มันเป็นความเลวร้ายที่ยากจะอธิบายจริงๆครับกับความรู้สึกที่ไม่อาจเหมือนเดิมได้อีกแล้วชีวิตนี้ ในโลกใบนี้ทุกคนอาจจะเคยเจ็บช้ำและเสียใจมาหลายเหตุการณ์ ซึ่งเหตุการณ์เหล่านั้นเดี๋ยวมันก็ผ่านไปถ้าเราปล่อยวาง และอยู่จนล่วงเลยวันเวลาและผ่านมันไปสุดท้ายก็ลืมจนมีคนใหม่และความสุขก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง... แต่เหตุการณ์ที่ผมจะพูดต่อไปนี้ มันอาจจะมีความสุขในช่วงเวลานึงสำหรับคนอย่างผมและมันอาจจะแย่สำหรับใครบางคนเมื่อเขารู้ความจริง ซึ่งประเมินค่าไม่ได้เลยถึงความเจ็บช้ำและเสียใจในครั้งนี้
เรื่องราวมันเกิดขึ้นสมัยเรียนครับ ผมมีเพื่อนสนิทอยู่หลายคนกลุ่มผมก็ประมาณ 7-8 คน ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอดเฮฮาตามประสาวัยรุ่น กิน เล่น เที่ยว สังสรรค์ และกลับมานอน เช้าก็ไปเรียน ชีวิตมันก็มีอยู่แค่นี้ (แต่จะไปไหนด้วยกันจริงๆก็จะมีผม และ เพื่อนผมและแฟนของเพื่อนผม! ) ซึ่ง 3 คนเราสนิทกันมากครับ มากขนาดที่แบบว่า ตายแทนกันได้เลยทีเดียว แหะๆ (ล้อเล่นครับ) ก็ไม่รู้จะพูดยังไงเอาเป็นว่ามากละกันครับ
เพื่อนผมกับแฟนมันรักกันมากครับ คบกันรวมปัจจุบันก็ 6-7 ปีละ ผมก็รู้จักมาพร้อมๆกัน เพื่อนผมคู่นี้เป็นคู่ที่ใครๆก็อิจฉาครับ หล่อสวยทั้งคู่ ส่วนผมหรอครับ เอาเป็นว่าไม่พูดละกัน 555+ เล่นกีฬาด้วยกันเป็นประจำด้วยกันทุกวัน แต่โชคดีที่กีฬาผมก็ นิดนึงแหละน่าตาไม่ดีเท่าแต่กีฬาเราจะเป็นลองได้ยังไงละ ต้องหาจุดเด่นให้กับตัวเองสะหน่อยเผื่อมีแฟนจะได้โม้ได้ และผมก็มีแฟนครับ จากที่เดินกัน 3 คน ก็ มีเพิ่มมา 1 คน ไปด้วยกันตลอด 4 คน ก็ทำกิจกรรมร่วมกันเป็นคู่ๆซึ่งมีความสุขครับอยู่กับเพื่อนและอยู่กับแฟนในเวลาเดียวกัน มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากเลยทีเดียว และพอผมเลิกกับแฟนก็มีพวกเพื่อนพวกเนี่ยคอยปลอบใจ และหลังจากนั้นผมก็คิดมาตลอดว่า มีเพื่อนก็พอละที่รักเราจริงๆ ไม่ต้องมีแฟนก็มีความสุขได้เหมือนกัน
เพื่อนผมกับแฟนมันก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกนะครับ พักกันอยู่คนละที่ แฟนของเพื่อนผมซึ่งก็เพื่อนสนิทผมนั่นแหละ ก็มีโทรศัพท์ห้องเขาก็เอาไว้คุยกันทุกวัน บางวันก็โทรมาคุยเล่นกับผมซึ่งก็ตามประสาเพื่อนทั่วไป คุยเป็นชั่วโมง ซึ่งมันเวอร์มั้ยครับ แต่สำหรับผมไม่รู้สิผมคิดว่าคุยกันแล้วสนุกก็เลยยาวอะมั้ง ไม่ได้คิดอะไร เวลาอีกคนไม่อยู่กลับบ้านต่างจังหวัดอีกคนก็อยู่กับผม (หมายถึงไปเรียนหรือไปกินข้าวอะครับ ทั่วไป) ถ้าถามว่าเพื่อนผมสองคนนี้ทะเลาะกันบ่อยไหม ผมบอกเลยว่า ประจำครับ ทุกครั้งที่มีปัญหาก็ผมนี่แหละ อยู่ตรงนั้นห้ามบ้าง ไม่ห้ามบ้าง แต่ทุกคนคือเพื่อน ส่วนใหญ่เลยห้ามครับ ในสายตาเพื่อนพวกนี้เขาคิดว่าผมเจ้าชู้ เพราะว่าเลิกกับคนนี้ก็ไปคบคนนี้ต่อแต่ก็สักพักแหละถึงจะคบใหม่ ก็แหมสองคนมันไม่เคยเลิกกันจะรู้ได้ยังไงว่า การอยู่คนเดียวมันก็เหงานะ 55+ มันก็มีบ้างตามประสา เพื่อนมองผมเป็นคนยังไงผมไม่ว่าหรอก แค่รู้ไว้ว่าใจผมอะให้เพื่อนเต็มที่อยู่ละ เลือกเพื่อน!
