ตอนนี้ฉันเรียนอยู่ ม.5 รร. รัฐบาลชื่อตังใจกลางจังหวัดราชบุรี
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 5 ปีที่แล้วตอนนั้นฉันอยู่ รร.เอกชน ในจังราชบุรี ระดับชั้น ม.1 ฉันได้เข้าไปเป็นบรรณารักษ์ตั้งแต่ตอนนั้นและเพื่อนฉันอีก 2-3 คน แล้วก็พวกรุ่นพี่ผู้หญิงที่ทำมาก่อนหน้านี้สัก 4-5 คนได้ แต่เขาก็มาๆหายๆ เพราะเขาเป็นเด็กนักเรียนเรียนดี อยู่ห้องต้นๆ ต่อมาไม่นานก็มี ผช กลุ่มนึงเข้ามาทำบรรณารักษ์เช่น ไอ้เราก็ไม่คิดว่าเขาจะทำจิงๆ สุดท้าย พวกรุ่นพี่ ผช กลุ่มนั้นก็ทำจิง แล้วทำงานได้ดีอีกด้วย มีประมาณ 5-6 คนได้ แต่ใน 5-6 นี้ ฉันสนิทที่สุด คือพี่ตูน เรา 2 คนสนิทกันเล่นด้วยกันบ่อยๆ แซวกันบ่อยๆ ตอนแรกก็ไม่ได้อะรัยนักเพราะยังไงก็พี่น้องกัน เรื่องราวของเรา 2 คน ดำเนินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาจบ. ม.3 ตัวเรานั้นได้แต่คิดว่า เราจะไม่เจอเขาเเล้วจะติดต่อเขายังไง ห่างกันไปจะทำยังไง หัวสมองฉันได้คิดเท่านั้น เพราะตอนนั้นฉันยังไม่มีเฟสบุ๊ค ได้แต่อาศัยเล่นกับพี่ ฉันจบ ม.2 ไม่ได้นานค้ะก็สมัครเฟสเราได้เจอกันอีกครั้งค้ะ ฉันดีใจมาก เรา 2 คนคุยกันเรื่อยๆจนเข้าเดือน เมษา วันที่ 8 พี่ตูนขอฉัน คบ ฉันก็โอเคตกลง เพราะยังไงฉันเองใช่ว่าจะไม่มีใจให้เขา เราก็มีเยอะเลยแหละ ตอนที่เขาขอคบ ฉันน้ำตาล่วงมือไม่สั่น ดีใจมาก เรา 2 คน คบกันมาเรื่อยเกือบเดือนสุดท้ายเขาก็ทิ้งฉันไป เราห่างกันออกไปเกือบๆ ปี
พอฉันจบ ม.3 ก็มาต่อ ม.4 ที่ รร.รัฐบาล อยู่ไม่ห่างจาก รร. เดิมนัก เดินไปกลับได้สบายๆ แต่ใช่เวลาสะหน่อย เรา 2 คนได้กลับมาสนิทกันอีกครั้งเพราะเขาเรียนอยู่เทคนิค ส่วน รร. ของ ฉันอยู่ไม่ห่างจากเขานัก เราเรยไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ได้เจอกันบ่อยๆ กลับมาสนิทกันเหมือนเดิม เหมือนกับว่าเรา 2 คนไม่เคยคบกัน ตั้งแต่เราเริ่มคุยกันเหมือนเดิม เรา 2 คน มีเรื่องก็ปรึกษากันตลอด มีเรื่องอะรัยก็เล่าให้กันฟัง ไม่เคยมีความลับ มีอะรัยก็บอกกันมีปัญหาก็ช่วยกันแก้ ช่วยกันคิด เราเลยสนิทกันมากขึ้นเมื่อเขามาที่สนามกีฬาบ่อย เราเจอกันแทบทุกวันทุกอาทิตย์ ยิ่ง