1 ปีกับชีวิตที่ไม่มีความสุข

..ก่อนอื่น น้าขอแสดงความเสียใจกับการสูญเสียคุณพ่อไป..ด้วยนะคะ

..น้าในฐานะเป็นแม่คน ..และเมื่อ 26 ปีก่อน ก็เคยเป็นนักศึกษาปี 1 ..
แม้ระบบการศึกษาในบ้านเมืองเรา ..เรื่องว่าด้วยวิชาที่เปิดสอน ในระดับอุดมศึกษา
ไปจนถึงการประกอบอาชีพ จะมีความเปลี่ยนแปลงไปจากสมัยน้า
..แต่มีเรื่องที่เป็นข้อเท็จจริงในชีวิต ที่สามารถทำความเข้าใจได้ ..มาเล่าสู่หนูฟังค่ะ ^^

..ถึงน้าจะไม่เคยมีประสบการณ์สูญเสียผู้ใหญ่ในบ้าน ไปในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อในชีวิตแบบหนู
แต่สิ่งที่สามารถเข้าใจได้คือ สมาชิกที่เหลือในครอบครัว จะรู้สึกเคว้งคว้าง ..ขาดความมั่นคง
หนูต้องรู้บริบทในครอบครัวดีกว่าใคร  ว่าพ่อหนูมีบทบาทแค่ไหน ในบ้าน
..หากพ่อเคยเป็นเสาหลัก ในการเลี้ยงครอบครัว .. วันที่พ่อไม่อยู่ .. แต่ภาระค่าใช้จ่ายในบ้าน ไม่ได้ลดลง
คนที่ต้องลุกขึ้นมาค้ำจุนครอบครัวต่อ คือ "แม่" ..ใช่มั้ย ?

ดังนั้น แม่หนู ท่านก็คงคิดสะระตะแล้วว่า หนทางข้างหน้า จะทำยังไง ถึงจะพาลูกๆ ให้ไปได้ตลอดรอดฝั่ง

..อย่างในเรื่องของการศึกษาต่อ .. หนูเป็นเด็กเรียนดี เพราะหนูทุ่มเท ตั้งใจอ่านหนังสือ ไม่เกเร ทำตัวเหลวไหล
ไม่บ้าผู้ชายเหมือนเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน .. นั่นเป็นสิ่งที่ดี ..ดีกับตัวหนูเอง ..อยู่แล้วค่ะ ..อย่าทดท้อ ถอดใจ จนเลิกทำความดี

..หนูลองมองดูบริบท สิ่งต่างๆ สภาพที่อยู่รอบตัวหนูในเวลานี้ดูสิคะ ว่ามันเอื้อให้หนูทำตามความฝันที่หนูเคยวาดไว้แค่ไหน
น้าไม่ใช่คนข้างบ้านหนูนะ ..แต่น้าขอสมมุติ ..ว่าแม่หนูต้องทำงานหนัก เพื่อหาเลี้ยงครอบครัว แทนพ่อซึ่งจากไป
ในขณะที่หนูยังมีน้อง ซึ่งอนุมานว่าน่าจะเรียนมัธยมอยู่ ..และน้องอาจดูแลรับผิดชอบตัวเองไม่ได้
หรือถ้าปล่อยให้อยู่เอง ก็มีหวัง ..เล่นแต่เกม เล่นแต่โซเชี่ยล ..จนไม่เป็นอันเรียน
มันจึงเป็นไปแทบไม่ได้เลย ที่หนูจะขอไปเรียนไกลบ้าน ซึ่งต้องไปอยู่หอ ..ทิ้งให้บ้านนี้ มีแค่แม่กับน้อง
..และแม่ก็มีภาระ น้องก็ยังดูแลตัวเองไม่ได้

คนเรานะลูก ..มันมักจะมีปัญหา มีอุปสรรค มาท้าทายเรา มาทดสอบความอดทน ทดสอบสติปัญญา
ว่าเราจะสามารถก้าวข้ามปัญหา-อุปสรรคเหล่านี้ในชีวิตไปได้ยังไง

