สวัสดีทุกๆคนนะคะที่แวะเข้ามาในกระทู้นี้ จะบอกว่านี่เป็นกระทู้แรกของเราเลย เนื่องด้วยอะไรหลายๆอย่างเลยอยากมาตั้งกระทู้นี้มาเล่าประสบการณ์ชีวิตที่เกิดขึ้นจริงกับเราเมื่อนานมาแล้วเมื่อ 10 ปีที่แล้ว นโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งใน จ.อุบล เป็นโรงเรียนใกล้ๆกับค่ายทหาร คิดว่าคงมีหลายๆคนคงจะเดาออก เราชอบผู้ชายอยู่คนหนึ่ง เค้าเป็นรุ่นพี่ ม.4 เราเป็นแค่เด็กม.2 หน้าตาบ้านๆไม่สวยโดดอะไรเลย เราเลยได้แต่มอง คอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆพี่เค้า พอเราเริ่มมีความรัก เราก็เริ่มที่จะพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้น แปลกนะที่ตอนนั้นเราไม่คิดที่จะทำตัวเองให้สวยขึ้นเลย เรากลับไปโฟกัสในเรื่องของความเก่ง เราคอยเตือนสติตัวเองเสมอว่าเราต้องเรียนให้เก่ง กิจกรรมเราต้องเด่น เราต้องกล้า ซึ่งเราก็ทำได้ แต่ก็ไม่กล้าเดินเข้าไปบอกว่าชอบพี่เค้าอยู่ดีแหละ ขนาดเอาดอกไม้ไปให้วันวาเลนไทน์เรายังบอกพี่เค้าเลยว่า เพื่อนฝากมาให้ เจ็บใจตัวเองที่สุดนี่พูดเลย กล้าที่จะทำทุกๆอย่าง แต่อีแค่คำไม่กี่ประโยคกลับพูดไม่ได้ พูดแล้วเศร้ามากเลยนะ พอขึ้นม.4 เราก็ย้ายไปเข้าชมรมอย.น้อยกับพี่เค้า (ห้องพี่เค้ารับผิดชอบดูแลกิจกรรมอย.น้อยทั้งห้อง) เราก็ชวนเพื่อนเข้าชมรมอย.น้อยทั้งห้องเลย 55 กว่าจะชักจูงได้ยากมากเลยขอบอก แต่ไม่มีอะไรยากเกินความพยายามของเราหร๊อก เพราะเราก็พาเพื่อนเข้าชมรมได้สำเร็จ และก็พาชีวิตไปวนเวียนอยู่ใกล้ๆพี่เค้า จนเราสนิทกับเพื่อนๆของพี่เค้า และเพื่อนๆพี่เค้าก็รู้ด้วยว่าเราชอบพี่เค้า แอบแซวเราบ้าง เวลาที่ออกพื้นที่ด้วยกัน แต่พี่เค้าก็ดูจะนิ่งๆ ตามสไตล์บุคลิกของแก เดาใจยากมากจริงๆ แล้วเราก็
ป๊อดมากจริงๆด้วย วันหนึ่งอาจารย์ลื้อห้องเพื่อเอาบอร์ดคณะกรรมการอย.น้อยชุดเก่าออก บังเอิญเราเห็นรูปพี่เค้าพอดี ก่อนที่อาจารย์จะลอกเอาไปทิ้ง เราก็เป็นคนอาสาจัดการให้แล้วแอบเก็บรูปพี่เค้าไว้ในกระเป๋าสตางค์ จนวันสุดท้ายคือวันปัจฉิมนิเทศพี่เค้าจะออกไปแล้ว จะหายไปจากโรงเรียนเราแล้วจริงๆ จะไม่มีอีกแล้วนะที่จะได้เห็นหน้าพี่เค้าอีก เราเศร้าพอดูเลยช่วงนั้น แต่เราก็ตั้งใจทำสิ่งหนึ่งมาก คือการไปเลือกซื้อดอกไม้มาแล้วนำมาจัดช่อเอง จัดก็ไม่ค่อยจะเป็น ตั้งใจมากกับช่อดอกไม้ช่อนั้น มันเป็นช่อดอกไม้ที่ไม่ได้สวยอะไรเลิศเลอมาก แต่มันเป็นช่อดอกไม้ที่เราตั้งใจทำมันออกมาเพื่อให้พี่เค้าในวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน แต่เราก็ยังไม่กล้าที่จะเอาไปมอบให้พี่เค้าอยู่ดี ก็ได้แต่ฝากให้น้องเป็นคนเอาไปให้ เรานี่มันขี้ขลาดยังไงก็ยังคงเป็นอย่างนั้นอยู่ไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิดเดียว พอพี่เค้าไปแล้ว สิ่งที่เราทำได้ก็คงได้แต่คอยไปนั่งที่ห้องสะสมุดชั้น 2 แล้วชะโงกหน้าลงมามองจุดที่พี่เค้าชอบมานั่งที่สุด ไม่เคยมีครั้งไหนที่เราไม่คิดถึงพี่เค้าเลย จนเราจบม.6 เราก็ยังคงคิดถึงพี่เค้าอยู่ พี่เค้ายังอยู่ในใจเราไม่ไปไหนและไม่เปลี่ยนแปลง ข่าวคราวสุดท้ายที่เราได้รับรู้คือ พี่เค้าไปสอบนายสิบ และเราก็ไม่ได้ข่าวคราวพี่เค้าอีกเลย ทุกครั้งที่มองรูปในกระเป๋าสตางค์มันก็จะเกิดคำถามในใจมากมาย ไม่รู้เหมือนกันว่าการที่เราไม่มีใครตั้งแต่วันที่หยิบรูปมาใส่ไว้ในกระเป๋าสตางค์ จนวันนี้ เป็นเพราะคนในรูปหรือเปล่า??
ฝากถึงพี่นะคะ
พี่ได้เข้ามาอ่านในกระทู้นี้พี่คงรู้ว่าหนูเป็นใคร แต่ไม่รู้ว่าพี่จะจำหนูได้ไหม หนูอยากจะบอกว่า ตลอดเวลา 10 ปีที่ผ่านมา ความรู้สึกวันแรกเป็นยังไง วันนี้ความรู้สึกนั้นก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงนะคะ หนูอยากบอกพี่ว่า หนูชอบพี่นะคะ วันนี้หนูกล้าที่จะพูดแล้ว แต่ไม่รู้ว่าพี่จะรับรู้ไหม หนูอยากรู้ว่าพี่สบายดีไหม พี่เป็นยังไงบ้าง พี่มีครอบครัวหรือยัง แล้วมีความสุขกับชีวิตในตอนนี้หรือเปล่า การที่หนูไม่ได้ยินข่าวคราวพี่บ้างเลยมันทำให้หนูใจคอไม่ดีเลยค่ะ หนูรู้ว่าวันนี้มันอาจจะสายไปแล้วที่จะบอก แต่ขอแค่พี่รับฟังก็พอนะคะ หนูขอแค่นี้จริงๆ
พี่เขาชื่อเล่นขึ้นต้นด้วย ต. ช่ื่อจริงเหมือนชื่อโรงเรียนประจำอำเภอแม่สอด พี่เขาเคยอยู่ ม. 6/5 และพี่เขาติดนายสิบ เมื่อวันที่ 30 เมษายน 2552 ค่ะ
ถ้าผิดพลาดอะไรต้องขออภัยด้วยนะคะ
***ยืม ID น้องมาโพสต์เน้อ เราไม่รู้จะแท็กห้องไหน ถ้าแท็กผิดช่วยเตือนด้วยนะคะ ^^
***ยืม ID น้องมาโพสต์เน้อ
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ
เก็บรูปผู้ชายคนหนึ่งไว้ในกระเป๋าสตางค์ นานกว่า 8 ปีโดยที่เจ้าตัวเค้าไม่รู้เรื่องเลย
ป๊อดมากจริงๆด้วย วันหนึ่งอาจารย์ลื้อห้องเพื่อเอาบอร์ดคณะกรรมการอย.น้อยชุดเก่าออก บังเอิญเราเห็นรูปพี่เค้าพอดี ก่อนที่อาจารย์จะลอกเอาไปทิ้ง เราก็เป็นคนอาสาจัดการให้แล้วแอบเก็บรูปพี่เค้าไว้ในกระเป๋าสตางค์ จนวันสุดท้ายคือวันปัจฉิมนิเทศพี่เค้าจะออกไปแล้ว จะหายไปจากโรงเรียนเราแล้วจริงๆ จะไม่มีอีกแล้วนะที่จะได้เห็นหน้าพี่เค้าอีก เราเศร้าพอดูเลยช่วงนั้น แต่เราก็ตั้งใจทำสิ่งหนึ่งมาก คือการไปเลือกซื้อดอกไม้มาแล้วนำมาจัดช่อเอง จัดก็ไม่ค่อยจะเป็น ตั้งใจมากกับช่อดอกไม้ช่อนั้น มันเป็นช่อดอกไม้ที่ไม่ได้สวยอะไรเลิศเลอมาก แต่มันเป็นช่อดอกไม้ที่เราตั้งใจทำมันออกมาเพื่อให้พี่เค้าในวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน แต่เราก็ยังไม่กล้าที่จะเอาไปมอบให้พี่เค้าอยู่ดี ก็ได้แต่ฝากให้น้องเป็นคนเอาไปให้ เรานี่มันขี้ขลาดยังไงก็ยังคงเป็นอย่างนั้นอยู่ไม่เปลี่ยนแปลงเลยสักนิดเดียว พอพี่เค้าไปแล้ว สิ่งที่เราทำได้ก็คงได้แต่คอยไปนั่งที่ห้องสะสมุดชั้น 2 แล้วชะโงกหน้าลงมามองจุดที่พี่เค้าชอบมานั่งที่สุด ไม่เคยมีครั้งไหนที่เราไม่คิดถึงพี่เค้าเลย จนเราจบม.6 เราก็ยังคงคิดถึงพี่เค้าอยู่ พี่เค้ายังอยู่ในใจเราไม่ไปไหนและไม่เปลี่ยนแปลง ข่าวคราวสุดท้ายที่เราได้รับรู้คือ พี่เค้าไปสอบนายสิบ และเราก็ไม่ได้ข่าวคราวพี่เค้าอีกเลย ทุกครั้งที่มองรูปในกระเป๋าสตางค์มันก็จะเกิดคำถามในใจมากมาย ไม่รู้เหมือนกันว่าการที่เราไม่มีใครตั้งแต่วันที่หยิบรูปมาใส่ไว้ในกระเป๋าสตางค์ จนวันนี้ เป็นเพราะคนในรูปหรือเปล่า??
ฝากถึงพี่นะคะ
พี่ได้เข้ามาอ่านในกระทู้นี้พี่คงรู้ว่าหนูเป็นใคร แต่ไม่รู้ว่าพี่จะจำหนูได้ไหม หนูอยากจะบอกว่า ตลอดเวลา 10 ปีที่ผ่านมา ความรู้สึกวันแรกเป็นยังไง วันนี้ความรู้สึกนั้นก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงนะคะ หนูอยากบอกพี่ว่า หนูชอบพี่นะคะ วันนี้หนูกล้าที่จะพูดแล้ว แต่ไม่รู้ว่าพี่จะรับรู้ไหม หนูอยากรู้ว่าพี่สบายดีไหม พี่เป็นยังไงบ้าง พี่มีครอบครัวหรือยัง แล้วมีความสุขกับชีวิตในตอนนี้หรือเปล่า การที่หนูไม่ได้ยินข่าวคราวพี่บ้างเลยมันทำให้หนูใจคอไม่ดีเลยค่ะ หนูรู้ว่าวันนี้มันอาจจะสายไปแล้วที่จะบอก แต่ขอแค่พี่รับฟังก็พอนะคะ หนูขอแค่นี้จริงๆ
พี่เขาชื่อเล่นขึ้นต้นด้วย ต. ช่ื่อจริงเหมือนชื่อโรงเรียนประจำอำเภอแม่สอด พี่เขาเคยอยู่ ม. 6/5 และพี่เขาติดนายสิบ เมื่อวันที่ 30 เมษายน 2552 ค่ะ
ถ้าผิดพลาดอะไรต้องขออภัยด้วยนะคะ
***ยืม ID น้องมาโพสต์เน้อ เราไม่รู้จะแท็กห้องไหน ถ้าแท็กผิดช่วยเตือนด้วยนะคะ ^^
***ยืม ID น้องมาโพสต์เน้อ
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