มีอยู่วันนึงครับ เพื่อนผมมันทะเลาะกันค่อยข้างแรง แล้วผู้ชายเหมือนเงียบไป ไปหาที่ห้องก็ไม่เจอ แล้วผู้หญิงก็มาตามหาที่ห้องผม เพราะคิดว่ายังไงก็อยู่นี่แหละเพราะปกติทะเลาะกันทีไรก็มาห้องผม แต่คราวนี้ไม่อยู่ครับ ฝ่ายหญิงร้องไห้ใหญ่เลย แล้วบอกว่า "แล้วมันไปไหนนนนน" แต่ก่อนหน้านั้น ฝ่ายชายก็โทรมาบอกผมแล้วแหละว่า ถ้าฝ่ายญ มา ก็ไม่ต้องบอกนะว่าไปไหน เดี๋ยวกุไปหาที่ห้องเองแหละ ผมก็ โอเคร ก็เลยเนียนไปบอกฝ่าย ญ "เห้ยอยู่นี่แหละเดี๋ยวมันก็มา เชื่อสิมันจะไปไหนได้ มันก็บอกว่ามันงอลมันโกรธเดี๋ยวดีขึ้นก็มา (จริงๆมันก็ไม่ได้บอกขนาดนี้หรอกครับแต่งเอาหน่ะ) ใครทะเลาะกันผมไม่ว่าแต่เพื่อนผมซึ่งเปนแฟนกันอีก มันต้องเครีย" และสักพักใหญ่ๆ ฝ่ายชาย ก็มาเจอกันฝ่ายหญิงก็งอลอยู่ แล้วมันก็คุยกันข้างหลังผมนี่แหละ ผมก็พูดแทรกให้มันรู้สึกดีขึ้นบ้าง สักพักมันดีกันกอดกันและย้ายห้องไปอยู่ด้วยกัน ผมก็ดีใจด้วยเป็นอันจบครับ!
มีอยู่วันนึงมันก็ดันทะเลาะกันอีกแล้ว เห้อ!!!!!! (ท้าวนิดนึงนะครับใกล้จะจบแล้ววิชาเรียนก็น้อยก็ไม่ค่อยไปมหาวิทยาลัยแล้วหละครับ แต่ก็เจอกันบ่อยครับแต่ก็ไม่ทุกวันละ) ไม่รู้ทำไมช่วงนี้งอลกันบ๊อยบ่อยสงสัยเพราะยุด้วยกัน (มั้งนะ) เพราะก่อนหน้านี้มันแยกกันอยู่ไม่เห็นทะเลาะบ่อยเท่านี้ และจะไปที่ไหนได้ละครับ ผมนี่! ตรงนี้เลย รองรับอารมมันสองคนแต่สำหรับผมคิดว่าสบายมากครับ ใครทะเลาะกันมาเถอะมา กุปลอบได้ เรื่องพูดในสิ่งที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีโดยที่อีกคนไม่ได้พูดเนี่ย เปิดเพลงบิ้วหน่อย ผมถนัด T.T
แต่ครั้งนี้ฝ่ายหญิงมาคนเดียว! และไม่ได้บอกล่วงหน้าหรือไม่รู้เลยว่าทะเลาะหรืองอลไรกันมา ไม่มีแม้แต่ฝ่ายชายโทรมาบอก เห้ออออออออออออ.....
