ความรู้สึกผิดที่ติดตัวมาหลายปี คือความรู้สึกผิดที่มีต่อคนๆนึง ที่เคยรักเรามาก แต่เรากลับทำร้ายใจเค้าอย่างร้ายกาจ
ถึงแม่ว่าเรื่องราวมันจะผ่านมาปีะมาณ 14ปี แล้วก็ตาม
ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่มีความสุขมากกว่าทุกข์ เพราะไม่ต้องทำอะไรนอกเรียนหนังสือ แต่งตัว ซื้อของ อยากได้อะไรก็ขอตังป๊าม๊าเอา
แบบว่าได้มาง่ายๆ จนเกิดความเคยตัวเพราะได้อะไรมาไม่ค่อยยากเย็นเท่าไหร่
เรื่องเรียนอะหรอ ก็เก่งพอตัว ถึงไม่ค่อยเรียนก็สามารถติวสอบให้เพื่อนๆได้
(มาเข้าเรื่องดีกว่า)
ตามประสา วัยเรียนก็ต้องมีแฟนที่เรียนที่เดียวกัน (บางคนอาจไม่เป็น) หรือต่างโรงเรียน ตอนนั้นแบบว่าเลือกได้อ่ะ ไม่ได้กลมเป็นโอ่งเหมือนตอนนี้
มีแฟนในโรงเรียนเดียวกัน แต่ก็มีกิ๊ก มีกั๊กที่นอกโรงเรียนด้วย แต่คนที่เรียนที่เดียวกันนี่สิ ตอนนั้นเราก็รักเค้ามากนะ แต่ด้วยสันดารเลวๆของเราเองนั้นแหละที่ทำลายมัน ทำร้ายใจเค้า ทั้งๆที่ตอนนั้นเราอยากได้อะไรเค้าก็พยายามหามาให้ เราพามาเจอป๊า (ซึ่งปกติถ้ามีเพื่อนสนิทแบบนี้จะพามาเจอป๊าทุกคน แต่ต้องมั่นใจแล้วว่าเค้าดีจริง) ป๊าบอกว่า ให้รักษาคนๆนี้ไว้ดีๆ เค้าเป็นคนดี แต่ด้วยความที่เป็นเด็กไม่รู้จักคิด ไม่รู้จักโต คิดน้อย ทำให้บอกเลิกกับเค้าไป เค้าตามง้อ พยายามทำให้ดีขึ้นทุกอย่าง แต่เราไม่เคยเห็นค่ากับสิ่งที่เค้าทำให้ กลับรำคาญด้วยซ้ำ
จนในที่สุด เค้าก็หายไปจากชีวิตเราจริงๆ ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนเวลาล่วงเลยผ่านไป กลับมาเจอกันอีกครั้ง ก็ขอโทษเค้า เค้าก็ยกโทษให้
เราพยายามทำดีเพื่อไถ่โทษนัน แต่สิ่งที่เราทำไปนั้น มันได้กลับมาแค่คำว่าเพื่อน อยากจะบอกว่า แค่เพื่อนก้ดีเท่าไหร่แล้วกับสิ่งที่เราทำกับเค้าไว้
จนมาถึงปัจจุบันนี้เราก็่จะทำอย่างนี้ต่อไป คือดีกับเค้า เป็นที่ปรึกษา ค่อยช่วยเหลือเค้าในยามที่เค้ามีปัญหา
แต่หวังลึกๆในใจแต่ไม่เคยพูดออกไป คืออยากให้เรากลับมารักกันได้มั้ย??? อยากให้เค้ากลับมา แต่ใจนึงก็กลัวกลัวว่าจะทำร้ายเค้าอีกโดยที่เราไม่ได้ตั้งใจ อีกใจนึงก็อยากให้เค้ากลับมา อีกใจก็อยากให้เค้ามีความสุข เพราะเเค้เห็นเค้ามีความสุขเราก็สุขใจแล้ว
เค้าไม่รู้หรอกว่าทุกครั้งที่เค้าโทรหาเราไม่ว่าจะตอนมีปัญหาหรือมีความสุข เราดีใจนะ ที่ยังคิดถึงกัน ไม่ว่าตอนนี้เค้าจะมีใคร หรือในวันที่ไม่มีใคร อยากให้รู้เอาไว้นะ ยังมีเราที่จะคอยอยู่ข้างๆ อย่างห่างๆแบบห่วงๆแบบนี้ต่อไป ไม่ว่าจะสถานะอะไรก็ตาม...................................
