เรื่องนี้เกิดขึ้นมาปีกว่าแล้วคะ
เรื่องมีอยู่ว่าหนูมีเพื่อนคนนึงเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ อ.1 เราอยู่โรงเรียนเดียวกัน เราเริ่มที่จะสนิทกันมากช่วงประถมและมอต้ม ช่วงนั้นไม่ว่าเราจะทำอะไรไปไหนเราจะทำด้วยกันตลอด ไปเที่ยวดูหนังเราจะไปกับเพื่อนคนนี้กลุ่มนี้ จนช่วงปลายมอต้นเราต่างคนต่างย้ายไปเรียนคนละโรงเรียนแต่เราก็ยังติดต่อกันอยู่ตลอดเวลายังไปไหนด้วยกันเที่ยวด้วยกันบ้างถึงไม่บ่อยเพราะการย้ายโรงเรียนแต่ความเป็นเพื่อนของเราไม่เคยจางหายเลย เราเป้นเพื่อนที่ดีของกันและกันมาโดยตลอด จนมาถึงช่วงที่เราจบ ม.6 วันรับใบจบของเค้าตรงกับวันที่เราซ้อมรับใบจบเหมือนกัน เรายอมโดดซ้อมเพื่อไปโรงเรียนเพื่อนเราไปแสดงความยินดีกับเค้าเพราะเค้าคือเพื่อนที่เรารักมรากที่สุด แต่ในทางกับกันวันจบเรา เค้าไม่มาโดยให้เหตุผลว่า "ไม่ว่าง" เราก็โอเคไม่เป็นไร ช่วงนั้นเราก็ต่างคนต่างกำลังขวนขวายกับการเข้ามหาลัยเช่นเดียวกัน เราเลยไม่คิดมาก หนูเองก็ไปสอบมาหลายที่ติดบ้างไม่ติดบ้าง แต่แล้ววันนึงเพื่อนคนนี้ก็บอกเราว่าลองมาสอบที่มหาลัยที่เดียวกับเค้าไม๊ เราก็สองจิตสองใจนะ เพราะ มหาลัยนี้มันเป็นภาษาแต่ตัวเราเองไม่ได้เก่งภาษา เราแค่พอคุยได้อ่านออกเขียนได้แต่ไม่ได้เก่งแบบลูกฝรั่งเราก็บอกเค้านะ เค้าบอกว่าไม่เป็นไรเค้าก็สอบติดที่นี่ เดี๋ยวเค้าจะช่วยเองมีไรก็บอกช่วยๆกันเรียน เราก็โอเคลองไปสอบดูเราก็คิดแค่ว่าได้ก็ดีไม่ได้ก็ไม่เป็นไรถือว่าลองสนามทดลองภาษาเราเองเค้าก็ติวให้นะ จนสอบ สุดท้ายเราติดที่เดียวกันดูเค้าก้ดีใจนะ เปิดเทอมเรามาเรียนด้วยกันกลับบ้านด้วยกันชีวิตกลับมาเป็นเหมือนช่วงมอต้นอีกครั้งเราทำอะไรด้วยกันตลอด ชีวิตหมายลัยดูอาจจะดีเราเริ่มมีเพื่อนมากขึ้นไปไหนไปกันเป็นกลุ่ม ช่วงนั้นเรียกได้ว่าดีเลยแหละ แต่พอมาช่วงหลังๆเราเริ่มถามอะไรไม่ตอบทำเป็นไม่ได้ยินบ้างแหละ แต่พอเพื่อนหรือฝรั่งถามนี่รีบตอบ บางครั้งถามคำถามเดียวกับเราตอบเราว่าไม่รู้ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่กับคนอื่นอธิบายเหมือนกูรูเฉพาะด้านเลย บางครั้งเราถามการบ้านบอกยังไม่ได้ทำบ้างหล่ะ ยังไม่เสร็จบ้างหล่ะ เราก็โอเคเราเข้าใจการบ้านมันยากคงใช้เวลา เราก็มาทำเองผิดๆถูกๆ ส่งให้ทันเวลา และเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง เราไม่เคยว่าหรือพูดอะไรเลย คิดว่าชั่งมันเหอะ จนช่วงใกล้ๆวันสงกรานต์ปีนึง เรานัดกันจะไปเล่นน้ำเป็นกลุ่มๆเราก็บอกว่าเออไปดิที่ไหนยังไงบอกด้วยนะ เราก็ไม่ค่อยว่างหรอกแต่ถ้าเค้าบอกเราก็พร้อมเราไปได้เราบอกเค้าแล้ว แต่2วันก่อนวันงานก็มีใครพูดอะไร 1วันก่อนวันงานก็เงียบ จนวันงานทุกคนหายเงียบหมดเราก็คิดว่าเพื่อนเราคงไม่เล่นกันเราก็ไม่ว่าอะไร สุดท้ายเรื่องมันแดงออกมาตรงที่เราเห็นรูปที่เค้าโพสต์รูปในเฟส เค้าเล่นน้ำสงกรานต์กันกินเลี้ยงกันเราเลยรู้สึกแบบ อะไรวะเพื่อนกันเค้าทำแบบนี้หรอก ไปบอกรักเพื่อนห่วงเพื่อนจะไม่ทิ้งเพื่อนแล้วนี่อะไรได้เพื่อนใหม่ลืมเพื่อนเก่า แล้วเรื่องก็แย่ลงเรื่องๆ ความสัมพันธ์ของเราก็ค่อยๆแย่ลง จนในที่สุดเราก็กลายเป็นคนแปลกหน้าซึ่งกันและกัน
แค่อยากรู้ว่าผิดอะไร เรื่องมันถึงแย่ขนาดนี้
ถามว่า ยังรัก ยังคิดถึงอยู่ไม๊ บางเวลามันก็มีบ้างเนอะเพื่อนเราทั้งคน มันเสียดายเวลา เสียดายคำว่า "เพื่อน" มากกว่า
ยาวไปหน่อยขอโทษนะคะ ขอบคุญคะที่เข้ามาอ่านคะ ขอบคุณสำหรับคำติชมคะ
เมื่อเพื่อนรักที่สุด กลายเป็นคนไม่รู้จัก
เรื่องมีอยู่ว่าหนูมีเพื่อนคนนึงเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ อ.1 เราอยู่โรงเรียนเดียวกัน เราเริ่มที่จะสนิทกันมากช่วงประถมและมอต้ม ช่วงนั้นไม่ว่าเราจะทำอะไรไปไหนเราจะทำด้วยกันตลอด ไปเที่ยวดูหนังเราจะไปกับเพื่อนคนนี้กลุ่มนี้ จนช่วงปลายมอต้นเราต่างคนต่างย้ายไปเรียนคนละโรงเรียนแต่เราก็ยังติดต่อกันอยู่ตลอดเวลายังไปไหนด้วยกันเที่ยวด้วยกันบ้างถึงไม่บ่อยเพราะการย้ายโรงเรียนแต่ความเป็นเพื่อนของเราไม่เคยจางหายเลย เราเป้นเพื่อนที่ดีของกันและกันมาโดยตลอด จนมาถึงช่วงที่เราจบ ม.6 วันรับใบจบของเค้าตรงกับวันที่เราซ้อมรับใบจบเหมือนกัน เรายอมโดดซ้อมเพื่อไปโรงเรียนเพื่อนเราไปแสดงความยินดีกับเค้าเพราะเค้าคือเพื่อนที่เรารักมรากที่สุด แต่ในทางกับกันวันจบเรา เค้าไม่มาโดยให้เหตุผลว่า "ไม่ว่าง" เราก็โอเคไม่เป็นไร ช่วงนั้นเราก็ต่างคนต่างกำลังขวนขวายกับการเข้ามหาลัยเช่นเดียวกัน เราเลยไม่คิดมาก หนูเองก็ไปสอบมาหลายที่ติดบ้างไม่ติดบ้าง แต่แล้ววันนึงเพื่อนคนนี้ก็บอกเราว่าลองมาสอบที่มหาลัยที่เดียวกับเค้าไม๊ เราก็สองจิตสองใจนะ เพราะ มหาลัยนี้มันเป็นภาษาแต่ตัวเราเองไม่ได้เก่งภาษา เราแค่พอคุยได้อ่านออกเขียนได้แต่ไม่ได้เก่งแบบลูกฝรั่งเราก็บอกเค้านะ เค้าบอกว่าไม่เป็นไรเค้าก็สอบติดที่นี่ เดี๋ยวเค้าจะช่วยเองมีไรก็บอกช่วยๆกันเรียน เราก็โอเคลองไปสอบดูเราก็คิดแค่ว่าได้ก็ดีไม่ได้ก็ไม่เป็นไรถือว่าลองสนามทดลองภาษาเราเองเค้าก็ติวให้นะ จนสอบ สุดท้ายเราติดที่เดียวกันดูเค้าก้ดีใจนะ เปิดเทอมเรามาเรียนด้วยกันกลับบ้านด้วยกันชีวิตกลับมาเป็นเหมือนช่วงมอต้นอีกครั้งเราทำอะไรด้วยกันตลอด ชีวิตหมายลัยดูอาจจะดีเราเริ่มมีเพื่อนมากขึ้นไปไหนไปกันเป็นกลุ่ม ช่วงนั้นเรียกได้ว่าดีเลยแหละ แต่พอมาช่วงหลังๆเราเริ่มถามอะไรไม่ตอบทำเป็นไม่ได้ยินบ้างแหละ แต่พอเพื่อนหรือฝรั่งถามนี่รีบตอบ บางครั้งถามคำถามเดียวกับเราตอบเราว่าไม่รู้ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่กับคนอื่นอธิบายเหมือนกูรูเฉพาะด้านเลย บางครั้งเราถามการบ้านบอกยังไม่ได้ทำบ้างหล่ะ ยังไม่เสร็จบ้างหล่ะ เราก็โอเคเราเข้าใจการบ้านมันยากคงใช้เวลา เราก็มาทำเองผิดๆถูกๆ ส่งให้ทันเวลา และเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง เราไม่เคยว่าหรือพูดอะไรเลย คิดว่าชั่งมันเหอะ จนช่วงใกล้ๆวันสงกรานต์ปีนึง เรานัดกันจะไปเล่นน้ำเป็นกลุ่มๆเราก็บอกว่าเออไปดิที่ไหนยังไงบอกด้วยนะ เราก็ไม่ค่อยว่างหรอกแต่ถ้าเค้าบอกเราก็พร้อมเราไปได้เราบอกเค้าแล้ว แต่2วันก่อนวันงานก็มีใครพูดอะไร 1วันก่อนวันงานก็เงียบ จนวันงานทุกคนหายเงียบหมดเราก็คิดว่าเพื่อนเราคงไม่เล่นกันเราก็ไม่ว่าอะไร สุดท้ายเรื่องมันแดงออกมาตรงที่เราเห็นรูปที่เค้าโพสต์รูปในเฟส เค้าเล่นน้ำสงกรานต์กันกินเลี้ยงกันเราเลยรู้สึกแบบ อะไรวะเพื่อนกันเค้าทำแบบนี้หรอก ไปบอกรักเพื่อนห่วงเพื่อนจะไม่ทิ้งเพื่อนแล้วนี่อะไรได้เพื่อนใหม่ลืมเพื่อนเก่า แล้วเรื่องก็แย่ลงเรื่องๆ ความสัมพันธ์ของเราก็ค่อยๆแย่ลง จนในที่สุดเราก็กลายเป็นคนแปลกหน้าซึ่งกันและกัน
แค่อยากรู้ว่าผิดอะไร เรื่องมันถึงแย่ขนาดนี้
ถามว่า ยังรัก ยังคิดถึงอยู่ไม๊ บางเวลามันก็มีบ้างเนอะเพื่อนเราทั้งคน มันเสียดายเวลา เสียดายคำว่า "เพื่อน" มากกว่า
ยาวไปหน่อยขอโทษนะคะ ขอบคุญคะที่เข้ามาอ่านคะ ขอบคุณสำหรับคำติชมคะ