ปล. เดี๋ยวมาเล่าต่อน๊าาาครับ (อาจเดาเรื่องกันไปบ้างแล้ว แต่ผมกล้าพูดได้ว่าคุณอาจคิดไม่ถึงครับ)
ความรักที่ผมมีให้เพื่อนและแฟนของเพื่อน ก่อเกิดเป็นความผิดที่ยากจะให้อภัย!
เรื่องราวมันเกิดขึ้นสมัยเรียนครับ ผมมีเพื่อนสนิทอยู่หลายคนกลุ่มผมก็ประมาณ 7-8 คน ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอดเฮฮาตามประสาวัยรุ่น กิน เล่น เที่ยว สังสรรค์ และกลับมานอน เช้าก็ไปเรียน ชีวิตมันก็มีอยู่แค่นี้ (แต่จะไปไหนด้วยกันจริงๆก็จะมีผม และ เพื่อนผมและแฟนของเพื่อนผม! ) ซึ่ง 3 คนเราสนิทกันมากครับ มากขนาดที่แบบว่า ตายแทนกันได้เลยทีเดียว แหะๆ (ล้อเล่นครับ) ก็ไม่รู้จะพูดยังไงเอาเป็นว่ามากละกันครับ
เพื่อนผมกับแฟนมันรักกันมากครับ คบกันรวมปัจจุบันก็ 6-7 ปีละ ผมก็รู้จักมาพร้อมๆกัน เพื่อนผมคู่นี้เป็นคู่ที่ใครๆก็อิจฉาครับ หล่อสวยทั้งคู่ ส่วนผมหรอครับ เอาเป็นว่าไม่พูดละกัน 555+ เล่นกีฬาด้วยกันเป็นประจำด้วยกันทุกวัน แต่โชคดีที่กีฬาผมก็ นิดนึงแหละน่าตาไม่ดีเท่าแต่กีฬาเราจะเป็นลองได้ยังไงละ ต้องหาจุดเด่นให้กับตัวเองสะหน่อยเผื่อมีแฟนจะได้โม้ได้ และผมก็มีแฟนครับ จากที่เดินกัน 3 คน ก็ มีเพิ่มมา 1 คน ไปด้วยกันตลอด 4 คน ก็ทำกิจกรรมร่วมกันเป็นคู่ๆซึ่งมีความสุขครับอยู่กับเพื่อนและอยู่กับแฟนในเวลาเดียวกัน มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากเลยทีเดียว และพอผมเลิกกับแฟนก็มีพวกเพื่อนพวกเนี่ยคอยปลอบใจ และหลังจากนั้นผมก็คิดมาตลอดว่า มีเพื่อนก็พอละที่รักเราจริงๆ ไม่ต้องมีแฟนก็มีความสุขได้เหมือนกัน
เพื่อนผมกับแฟนมันก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกนะครับ พักกันอยู่คนละที่ แฟนของเพื่อนผมซึ่งก็เพื่อนสนิทผมนั่นแหละ ก็มีโทรศัพท์ห้องเขาก็เอาไว้คุยกันทุกวัน บางวันก็โทรมาคุยเล่นกับผมซึ่งก็ตามประสาเพื่อนทั่วไป คุยเป็นชั่วโมง ซึ่งมันเวอร์มั้ยครับ แต่สำหรับผมไม่รู้สิผมคิดว่าคุยกันแล้วสนุกก็เลยยาวอะมั้ง ไม่ได้คิดอะไร เวลาอีกคนไม่อยู่กลับบ้านต่างจังหวัดอีกคนก็อยู่กับผม (หมายถึงไปเรียนหรือไปกินข้าวอะครับ ทั่วไป) ถ้าถามว่าเพื่อนผมสองคนนี้ทะเลาะกันบ่อยไหม ผมบอกเลยว่า ประจำครับ ทุกครั้งที่มีปัญหาก็ผมนี่แหละ อยู่ตรงนั้นห้ามบ้าง ไม่ห้ามบ้าง แต่ทุกคนคือเพื่อน ส่วนใหญ่เลยห้ามครับ ในสายตาเพื่อนพวกนี้เขาคิดว่าผมเจ้าชู้ เพราะว่าเลิกกับคนนี้ก็ไปคบคนนี้ต่อแต่ก็สักพักแหละถึงจะคบใหม่ ก็แหมสองคนมันไม่เคยเลิกกันจะรู้ได้ยังไงว่า การอยู่คนเดียวมันก็เหงานะ 55+ มันก็มีบ้างตามประสา เพื่อนมองผมเป็นคนยังไงผมไม่ว่าหรอก แค่รู้ไว้ว่าใจผมอะให้เพื่อนเต็มที่อยู่ละ เลือกเพื่อน!