..ยิ่งน้าอยู่บนโลกใบนี้มานานกว่าหนูมากกว่า 2 รอบ ..เห็นความเป็นมา และเป็นไป ในชีวิตมาหลากหลายรูปแบบ
ทั้งของตัวเอง คนรอบข้าง และคนในสังคม
น้าก็ยิ่งตระหนักว่า คนเรามีความฉลาดในการเรียนรู้ หรือเรียนหนังสือเก่ง หรือ IQ สูงอย่างเดียว ..มันไม่พอจริงๆ ค่ะ
..การที่เราจะดำเนินชีวิต ไม่ว่าในช่วงวัยใดก็ตาม ได้อย่างมีความสุข ..ความฉลาดทางอารมณ์ หรือ EQ ยิ่งสำคัญมากๆ

คนที่ EQ ต่ำ ..ทำเรื่องง่าย ให้เป็นเรื่องยาก ..ทำเรื่องเล็ก ให้เป็นเรื่องใหญ่
คน EQ สูง ..ทำเรื่องยาก ให้เป็นเรื่องง่าย ..ทำเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็ก ..ทำปัญหาเล็กๆ ให้มันหมดไป ..ไม่มีปัญหา

..การเรียน ในระดับอุดมศึกษา ..หรือแม้แต่ชื่อชั้นของสถาบัน .. มีส่วนมั้ยกับอนาคตในการทำงาน
มันก็น่าจะมีบ้าง ..ไม่อาจปฏิเสธได้เต็มปาก เพราะบางองค์กร เค้าก็มี "สี" มีหมู่เหล่าของเค้า
แต่ ..ชาดจะดี ไม่ต้องทาสี ..มันก็แดง ..
หนูมีความตั้งใจ ใฝ่ดี ..หนูก็สามารถที่จะดีได้ค่ะ  

และชีวิตหนูยังไม่ถึงจุดที่ต้องออกมาทำมาหากิน เลี้ยงตัวเอง ..
ดังนั้น สิ่งที่หนูนึกคิดอยู่ตอนนี้ วาดฝันอนาคต อยากจบไปทำอาชีพนั้น อาชีพนี้ ..ล้วนเป็น "ความใฝ่ฝัน" ทั้งสิ้น
..ในความเป็นจริง ..ต่อให้เรียนจบมาทางสาขาวิชานั้น สาขาวิชานี้ ..ถึงเวลาหางานทำ หนูอาจไม่ได้งานที่ตรงสาย
หรือแม้แต่ได้งานตรงสาย ..ไปทำเข้าจริงๆ ..กลับไม่ชอบ ไม่ถูกจริต ..ไม่อยากทำซะละ ..ก็เป็นไปได้ทั้งสิ้นค่ะ

จากประสบการณ์ ที่นานกว่าอายุของหนู ..น้าเห็นว่า ทางข้างหน้า เป็นสิ่งที่เราวางแผนได้ค่ะ
แต่ต้องปรับเปลี่ยนได้ เมื่อถึงจุดนั้นจริงๆ .. แผนการของหนู จึงต้องยืดหยุ่นได้
..ซึ่งหนูต้องเริ่มเดี๋ยวนี้เลย ..ด้วยการทำใจยอมรับสภาพความเป็นจริงในชีวิตซะเดี๋ยวนี้ ว่าบ้านเราไม่เหมือนเดิม
เป็นช่วงเวลาที่สมาชิกที่เหลือในบ้าน ต้องรักกันมากๆ เข้าใจกันมากๆ ..และช่วยเหลือเกื้อกูลกัน
..ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งเศร้าโศกา ตัดพ้อความอยุติธรรมในชีวิต ..

หนูควรเปลี่ยนมันให้เป็นพลัง ในการต่อสู้กับอุปสรรคในชีวิต ฝ่าฟันมันไปให้ได้ค่ะ
ชีวิต - อนาคตข้างหน้า ยังอีกยาวไกลนักค่ะ .. มันไม่หมดสิ้นเพราะพ่อไม่อยู่ หรือไม่ได้เรียนที่หนูอยากเรียนหรอกค่ะ

สู้ต่อไป ทำดีต่อไป อย่าท้อแท้ค่ะ ..
ส่งกำลังใจให้ค่ะ สาวน้อย

ปล. น้าอ่อนกว่าคุณพี่ คห.3 ปีเดียว ( ที่จริง ได้เป็น "ย่า" แล้วด้วย เพราะไอ่หลานชาย ลูกของลูกพี่ลูกน้องคุณสามีน้า
อายุเท่าหนู จขกท. เลย ..ดันทะลึ่งมีเมีย มีลูกซะไว ..ยังเคืองอยู่เลยเนี่ย ) ..แต่ขี้เกียจแก่ อิอิ