คุรุนาฏกรรม ตอนที่ 2 ล้มลุก

ห้องพักของอาจารย์หนุ่มเพื่อนร่วมรุ่นที่อยู่คนละคณะถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยสะท้อนนิสัยเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ พิมพ์ข้อความโต้ตอบกับคนที่อยู่อีกซีกโลกอย่างสบายอารมณ์ ส่วนวรกมลกำลังสาละวนอยู่กับการเตรียมเครื่องต่างๆ สำหรับการทำอาหารมื้อเย็นตรงระเบียงห้องที่มีโต๊ะสีขาวพับได้วางไว้ประหนึ่งเคาเตอร์ครัว มีเตาแก๊สพร้อมเครื่องครัวเท่าที่จำเป็นอันประกอบด้วยกระทะ ตะหลิว หม้อนึ่ง เขียงและมีด หอพักแห่งนี้ไม่ได้จัดสรรพื้นที่สำหรับการทำครัวไว้ให้ เพราะเป็นหอพักสำหรับอาจารย์ใหม่ ที่คนออกแบบคงคิดหวังให้ผู้อยู่อาศัยฝากท้องกับร้านอาหารมากกว่า แต่บางครั้งการทำครัวก็เป็นกิจกรรมอย่างหนึ่งที่กลุ่มคนโสดอย่างเราอยากทำร่วมกันเหมือนคนมีครอบครัวนี่นา ตอนอยู่ต่างแดนวรกมลได้ทักษะการทำอาหารที่เรียนรู้จากรุ่นพี่ชาวไทยมาหลายอย่าง อยู่เมืองไทยก็ไม่เคยจะคิดทำจริงจัง อยู่บ้านก็มีแม่ทำให้กินอยู่ตลอด เมื่อมาอยู่นอกบ้าน อาหารการกินก็ช่างหาได้ง่าย ไม่ว่าหิวเวลาไหนก็หากินได้ แต่เมืองในต่างแดนที่ไปอยู่ ถ้าเกิดหิวผิดเวลาก็หมดสิทธิ์ อีกอย่างเงินทุนที่ได้รับจาก ก.พ. ก็ไม่ได้มากมายให้สามารถกินอยู่อย่างหรูหราได้ ในเมื่อเธอเลือกจะจ่ายค่าเช่าห้องพักขนาดใหญ่หน่อย เพราะอึดอัดกับการอยู่ในที่แคบๆ การทำอาหารกินเองก็ช่วยให้สามารถมีเงินเหลือเก็บ ไปเที่ยวไหนต่อไหนได้บ้าง และการรวมกลุ่มกับคนไทยที่มีอยู่ไม่มากนักในเมืองที่อยู่ สรรหาเมนูต่างๆ มาทำกันก็เป็นกิจกรรมคลายเหงาได้เป็นอย่างดี กำลังนึกคิดเรื่องราววันวานของตัวเองเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากในห้อง
    “หัวเราะซะดังเชียวภู คุณหยางพูดอะไรให้แกถูกใจนักหนาฮะ” วรกมลตะโกนถามภูผาที่อยู่ในห้อง
    “เตรียมของของแกไปเถอะยัยวาม ฉันกับเขาอยู่กันไกลก็ต้องมีอะไรให้ชุ่มชื่นหัวใจกันบ้าง” เสียงตะโกนตอบกลับมาจากชายหนุ่มที่ผันตัวเองไปอยู่ชมรมชายเหนือชาย หลังจากที่โดนเพื่อนรักของเธอ น้ำผึ้ง หักอกให้อย่างจัง คุณหยางเป็นหนุ่มสัญชาติอเมริกันเชื้อสายจีนที่ดูจะเป็นรักแท้ของภูผา ห้าปีกว่าแล้วที่ทั้งคู่คบหาดูใจกัน ตั้งแต่ภูผายังเรียนต่อจนจบกลับมา ระยะทางอันห่างไกลก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคนักด้วยเทคโนโลยีที่ก้าวหน้าในปัจจุบัน
    “คุณหยางรู้หรือเปล่าว่าแฟนตัวเองกินข้าวเคล้าแสงเทียนกับหญิงสาวสวยมากในห้องลำพังสองต่อสองอยู่บ่อยๆ” วรกมลอดไม่ได้ที่จะแหย่ต่อ