มีอยู่วันนึงครับ เพื่อนผมมันทะเลาะกันค่อยข้างแรง แล้วผู้ชายเหมือนเงียบไป ไปหาที่ห้องก็ไม่เจอ แล้วผู้หญิงก็มาตามหาที่ห้องผม เพราะคิดว่ายังไงก็อยู่นี่แหละเพราะปกติทะเลาะกันทีไรก็มาห้องผม แต่คราวนี้ไม่อยู่ครับ ฝ่ายหญิงร้องไห้ใหญ่เลย แล้วบอกว่า "แล้วมันไปไหนนนนน" แต่ก่อนหน้านั้น ฝ่ายชายก็โทรมาบอกผมแล้วแหละว่า ถ้าฝ่ายญ มา ก็ไม่ต้องบอกนะว่าไปไหน เดี๋ยวกุไปหาที่ห้องเองแหละ ผมก็ โอเคร ก็เลยเนียนไปบอกฝ่าย ญ "เห้ยอยู่นี่แหละเดี๋ยวมันก็มา เชื่อสิมันจะไปไหนได้ มันก็บอกว่ามันงอลมันโกรธเดี๋ยวดีขึ้นก็มา (จริงๆมันก็ไม่ได้บอกขนาดนี้หรอกครับแต่งเอาหน่ะ) ใครทะเลาะกันผมไม่ว่าแต่เพื่อนผมซึ่งเปนแฟนกันอีก มันต้องเครีย" และสักพักใหญ่ๆ ฝ่ายชาย ก็มาเจอกันฝ่ายหญิงก็งอลอยู่ แล้วมันก็คุยกันข้างหลังผมนี่แหละ ผมก็พูดแทรกให้มันรู้สึกดีขึ้นบ้าง สักพักมันดีกันกอดกันและย้ายห้องไปอยู่ด้วยกัน ผมก็ดีใจด้วยเป็นอันจบครับ!
มีอยู่วันนึงมันก็ดันทะเลาะกันอีกแล้ว เห้อ!!!!!! (ท้าวนิดนึงนะครับใกล้จะจบแล้ววิชาเรียนก็น้อยก็ไม่ค่อยไปมหาวิทยาลัยแล้วหละครับ แต่ก็เจอกันบ่อยครับแต่ก็ไม่ทุกวันละ) ไม่รู้ทำไมช่วงนี้งอลกันบ๊อยบ่อยสงสัยเพราะยุด้วยกัน (มั้งนะ) เพราะก่อนหน้านี้มันแยกกันอยู่ไม่เห็นทะเลาะบ่อยเท่านี้ และจะไปที่ไหนได้ละครับ ผมนี่! ตรงนี้เลย รองรับอารมมันสองคนแต่สำหรับผมคิดว่าสบายมากครับ ใครทะเลาะกันมาเถอะมา กุปลอบได้ เรื่องพูดในสิ่งที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกดีโดยที่อีกคนไม่ได้พูดเนี่ย เปิดเพลงบิ้วหน่อย ผมถนัด T.T
แต่ครั้งนี้ฝ่ายหญิงมาคนเดียว! และไม่ได้บอกล่วงหน้าหรือไม่รู้เลยว่าทะเลาะหรืองอลไรกันมา ไม่มีแม้แต่ฝ่ายชายโทรมาบอก เห้ออออออออออออ.....
ปล. เดี๋ยวมาเล่าต่อน๊าาาครับ (อาจเดาเรื่องกันไปบ้างแล้ว แต่ผมกล้าพูดได้ว่าคุณอาจคิดไม่ถึงครับ)