ดูละครบางระจันเมื่อคืน สะท้อนใจตัวเองที่สุด

คือตอนแรกเราคาดหวังว่าละครจะดีมากตั้งแต่ต้น (ซึ่งมันก็ดีตั้งแต่ต้นนะ) พอดูมาเรื่อยๆแล้วหยุดดูไปเพราะรู้สึกเอื่อยๆจนจะเลิกดูไปแต่หลังๆมาก็เปิดทีวีขึ้นมาดูอีกเหมือนมีอะไรซักอย่างดลใจให้ดู
              แล้วเราก็พบว่าละครสนุกน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆจนเมื่อคืนซึ่งเป็นตอนที่สุกี้นายกองเปิดตัวในเรื่อง เรารู้สึกว่าบางระจันตอนท้ายพลาดไม่ได้อย่างแน่นอน
กลัวจะเสียใจตอนท้ายที่พลาดสิ่งดีๆไปอย่างไม่เห็นความสำคัญเพียงเพราะเรามองข้อด้อยมากกว่าสิ่งที่ละครเขาต้องการนำเสนอประเด็นหลักของเรื่องทั้งหมดคือความรักชาติความสามัคคีและเราก็ได้ข้อคิดจากตัวเองว่าในความเป็นจริงขอให้คนไทยอย่าเหมือนเราที่พึ่งมารู้สึกหรือเห็นคุณค่าของประเทศไทยเอาตอนสุดท้ายเหมือนดั่งที่พึ่งมาเห็นว่าละครสนุกเอาตอนท้ายๆหรือตอนที่ค่ายบางระจันใกล้จะแตกเลย บางสิ่งบางอย่างมันไม่ได้ดีมาตั้งแต่ต้นแแต่มันก็มีคุณค่าในตัวของมัน ถึงสิ่งนั้นมันจะเลวร้ายที่สุดอย่างน้อยก็เป็นข้อคิดหรือประสบการณ์ให้เราได้เรียนรู้  การที่เรามาเห็นคุณค่าเอาตอนท้ายมันให้ความรู้สึกสลดหดหู่เมื่อเราได้รู้ในภายหลังเป็นความรู้สึกเศร้าใจและสะท้อนใจที่สุด