ก่อนอื่นเลยนี่เป็นกระทู้แรกและอาจจะเป็นกระทู้เดียวก็ได้ที่(คิด)จะตั้ง (เพราะปกติชอบกิน'เผือก'อย่างเดียว 555555)
เรื่องของเรื่องคือเราไปแอบชอบรุ่นพี่คนนึงเข้าในวันรับน้อง แต่จะเป็นเรื่องปกติมากถ้าคนคนนั้นไม่ใช่พี่วินัย! (หรือพี่ว้าก) ตอนนั้นเราเหมือนโรคจิตเลยก็ว่าได้ ในตอนที่เราโดนรับน้องจะมีพี่วินัยอยู่ 3-4 คน ทุกคนล้วนแต่ทำหน้าที่ได้ดีมากๆ (น้องๆไม่ชอบขี้หน้ากันเป็นแถว 5555) หนึ่งในนั้นคือเราด้วย แต่จะมีพี่คนนึง ที่เราเห็นเค้าว้ากแล้วเรายิ้ม เราอาจจะชอบพี่เค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันก็ได้ (แต่ก็เพิ่งมารู้ตัวเอาวันสุดท้ายของการรับน้อง) หลังจากเสร็จกิจกรรมนั้น เราก็เริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกับพี่เค้าทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ แรกๆเราก็ทักแชทพี่เค้าในเฟซบุ๊คไปนะ ว่าทำอะไรอยู่ กินไรยัง นู่นี่นั่น (แต่ก็ทำใจอยู่นานมากกว่าจะกล้าทักเค้าไป) //อ้อ บอกไว้ก่อนเลยนะคะว่าพี่วินัยคนนี้ไม่ได้หน้าตาดีหรือหล่อเหลาอะไรเลยยยยยย ออกจะคล้ำๆ (เกือบ)ผอมซะด้วยซ้ำ แถมพี่เค้าโคตะระจะกวน_เลยล่ะ (เพื่อนยังถามเลยว่าชอบเข้าไปได้ไง)//
ช่วงนั้นเราแฮปปี้มากที่พี่เค้ายังไม่มีแฟน เพ้อเจ้อสุดๆ จนวันนึงพี่เค้าก็เริ่มเพ้อเจ้อในเฟซเหมือนกัน แชร์ลิ้งเพลงต่างๆนาๆเกี่ยวกับแอบชอบบ้างไรบ้าง เจอแบบนี้งานมโนก็มาสิคะ 555555 ฟินแบบไร้ขีดจำกัดเลยค่ะช่วงนั้น แต่ก็ฟินได้ไม่นาน เมื่อมีพี่คนนึงเขามาปรากฎตัว... เริ่มมีโมเม้นต์กุ๊กกิ๊ก(แบบกวนๆ)กันบนหน้าวอลของทั้ง2ฝ่าย ตอนแรกเพื่อนๆพี่ๆที่เค้ารู้ว่าเราชอบก็ปลอบและบอกว่าแค่เพื่อนกันหน่า อย่าคิดมาก, ไม่เห็นเหมือนเป็นแฟนกันเลย แค่เพื่อนกันมากกว่า เป็นต้น เราก็เอ้อ ไม่เป็นไรๆ แต่ตอนนั้นก็เผื่อใจไว้มากอยู่เหมือนกัน แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง... วันที่พี่เค้าสองคนใจตรงกันจริงๆ และคบหากันอย่างเปิดเผย คราวนี้งานมนงมโนล่ก็ถึงคราวมสลายค่ะ เหลือแต่งานน้ำตา งานร้องไห้ ก้มตาฟุบหมอน บลาๆๆ แต่ก็นะคะ เรามีข้อดีอยู่อย่างนึงคือ เราจะไม่ร้องไห้ง่ายๆ ถ้ามันไม่สุดจริงๆ ตอนนั้นร้องไห้ไม่เกิน3วันค่ะ แต่ก็ใช่ว่าจะทำใจได้ แต่เราก็พยายามเปลี่ยนจากการชอกช้ำเป็นซัพพอร์ตพวกเค้า ยินดีปรีดาไปกับทั้ง2คน จนถึงช่วงปิดเทอม ..
