เราจะเล่าตั้งแต่วันแรกของเรา จนถึงปัจจุบันเลยละกันนะ
เรื่องราวก็มีอยู่ว่า...
เราเป็นเด็กคนหนึ่งซึ่งหน้าตาไม่ดีมาก เราเข้าโรงเรียน มาเป็นโรงเรียนมัธยม วันแรกที่ปฐมนิเทศน์ เป็นวันที่จะมีรุ่นพี่มาดูแลน้องๆเเละก็จะแนะนำโรงเรียน เราก็เป็นเด็กม.1 ธรรมดาๆ คนหนึ่งที่หน้าตาไม่ดี เรียนหนังสือก็ไม่ค่อยจะเก่ง มีพี่คนหนึ่ง ซึ่งพี่เขาอยู่ม.4 เราตอนเเรก เราก็รู้สึกงงๆ ว่าทำไมมีรุ่นพี่ ม.4
ถึงมาปฐมนิเทศน์ เพราะพี่เราบอกกับเราว่า จะมีรุ่นพี่ม.5 - ม.6 เป็นส่วนใหญ่ แต่เราก็ไม่สนใจอะไร พี่คนนี้เขาเป็นรุ่นพี่ที่ ใส่แว่น ตัวขาว หน้าตาดีประมาณหนึ่งพี่เขาเป็นคนนิสัยดีมาก จนเริ่มเข้าเรียน เราได้อยู่คณะเดียวกับพี่เขา คือโรงเรียนเราจะเเบ่งให้รุ่นพี่ ดูแลรุ่นน้องเลยจัดแบ่งเป็นคณะๆ ซึ่งเราได้อยู่คณะเดียวกับพี่เขา เรามีความสุขมากๆ เราได้เห็นพี่เขาทุกเช้าตอนเข้าแถว เพราะ ม.1กับม.4 จะอยู่ข้างกัน เราเห็นพี่เขาทุกเช้า เวลามีการประชุมก็ได้เจอพี่เขาตลอด เวลามีการแข่งกีฬาสีได้เห็นพี่เขา เราก็มีความสุข มันเหมือนเพิ่มความทรงจำดีๆให้กับเด็กหน้าตาไม่ดีคนหนึ่ง เราได้แต่แอบมอง เราได้ดูภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องที่ใครๆก็คุ้นหู กัน คือภาพยนตร์เรื่อง ''สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก'' ใช่นางเอก เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่รัก อยู่ดีๆความคิดนี้มันก็ ผุดขึ้นมาในสมอง ของเรา เราจึงพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อให้พี่เขา มาสนใจเรา เราทำตามแบบในอินเทอร์เน๊ตทุกอย่าง พอกผิวกินนู้นนี้นั้น ผ่านไป 1 ปี.... พี่เขา ถอดแว่นซึ่งเห็นได้เลย ว่าพี่เขาหล่อมาก เราขึ้นม.2 เกรดเราดีขึ้นมา เราก็เลยต้องเปลี่ยนห้องเรียน รวมถึงคณะด้วย เราเลยต้องห่างจากพี่เขามากขึ้น เวลามีประชุมเราก็ต้องเดินผ่านตึกประชุมคณะ เราซึ่งเราก็เห็นพี่เขา แล้วก็คิดว่า ทำไมต้องเปลี่ยนคณะด้วย มันทำให้เรา ห่างจากพี่เขามากขึ้นเวลาเข้าแถว แถวเรากับพี่เขา ก็ไกลกัน ถึงแม้ม.2 กับ ม.5 จะอยู่ข้างกันก็ตาม เราได้แต่แอบมอง พี่เขาตลอด แต่ก็ไม่มีวี่แวว ที่พี่เขาจะสนใจเรา ตั้งแต่ม.1 เราเป็นคนที่มาสายมาก แต่พอขึ้นม.2 เราก็มาเช้าบ้าง