เราเรียนอยู่ม.5 กำลังจะขึ้นม.6แล้ว ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเลยใช่มั้ยล่ะ ที่ผ่านมาเกรดเราก็อยู่ในเกณฑ์ที่ดีนะอย่างของเทอมที่แล้วก็ 3.51 แต่เทอมนี้ทั้งๆที่เป็นเทอมสำคัญแท้ๆเรากับไม่ใส่ใจไมาสนใจเรียนงานก็ไม่ส่งจนตัวเองติด0 เหมือนพึ่งได้สติตอนเห็นครูส่งเกรดมาให้ดูแล้วทั้งห้องมีเราติด0คนเดียว...พลาดแล้ว
เหมือนทั้งเทอมเราไม่โฟกัสที่การเรียนเลย เอาเวลามานั่งเครียดเรื่องเพื่อน เราเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นยากแล้วเพื่อนน้อยมาก ตอนแรกก็คิดว่าอยู่กันแค่นี้ก็ได้ไม่เห็นเป็นไร แต่ทีนี้พอเพื่อนสนิทกันเองมากกว่ากับเราอ่ะ ก็เริ่มกลัวเริ่มกังวลว่าเพื่อนจะทิ้งกังวลไปต่างๆนาๆแต่ไม่กล้าถาม เริ่มไม่พูด นั่งมองเงียบ เราก็รู้สึกได้ว่าเพื่อนก็คงอึดอัดเวลาเราอยูด้วยบางคนคงเริ่มไม่ชอบเราด้วยซ้ำ แต่เราไม่กล้าพูดอ่ะเพราะกลัวโดนว่า แต่มันทำให้เรื่องแย่ลงอ่ะ เราขาดการติดต่อกับเพื่อนเลย ไม่คุยไลน์ไม่เม้นเฟสทั้งๆที่เมื่อก่อนตั้งกลุ่มคุยกันทุกวันจนดึก แต่เดี๋ยวนี้คือเห็นไลน์กลุ่มเด้งแล้วเรารู้สึกไม่อยากตอบ ไม่รู้จะคุยอะไร รู้สึกเป็นส่วนเกิน แล้วมันก็เป็นปัญหา เราไม่อยากไปโรงเรียนไม่อยากเจอหน้าเพื่อน ก็ตามงานไม่ทันครูให้ทำงานอะไรส่งในคาบเพื่อนก็ไม่บอกไม่เก็บงานให้ไอ้เราก็ไม่กล้าพูดไม่กล้าถามก็ปล่อยไป สุดท้ายติด0ค่ะ...เสียใจมากเลยถ้าเราโฟกัสเรื่องเรียนมากกว่านี้ไม่เก็บปัญหาเล็กๆน้อยๆมาใส่ใจมันคงไม่เป็นแบบนี้ รู้สึกอายมาก กลัวเพื่อนในห้องนินทา กลัวเพื่อนในกลุ่มเอือม กลัวครูด่า กลัวแม่ผิดหวัง
***เมื่อวานรวบรวมความกล้าไปสารภาพกับแม่ เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เปิดใจคุยทุกอย่างในใจจริงๆ แม่บอกว่าอะไรที่พลาดแล้วก็ให้มันเป็นบทเรียน เริ่มใหม่ ทำตัวใหม่ ไม่ต้องกลัวไม่มีใครรักเพราะแม่นี่แหละที่รักเราที่สุด แม่ไม่โกรธไม่ซ้ำเติมเหมือนอย่างที่เรากลัว แต่เพื่อนที่เราให้ความสำคัญจนลืมหน้าที่ตัวเองอ่ะทำแค่แบบ สมควร ไม่ส่งงานอ่ะดิ ทำตัวเอง แย่ว่ะ ไม่มีคำพูดปลอบใจไม่มีอะไรเลยนอกจากซ้ำเติม
มันทำให้เรารู้สึกอะไรบางอย่าง ว่าเราให้ความสำคัญผิดหรือเปล่า ทำไมเราต้องให้คนที่ไม่ได้มีประโยชน์อะไรในชีวิตเราเลยมามีผลต่อชีวิตเรา ทำไมเรามองข้ามมาตลอดว่าคนที่รักเราจริงๆคือใคร