ช่วงปิดเทอมนี่คือดีสุด ได้กลับบ้าน ได้อยู่กับพ่อแม่ ไม่คิดมากเลย จน(เกือบ)คิดว่าเราคงลืมพี่เค้าไปได้แล้วล่ะ จากที่ชอบส่องเฟซพี่เค้าก็ไม่ค่อยส่อง และเลิกส่องในที่สุด และเมื่อกลับมาที่มหาลัยอีกครั้ง วันนั้นมีการนัดรวมตัวกันเกิดขึ้น เราก็เฉยๆนะคะเมื่อรู้ว่าจะได้เจอพี่เค้าในรอบเกือบสองเดือนอีกครั้ง แต่พอมาเจอหน้ากันจริงๆเท่านั้นแหละค่ะ ทุกอย่างทุกเหตุการณ์ในอดีตมันค่อยๆคึบคลานมาอย่างกับฉากที่ผีจูออนคลานมาหาเราบนพื้น มันสโลโมชั่นมากเหมือนกับตอกย้ำว่าเราเคยชอบพี่เค้ามากแค่ไหน จนบางครั้งเราถึงกับยืนสตั๊นในใบหน้าของพี่เค้าเป็นเวลาหลายวินาทีเลยทีเดียว มันเหมือนว่าจะตัดใจได้ แต่พอมาเจอแบบนี้... ถ้าเปรียบเทียบได้ ก็คงเหมือนกับช่วงเวลาเหล่านั้นที่ถูกปิดตายในหีบสมบัติในทะเลลึกถูกเปิดออกและพุ่งพลวดออกมารวดเดียวเมื่อเจอหน้าพี่เค้า ไม่มีคำบรรยายใดๆ มีแต่ความรู้สึกที่เคยมีให้มันกลับมาหมด หลังจากนั้นจนถึงวันนี้เราก็รู้ตัวเลยค่ะว่าเราชอบเค้ามากถึงมากที่สุด แต่ชอบแบบไม่อยากครอบครอง ชอบแบบขออยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ไม่หวังอะไรมากมาย จนถึงตอนนี้พี่เค้าอาจจะรู้มาบ้างแล้วก็ได้ว่าเราชอบเค้า //ปกติตอนอยู่ด้วยกันเราจะไม่แสดงออกว่าชอบ จะทำตัวเหมือนน้องคนนึง ออกจะอยู่ห่างๆซักนิดซะด้วยซ้ำ// //อ้อ ตอนนี้พี่เค้าเลิกกับแฟนแล้วนะคะ เหตุผลเพราะอะไรไม่ทราบแน่ชัด แต่ที่รู้ๆคือที่เค้าลืมแฟนเก่า (สมัยมัธยม) ไม่ได้ด้วย//
เราไม่รู้จะทำไงดีกับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ แอบชอบเขาแต่ดันบอกไม่ได้ (เพราะเรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน) และถ้าบอกไปก็ต้องยอมรับสิ่งที่จะเกิดในอนาคต ซึ่งเราก็ไม่แน่ใจว่าจะรับได้รึเปล่า แต่ที่แน่ๆ คือเราชอบพี่เค้าอย่างบริสุทธฺ์ใจจริงๆ และไม่เคยคิดว่าเราจะมีวันที่จะได้เป็นแฟนกับพี่เค้าจริงๆเลยสักครั้ง(ถึงจะชอบมากก็ตามที)
เราคิดว่านี่อาจเป็นประสบการณ์หรือบททดสอบของเรา ที่เป็นคนรักใครชอบใครยากมากๆ และอาจเป็นกรรมที่เราไปปฏิเสธคนที่มาชอบเรา TT แต่ถึงยังไงนี่ก็เป็นบทเรียนที่ดีว่าอย่ามโนมากเกินไปก็ได้ 55555
ปล. กระทู้นี่แค่จะมาแชร์ประสบการณ์เท่านั้นนะคะ
ปล2. ขอบอภัยถ้ามีคำผิดหรือภาษาที่ใช้ไม่เหมาะสมนะคะ