สายบ้าง เราจะมีความสุขมากถ้าวันไหนเรามาเช้าเพราะเราจะได้เห็นพี่เขา และพี่เขาก็สมัครเป็นประธานนักเรียน มันยิ่งทำให้เราเอื้อมไม่ถึงเข้าไปอีก พี่เขาขึ้นสูง แต่เรายังอยู่ที่เดิมยังได้แค่มองพี่เขา ตลอดเวลา แต่หลังจากที่เราขึ้นม.3 เราเปลี่ยนจากเด็กหน้าตาไม่ดีคนหนึ่ง เราเริ่มขาวขึ้นเรื่อยๆจากการที่พอกผิว การเรียนเราก็ดีขึ้นเรื่อยๆ และจากที่เมื่อก่อนที่เรามาสายตลอด เราก็เริ่มมาเช้าทุกวัน มานั่งรอพี่เขา แต่บางทีพี่เขาก็มาก่อน ได้เห็นพี่เขายิ้มเวลาพี่เขา คุยกับเพื่อน เวลาพี่เขาหัวเราะ เราก็หัวเราะเบาๆ มันทำให้หัวใจของเราสดใสขึ้น มันทำให้เราไม่อยาก หยุดเรียน ทำให้เราอยากมาโรงเรียนมากขึ้น เพราะเวลาหยุด หรือเลิกเรียน เราก็คิดถึงพี่เขาตลอด และตอนนี้เราได้เกรดดีขึ้นเราเลยได้อยู่ห้อง ซึ่งการที่เราได้อยู่ห้องคิง มันทำให้เราได้ใกล้พี่เขามากขึ้น เพราะห้องพี่เขาก็เป็นห้องคิงเหมือนกันจึงทำให้ ม.3 และ ม.6 ห้องคิงนี้ได้ทำกิจกรรมรวมกันมากขึ้น ซึ่งทำให้รู้สึกดี เพราะได้มองพี่เขาได้ใกล้ขึ้น ซึ่งใช่แล้วม.6 จบแล้วต้องไปมหาลัย เราอยากจะบอกกับพี่เขาว่าเรารู้สึกยังไง แต่ก็ไม่กล้า พยายามตัดใจแล้ว แต่มันทำให้ความรู้สึกดีๆ ของเราที่มีให้พี่เขาตั้งแต่วันแรก ที่เข้ามา เวลาที่ได้มองรอยยิ้มของพี่เขา เวลาที่ได้เห็นมีความสุข มันจะไม่มีแล้ว เวลาที่เรากลับบ้าน แล้วเห็นพี่เขาเล่นบอล ไม่มีอีกแล้ว เวลาที่เราไปกินข้าวแล้วเห็นพี่เขาเดินเข้ามา ไม่มีอีกแล้ว เวลาที่เราเรียนตึกเดียวกับพี่เขา แล้วเราขออาจารย์ไปเข้าห้องน้ำ แต่ความจริงคือไปเดินผ่านหน้าห้องเรียนพี่เขา ซึ่งไม่มีอีกแล้ว เวลาที่เราเห็นพี่เขาล้ม ในวันกีฬาสี เวลาเห็นพี่เขาเจ็บ เเต่เรากลับได้แค่มองอยู่ไกลๆ ทั้งที่ในใจเป็นห่วง ว่าเขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า แต่ตอนนี้มันจะไม่มีอีกต่อไป ตลอดเวลา 3 ปีที่มันดูน้อย แต่ถ้าคุณได้ลองรักใครซักคนซิ 3ปีมันเป็นเวลาที่เร็วมาก เหมือนกับว่ามันเพิ่งเป็นเมื่อวาน แล้วลิมตาตื่นขึ้นมาแล้ววันนี้คือวันที่พี่เขาต้องจากเราไป แล้วเราก็ไม่รุ้จะเจอพี่เขาอีกได้เมื่อไร เราอยากรู้ความคิดเห็น ของทุกคนว่าเรา... ควรจะทำยังไงดี
แอบรัก รุ่นพี่... ควรจะทำยังไงดี?
เรื่องราวก็มีอยู่ว่า...
เราเป็นเด็กคนหนึ่งซึ่งหน้าตาไม่ดีมาก เราเข้าโรงเรียน มาเป็นโรงเรียนมัธยม วันแรกที่ปฐมนิเทศน์ เป็นวันที่จะมีรุ่นพี่มาดูแลน้องๆเเละก็จะแนะนำโรงเรียน เราก็เป็นเด็กม.1 ธรรมดาๆ คนหนึ่งที่หน้าตาไม่ดี เรียนหนังสือก็ไม่ค่อยจะเก่ง มีพี่คนหนึ่ง ซึ่งพี่เขาอยู่ม.4 เราตอนเเรก เราก็รู้สึกงงๆ ว่าทำไมมีรุ่นพี่ ม.4
ถึงมาปฐมนิเทศน์ เพราะพี่เราบอกกับเราว่า จะมีรุ่นพี่ม.5 - ม.6 เป็นส่วนใหญ่ แต่เราก็ไม่สนใจอะไร พี่คนนี้เขาเป็นรุ่นพี่ที่ ใส่แว่น ตัวขาว หน้าตาดีประมาณหนึ่งพี่เขาเป็นคนนิสัยดีมาก จนเริ่มเข้าเรียน เราได้อยู่คณะเดียวกับพี่เขา คือโรงเรียนเราจะเเบ่งให้รุ่นพี่ ดูแลรุ่นน้องเลยจัดแบ่งเป็นคณะๆ ซึ่งเราได้อยู่คณะเดียวกับพี่เขา เรามีความสุขมากๆ เราได้เห็นพี่เขาทุกเช้าตอนเข้าแถว เพราะ ม.1กับม.4 จะอยู่ข้างกัน เราเห็นพี่เขาทุกเช้า เวลามีการประชุมก็ได้เจอพี่เขาตลอด เวลามีการแข่งกีฬาสีได้เห็นพี่เขา เราก็มีความสุข มันเหมือนเพิ่มความทรงจำดีๆให้กับเด็กหน้าตาไม่ดีคนหนึ่ง เราได้แต่แอบมอง เราได้ดูภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องที่ใครๆก็คุ้นหู กัน คือภาพยนตร์เรื่อง ''สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก'' ใช่นางเอก เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนที่รัก อยู่ดีๆความคิดนี้มันก็ ผุดขึ้นมาในสมอง ของเรา เราจึงพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อให้พี่เขา มาสนใจเรา เราทำตามแบบในอินเทอร์เน๊ตทุกอย่าง พอกผิวกินนู้นนี้นั้น ผ่านไป 1 ปี.... พี่เขา ถอดแว่นซึ่งเห็นได้เลย ว่าพี่เขาหล่อมาก เราขึ้นม.2 เกรดเราดีขึ้นมา เราก็เลยต้องเปลี่ยนห้องเรียน รวมถึงคณะด้วย เราเลยต้องห่างจากพี่เขามากขึ้น เวลามีประชุมเราก็ต้องเดินผ่านตึกประชุมคณะ เราซึ่งเราก็เห็นพี่เขา แล้วก็คิดว่า ทำไมต้องเปลี่ยนคณะด้วย มันทำให้เรา ห่างจากพี่เขามากขึ้นเวลาเข้าแถว แถวเรากับพี่เขา ก็ไกลกัน ถึงแม้ม.2 กับ ม.5 จะอยู่ข้างกันก็ตาม เราได้แต่แอบมอง พี่เขาตลอด แต่ก็ไม่มีวี่แวว ที่พี่เขาจะสนใจเรา ตั้งแต่ม.1 เราเป็นคนที่มาสายมาก แต่พอขึ้นม.2 เราก็มาเช้าบ้าง