"ผมไม่รู้ว่าทำไมตลอด 6 เดือน 18 วัน มันทำให้ผมรักเธอได้ขนาดนี้ ผมไม่รู้ว่าเธอจะอยู่กับผมไปอีกได้ไหม เธอก็ขี้งอน ขี้น้อยใจ แต่รักของผมยังยืนยันที่จะเป็นเธอเพียงคนนี้คนเดียว ถ้าวันไหนเธอไม่อยู่ผมคงจะตามหาเธอ เธอทำให้ผมจากคนที่รักใครไป วันๆ ไม่จริงจังจริงใจ รักไร้สาระไปเรื่อย เธอไม่น่ารัก เธอไม่ได้ดี เธอรักผมคนเดียวได้ ผมเปลี่ยนมารักเธอ รักเธอเพียงคนเดียวไม่ห่างไปไหน คนเพียงคนเดียวทำให้ผมเปลี่ยนไปมากจากคนที่ ติดเกมส์ ติดเพื่อน เที่ยวเล่น ไปเรื่อยๆ ให้เป็นคนที่ ติดแฟน รักแฟน ไม่ทิ้งการเรียน"
เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ ผมไม่ดี เรียนไม่เก่ง ฐานะทางบ้านไม่ดีไม่รวย ไม่เหมาะกับเธอผมไม่ใช่คงดังไม่ใช่คนหล่อไม่มีดีอะไร แม่ของเธอ ทางบ้านของเธอจะ รับ ผม ได้ไหมผมก็ไม่รู้ ผมคิดแล้วคิดอีก ผมท้อ ผมเหนื่อยใจ ผมได้แต่หวังว่า แม่ของเธอจะรับผมได้ 'ผมมีความตั้งใจที่จะเรียนหางานทำให้ได้ดีแล้วไปขอเธอ' บางวันผมคิดถึงเธอแทบน้ำตาไหล ผมอยากรู้อนาคตของเราว่าจะไปถึงไหน ผมก็คนจนๆ คนธรรมดา แม่เธอจะรับได้ไหมทางบ้านเธอจะรับได้ไหม
เธอจะมีใครคนใหม่อีกไหม ผมเป็นคนที่เจ้าชู้แล้วมารักจริงเพราะเธอ ถ้าเธอทิ้งผมไปผมจะอยู่ยังไง เพราะผมขาดเธอไม่ได้อีกแล้ว ผมกับเขาจะเลิกกันหลายครั้งแล้วแต่ก็ยังรักกันมาได้ถึงทุกวันนี้ แคร์เธอมาก รักเธอมาก อยากจะแต่งงานอยู่ด้วยกันก้วยซ้ำ
ตอนที่ผมเจอเธอครั้งแรกนะเธอเป็นพี่ ม.3 ที่มาเล่นกับคุณครูสอนนาฏศิลป์ เธอแปลกจากเพื่อนมาก ถึงเธอจะไม่สวย ผมก็มองเธอมาโดยตลอด มีวันหนึ่งผมเดินผ่านเธอ เธอถามว่าอยากกินไอติมด้วยจังผมเลยว่า ซื้อเอา อยากเถียงอยากร็จักเธอมาก ณ ช่วงเวลานั้น พอเธอขึ้น ม.4 เธอก็เริ่มดังมีคนรู้จักเยอะ ผมก็เริ่มจะมีคนรู้จักมากเหมือนกัน เธอชอบนักวอลเลย์บอลทีมโรงเรียนมาก ช่วงเวลาที่เธอกำลังกิ้กกับนักวอลเลย์บอล ผมมีกิ้กอยู่ ม.4 กิ้กผมคือแฟนเก่าผม คุยกิ้กกันกับนักวอลเลย์บอลที่เธอชอบ วันหนึ่งนักวอลเลย์บอลคนนั้นได้บอกว่าเขาไม่ได้ชอบเธอไม่ได้รักเธอ เธออกหักมากเสียใจมากผมเป็นห่วงเธอมากจริงๆ นักวอลเลย์บอลคนนั้นได้คุยกับแฟนเก่าผม คบกับแฟนเก่าผม ผมเลยเข้าไปคุยกับแฟนเก่า แฟนเก่าผมเลยบอกให้ผมไปคุยกับเธอเพื่อที่จะให้เธอตัดใจจากนักวอลเลย์บอลมารักผม แล้วให้ผมทิ้งเธอไป แฟนเก่าผมไม่อยากเสียเพื่อนอย่างเธอ อะไรแบบงี้ หลังจากที่เธออกหัก 1อาทิตย์ ผมได้ไปคุยกับเธอเพียง 2-3 วันผมก็ได้คบกับเธอ ช่วงนั้นผม"ม่อส์มาก"คุยกับทุกคนไปทั่วมากมาย ไม่ได้จริงจังกับเธอเลยสักนิด แล้ววันหนึ่งเธอก็รู้ว่าผมวางแผนที่จะคบเธอแล้วทิ้ง แต่วันที่เธอรู้ ผม ได้รักเธอเข้าไปมากแล้ว ผมแทบจะไม่อยากเสียเธอไปเลย 2-3 เดือนผมเริ่มเข้าใจเธอ เธอเริ่มเข้าใจผมมา แต่เธอไม่ค่อยจะชอบเพื่อนผมที่เป็นผู้หญิงที่สนิทกับผมเท่าไหร่ ตอนนั้นผมรู้ผมอยากจะบอกเลิกเธอมาก "ผมเลยบอกเทอไปว่า เราห่างกันนะ" เธอตอบผมว่า ไม่ไปได้ไหมเราจะเลิกกันใช่ไหม กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ ผมไม่อยากจะเสียเธอไปเหมือนกัน ผมเลย รับรักของเธอไว้ตลอดมาจนถึงทุกวันนี้ ผมห่างจากเพื่อน ถึงแม่เพื่อนผมจะว่าให้ผมว่าติดแฟนไม่สนใจเพื่อน ผมก็ไม่สนใจเพราะใจผมมันอยู่กับเธอแล้ว ถึงเรื่องของผมมันจะไร้สาระไม่ยาวไม่ละเอียกเท่าไหร่ เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ อยากบอกทุกคนว่า คนที่เรารักอย่าทำเลยทำให้เสียใจ แล้ววันหนึ่งตัวเราเองจะรู้ว่าความรักที่รักไปเรื่อยๆ ไม่มีความหมายเท่ากับความรักแท้ที่มีเพียงคนเดียว จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่รักคุณจริง หยุดทำให้เธอเสียใจได้แล้ว
#วันข้างหน้าไม่มีใครรู้ รู้หน้าที่ที่ทำวันนี้ให้ดีกว่าเมื่อวานนี้ก็พอ
ผมสร้างกระทู้แบบสนทนาไม่ได้ขอโทษด้วยนะครับ ช่วยกับรับฟังหน่อยนะครับ
ผมมีเรื่องเล่าจากความรักของผม ผมเป็นคนที่รักใครไม่เป็นกลายเป็นคนที่มีความรักที่จริงจังเพราะผู้หญิงคนหนึ่งได้
เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ ผมไม่ดี เรียนไม่เก่ง ฐานะทางบ้านไม่ดีไม่รวย ไม่เหมาะกับเธอผมไม่ใช่คงดังไม่ใช่คนหล่อไม่มีดีอะไร แม่ของเธอ ทางบ้านของเธอจะ รับ ผม ได้ไหมผมก็ไม่รู้ ผมคิดแล้วคิดอีก ผมท้อ ผมเหนื่อยใจ ผมได้แต่หวังว่า แม่ของเธอจะรับผมได้ 'ผมมีความตั้งใจที่จะเรียนหางานทำให้ได้ดีแล้วไปขอเธอ' บางวันผมคิดถึงเธอแทบน้ำตาไหล ผมอยากรู้อนาคตของเราว่าจะไปถึงไหน ผมก็คนจนๆ คนธรรมดา แม่เธอจะรับได้ไหมทางบ้านเธอจะรับได้ไหม
เธอจะมีใครคนใหม่อีกไหม ผมเป็นคนที่เจ้าชู้แล้วมารักจริงเพราะเธอ ถ้าเธอทิ้งผมไปผมจะอยู่ยังไง เพราะผมขาดเธอไม่ได้อีกแล้ว ผมกับเขาจะเลิกกันหลายครั้งแล้วแต่ก็ยังรักกันมาได้ถึงทุกวันนี้ แคร์เธอมาก รักเธอมาก อยากจะแต่งงานอยู่ด้วยกันก้วยซ้ำ
ตอนที่ผมเจอเธอครั้งแรกนะเธอเป็นพี่ ม.3 ที่มาเล่นกับคุณครูสอนนาฏศิลป์ เธอแปลกจากเพื่อนมาก ถึงเธอจะไม่สวย ผมก็มองเธอมาโดยตลอด มีวันหนึ่งผมเดินผ่านเธอ เธอถามว่าอยากกินไอติมด้วยจังผมเลยว่า ซื้อเอา อยากเถียงอยากร็จักเธอมาก ณ ช่วงเวลานั้น พอเธอขึ้น ม.4 เธอก็เริ่มดังมีคนรู้จักเยอะ ผมก็เริ่มจะมีคนรู้จักมากเหมือนกัน เธอชอบนักวอลเลย์บอลทีมโรงเรียนมาก ช่วงเวลาที่เธอกำลังกิ้กกับนักวอลเลย์บอล ผมมีกิ้กอยู่ ม.4 กิ้กผมคือแฟนเก่าผม คุยกิ้กกันกับนักวอลเลย์บอลที่เธอชอบ วันหนึ่งนักวอลเลย์บอลคนนั้นได้บอกว่าเขาไม่ได้ชอบเธอไม่ได้รักเธอ เธออกหักมากเสียใจมากผมเป็นห่วงเธอมากจริงๆ นักวอลเลย์บอลคนนั้นได้คุยกับแฟนเก่าผม คบกับแฟนเก่าผม ผมเลยเข้าไปคุยกับแฟนเก่า แฟนเก่าผมเลยบอกให้ผมไปคุยกับเธอเพื่อที่จะให้เธอตัดใจจากนักวอลเลย์บอลมารักผม แล้วให้ผมทิ้งเธอไป แฟนเก่าผมไม่อยากเสียเพื่อนอย่างเธอ อะไรแบบงี้ หลังจากที่เธออกหัก 1อาทิตย์ ผมได้ไปคุยกับเธอเพียง 2-3 วันผมก็ได้คบกับเธอ ช่วงนั้นผม"ม่อส์มาก"คุยกับทุกคนไปทั่วมากมาย ไม่ได้จริงจังกับเธอเลยสักนิด แล้ววันหนึ่งเธอก็รู้ว่าผมวางแผนที่จะคบเธอแล้วทิ้ง แต่วันที่เธอรู้ ผม ได้รักเธอเข้าไปมากแล้ว ผมแทบจะไม่อยากเสียเธอไปเลย 2-3 เดือนผมเริ่มเข้าใจเธอ เธอเริ่มเข้าใจผมมา แต่เธอไม่ค่อยจะชอบเพื่อนผมที่เป็นผู้หญิงที่สนิทกับผมเท่าไหร่ ตอนนั้นผมรู้ผมอยากจะบอกเลิกเธอมาก "ผมเลยบอกเทอไปว่า เราห่างกันนะ" เธอตอบผมว่า ไม่ไปได้ไหมเราจะเลิกกันใช่ไหม กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ ผมไม่อยากจะเสียเธอไปเหมือนกัน ผมเลย รับรักของเธอไว้ตลอดมาจนถึงทุกวันนี้ ผมห่างจากเพื่อน ถึงแม่เพื่อนผมจะว่าให้ผมว่าติดแฟนไม่สนใจเพื่อน ผมก็ไม่สนใจเพราะใจผมมันอยู่กับเธอแล้ว ถึงเรื่องของผมมันจะไร้สาระไม่ยาวไม่ละเอียกเท่าไหร่ เพื่อนๆพี่ๆน้องๆ อยากบอกทุกคนว่า คนที่เรารักอย่าทำเลยทำให้เสียใจ แล้ววันหนึ่งตัวเราเองจะรู้ว่าความรักที่รักไปเรื่อยๆ ไม่มีความหมายเท่ากับความรักแท้ที่มีเพียงคนเดียว จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่รักคุณจริง หยุดทำให้เธอเสียใจได้แล้ว
#วันข้างหน้าไม่มีใครรู้ รู้หน้าที่ที่ทำวันนี้ให้ดีกว่าเมื่อวานนี้ก็พอ
ผมสร้างกระทู้แบบสนทนาไม่ได้ขอโทษด้วยนะครับ ช่วยกับรับฟังหน่อยนะครับ