*****************************************ขอบคุณที่(หลง)เข้ามาอ่านกันนะคะ**************************************
แชร์ประสบการณ์ แอบชอบ'พี่วินัย'
เรื่องของเรื่องคือเราไปแอบชอบรุ่นพี่คนนึงเข้าในวันรับน้อง แต่จะเป็นเรื่องปกติมากถ้าคนคนนั้นไม่ใช่พี่วินัย! (หรือพี่ว้าก) ตอนนั้นเราเหมือนโรคจิตเลยก็ว่าได้ ในตอนที่เราโดนรับน้องจะมีพี่วินัยอยู่ 3-4 คน ทุกคนล้วนแต่ทำหน้าที่ได้ดีมากๆ (น้องๆไม่ชอบขี้หน้ากันเป็นแถว 5555) หนึ่งในนั้นคือเราด้วย แต่จะมีพี่คนนึง ที่เราเห็นเค้าว้ากแล้วเรายิ้ม เราอาจจะชอบพี่เค้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันก็ได้ (แต่ก็เพิ่งมารู้ตัวเอาวันสุดท้ายของการรับน้อง) หลังจากเสร็จกิจกรรมนั้น เราก็เริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกับพี่เค้าทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ แรกๆเราก็ทักแชทพี่เค้าในเฟซบุ๊คไปนะ ว่าทำอะไรอยู่ กินไรยัง นู่นี่นั่น (แต่ก็ทำใจอยู่นานมากกว่าจะกล้าทักเค้าไป) //อ้อ บอกไว้ก่อนเลยนะคะว่าพี่วินัยคนนี้ไม่ได้หน้าตาดีหรือหล่อเหลาอะไรเลยยยยยย ออกจะคล้ำๆ (เกือบ)ผอมซะด้วยซ้ำ แถมพี่เค้าโคตะระจะกวน_เลยล่ะ (เพื่อนยังถามเลยว่าชอบเข้าไปได้ไง)//
ช่วงนั้นเราแฮปปี้มากที่พี่เค้ายังไม่มีแฟน เพ้อเจ้อสุดๆ จนวันนึงพี่เค้าก็เริ่มเพ้อเจ้อในเฟซเหมือนกัน แชร์ลิ้งเพลงต่างๆนาๆเกี่ยวกับแอบชอบบ้างไรบ้าง เจอแบบนี้งานมโนก็มาสิคะ 555555 ฟินแบบไร้ขีดจำกัดเลยค่ะช่วงนั้น แต่ก็ฟินได้ไม่นาน เมื่อมีพี่คนนึงเขามาปรากฎตัว... เริ่มมีโมเม้นต์กุ๊กกิ๊ก(แบบกวนๆ)กันบนหน้าวอลของทั้ง2ฝ่าย ตอนแรกเพื่อนๆพี่ๆที่เค้ารู้ว่าเราชอบก็ปลอบและบอกว่าแค่เพื่อนกันหน่า อย่าคิดมาก, ไม่เห็นเหมือนเป็นแฟนกันเลย แค่เพื่อนกันมากกว่า เป็นต้น เราก็เอ้อ ไม่เป็นไรๆ แต่ตอนนั้นก็เผื่อใจไว้มากอยู่เหมือนกัน แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง... วันที่พี่เค้าสองคนใจตรงกันจริงๆ และคบหากันอย่างเปิดเผย คราวนี้งานมนงมโนล่ก็ถึงคราวมสลายค่ะ เหลือแต่งานน้ำตา งานร้องไห้ ก้มตาฟุบหมอน บลาๆๆ แต่ก็นะคะ เรามีข้อดีอยู่อย่างนึงคือ เราจะไม่ร้องไห้ง่ายๆ ถ้ามันไม่สุดจริงๆ ตอนนั้นร้องไห้ไม่เกิน3วันค่ะ แต่ก็ใช่ว่าจะทำใจได้ แต่เราก็พยายามเปลี่ยนจากการชอกช้ำเป็นซัพพอร์ตพวกเค้า ยินดีปรีดาไปกับทั้ง2คน จนถึงช่วงปิดเทอม ..
ช่วงปิดเทอมนี่คือดีสุด ได้กลับบ้าน ได้อยู่กับพ่อแม่ ไม่คิดมากเลย จน(เกือบ)คิดว่าเราคงลืมพี่เค้าไปได้แล้วล่ะ จากที่ชอบส่องเฟซพี่เค้าก็ไม่ค่อยส่อง และเลิกส่องในที่สุด และเมื่อกลับมาที่มหาลัยอีกครั้ง วันนั้นมีการนัดรวมตัวกันเกิดขึ้น เราก็เฉยๆนะคะเมื่อรู้ว่าจะได้เจอพี่เค้าในรอบเกือบสองเดือนอีกครั้ง แต่พอมาเจอหน้ากันจริงๆเท่านั้นแหละค่ะ ทุกอย่างทุกเหตุการณ์ในอดีตมันค่อยๆคึบคลานมาอย่างกับฉากที่ผีจูออนคลานมาหาเราบนพื้น มันสโลโมชั่นมากเหมือนกับตอกย้ำว่าเราเคยชอบพี่เค้ามากแค่ไหน จนบางครั้งเราถึงกับยืนสตั๊นในใบหน้าของพี่เค้าเป็นเวลาหลายวินาทีเลยทีเดียว มันเหมือนว่าจะตัดใจได้ แต่พอมาเจอแบบนี้... ถ้าเปรียบเทียบได้ ก็คงเหมือนกับช่วงเวลาเหล่านั้นที่ถูกปิดตายในหีบสมบัติในทะเลลึกถูกเปิดออกและพุ่งพลวดออกมารวดเดียวเมื่อเจอหน้าพี่เค้า ไม่มีคำบรรยายใดๆ มีแต่ความรู้สึกที่เคยมีให้มันกลับมาหมด หลังจากนั้นจนถึงวันนี้เราก็รู้ตัวเลยค่ะว่าเราชอบเค้ามากถึงมากที่สุด แต่ชอบแบบไม่อยากครอบครอง ชอบแบบขออยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ไม่หวังอะไรมากมาย จนถึงตอนนี้พี่เค้าอาจจะรู้มาบ้างแล้วก็ได้ว่าเราชอบเค้า //ปกติตอนอยู่ด้วยกันเราจะไม่แสดงออกว่าชอบ จะทำตัวเหมือนน้องคนนึง ออกจะอยู่ห่างๆซักนิดซะด้วยซ้ำ// //อ้อ ตอนนี้พี่เค้าเลิกกับแฟนแล้วนะคะ เหตุผลเพราะอะไรไม่ทราบแน่ชัด แต่ที่รู้ๆคือที่เค้าลืมแฟนเก่า (สมัยมัธยม) ไม่ได้ด้วย//
เราไม่รู้จะทำไงดีกับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ แอบชอบเขาแต่ดันบอกไม่ได้ (เพราะเรายังต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน) และถ้าบอกไปก็ต้องยอมรับสิ่งที่จะเกิดในอนาคต ซึ่งเราก็ไม่แน่ใจว่าจะรับได้รึเปล่า แต่ที่แน่ๆ คือเราชอบพี่เค้าอย่างบริสุทธฺ์ใจจริงๆ และไม่เคยคิดว่าเราจะมีวันที่จะได้เป็นแฟนกับพี่เค้าจริงๆเลยสักครั้ง(ถึงจะชอบมากก็ตามที)
เราคิดว่านี่อาจเป็นประสบการณ์หรือบททดสอบของเรา ที่เป็นคนรักใครชอบใครยากมากๆ และอาจเป็นกรรมที่เราไปปฏิเสธคนที่มาชอบเรา TT แต่ถึงยังไงนี่ก็เป็นบทเรียนที่ดีว่าอย่ามโนมากเกินไปก็ได้ 55555
ปล. กระทู้นี่แค่จะมาแชร์ประสบการณ์เท่านั้นนะคะ
ปล2. ขอบอภัยถ้ามีคำผิดหรือภาษาที่ใช้ไม่เหมาะสมนะคะ
*****************************************ขอบคุณที่(หลง)เข้ามาอ่านกันนะคะ**************************************