภาพของเพื่อนขึ้นมา รู้สึกเสียดายเวลารู้ตัวอีกทีก็สอบปลายภาคจบละ จะหมดช่วงชีวิตม.ปลายซะที รู้สึกใช้ชีวิตยังไม่คุ้ม ผมและเธอตั้งแต่รู้จักกันมาก็คุยผ่านโซเชี่ยลเน็ทเวิร์คที่มีมาร์ก ซักเกอร์เบิร์กเป็นเจ้าของ(555+)มาตลอด มีเว้นช่วงไม่ได้คุยไปบ้างแต่ก็อย่างมาก 1-2 วัน รู้จักกับเธอมา 1-2 เดือน ผมไม่เคยรู้สึกดีกับใครเท่านี้มาก่อนนอกจากพ่อแม่ (จะกล้าเรียกว่ารักหรือชอบได้ไหม ไม่เคยมีโม้เม้นท์นี้แหะ 555) เธอจะคิดยังไงกับผม ผมก็ไม่รู้แต่ผมชอบเธอแล้วแหล่ะ แต่สถานะก็ยังเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ อย่างที่บอกว่าผมคุยแชทผ่านโปรแกรมของมาร์คมาตลอดจนกระทั่ง ช่วงนึง มาม่ากันนิดหน่อย แต่เคลียร์และมาคุยกันแต่คำพูดคำจาเริ่มเปลี่ยนไป ผมรู้สึกได้ว่ามันเริ่มไม่เหมือนเดิม ในตอนนั้นผมคุยกับเธอเสร็จผมก็อยากจะรู้สาเหตุว่าทำไมเธอเปลี่ยนไปแปลกๆ ผมทำอะไรผิดไปรึป่าว? ได้แต่ถามตัวเอง หลังจากนั้นก็ลองไม่ทักเธอซักพักนึง จนผมเป็นฝ่ายไปทักเธอเอง ก็คุยกันได้คำพูดดีขึ้นแต่ก็ยังแปลกไปกว่าแต่ก่อนอยู่ดี คุยกันแล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าทำให้เธอโกรธหรืออะไรนิ ก็ยังมีหัวเราะ 555+ กันเหมือนทุกครั้ง แต่มันรู้สึกห่างกับเธอมากๆ ในตอนนี้ ปัจจุบันผมไม่ได้คุยกับเธอมา 4-5 วันละ แค่เวลาไม่กี่วันผมโคตรเหงามาก ไม่มีทัก รู้สึกเหมือนผมไม่ได้ไปสนิทกับเธอเมื่อก่อน ก็อยากขอบคุณเธอหลายๆเรื่องนะ แต่ปัจจุบันนี้รู้สึกเหงาจนบ้างครั้งผมคิดว่าผมไม่รู้จักกับเธอยังจะดีซะกว่า ไม่รู้ทำไมเป็นแค่เพื่อนกันแต่ผมรู้สึกน้ำตาจะไหลมาตลอด :') พยายามจะไม่คิดไรมากแต่ก็ทำไม่ได้ เธอทำให้ชีวิตช่วงม.ปลายผมมีค่าขึ้นกว่าเดิมเยอะ ถึงเวลาจะแค่น้อยนิดแต่ก็มากพอสำหรับผมแล้ว จะจบม.ปลายโอกาสเจอกันก็น้อยลง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้วเคยเจอหรือมีประสบการณ์โดยตรงมาแชร์กันได้นะครับจะเอาฮาก็ไม่ว่ากัน 555 ชีวิตก็มีขึ้นมีลงเป็นธรรมดา (ปลอบตัวเอง )
หลังจากนี้ผมจะลองคิดทบทวนแล้วลองเข้าไปคุยกับเธอใหม่อีกครั้งดู
ขอบคุณ pantip ที่ให้ที่ระบายปลดปล่อยกระทู้แรกของผมนะครับ 55555