ขอโทษกับสิ่งเลวร้ายที่เราเคยทำร้ายเทอ
มันผ่านมานานแล้ว แต่ยังรู้สึกผิด...........
ถึงแม่ว่าเรื่องราวมันจะผ่านมาปีะมาณ 14ปี แล้วก็ตาม
ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่มีความสุขมากกว่าทุกข์ เพราะไม่ต้องทำอะไรนอกเรียนหนังสือ แต่งตัว ซื้อของ อยากได้อะไรก็ขอตังป๊าม๊าเอา
แบบว่าได้มาง่ายๆ จนเกิดความเคยตัวเพราะได้อะไรมาไม่ค่อยยากเย็นเท่าไหร่
เรื่องเรียนอะหรอ ก็เก่งพอตัว ถึงไม่ค่อยเรียนก็สามารถติวสอบให้เพื่อนๆได้
(มาเข้าเรื่องดีกว่า)
ตามประสา วัยเรียนก็ต้องมีแฟนที่เรียนที่เดียวกัน (บางคนอาจไม่เป็น) หรือต่างโรงเรียน ตอนนั้นแบบว่าเลือกได้อ่ะ ไม่ได้กลมเป็นโอ่งเหมือนตอนนี้
มีแฟนในโรงเรียนเดียวกัน แต่ก็มีกิ๊ก มีกั๊กที่นอกโรงเรียนด้วย แต่คนที่เรียนที่เดียวกันนี่สิ ตอนนั้นเราก็รักเค้ามากนะ แต่ด้วยสันดารเลวๆของเราเองนั้นแหละที่ทำลายมัน ทำร้ายใจเค้า ทั้งๆที่ตอนนั้นเราอยากได้อะไรเค้าก็พยายามหามาให้ เราพามาเจอป๊า (ซึ่งปกติถ้ามีเพื่อนสนิทแบบนี้จะพามาเจอป๊าทุกคน แต่ต้องมั่นใจแล้วว่าเค้าดีจริง) ป๊าบอกว่า ให้รักษาคนๆนี้ไว้ดีๆ เค้าเป็นคนดี แต่ด้วยความที่เป็นเด็กไม่รู้จักคิด ไม่รู้จักโต คิดน้อย ทำให้บอกเลิกกับเค้าไป เค้าตามง้อ พยายามทำให้ดีขึ้นทุกอย่าง แต่เราไม่เคยเห็นค่ากับสิ่งที่เค้าทำให้ กลับรำคาญด้วยซ้ำ
จนในที่สุด เค้าก็หายไปจากชีวิตเราจริงๆ ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย จนเวลาล่วงเลยผ่านไป กลับมาเจอกันอีกครั้ง ก็ขอโทษเค้า เค้าก็ยกโทษให้
เราพยายามทำดีเพื่อไถ่โทษนัน แต่สิ่งที่เราทำไปนั้น มันได้กลับมาแค่คำว่าเพื่อน อยากจะบอกว่า แค่เพื่อนก้ดีเท่าไหร่แล้วกับสิ่งที่เราทำกับเค้าไว้
จนมาถึงปัจจุบันนี้เราก็่จะทำอย่างนี้ต่อไป คือดีกับเค้า เป็นที่ปรึกษา ค่อยช่วยเหลือเค้าในยามที่เค้ามีปัญหา
แต่หวังลึกๆในใจแต่ไม่เคยพูดออกไป คืออยากให้เรากลับมารักกันได้มั้ย??? อยากให้เค้ากลับมา แต่ใจนึงก็กลัวกลัวว่าจะทำร้ายเค้าอีกโดยที่เราไม่ได้ตั้งใจ อีกใจนึงก็อยากให้เค้ากลับมา อีกใจก็อยากให้เค้ามีความสุข เพราะเเค้เห็นเค้ามีความสุขเราก็สุขใจแล้ว
เค้าไม่รู้หรอกว่าทุกครั้งที่เค้าโทรหาเราไม่ว่าจะตอนมีปัญหาหรือมีความสุข เราดีใจนะ ที่ยังคิดถึงกัน ไม่ว่าตอนนี้เค้าจะมีใคร หรือในวันที่ไม่มีใคร อยากให้รู้เอาไว้นะ ยังมีเราที่จะคอยอยู่ข้างๆ อย่างห่างๆแบบห่วงๆแบบนี้ต่อไป ไม่ว่าจะสถานะอะไรก็ตาม...................................
ขอโทษกับสิ่งเลวร้ายที่เราเคยทำร้ายเทอ