ชนะใจผู้หญิงได้ แต่ไม่อาจชนะใจคนที่ตัวเองแอบชอบนับสิบปีได้ .... ผมไปไม่ถูก

ผมเคยสงสัยนะ อืม ว่าผู้หญิงบางคน ไม่ว่าเราพยามเท่าไหร่ มันก็แ..่.งไม่ได้ดีขึ้นมาเลย แต่บางคนกลับไม่ยากเย็นอย่างที่เข้าใจฃ

เริ่มต้น คือ ผมมีเพื่อนในวัยเด็ก คนหนึ่ง เธอเป็นเพื่อนสนิทมากๆ ผมกับเธอเหมือนกัน คือเกิดมาฐานะดีมากใกล้เคียงกัน แต่ผมมักจะแตกต่างกับเธอ

คือ ผมเอาแต่ใจ ขี้โมโห งอนง่าย แต่เธอออกจะใจดี อะไรง่ายๆ (แต่โมโหก็ร้ายน่าดู) ผมรู้จักกับเธอมานาน เธอจะไม่เหมือนผมในเรื่องหนึ่ง คือ

เราจะมีมุมมองในเรื่องของคนแตกต่างกัน คือ เธอจะไม่มองคนที่ภายนอก อาจจะเป็นเพราะในตอนเด็ก ค่อนข้างจะไม่สนใจแบ่งแยกเรื่องพวกนี้ ทำให้เธอ

เพื่อนเยอะมาก แตกต่างกันกับผม และนอกจากนั้นยังแตกต่างกันหลายๆเรื่องๆ  แต่ลึกๆผมแอบชอบเธอมาตั้งแต่เธอยังไม่ได้ดูแลตัวเอง ยังเป็นเด็กโก๊ะๆอยู่

ซึ่งผมก็ไม่รู้ตัวเองเท่าไหร่ แต่พออายุได้สิบสาม เธอก็ห่างและหายไป ไม่ได้ติดต่อกันนานเลย

ผมก็มีแฟนของผมไป เจ้าชู้ One night stand บ่อยมาก ซึ่งยอมรับว่าผมก็เจ้าชู้นะ มองว่าผู้หญิงบางคน แม้จะไม่เหมือนกันแต่ก็ไม่ยากมากที่จะจีบ บางคน

ชอบให้ของขวัญ บางคนชอบให้พาไปกินข้าว บางคนชอบให้พาไปเที่ยว บางคนชอบเป็นเพื่อนคุย กลายเป็นคนที่มีผู้หญิงเข้ามาตลอดเลย

แต่กรรมของผมมาเร็ว เธอกลับมา ผมเจอเธอโดยบังเอิญ ตอนผมไปเรียนที่อังกฤษ ตอนแรกไม่แน่ใจว่าเธอ ตอนหลังแน่ใจ จากการชอบพูดคับลงท้าย

และใช้แทนตัวว่าผม แปลกกว่าผู้หญิงอื่น และท่าทางที่อารมณ์ดีรักเรียนไม่แคร์โลก เหมือนเดิม นอกจากนี้ ผมได้เจอแม่เธอที่บอร์นมัทบอกว่าย้ายเธอมา

อยู่ที่อังกฤษ และเธอจะไม่กลับไทย ทำให้ผมพยามใช้เวลาที่เรียนอยู่กับเธอมากกว่าจะตั้งใจเรียนจริงๆ

ภายนอกเธอเปลี่ยนไปเยอะมาก แม้ลักษณะท่าทางจะเหมือนเดิม เธอกลายเป็นคนสวยมาก สวยแบบผู้ชายแถุวนั้นแย่งกันจีบ และก็ไม่

พ้นผมที่เคยรักเธออยู่แ้ลวด้วยจะเข้าร่วมวง ไม่นานผมก็รักเธอ และรักยิ่งกว่าเดิม จนอยากจะแต่งงาน แต่ทำเท่าไหร่ ก็ไม่เคยมองเลยว่าผมจะเกิน Friend

zone เลย เช่น เวลาเธอพาผมไปซื้อเสื้อผ้า รองเท้า เธอจะใช้ผมถือของ ผมจะแซวว่าหน้าอกใหญ่ไซด์ 38 กับเอว 24 นี่มันสุดๆจะตรงข้าม ถ้าเป็นผู้หญิง

อื่นไม่ใช่แฟนจะโกรธนะ มันลามก แต่เธอกลับขำ แล้วบอกว่าอืมแล้วไง เธอบอกเพื่อนกันแซวได้นะ แต่ถ้าเป็นคนที่ชอบน่ะเค้าจะไม่แซวกัน ผมก็ชอบล้อ

เธอ หลายๆเรื่องโดยที่ลึกๆแล้วแอบหวังว่าจะมองผมแบบอื่นบ้างมั้ย แต่ไม่เลย เธอก็ไม่มีแฟน ส่วนผมก็เรียนแบบขอให้จบไปที ไม่มีใจตั้งใจเรียนเลย

การให้ของขวัญ การทำดี เท่าไหร่มันก็ไม่พอ เพราะปัญหา บ้านเธอรวย เธอมองว่าใครก็แทคแคร์เธอได้ จนวันที่ผมกลับไทย ผมไม่เป็นตัวเองอีกต่อไป

เหมือนจะเศร้าๆ เลิกเที่ยว เลิกดื่ม นั่งนึกถึงแต่เธอ จนวันหนึ่งผมทนไม่ไหว อยากจะไปหาเธอ แต่เธอดันมาหาก่อน เธอบอกกลับมาทำงานที่ไทย ผมทำตัว

ไม่ถูกเลย อยากจะบอกนะว่ารัก แต่เป็นครั้งแรกไม่กล้า เพราะกลัวผิดหวัง พอถึงวันจริงๆ ผมจะซื้อของขวัญให้เธอ เลยไปซื้อรองเท้ส้นเข็ม ให้เธอ โดยให้

เพื่อนผู้หญิงเลือกให้ แต่เธอกลับบอกว่า ใส่ไม่ได้ เธอสูงตั้งร้อยเจ็ดสิบสองครึ่งแล้ว ใส่กว่านี้ เป็นเปรตแน่เลย ผมก็เลยไม่พอใจ โวยวายไปนิดๆ จริงๆไม่ได้

เคืองเรื่องรองเท้าอย่างเดียว แต่เคืองเรื่องเธอทำแบบไม่ดีใจมาก ว่าเจอผม ทั้งๆที่เราคุยกันตั้งสองปีเต็มที่อังกฤษ ผมกลับมานั่งเครียดอยู่คนเดียว เธอก็

ไลน์มาถามว่าเป็นไรมั้ย ผมก็ไม่ตอบ เธอบอกว่าเธอขอโทษที่ทำให้เพื่อนเสียใจ มันยิ่งทำให้รู้สึกแย่ ถามจริงๆว่าเธอไม่รู้เลยเหรอว่าผมชอบเธอมากขนาด

ไหน ผ่านไปสี่วัน ผมยังไม่สงบเลย ยังคงเครียดเรื่องนี้ตลอดเวลา ผมคิดว่าให้ของขวัญไม่สามารถชนะใจเธอได้ เลยพยามทำดี มันก็ไม่ผ่าน Friend Zone

ซักที เลยเริ่มท้อ เครียดมาก โดยเฉพาะคอนที่ผมจะโทรไปเคลีย ขณะที่เธอบอกว่าไม่ว่างจะดูไลน์ หรือคุย เพราะเธอทำงานสองที่ ว่างเฉพาะวันบางวัน

มันยิ่งทำให้ผม depressed มากๆ ผมขอคำแนะนำที ว่าใครเคยเป็นบ้าง กับคนที่มองแค่เราเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด โดยที่ไม่มองเราเป้นแบบอื่นเลย จะถอยหลัง

หรือเดินหน้าดีครับ