เป็นครั้งแรกที่ดูบางระจันแล้วน้ำตาคลอ จะร้องไห้

คือผมเปิดมาตอนฉากที่นายจันหนวดเขี้ยวกำลังแบกศพชาวบ้านบางระจันไปไว้บนเกวียน ก่อนจะนำทัพออกรบกับขุนสรรค์ แค่ตอนที่นายจันหนวดเขี้ยวพูดปลุกใจ แค่นั้นผมก็เกิดอารมณ์ร่วม จนร้องเฮไปพร้อมกับในละครแล้ว (ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน)

แล้วยิ่งฉากที่นายจันหนวดเขี้ยวกับขุนสรรค์กำลังจะตาย แล้วมีเสียงที่เป็นความคิดของทั้งสอง ตอนนั้นก็น้ำตาคลอเลย คือผมดูหนังประวัติศาสตร์ ดูบางระจันมาหลายเวอร์ชั่น แต่ก็ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน