ควรจะรีบพบหมอไหม อาการแบบนี้.. ช่วยๆกันหน่อยนะครับ เพราะเพื่อนๆผมบอกให้ผมไปหาหมอได้แล้ว

มีเรื่องจะปรึกษาว่าอาการแบบนี้ต้องพบหมอหรือไม่ ++ นี่เป็นกระทู้แรกของผมนะครับ รบกวนเพื่อนๆพี่ๆทุกๆคนหน่อยนะครับ
ถ้าเนื้อหาเยอะไปขอโทษนะครับ รบกวนหน่อยนะครับ TT

ผมเป็นเด็กมัธยมนะคับ อยู่ รร. หญิงล้วน [เราเป็นสาวห้าว ขออนุญาติพูดผมแทนนะคะ ชิน]
ผมเป็นคนไม่ค่อยพูด อารมณ์ร้อนมาก ตอนเด็กๆเคยต่อยพี่สาว ตอน ป.6 เคยกระชากคอเสื้อจะต่อยเพื่อนผู้ชาย หลังๆมานี้พูดกับครอบครัวน้อยลงมาก เพราะรู้ว่าพูดอะไรก็อาจจะต้องมีทะเลาะ เพราะตัวเองควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เสียใจมากที่ทำอะไรไม่ดีลงไป เลยเวลาพูดกับคนในครอบครัว มีบางครั้งที่แม่ถามสัก 2-3คำถาม ผมตอบอย่างเดียวคือ "อืม"

ตอนเริ่มเข้า ม.1 แรกๆ ไม่ค่อยมีใครกล้าคุยหรือเข้ามาเล่นด้วยกับผม ผมเริ่มอยู่คนเดียวจนลืมไปว่าเพื่อน คืออะไร???
ตอน ม.2 ผมได้คุยกับเพื่อนคนนึง ได้รู้จักและอยู่ดีๆเธอก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทของผมโดยเวลาไม่นาน และก็มีกลุ่มเพื่อนสนิทเป็นของตัวเอง เพื่อนๆทั้งห้องรู้ว่าผมไม่สุงสิงกับใครนอกจากคนในกลุ่ม และทำให้ผมได้รู้จักกับคำว่า "เพื่อน"

รู้สึกเครียดเรื่องงานที่อาจารย์สั่ง เครียดจนอยู่ดีๆผมก็รู้สึกอารมณ์ดี ไม่มีอะไรให้เครียด และเมื่อไปเรียนวันจันทร์ เพื่อนถามว่าทำงานเสร็จหรือยัง ผมตอบกลับว่าอาจจะไม่ได้ทำ เพราะทำไม่ได้ และตอนนี้ก็เครียดอยู่ เสียงของผมมันสั่น และน้ำตาคลอ และอยู่ดีๆ ผมก็รู้สึกขำออกมา ทั้งๆที่น้ำตาไหล ผมเองก็รู้สึกทรมาน ไม่อยากให้มันเกิด แต่เพื่อนผมหลังจากนั้น ก็มีบ้างที่เพื่อนผมพูดออกมาว่า.. "ไปหาหมอทางจิตซะ" เหมือนจะพูดกันเล่นๆนะครับ แต่.. ช่วงหลังๆมานี้ ผมเองรู้สึกว่า เพื่อนบางคนมันห่วงผม อยากให้ผมลองไปพบหมอดู ถ้ารู้ว่าเป็นอะไรจะได้แก้ไข

++[ผมเองก็คิดเหมือนกันครับ]++

ผมทนไม่ไหวก็เลยลองไปบอกแม่เรื่องร้องไห้ทั้งน้ำตาแบบไม่มีสาเหตุ แม่บอกว่าผมเก็บกดอย่าแสดงอาการแบบนี้ให้ใครเห็น
ผมคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เลยเผลอ.. ร้องโวยวายลั่นห้อง ทำเอาเพื่อนคนอื่นๆตกใจมากครับ มีเพื่อนผมคนนึงพูดว่า "เป็นอะไรวะ อย่างกับผีเข้า" ผมจึงเพียงแค่หันไปมอง ไม่รู้สึกอะไร และเดินไปเรียนต่อ ตอนนั้นผมไร้ความรู้สึก คุมอะไรไม่ได้ เพื่อนที่เคยเห็นเหตุการณ์เขามาพูดกับผมทีหลังว่า..
"แววตาตอนที่ผมหันไป น่ากลัว ทำเอากุแทบอยากไปต่อยอีกคนเลย ที่มันพูดแบบนั้นกับผม"
ผมเองคิดแค่ว่า นั่นมันเป็นเพียงความรู้สึกที่ยังไม่ลิมิตเต็มที่เลย มันเหมือนเริ่มๆเอง ยังมีคนกลัวผมแค่แววตา

------------------------------------------------------------------

ผมมีนิสัยที่ถ้าวันไหนผมรู้สึกไม่ค่อยดี ผมจะมีนิสัยเด่นๆคือ ไม่ค่อยพูด พูดน้อย เบื่อหน่าย เบื่อโลกโคตร คิดลบ ไม่รู้สึกอะไรกับใคร ประมาณว่ามันไม่ได้เกี่ยวไรกับผม นิ่ง เงียบ ไม่สุงสิงกับใคร ตาผมจะตกเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนตลอดเวลา และบางที..ก็รู้สึก ..อยากร้องไห้ เครียดๆ..<<---[แล้วแต่ เป็นบางที] และก็บางที่ผมเคยเบื่อหน่าย ถึงขั้นเคยคิดฆ่าตัวตายเลยครับ รู้ว่ามันบาปแต่ก็คิดอีก แต่ผมก็รักครอบครัวและเพื่อนนี่ครับ และผมเบื่อหน่ายกระทั่งการกิน นอน ผมเคยนอน 3-4 ชั่วโมงต่อวัน และผมเคย.. นอนแค่กลางวัน กลางคืนตื่นตลอดเวลา และจนผมแทบจะไม่ได้หลับทั้งเช้าเย็นเลยทีเดียว

-------------------------------------------------------------------

ส่วนถ้าวันไหนผมอารมณ์ดี ช่วงนั้นจะเป็นวันที่เพื่อนผมบ่นว่ารำคาญซึ่งตอนนี้เพื่อนมันบ่นมากๆครับ มันบอกว่ารำคาญ หยุดพูดได้แล้ว หนวกหู ผมไม่รู้อะไรนะ นอกจาก ผมชอบพูดมาก มันคือสิ่งที่ทำให้อารมณ์ดี ผมพูดไม่หยุด ผมจะอารมณ์ดีตลอดเวลาถึงขั้นอารมณ์ดีเกินเหตุ หัวเราะทั้งๆที่ไม่มีสาเหตุอะไรบ้างก็มี แต่จริงๆผมอาจจะนึกอะไรอยู่..แล้วแต่ บางคืนนี่อารมณ์ดีเปิดเพลงเต้นแม่มคนเดียวเลยครับ 5555 ผมคิดแง่บวกตลอด ผมจะมีนิสัยที่โคตรปัญญาอ่อนแตกต่างจากอารมณ์แรกโดยสิ้นเชิง ผมชอบที่จะคุยกับเพื่อนๆในห้องทุกคน ชอบทำอะไรในสิ่งที่คนอื่นไม่ทำกัน

-------------------------------------------------------------------

**ผมก็ไม่เข้าใจที่นิสัยมันเหมือนจะสลับขั้ว อารมณ์ดีเกินเหตุจนเหมือนคนบ้า พอจะเงียบก็เบื่อหน่ายแบบโคตรๆ

ขอบคุณสำหรับทุกคำตอบล่วงหน้านะครับ T_T ผมกลัวว่าผมจะเป็นอาการทางจิตชนิดหนึ่งมาก เพราะกลัวเข้าสังคมไม่ได้ เพราะคงไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับผม แต่ถ้าใครได้เป็นเพื่อน ครอบครัวที่ผมรัก ผมรักแบบเห็นคนอื่นสำคัญกว่าตัวเองซะอีก