สวัสดีครับ ก่อนอื่นเลยต้องขอบอกก่อนว่ากระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่ตั้ง ผิดพลาดอะไรยังไง ขออภัยไว้ตรงนี้เลยนะครับ
เรื่องมีอยู่ว่า.. ผมกับแฟน เราคบกันมานานพอสมควรแล้วล่ะ ซึ่งทุกๆวันเราก็จะคุยกันตลอด ไม่ถึงกับคุยพร่ำเพรื่อ มีหยอกเย้ากันบ้าง กวนทีนกันบ้าง ตามประสาคู่รักทั่วไป บางครั้งเราอาจจะทะเลาะกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง แต่สุดท้ายเรา 2 คนก็ผ่านมันไปได้ เราไปเที่ยวด้วยกัน ทำอะไรร่วมกันหลายอย่างมีทั้งทุกข์และสุข จนมาถึงวันที่แฟนผมนั้นเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัย ( ลืมบอกไปว่าผมแก่กว่าแฟนครับ ) เธอก็เริ่มมีกิจกรรมมากขึ้น มีเวลาคุยกันน้อยลง ซึ่งตรงนี้ผมเข้าใจนะว่าปี 1 กิจกรรมมันก็จะเยอะเป็นธรรมดา เราก็ยังนัดเจอกัน ไปเที่ยวกันตามปกติ ขึ้นอยู่กับเวลาที่เราว่างตรงกัน จนมาวันหนึ่ง เธอก็เริ่มหายไป โทรศัพท์จากที่โทรมาบ่อยๆ ก็กลายเป็นนานๆโทรมาที ไลน์ที่เคยตอบ ที่เคยวิดิโอคอล ก็เริ่มเงียบหายไป นานๆจะมาตอบซักประโยคหรือสองประโยค จนผมมาทราบภายหลังจากปากเธอเองว่า เธอกำลังคุยกับผู้ชายคนอื่นอยู่ ในนาทีนั้นหัวสมองผมขาวไปหมด หน้าชา ไม่มีแม้แต่คำพูดออกมาจากปากผม มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บมากๆ จากคนที่เคยรักกัน มาวันนี้เธอพูดกับผมว่า " รักมันกินไม่ได้ " เธอต้องการสิ่งที่ดีกว่า เธอทิ้งผมไป ปล่อยผมนอนร้องไห้ ร้องแบบไม่อายใคร ช่วงนั้นผมซึมมากๆ จนแม่เป็นห่วงคนรอบข้างเป็นห่วง ชักชวนผมไปเที่ยวไปเข้าวัดทำบุญ จนจิตใจของผมเริ่มดีขึ้นมาบ้าง ในขณะที่ผมกำลังเริ่มปรับตัวให้ชินกับการอยู่คนเดียว เธอคนนั้นก็เดินกลับมาหาผม!! พร้อมกับร้องห่มร้องไห้ ขอโทษผม ผมยอมรับว่า ในตอนนั้นผมยังคงรักเธอ ยังรอเธอกลับมาอยู่ทุกวัน แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่า การกลับมาของเธอในครั้งนี้นั้น ผลจะลงเอยเป็นแบบเดิมอีกหรือเปล่า เธอจะทิ้งผมไปอีกไหมถ้าเธอเจอคนที่ดีกว่าผมอีก
ท้ายที่สุดแล้ว เรา 2 คนก็ไม่ได้กลับมาคบกันครับ เพราะผมรู้ดีว่า ผมไม่ดีพอที่จะเป็นคู่ชีวิตเธอ ถึงจะฝืนคบกันไปยังไง ต่อให้ผมรักเธอมากแค่ไหน ทุ่มเทเท่าไหร่ สุดท้ายคนไม่ใช่มันก็ไม่ใช่อยู่ดีครับ
เพื่อนๆคนไหนที่มีประสบการณ์คล้ายๆกับชีวิตของผม มาเล่าสู่กันฟังได้นะครับ และขอบคุณพันทิปสำหรับพื้นที่เล็กๆให้ผมระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจของผมครับ
เมื่อรักมันกินไม่ได้..