ต่อไปนี้เราจะตั้งใจเรียน จะทำให้เต็มที่ ไม่เอาเรื่องไร้สาระมาทำให้เสียการเรียนอีก เพราะเรารู้แล้วว่าคนที่อยู่ข้างเราเสมอไม่ใช่เพื่อนแต่คือแม่ และคนที่จะอยู่กับเราไปตลอดชีวิตก็คือตัวเราเอง เราจะทำเพื่อแม่เพื่อตัวเอง ไม่ใช่เพื่อให้คนอื่นหันมาสนใจ
การเรียนแย่ลงเพราะตัวเองล้วนๆ
เหมือนทั้งเทอมเราไม่โฟกัสที่การเรียนเลย เอาเวลามานั่งเครียดเรื่องเพื่อน เราเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นยากแล้วเพื่อนน้อยมาก ตอนแรกก็คิดว่าอยู่กันแค่นี้ก็ได้ไม่เห็นเป็นไร แต่ทีนี้พอเพื่อนสนิทกันเองมากกว่ากับเราอ่ะ ก็เริ่มกลัวเริ่มกังวลว่าเพื่อนจะทิ้งกังวลไปต่างๆนาๆแต่ไม่กล้าถาม เริ่มไม่พูด นั่งมองเงียบ เราก็รู้สึกได้ว่าเพื่อนก็คงอึดอัดเวลาเราอยูด้วยบางคนคงเริ่มไม่ชอบเราด้วยซ้ำ แต่เราไม่กล้าพูดอ่ะเพราะกลัวโดนว่า แต่มันทำให้เรื่องแย่ลงอ่ะ เราขาดการติดต่อกับเพื่อนเลย ไม่คุยไลน์ไม่เม้นเฟสทั้งๆที่เมื่อก่อนตั้งกลุ่มคุยกันทุกวันจนดึก แต่เดี๋ยวนี้คือเห็นไลน์กลุ่มเด้งแล้วเรารู้สึกไม่อยากตอบ ไม่รู้จะคุยอะไร รู้สึกเป็นส่วนเกิน แล้วมันก็เป็นปัญหา เราไม่อยากไปโรงเรียนไม่อยากเจอหน้าเพื่อน ก็ตามงานไม่ทันครูให้ทำงานอะไรส่งในคาบเพื่อนก็ไม่บอกไม่เก็บงานให้ไอ้เราก็ไม่กล้าพูดไม่กล้าถามก็ปล่อยไป สุดท้ายติด0ค่ะ...เสียใจมากเลยถ้าเราโฟกัสเรื่องเรียนมากกว่านี้ไม่เก็บปัญหาเล็กๆน้อยๆมาใส่ใจมันคงไม่เป็นแบบนี้ รู้สึกอายมาก กลัวเพื่อนในห้องนินทา กลัวเพื่อนในกลุ่มเอือม กลัวครูด่า กลัวแม่ผิดหวัง
***เมื่อวานรวบรวมความกล้าไปสารภาพกับแม่ เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เปิดใจคุยทุกอย่างในใจจริงๆ แม่บอกว่าอะไรที่พลาดแล้วก็ให้มันเป็นบทเรียน เริ่มใหม่ ทำตัวใหม่ ไม่ต้องกลัวไม่มีใครรักเพราะแม่นี่แหละที่รักเราที่สุด แม่ไม่โกรธไม่ซ้ำเติมเหมือนอย่างที่เรากลัว แต่เพื่อนที่เราให้ความสำคัญจนลืมหน้าที่ตัวเองอ่ะทำแค่แบบ สมควร ไม่ส่งงานอ่ะดิ ทำตัวเอง แย่ว่ะ ไม่มีคำพูดปลอบใจไม่มีอะไรเลยนอกจากซ้ำเติม
มันทำให้เรารู้สึกอะไรบางอย่าง ว่าเราให้ความสำคัญผิดหรือเปล่า ทำไมเราต้องให้คนที่ไม่ได้มีประโยชน์อะไรในชีวิตเราเลยมามีผลต่อชีวิตเรา ทำไมเรามองข้ามมาตลอดว่าคนที่รักเราจริงๆคือใคร
ต่อไปนี้เราจะตั้งใจเรียน จะทำให้เต็มที่ ไม่เอาเรื่องไร้สาระมาทำให้เสียการเรียนอีก เพราะเรารู้แล้วว่าคนที่อยู่ข้างเราเสมอไม่ใช่เพื่อนแต่คือแม่ และคนที่จะอยู่กับเราไปตลอดชีวิตก็คือตัวเราเอง เราจะทำเพื่อแม่เพื่อตัวเอง ไม่ใช่เพื่อให้คนอื่นหันมาสนใจ