คือตอนหนูนี้เรียน พยาบาล ปี 1
เรียนหนักมากจนบางครั้ง แถบไม่อยากตื่นขึ้นมายอมรับโรคความเป็นจริง เรียนหนักแทบไม่มีเวลาได้พักเรียนเสร็จสอบๆๆๆๆๆ ตั้งใจเรียนหนักมากนะคะแต่พอเวลาสอบ คคะแนนสอบออกมาไม่ได้อย่างที่หวัง เป็ฯอะไรที่คิดว่า เราไปต่อไม่ไหวแล้วจริง
เครียดหนักมาก แต่ไม่รู้หนูจะไประบายกับใคร ไม่กล้าไปคุยไปถามเราก็กลัวเค้าจะลำคาญ เครียสจนแบบแอบไปร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ เคยโทรกลับที่บ้าน แต่ก็ไม่กล้าเล่าให้คนที่บ้านฟังว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว มันเหนื่อยมาก ได้แต่ทำเป็นว่าตัวเองอ่ะโอเค
คือช่วงนนี้หนูสอบกลางภาคเลยต้องอ่านหนังสือหนังมาก แทบไม่ได้นอน คิดว่าโทรกลับไปที่บ้านดีกว่าเผื่อได้กำลังใจ แต่ที่หนูคิดไหวมันไม่ใช้ โทรไปได้ยินเสียงคนที่บ้านเหมือนรู้ๆสึกเค้าเหนื่อยๆกับเรายังไงไม่รู้คะ เลยไม่กล้าเล่าให้ฟัง
ได้ยินเสียแบบนี้ มันยิ่งทำให้ " เครียดเข้าไปอีก แบไม่อยากทำไรต่อแล้ว"
หนูไม่รู้จจะแก้ปัญหากับความเครียสของตัวเองยังไง ที่งที่ พยาบาล ก็ไม่ได้ชอบตั้งแต่ที่แลก แค่ทำตามที่บ้านอยากให้เรียนก็ต้องเรียน มันท้อ มันเหนื่อย มันล้า มันที่สุดแล้วสำหรับทุกอย่าง ไปต่อดีไหม...
คือตอนนี้เรียน พยาบาล ปี 1
เรียนหนักมากจนบางครั้ง แถบไม่อยากตื่นขึ้นมายอมรับโรคความเป็นจริง เรียนหนักแทบไม่มีเวลาได้พักเรียนเสร็จสอบๆๆๆๆๆ ตั้งใจเรียนหนักมากนะคะแต่พอเวลาสอบ คคะแนนสอบออกมาไม่ได้อย่างที่หวัง เป็ฯอะไรที่คิดว่า เราไปต่อไม่ไหวแล้วจริง
เครียดหนักมาก แต่ไม่รู้หนูจะไประบายกับใคร ไม่กล้าไปคุยไปถามเราก็กลัวเค้าจะลำคาญ เครียสจนแบบแอบไปร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ เคยโทรกลับที่บ้าน แต่ก็ไม่กล้าเล่าให้คนที่บ้านฟังว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว มันเหนื่อยมาก ได้แต่ทำเป็นว่าตัวเองอ่ะโอเค
คือช่วงนนี้หนูสอบกลางภาคเลยต้องอ่านหนังสือหนังมาก แทบไม่ได้นอน คิดว่าโทรกลับไปที่บ้านดีกว่าเผื่อได้กำลังใจ แต่ที่หนูคิดไหวมันไม่ใช้ โทรไปได้ยินเสียงคนที่บ้านเหมือนรู้ๆสึกเค้าเหนื่อยๆกับเรายังไงไม่รู้คะ เลยไม่กล้าเล่าให้ฟัง
ได้ยินเสียแบบนี้ มันยิ่งทำให้ " เครียดเข้าไปอีก แบไม่อยากทำไรต่อแล้ว"
หนูไม่รู้จจะแก้ปัญหากับความเครียสของตัวเองยังไง ที่งที่ พยาบาล ก็ไม่ได้ชอบตั้งแต่ที่แลก แค่ทำตามที่บ้านอยากให้เรียนก็ต้องเรียน มันท้อ มันเหนื่อย มันล้า มันที่สุดแล้วสำหรับทุกอย่าง ไปต่อดีไหม...