เรื่องมีอยู่ว่า.. ผมกับแฟน เราคบกันมานานพอสมควรแล้วล่ะ ซึ่งทุกๆวันเราก็จะคุยกันตลอด ไม่ถึงกับคุยพร่ำเพรื่อ มีหยอกเย้ากันบ้าง กวนทีนกันบ้าง ตามประสาคู่รักทั่วไป บางครั้งเราอาจจะทะเลาะกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง แต่สุดท้ายเรา 2 คนก็ผ่านมันไปได้ เราไปเที่ยวด้วยกัน ทำอะไรร่วมกันหลายอย่างมีทั้งทุกข์และสุข จนมาถึงวันที่แฟนผมนั้นเข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัย ( ลืมบอกไปว่าผมแก่กว่าแฟนครับ ) เธอก็เริ่มมีกิจกรรมมากขึ้น มีเวลาคุยกันน้อยลง ซึ่งตรงนี้ผมเข้าใจนะว่าปี 1 กิจกรรมมันก็จะเยอะเป็นธรรมดา เราก็ยังนัดเจอกัน ไปเที่ยวกันตามปกติ ขึ้นอยู่กับเวลาที่เราว่างตรงกัน จนมาวันหนึ่ง เธอก็เริ่มหายไป โทรศัพท์จากที่โทรมาบ่อยๆ ก็กลายเป็นนานๆโทรมาที ไลน์ที่เคยตอบ ที่เคยวิดิโอคอล ก็เริ่มเงียบหายไป นานๆจะมาตอบซักประโยคหรือสองประโยค จนผมมาทราบภายหลังจากปากเธอเองว่า เธอกำลังคุยกับผู้ชายคนอื่นอยู่ ในนาทีนั้นหัวสมองผมขาวไปหมด หน้าชา ไม่มีแม้แต่คำพูดออกมาจากปากผม มันเป็นความรู้สึกที่เจ็บมากๆ จากคนที่เคยรักกัน มาวันนี้เธอพูดกับผมว่า " รักมันกินไม่ได้ " เธอต้องการสิ่งที่ดีกว่า เธอทิ้งผมไป ปล่อยผมนอนร้องไห้ ร้องแบบไม่อายใคร ช่วงนั้นผมซึมมากๆ จนแม่เป็นห่วงคนรอบข้างเป็นห่วง ชักชวนผมไปเที่ยวไปเข้าวัดทำบุญ จนจิตใจของผมเริ่มดีขึ้นมาบ้าง ในขณะที่ผมกำลังเริ่มปรับตัวให้ชินกับการอยู่คนเดียว เธอคนนั้นก็เดินกลับมาหาผม!! พร้อมกับร้องห่มร้องไห้ ขอโทษผม ผมยอมรับว่า ในตอนนั้นผมยังคงรักเธอ ยังรอเธอกลับมาอยู่ทุกวัน แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวว่า การกลับมาของเธอในครั้งนี้นั้น ผลจะลงเอยเป็นแบบเดิมอีกหรือเปล่า เธอจะทิ้งผมไปอีกไหมถ้าเธอเจอคนที่ดีกว่าผมอีก
ท้ายที่สุดแล้ว เรา 2 คนก็ไม่ได้กลับมาคบกันครับ เพราะผมรู้ดีว่า ผมไม่ดีพอที่จะเป็นคู่ชีวิตเธอ ถึงจะฝืนคบกันไปยังไง ต่อให้ผมรักเธอมากแค่ไหน ทุ่มเทเท่าไหร่ สุดท้ายคนไม่ใช่มันก็ไม่ใช่อยู่ดีครับ
เพื่อนๆคนไหนที่มีประสบการณ์คล้ายๆกับชีวิตของผม มาเล่าสู่กันฟังได้นะครับ และขอบคุณพันทิปสำหรับพื้นที่เล็กๆให้ผมระบายสิ่งที่อัดอั้นในใจของผมครับ