สายบ้าง เราจะมีความสุขมากถ้าวันไหนเรามาเช้าเพราะเราจะได้เห็นพี่เขา และพี่เขาก็สมัครเป็นประธานนักเรียน มันยิ่งทำให้เราเอื้อมไม่ถึงเข้าไปอีก พี่เขาขึ้นสูง แต่เรายังอยู่ที่เดิมยังได้แค่มองพี่เขา ตลอดเวลา แต่หลังจากที่เราขึ้นม.3 เราเปลี่ยนจากเด็กหน้าตาไม่ดีคนหนึ่ง เราเริ่มขาวขึ้นเรื่อยๆจากการที่พอกผิว การเรียนเราก็ดีขึ้นเรื่อยๆ และจากที่เมื่อก่อนที่เรามาสายตลอด เราก็เริ่มมาเช้าทุกวัน มานั่งรอพี่เขา แต่บางทีพี่เขาก็มาก่อน ได้เห็นพี่เขายิ้มเวลาพี่เขา คุยกับเพื่อน เวลาพี่เขาหัวเราะ เราก็หัวเราะเบาๆ มันทำให้หัวใจของเราสดใสขึ้น มันทำให้เราไม่อยาก หยุดเรียน ทำให้เราอยากมาโรงเรียนมากขึ้น เพราะเวลาหยุด หรือเลิกเรียน เราก็คิดถึงพี่เขาตลอด และตอนนี้เราได้เกรดดีขึ้นเราเลยได้อยู่ห้อง ซึ่งการที่เราได้อยู่ห้องคิง มันทำให้เราได้ใกล้พี่เขามากขึ้น เพราะห้องพี่เขาก็เป็นห้องคิงเหมือนกันจึงทำให้ ม.3 และ ม.6 ห้องคิงนี้ได้ทำกิจกรรมรวมกันมากขึ้น ซึ่งทำให้รู้สึกดี เพราะได้มองพี่เขาได้ใกล้ขึ้น ซึ่งใช่แล้วม.6 จบแล้วต้องไปมหาลัย เราอยากจะบอกกับพี่เขาว่าเรารู้สึกยังไง แต่ก็ไม่กล้า พยายามตัดใจแล้ว แต่มันทำให้ความรู้สึกดีๆ ของเราที่มีให้พี่เขาตั้งแต่วันแรก ที่เข้ามา เวลาที่ได้มองรอยยิ้มของพี่เขา เวลาที่ได้เห็นมีความสุข มันจะไม่มีแล้ว เวลาที่เรากลับบ้าน แล้วเห็นพี่เขาเล่นบอล ไม่มีอีกแล้ว เวลาที่เราไปกินข้าวแล้วเห็นพี่เขาเดินเข้ามา ไม่มีอีกแล้ว เวลาที่เราเรียนตึกเดียวกับพี่เขา แล้วเราขออาจารย์ไปเข้าห้องน้ำ แต่ความจริงคือไปเดินผ่านหน้าห้องเรียนพี่เขา ซึ่งไม่มีอีกแล้ว เวลาที่เราเห็นพี่เขาล้ม ในวันกีฬาสี เวลาเห็นพี่เขาเจ็บ เเต่เรากลับได้แค่มองอยู่ไกลๆ ทั้งที่ในใจเป็นห่วง ว่าเขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า แต่ตอนนี้มันจะไม่มีอีกต่อไป ตลอดเวลา 3 ปีที่มันดูน้อย แต่ถ้าคุณได้ลองรักใครซักคนซิ 3ปีมันเป็นเวลาที่เร็วมาก เหมือนกับว่ามันเพิ่งเป็นเมื่อวาน แล้วลิมตาตื่นขึ้นมาแล้ววันนี้คือวันที่พี่เขาต้องจากเราไป แล้วเราก็ไม่รุ้จะเจอพี่เขาอีกได้เมื่อไร เราอยากรู้ความคิดเห็น ของทุกคนว่าเรา... ควรจะทำยังไงดี