ตอนที่ ฉัน ม.4 เทอม 2 เขาฝึกงาน แล้วเดินมาที่สนามกีฬาเพื่อมารอพ่อมารับ เรายิ่งได้อยู่ด้วยกันยิ่งเจอกันก็ยิ่งสนิท ความสัมพันธ์ของเรา 2 คน ยังเป็นพี่น้องอยู่แต่เพื่อนก็ไม่มีคัยเชื่อค้ะ เพราะเรา 2 คน สนิมกันมาก คุยกันทุกวัน ไม่มีวันไหนที่จะไม่คุยกัน เวลาที่เราไม่คุยกัน ฉันรู้สึกว่าเหมือนขาดอะรัยไป พี่ตูนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้วค้ะ เวลาที่ฉันอยู่คนเดียวฉันไม่เคยเหงา เวลาที่ฉันไปไหนมาไหนคนเดียว ฉันก็เหมือนไม่เคยอยู่คนเดียว เขาเหมือนมาเติมเต็มส่วนที่หายไป ตอนนั้นฉันยังไม่รู้ตัวเลยค้ะว่าฉันนั้นรักเขาไปแล้ว
ม.4 เทอม 2 ใกล้ปิด ปีใหม่แล้ว ช่วงกลางเดือน ตุลา 56 แฟนเก่าคนที่ฉันคบก่อนปิดเทอม เขาชื่อ ดิว พี่ดิวกลับมาค้ะ เขามาง้อทุกวัน ง้อได้เดือน เกือบ 2 เดือน วันที่ 26 พฤจิกา เรากลับมาคบกับเหมือนเดิม ตอนที่บอกคบฉันเองก็ลังดลที่จะกลับไปคบมั้ย แต่ที่ฉันตอบคยนั้นก็เพราะว่า ฉันอยากทดสอบหัวใจของตัวเอง ว่าตกลง หัวใจเรามันรู้สึกยังไง ตอนนั้น พี่ตูนหายไป ............ห่างกันอีกแล้วหรอ.......TT........ ?? ถึงแม้ว่าเขาจะหายไป แต่ก็ไม่หานสนิท เขาก็ยังทักมาบ้างฉันทักไปบ้าง เรา 2 คน ยังคงปรึกษา เรื่องโน้นนี้นั้นหลายค้ะ บางทีก็เล่นกันจนพี่ดิวหึง พี่ดิวเป็นคนขี้หึงมาก ทำให้ฉันกับตูนต้องห่างกันเข้าขั้นรุนแรงอย่างมาก
วันที่ 13 มกรา 57 ฉันเลิกกับพี่ดิวยังไงก็รู้ใจของตัวเองแล้วตกลงมันรักคัย มันเป็นของคัย มันรักพี่ตูน มันเป็นของพี่ตูนไปแล้ว และเป็นมานานมากแล้ว แต่ฉันไม่เคยรู้ตัวเลย ที่ฉันขาดเขาไม่ได้ที่เราต้องคุยกันทุกวัน ตลอกระยะเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่เคยรู้ตัวเองเลยสักครั้ง พอฉันเลิกกับพี่ดิว พี่ตูนกลับมาคุยกับฉันเหมือนเดิมทุกอย่าง วันนั้นเรา 2 คน คุยกันยาวมาก เหมือนกับว่าต่างคนก็ดีใจที่ได้กลับมาคุยเหมือนเดิมอีกครั้ง
