ก่อนจะอ่านเรื่องราวต่อไปนี้ ขอแจ้งให้ทราบว่า กระทู้นี้ค่อนข้างยาว และไม่มีสาระอันใดมากไปกว่าเรื่องเล่าขำบ้างไม่ขำบ้าง
หากใครไม่สะดวกอ่านอะไรยาว ๆ แนะนำให้ผ่านไปได้เลยครับ ผมไม่ถือ รักนะ จุ๊บ ๆ
วันนี้มีร้านข้าวหมูกรอบมานำเสนอครับ!!
ถามว่าอร่อยไหม คำตอบคงเป็น รสชาติมันก็คือข้าวหมูแดงหมูกรอบปกตินี่ล่ะ
ถามว่าสภาพร้านดีไหม คำตอบคงเป็น ย่ำแย่ แต่ได้อารมณ์เก่า ๆ
ถามว่าร้านหาง่ายไหม คำตอบคงเป็น ถ้าไม่ดิ้นรนคงได้กินยาก
แล้วมันมีอะไรที่เด็ด ถึงขนาดต้องเอามาแนะนำกันล่ะ
คำตอบสั้น ๆ ครับ
"ลูกสาวเจ้าของร้าน!!" น่ารักมาก ๆ
ผมจะเหลาให้ฟังว่า ไปเจอมาได้ยังไงนะครับ
เมื่อวานนี้ผมไปเล่นบาสที่จุฬาฯ พอเล่นเสร็จ เพื่อน ๆ ก็ชวนไปหาอะไรกินกันแถว ๆ นั้น
ผมจอดรถไว้ริมรั้วหลังจุฬาฯ แต่พวกมันพาเดินไปทางออกริมถนนพระรามสี่!!
ซอยร้าน Sit-Ney เก่า หรือเอาง่าย ๆ ซอยที่มีโจ๊กสามย่านขาย หรือ ซอยที่ออกด้านข้างจุฬาฯ แล้วมีด่านเก็บเงินค่าเอารถเข้านั่นแหล่ะครับ
เดินจาก โรงยิมในร่มฯ ออกมาด้านข้างนั่น ถ้าเป็นสมัยวัยรุ่น คงเดินได้สบาย ๆ แต่นี่อายุย่างเข้าวัยรุ่นตอนปลาย เป็นวัยชราตอนต้นแล้ว
ประมาณว่า เหนื่อยจากการเล่นบาสมายังไม่พอ พวกมันพาเดินตากแดดร้อน ๆ ทรมานคนแก่สุด ๆ
แข้งขาไม่ค่อยจะดี เดินเข้าซอยนั้น ออกซอยนี้ คือไม่มีทีท่าว่าจะถึง จนผมตะโกนด่าเพื่อนผมที่พาเดินมา
ว่า ถ้าจะพามาไกลขนาดนี้ ทำไมเมิงไม่พากุไปกินข้าวที่มาบุญครองซะเลยล่ะ
ดดดดด
พาเดินจนลูกสะบ้าจะหลุดออกจากเบ้าแล้วเนี่ย แต่พวกมันก็หาได้ยี่หร่ะไม่ คือที่มันทำให้อารมณ์บ่จอยมากขึ้น
ก็ตรงที่ พอกินเสร็จแล้ว จะต้องเดินกลับไปหลังจุฬา ตรงทางเข้าด้านหลัง เพื่อเอารถที่จอดไว้นี่แหล่ะครับ
ขามานี่ลูกสะบ้าจะหลุด ผมว่า ขากลับน่าจะต้องจ้างวิลแชร์ไปส่งที่รถแน่ ๆ
ผมเลยตะโกนต่อไปว่า ถ้าร้านที่เมิงจะพาไปกิน แม่มไม่อร่อยนะเมิงนะ กุจะประจานให้เมิงได้อับอาย!!
มันก็ยังไม่สนใจ พาเดินลัดเข้าซอยนั้น ออกซอยนี้ไปเรื่อย จนไปยืนอยู่หน้าร้าน
สภาพร้านเป็นร้านตึกแถวคูหาเดียว เล็ก และ แคบ!!! เป็นร้านขายข้าวหมูแดง หมูกรอบ
น่าจะเป็นร้านเก่าแก่มาก ๆ เพราะในร้านยังมีป้ายราคา จานใหญ่ 3 บาท จานเล็ก 2 บาท ติดอยู่ จากการสอบถามอาเจ๊ที่อยู่ในร้าน
เจ๊แกบอกว่า มันเป็นป้ายราคาเมื่อประมาณ 40 ปีก่อน (แกว่ามางี้นะครับ) ตอนนั้นขายราคานี้จริง
เป็นเรื่อง อะเมสซิ่ง อีกเรื่องนึงที่ผมก็เพิ่งเคยรู้ (อะไรนะ อายุผมก็อยู่ทันประมาณช่วงนั้นเร๊อะ จุ๊ ๆ อย่าเอ็ดไป)
ไปกัน 10 กว่าคน ยืนออกันหน้าร้านปานทัวร์จีนลงมาหาของกิน หันไปคุยกับเพื่อนว่า เราจะไปนั่งตรงไหนกันวะเนี่ย
ในร้านมีโต๊ะตั้งอยู่ประมาณ 3-4 โต๊ะ พวกผมทะยอยกันเข้าไปนั่ง ร้านนิดเดียวนั่งเบียดกันจนแทบจะเป็นผัวเมียกันอยู่แล้ว
ผมพยายามมองหาเพื่อน ที่พาผมลากสังขารเดินมาถึงที่นี่แต่มองไม่เห็น คาดว่ามันน่าจะรู้แกว ไปนั่งหลบอยู่หน้าร้าน ผมอยากจะด่ามัน
ระหว่างนั้นก็สั่งข้าวหมูแดง หมูกรอบกันไปตามเรื่อง ผมยังโพสต์ลงเฟสว่า
"ถ้าแม่มไม่อร่อยนะเมิงนะ" พร้อมแท็กสถานที่
แต่แล้ว อารมณ์ที่กำลังครุกรุ่น ต้องดับลงด้วยคนรับออร์เดอร์!!!
"ขาว หมวย สวย น่ารัก มาพร้อมกับกลิ่นไอแห่งความหอม หอมกลิ่นเด็ก!!"
น้องมาด้วยชุดเสื้อยืดตัวโต ๆ กางเกงวอร์มขายาว พร้อมผ้ากันเปื้อน
เป็นผู้หญิงที่ใส่เสื้อยืดกางเกงวอร์มเก่า ๆ ที่ใส่แล้วน่ารักมากกกกกกก
ผมกับเพื่อนที่ไปด้วยกัน บ่นไปด้วยกัน ถึงกับอ้าปากค้าง แล้วจับจองกันทันที ตามประสาชายหนุ่มทั่วไปแหล่ะครับ จากเพื่อนที่เดินมาด้วยกัน
เปลี่ยนเป็น คู่แข่งหัวใจทันที!!! "กุจอง คนนี้ของกุ กุขอแล้ว" อะไรประมาณนี้แหล่ะครับ
เจ้าของในมโน แฟนในมโน นิด ๆ หน่อย ๆ พอเป็นกสัย (เขียนงี้ป่าวฟระ)
เพื่อนคู่แข่งหัวใจผม พยายามจะโมเมว่า น้องคนนั้นกำลังคุยกับเค้าอยู่ ตลอดเวลา ทั้งที่น้องเขาก็แค่มาถามว่า จะสั่งอะไรดีคะ!!
รออยู่ซักพัก ข้าวหมูกรอบก็มาเสริฟ ตักคำแรกเข้าปาก พร้อมมองหน้าคนเสริฟ
"โอ้ววววว หร่อยมาก หร่อยลืมตาย นี่มันอาหารจากสรวงสวรรค์แท้ ๆ"
นาทีนั้นผมเชื่อแล้วกับคำกล่าวที่ว่า อาหารจะอร่อยขึ้น 10 เปอร์เซนต์ หากร้านนั้นมีแม่ค้าสวย ๆ ไว้ให้นั่งมอง!!!
นั่งกินกันไปได้ 3-4 คำ ความรัก เอ๊ย ข้าวหมูกรอบเริ่มติดคอ น้ำที่สั่งไว้ตั้งนานแล้วยังไม่มา น้องผู้หญิงที่มาด้วยกันจึงทวงถาม
ว่าทำไมไม่ได้น้ำซักที พวกผมผู้ชาย ออกปากปกป้องร้านทันที
"พนักงานเขาน้อย เห็นใจเขาหน่อย"
"กิจการครอบครัว ใจเย็น ๆ"
ฯลฯ
สงสัยว่าน้องเขาจะได้ยิน และกลัวว่า ผู้ชายแก่ ๆ โต๊ะนี้จะมโนไปมากกว่านี้ เธอรีบเอาน้ำมาเสริฟ
น้องคนงามเอามาเสริฟ ชะรอย น้องเขามือเล็ก จะถือน้ำสองขวดพร้อมแก้วคงไม่ไหว
ผมจึงอาสาช่วยรับจากมือมาวางไว้ที่โต๊ะ นาทีนั้นน้องเขาคงขอบคุณผมอยู่ในใจ หน้าแดงซ่าน ด้วยความขวยเขิน
ในใจน้องคงคิดว่า ลุงคนนี้ (เรียกพี่ได้ไหม) จิตใจดีจริง ๆ เหมาะกับการฝากชีวิต (ถุ๊ย)
ป่าวเลย มือผมใหญ่ มันสามารถหยิบได้เลย 2 ขวด มือผมอาจจะหนักไป บีบซะแรง ขวดมันไปหนีบมือน้องเขา T_T
จากอาหารธรรมดา กลายเป็นอาหารเทพไปได้ด้วยหน้าตาของลูกสาวเจ้าของร้าน
ไม่น่าเชื่อจริง ๆ กินหมดแล้วอยากจะเบิ้ลจานที่สอง ทั้งที่อิ่มจนจะอ้วกอยู่แล้วนี่ล่ะ
ผมว่า นาทีนั้น ถ้าเอาข้าวเปล่า พร้อมน้ำปลาพริก มาเสริฟ แล้วให้น้องเขามานั่งให้ผมมองหน้าอยู่ฝั่งตรงข้าม
ข้าวจานนั้น ผมก็ว่ามันคงจะอร่อยลืมตายเหมือนกัน
จ่ายตังค์ ออกจากร้านมาด้วยความอาลัย ใจอยากจะมาเยือนบ่อย ๆ มากินได้ทุกวันยิ่งดี
แต่ติดอยู่อย่างเดียว บ้านผมอยู่ปทุมฯ!!! ต่อให้น้องเขาสวยปานนางฟ้า ผมก็คงไม่ได้มาอุดหนุนอีกในเร็ว ๆ นี้แน่ ๆ
ใครสนใจจะไปยลโฉม เอ๊ย จะไปกินข้าวหมูกรอบ แนะนำครับ
ร้านอยู่ซอยเดียวกับ ร้านโจ๊กสามย่าน โจ๊กสามย่านจะอยู่หัวมุมซอย เจอร้านโจ๊ก
ก็เลี้ยวเข้าซอยนั้นมาได้เลย อยู่เกือบสุดซอยเหมือนกัน ชื่อร้าน
"ข้าวหมูแดงเลิศรส สี่แยกสามย่านเจ้าเก่า"
คนขายเป็นอาเฮียน่าจะเป็นคุณพ่อของน้องคนสวย เสียงดังกระโชกโฮกฮาก แต่ดูท่าทางใจดี
วัดจากตอนที่เฮียแกมาคิดตังค์ที่โต๊ะไปลองชิมกันได้ครับ
รสชาติถือว่าโอเคเลยครับ พิเศษ มีไข่แถมให้ 1 ฟอง ธรรมดาครึ่งฟอง ดูจากคนที่มากิน ผมคิดว่าร้านนี้น่าจะเป็นร้านเชลล์ชวนชิมอีกร้านนึงแน่ ๆ
น้ำที่ราดมาให้แบบจุใจ ไม่มีกั๊ก ถือว่าโอเคเลยทีเดียว
ปล.ตอนแรกคุยกับเพื่อนไว้ว่า จะขอถ่ายรูปด้วยซะหน่อย แต่พอได้ยินอาเฮียถืออีโต้สับหมูกรอบดังปั่ก ๆ ๆ
ตะโกนสั่งให้น้องเขาไปเอาไข่มาเพิ่มแล้ว เปลี่ยนใจ วางกล้องลงกันแทบไม่ทัน กลัวจะโดนสับแทนหมูกรอบ จะโหดไปไหนครับเฮีย T_T
ปล. 1 อย่าถามราคา เพราะจำไม่ได้ นาทีนั้น ให้จ่ายจานละ 100 ก็ยอม
ปล. 2 นิสิตจุฬาฯ น่าจะคุ้นเคยกับร้านนี้ดีนะครับ น่าจะนึกภาพออกว่ามันอยู่ตรงไหน ผมอาจจะอธิบายได้ไม่ค่อยดีในเรื่องที่ตั้ง
เพราะถ้าให้นับว่าผมไปแถวนั้นกี่ครั้งในชีวิต ผมว่า ผมสามารถนับให้หมดได้ภายใน 10 นิ้วของผมนี่ล่ะครับ ไกลเกินถิ่นอาศัยไปนิด
อันนี้จริง ๆ ตั้งใจถ่ายสาวที่ว่า แต่เห็นอีโต้คุณเตี่ยซะก่อน เลยแก้เขินมาถ่ายข้าวแทน T_T
--[ข้าวหมูแดง หมูกรอบ ริมรั้วจุฬาฯ ที่อร่อย +10 เมื่อคนเสิรฟ คือน้องคนนั้น ^_^]--
หากใครไม่สะดวกอ่านอะไรยาว ๆ แนะนำให้ผ่านไปได้เลยครับ ผมไม่ถือ รักนะ จุ๊บ ๆ
วันนี้มีร้านข้าวหมูกรอบมานำเสนอครับ!!
ถามว่าอร่อยไหม คำตอบคงเป็น รสชาติมันก็คือข้าวหมูแดงหมูกรอบปกตินี่ล่ะ
ถามว่าสภาพร้านดีไหม คำตอบคงเป็น ย่ำแย่ แต่ได้อารมณ์เก่า ๆ
ถามว่าร้านหาง่ายไหม คำตอบคงเป็น ถ้าไม่ดิ้นรนคงได้กินยาก
แล้วมันมีอะไรที่เด็ด ถึงขนาดต้องเอามาแนะนำกันล่ะ
คำตอบสั้น ๆ ครับ
"ลูกสาวเจ้าของร้าน!!" น่ารักมาก ๆ
ผมจะเหลาให้ฟังว่า ไปเจอมาได้ยังไงนะครับ
เมื่อวานนี้ผมไปเล่นบาสที่จุฬาฯ พอเล่นเสร็จ เพื่อน ๆ ก็ชวนไปหาอะไรกินกันแถว ๆ นั้น
ผมจอดรถไว้ริมรั้วหลังจุฬาฯ แต่พวกมันพาเดินไปทางออกริมถนนพระรามสี่!!
ซอยร้าน Sit-Ney เก่า หรือเอาง่าย ๆ ซอยที่มีโจ๊กสามย่านขาย หรือ ซอยที่ออกด้านข้างจุฬาฯ แล้วมีด่านเก็บเงินค่าเอารถเข้านั่นแหล่ะครับ
เดินจาก โรงยิมในร่มฯ ออกมาด้านข้างนั่น ถ้าเป็นสมัยวัยรุ่น คงเดินได้สบาย ๆ แต่นี่อายุย่างเข้าวัยรุ่นตอนปลาย เป็นวัยชราตอนต้นแล้ว
ประมาณว่า เหนื่อยจากการเล่นบาสมายังไม่พอ พวกมันพาเดินตากแดดร้อน ๆ ทรมานคนแก่สุด ๆ
แข้งขาไม่ค่อยจะดี เดินเข้าซอยนั้น ออกซอยนี้ คือไม่มีทีท่าว่าจะถึง จนผมตะโกนด่าเพื่อนผมที่พาเดินมา
ว่า ถ้าจะพามาไกลขนาดนี้ ทำไมเมิงไม่พากุไปกินข้าวที่มาบุญครองซะเลยล่ะ
พาเดินจนลูกสะบ้าจะหลุดออกจากเบ้าแล้วเนี่ย แต่พวกมันก็หาได้ยี่หร่ะไม่ คือที่มันทำให้อารมณ์บ่จอยมากขึ้น
ก็ตรงที่ พอกินเสร็จแล้ว จะต้องเดินกลับไปหลังจุฬา ตรงทางเข้าด้านหลัง เพื่อเอารถที่จอดไว้นี่แหล่ะครับ
ขามานี่ลูกสะบ้าจะหลุด ผมว่า ขากลับน่าจะต้องจ้างวิลแชร์ไปส่งที่รถแน่ ๆ
ผมเลยตะโกนต่อไปว่า ถ้าร้านที่เมิงจะพาไปกิน แม่มไม่อร่อยนะเมิงนะ กุจะประจานให้เมิงได้อับอาย!!
มันก็ยังไม่สนใจ พาเดินลัดเข้าซอยนั้น ออกซอยนี้ไปเรื่อย จนไปยืนอยู่หน้าร้าน
สภาพร้านเป็นร้านตึกแถวคูหาเดียว เล็ก และ แคบ!!! เป็นร้านขายข้าวหมูแดง หมูกรอบ
น่าจะเป็นร้านเก่าแก่มาก ๆ เพราะในร้านยังมีป้ายราคา จานใหญ่ 3 บาท จานเล็ก 2 บาท ติดอยู่ จากการสอบถามอาเจ๊ที่อยู่ในร้าน
เจ๊แกบอกว่า มันเป็นป้ายราคาเมื่อประมาณ 40 ปีก่อน (แกว่ามางี้นะครับ) ตอนนั้นขายราคานี้จริง
เป็นเรื่อง อะเมสซิ่ง อีกเรื่องนึงที่ผมก็เพิ่งเคยรู้ (อะไรนะ อายุผมก็อยู่ทันประมาณช่วงนั้นเร๊อะ จุ๊ ๆ อย่าเอ็ดไป)
ไปกัน 10 กว่าคน ยืนออกันหน้าร้านปานทัวร์จีนลงมาหาของกิน หันไปคุยกับเพื่อนว่า เราจะไปนั่งตรงไหนกันวะเนี่ย
ในร้านมีโต๊ะตั้งอยู่ประมาณ 3-4 โต๊ะ พวกผมทะยอยกันเข้าไปนั่ง ร้านนิดเดียวนั่งเบียดกันจนแทบจะเป็นผัวเมียกันอยู่แล้ว
ผมพยายามมองหาเพื่อน ที่พาผมลากสังขารเดินมาถึงที่นี่แต่มองไม่เห็น คาดว่ามันน่าจะรู้แกว ไปนั่งหลบอยู่หน้าร้าน ผมอยากจะด่ามัน
ระหว่างนั้นก็สั่งข้าวหมูแดง หมูกรอบกันไปตามเรื่อง ผมยังโพสต์ลงเฟสว่า
"ถ้าแม่มไม่อร่อยนะเมิงนะ" พร้อมแท็กสถานที่
แต่แล้ว อารมณ์ที่กำลังครุกรุ่น ต้องดับลงด้วยคนรับออร์เดอร์!!!
"ขาว หมวย สวย น่ารัก มาพร้อมกับกลิ่นไอแห่งความหอม หอมกลิ่นเด็ก!!"
น้องมาด้วยชุดเสื้อยืดตัวโต ๆ กางเกงวอร์มขายาว พร้อมผ้ากันเปื้อน
เป็นผู้หญิงที่ใส่เสื้อยืดกางเกงวอร์มเก่า ๆ ที่ใส่แล้วน่ารักมากกกกกกก
ผมกับเพื่อนที่ไปด้วยกัน บ่นไปด้วยกัน ถึงกับอ้าปากค้าง แล้วจับจองกันทันที ตามประสาชายหนุ่มทั่วไปแหล่ะครับ จากเพื่อนที่เดินมาด้วยกัน
เปลี่ยนเป็น คู่แข่งหัวใจทันที!!! "กุจอง คนนี้ของกุ กุขอแล้ว" อะไรประมาณนี้แหล่ะครับ
เจ้าของในมโน แฟนในมโน นิด ๆ หน่อย ๆ พอเป็นกสัย (เขียนงี้ป่าวฟระ)
เพื่อนคู่แข่งหัวใจผม พยายามจะโมเมว่า น้องคนนั้นกำลังคุยกับเค้าอยู่ ตลอดเวลา ทั้งที่น้องเขาก็แค่มาถามว่า จะสั่งอะไรดีคะ!!
รออยู่ซักพัก ข้าวหมูกรอบก็มาเสริฟ ตักคำแรกเข้าปาก พร้อมมองหน้าคนเสริฟ
"โอ้ววววว หร่อยมาก หร่อยลืมตาย นี่มันอาหารจากสรวงสวรรค์แท้ ๆ"
นาทีนั้นผมเชื่อแล้วกับคำกล่าวที่ว่า อาหารจะอร่อยขึ้น 10 เปอร์เซนต์ หากร้านนั้นมีแม่ค้าสวย ๆ ไว้ให้นั่งมอง!!!
นั่งกินกันไปได้ 3-4 คำ ความรัก เอ๊ย ข้าวหมูกรอบเริ่มติดคอ น้ำที่สั่งไว้ตั้งนานแล้วยังไม่มา น้องผู้หญิงที่มาด้วยกันจึงทวงถาม
ว่าทำไมไม่ได้น้ำซักที พวกผมผู้ชาย ออกปากปกป้องร้านทันที
"พนักงานเขาน้อย เห็นใจเขาหน่อย"
"กิจการครอบครัว ใจเย็น ๆ"
ฯลฯ
สงสัยว่าน้องเขาจะได้ยิน และกลัวว่า ผู้ชายแก่ ๆ โต๊ะนี้จะมโนไปมากกว่านี้ เธอรีบเอาน้ำมาเสริฟ
น้องคนงามเอามาเสริฟ ชะรอย น้องเขามือเล็ก จะถือน้ำสองขวดพร้อมแก้วคงไม่ไหว
ผมจึงอาสาช่วยรับจากมือมาวางไว้ที่โต๊ะ นาทีนั้นน้องเขาคงขอบคุณผมอยู่ในใจ หน้าแดงซ่าน ด้วยความขวยเขิน
ในใจน้องคงคิดว่า ลุงคนนี้ (เรียกพี่ได้ไหม) จิตใจดีจริง ๆ เหมาะกับการฝากชีวิต (ถุ๊ย)
ป่าวเลย มือผมใหญ่ มันสามารถหยิบได้เลย 2 ขวด มือผมอาจจะหนักไป บีบซะแรง ขวดมันไปหนีบมือน้องเขา T_T
จากอาหารธรรมดา กลายเป็นอาหารเทพไปได้ด้วยหน้าตาของลูกสาวเจ้าของร้าน
