เมื่อพ่อของชั้นเป็นคนธรรมดา แต่มีคู่ชีวิตที่วิเศษ

ตามหัวข้อเลยค่ะ
พ่อของ จขกท เป็นแค่คนธรรมดา ไม่ได้ประสบความสำเร็จในอาชีพการงาน การเงิน ในสายตา จขกท
เป็นคนขี้บ่น ช่างตำหนิ ติได้ทุกเรื่อง ขวางโลก และไม่สปอร์ตเลยแม่กระทั่งกับเมียและลูก
บางครั้งเราก็เปรียบเทียบกับพ่อของคนอื่นๆ แล้วก็ท้อใจ จริงๆรู้อยู่แก่ใจว่าของแบบนี้เปรียบเทียบกันไม่ได้
แต่ก็พยายามมองอีกแง่มุมหนึ่งว่า อย่างน้อยถึงพ่อจะไม่เป็นฮีโร่ในสายตาเรา แต่เค้าก็เป็นครูในบางเรื่องที่เรามองแล้วคิดว่าไม่ควรเอาแบบอย่าง
อย่างน้อย 1 ครั้งในสัปดาห์ที่เราจะต้องเถียงกับพ่อและบ่นพ่อในใจถึงความขัดแย้งที่เกิดขึ้น ครอบครัวเราเลี้ยงแบบยึดอาวุโส
เด็กห้ามเถียงผู้ใหญ่ ห้ามก้าวร้าว แต่แม่คงไม่รู้หรอกว่าความก้าวร้าว มันอยู่ในใจเรา เรื่อยๆ แสดงออกไม่ได้ก็ต่อว่าในใจ
บางทีเวลาเถียงกัน แม่จะเข้าข้างพ่อเสมอ แม้ว่าพ่อจะผิดในสายตาแม่ แต่แม่จะว่าเราทุกคครั้งที่เถียงพ่อ
แม่ไม่ได้ถูกคอกับพ่อหรอก ขัดแย้งกันก็บ่อย บ่นพ่อให้คนอื่นฟังก็บ่อย แต่แม่จะห่วงพ่อ และให้สิ่งที่ดีๆกับพ่อก่อนเสมอ
และหากมีเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ พ่อจะมั่นใจแน่ๆว่าแม่จะยืนอยู่ข้างๆไม่หนีไปไหน แม่จะเลือกพ่อก่อนลูกตลอด ซึ่งบางทีเราก็ไม่เข้าใจ
นี่ละมั้งที่เค้าเรียกว่าคู่ชีวิต ไม่ทิ้งกัน ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม

เราเขียนกระทู้ขึ้นมาแค่จะบอกว่าใครที่มีคนดีๆเคียงข้าง ให้รักษาไว้ให้นานๆค่ะ สำหรับตัวเราแล้วยังหาไม่เจอเลย ได้แต่รอต่อไป