เรา คุยกันมาเรื่อยๆค้ะ จนกระทั่ง มิถุนายน ตอนนั้นฉันเปิดเทอมขึ้น ม.5 แล้ว ฉันต้องอยู่ที่ รร. ถึงเย็นเพื่อเตรียมของวันกีฬาสีที่จะถึงอีกไม่กี่เดือนนี้แล้ว ฉันอยู่ถึง ทุ่ม 2 ทุ่มแระจำ เพราะในช่วงตอนเย็นพี่ตูนจะมาเตะบอลที่สนาม รร. ฉัน จนถึงประมาณ ทุ่ม หรือ ทุ่มครึ่งฉันก็จะอยู่รอ เรา 2 คนก็มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นค้ะ เพราะตั้งแต่เปิดเทอม พฤศภา เราไม่ได้เจอกันเลย ก็มีเจอกันบ้างค้ะ ช่วงที่ฉันอยู่ดูบอลที่สนามกีฬา ฉันก็จะบอกเขาว่าให้มาหาที่หนามกีฬา แล้วก็จะเดินออกไปหาเขา บางทีเราก็ขับรถออกไปนั่งร้านสักแปป ก็กลับมาค้ะ ไม่ได้อยู่นานสัเท่ารัย แต่ก็มีความสุข ดีใจด้วยที่ยังน้อยก็ได้อยู่ด้วยกัน และช่วงนั้นฉันโอเคมากเหมือนว่าความรักกำลังบานออกมา
ต้นเดือน สิงหาฉันไปรู้เรื่องมาอย่างนึงทั้งๆที่เขาก็พูดอยู่ตลอกเวลา เขาพูดถึง ผญ คนหนึ่ง ชื่อ เนย เรียนที่เดียวกับฉัน รุ่นเดียวกับพี่ตูน เนยกับตูนคุยกันมานานพอสมครวประมาณ 4-5 เดือนได้ เมื่อฉันรู้ฉังเองก็ไม่ค่อยชอบใจนัก ฉันเองกับตูนก็เริ่งมีการทะเลาะกัน งอนกันบ่อย ฉันเองที่เป็นคนงี่เง่า มันไม่ก็ไม่มีคัยชอบหรอกที่คนเรารัก ถึงขั้นรักมาก ไปคุยกับ ผญ คนอื่น เราเริ่มทะเลาะกันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ วันหนึ่งเขาเคยพูดขึ้นมาว่า “อ้วนรู้มั้ยว่าแห้งเคยคิดที่จะกลับไปคบ แต่อ้วนดันไปคบกับดิว จบเรย.” มันทำให้รู้ว่าเรา 2 คนร้สึกเหมือนกันมากนานมากแล้ว แต่ไม่เคยรับรู้เลย เรา 2 คน จนกระทั่ง วันที่ 9 พฤจิกา ตูนกับฉันทะเลาะกันรุงแรงมาก เข้าขั้นตัดขาดกัน ประโยคที่ฉันโมโหก็คือ “รำคาน” เขารำคานฉัน ทำให้ฉันเสียใจมาก ถึงมากที่สุด คือนั้นฉันนอนร้องไห้จนตาบวม เพื่อนถามกันฉันแค่ตอบว่าไม่มีอะรัย วันที่ 10 พฤจิกา เขาทักมาว่า “ระวังมันจะกลับไปหา” ฉันตอบว่า “โอ๋ยยยยยย เรื่องที่เกิดเมื่อวานถือไม่เคยเกิดขึ้น ที่ผ่านมาถือว่าไม่รู้จักกัน” และเย็นวันนั้นเขาก็ลบเฟสฉันออกไป ฉันเลยไปถาม แต่ถามเขาก็ไม่ตอบ เลยต้องถามยาว ยาวมาก ฉันพิมพ์ส่งๆ ไม่หยุดจนเขาตอบ พูดหาเรื่องทุกอย่างสุดท้ายเขาตอบมาแค่ว่า “รำคานมั้ง” เท่านั้น จบ. ฉันเองก็ทำอะรัยไม่ได้เมื่อเขาเลือกเอง แต่สุดท้ายฉันก็ต้องบล๊อกเขาเพื่อตัดใจแล้วหาสิ่งใหม่ เดินต่อไปข้างหน้า ด้วยตัวเองทำด้วยตัวเอง ต้องอยู่ให้ได้ ...........หรอ.........??
