ผมถูกเลี้ยงให้มีความผูกพันธ์กับหมามาตั้งแต่เด็กๆ เคยเลี้ยงมาหลายตัวมาก จำได้ว่าตอนเด็กๆมีหมาที่เลี้ยงไว้กำลังจะตาย ป่วยเพราะแก่ และ 1 คืนก่อนมันหมดลมหายใจ ผมนี่นั่งร้องไห้อยุ่ข้างๆมันเลยครับ หอบผ้าห้มและหมอนจะมานอนด้วย แต่แม่ไม่ให้นอน และก็ยังมีอีกหลายตัวที่ยังอยุ่ในความทรงจำของผม ทั้งแววตาและความรู้สึกตอนที่อยู่กับหมาผมยังไม่ลืมเลย จนถึงตัวปัจจุบันมีสองตัว ด้วยผมทำงานไกลบ้านไม่ค่อยได้กลับบ้านบ่อยนักเท่าไหร่ พอกลับถึงบ้านรู้สึกว่าพวกเค้าดีใจมากไม่ใช่แค่คนในครอบครัว หมาที่เลี้ยงไว้มันยังจำผมได้ด้วยอะ เล่าไปน้ำตาจะไหล และทุกครั้งที่กลับไปแม่จะบอกว่า
"เนี่ย...พอเรากลับมานะ มันไม่ไปไหนเลยเหมือนมันรู้ แต่ตอนเราไม่อยู่แทบจะไม่เคยอยู่บ้าน" ฟังแล้วน่ำตาจะไหล

คิดแล้วก็เนาะหมานี่มันซื่อสัตว์กับเรามากๆเลยเนาะ ถ้าไม่ตายจากกันก็จะไม่จากเราไปไหนแน่ๆ


มีใครเคยรู้สึกแบบผมบ้างมั้ยครับ



#ขอใช้คำว่าหมาแล้วกันครับ บ้านๆดี
#แก้ไขคำผิด