ไม่น่าเชื่อจริง ๆ กินหมดแล้วอยากจะเบิ้ลจานที่สอง ทั้งที่อิ่มจนจะอ้วกอยู่แล้วนี่ล่ะ
ผมว่า นาทีนั้น ถ้าเอาข้าวเปล่า พร้อมน้ำปลาพริก มาเสริฟ แล้วให้น้องเขามานั่งให้ผมมองหน้าอยู่ฝั่งตรงข้าม
ข้าวจานนั้น ผมก็ว่ามันคงจะอร่อยลืมตายเหมือนกัน
จ่ายตังค์ ออกจากร้านมาด้วยความอาลัย ใจอยากจะมาเยือนบ่อย ๆ มากินได้ทุกวันยิ่งดี
แต่ติดอยู่อย่างเดียว บ้านผมอยู่ปทุมฯ!!! ต่อให้น้องเขาสวยปานนางฟ้า ผมก็คงไม่ได้มาอุดหนุนอีกในเร็ว ๆ นี้แน่ ๆ
ใครสนใจจะไปยลโฉม เอ๊ย จะไปกินข้าวหมูกรอบ แนะนำครับ
ร้านอยู่ซอยเดียวกับ ร้านโจ๊กสามย่าน โจ๊กสามย่านจะอยู่หัวมุมซอย เจอร้านโจ๊ก
ก็เลี้ยวเข้าซอยนั้นมาได้เลย อยู่เกือบสุดซอยเหมือนกัน ชื่อร้าน
"ข้าวหมูแดงเลิศรส สี่แยกสามย่านเจ้าเก่า"
คนขายเป็นอาเฮียน่าจะเป็นคุณพ่อของน้องคนสวย เสียงดังกระโชกโฮกฮาก แต่ดูท่าทางใจดี
วัดจากตอนที่เฮียแกมาคิดตังค์ที่โต๊ะไปลองชิมกันได้ครับ
รสชาติถือว่าโอเคเลยครับ พิเศษ มีไข่แถมให้ 1 ฟอง ธรรมดาครึ่งฟอง ดูจากคนที่มากิน ผมคิดว่าร้านนี้น่าจะเป็นร้านเชลล์ชวนชิมอีกร้านนึงแน่ ๆ
น้ำที่ราดมาให้แบบจุใจ ไม่มีกั๊ก ถือว่าโอเคเลยทีเดียว
ปล.ตอนแรกคุยกับเพื่อนไว้ว่า จะขอถ่ายรูปด้วยซะหน่อย แต่พอได้ยินอาเฮียถืออีโต้สับหมูกรอบดังปั่ก ๆ ๆ
ตะโกนสั่งให้น้องเขาไปเอาไข่มาเพิ่มแล้ว เปลี่ยนใจ วางกล้องลงกันแทบไม่ทัน กลัวจะโดนสับแทนหมูกรอบ จะโหดไปไหนครับเฮีย T_T
ปล. 1 อย่าถามราคา เพราะจำไม่ได้ นาทีนั้น ให้จ่ายจานละ 100 ก็ยอม
ปล. 2 นิสิตจุฬาฯ น่าจะคุ้นเคยกับร้านนี้ดีนะครับ น่าจะนึกภาพออกว่ามันอยู่ตรงไหน ผมอาจจะอธิบายได้ไม่ค่อยดีในเรื่องที่ตั้ง
เพราะถ้าให้นับว่าผมไปแถวนั้นกี่ครั้งในชีวิต ผมว่า ผมสามารถนับให้หมดได้ภายใน 10 นิ้วของผมนี่ล่ะครับ ไกลเกินถิ่นอาศัยไปนิด
อันนี้จริง ๆ ตั้งใจถ่ายสาวที่ว่า แต่เห็นอีโต้คุณเตี่ยซะก่อน เลยแก้เขินมาถ่ายข้าวแทน T_T