ย้อนไปเมื่อตอน ม.4 เทอมหนึ่งค้ะ ฉันมี ผช คนหนึ่งเข้ามาคุยเขาเป็นตำรวจอยู่นครปฐม เป็น ผช ที่ดีพร้อมทุกอย่างเหมือนในเทพนิยาย เขาชื่อ ธีร์ พี่ธีร์ ห่างก็ฉันประมาณ 6 ปีค้ะ พี่ธีร์คุยกันฉันตั้งแต่ ม.4 เทอม 1 ช่วงประมาณเดือน สิงหา 56 เรา 2 คนคุยกันมาเรื่อย จนเรื่องของฉันกับพี่ตูนจบ. ลงแบบไม่สวยนัก ปัจจุบันเขาก็ยังคุยกับฉันอยู่ค้ะ ตอนนี้ฉันกับพี่ธีร์เริ่มโอเคค้ะ เริ่มโทรหากันคุยกันบ่อย เริ่มมาสนใจกันและกัน ทุกครั้งที่เรา 2 คนคุยกัน ฉันพูดเลยว่ามีความสุข มากๆๆๆๆ เพราะทุกครั้งที่เขาจะจบการสนทนาเขาจะบอกว่า พี่รักหนูน้ะ ตลอด แต่คุยไม่มากเท่ารัย เพราะ เวลาของเรา 2 คนไม่ตรงกัน เขาเหมือนเข้ามาประกอบหัวใจที่มันพังไปแล้วให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง จนกระทั่ง
วันที่ 16 ธันวา 57 ที่ผ่านมาได้ไม่นาน ฉันกับตูนกลับมาคุยกันอีกครั้งค้ะ วันนั้นเรา 2 คนคุยกันยาวมากตั้งแต่ 2 ทุ่มกว่า ถึงตี 2 เรา 2 คนเล่าเรื่องราวต่างๆที่ไม่มีกัน ให้ฟัง คุยกะคัยอะรัยงี้ พอฉันเล่าให้ตูนฟังเขาก็มีท่าทีประชดขึ้นมา ไล่บ้าง พูดประชดบ้าง เรามันก็คนซื่อก็จะทำตาม เขาก็บอกว่า ประชด เฉยๆ ได้แต่หัวเราะ รื่องราววันนั้นมันยาวจนไม่รู้ว่าเราคุยอะรัยกันบ้าง พอฉันบอกเขาเรื่องพี่ธีร์เขาก็ถามไม่หยุด จนฉันเองต้องเปลี่ยนเรื่องทันทีด้วยกันตัดบทไปถามเรื่องอื่น มันทำให้ฉันลังเลอีกครั้ง ตอนนี้ฉันคุยทั้งตูนและพี่ธีรื แต่ส่วนมากคุยกะตูนค้ะ เพราะพี่ธีร์ต้องทำงานเวลาเราไม่ตรงกัน เวลาที่เขาเข้าเวรก็จะเป็นช่วงเย็นถึงดึกๆ ซึ่งบางทีฉันนอนไปแล้ว ทำให้ในอาทิตย์นึงแทบไม่ค่อยได้คุยกัน ส่วนที่คุยคือวันที่เขาหยุด และวันหยุดบางทีก็ไม่ตรงกัน นอกจากเราจะห่างไกลกันยังไม่ค่อยได้คุย เวลาว่างไม่ตรงกันอีก อะรัยหลายอย่างที่เข้ากันไม่ค่อยได้นัก ทำให้บางทีฉันน้อยใจหนีไปคุยกับตูนอยู่บ่อยๆ เราสนิทกันไม่มากเหมือนเมื่อก่อน ไม่คุยกันทุกวันเหมือนเมื่อก่อน ไม่ไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน ไม่มาเจอกันเหมือนเมื่อก่อน........... และถึงปัจจุบันเราก็ยังคุยแบบนี้ ตอนนี้เหมือนคนที่ไม่รู้จักสะมากกว่า
วันที่ 22 มกรา ที่ผ่านมา มี ผช อีกหนึ่งคนที่เข้ามาคุยแล้วปัจจุบันเราก็ยังคุยกัน เขาก็ดีค้ะ ไม่ใช่คนเที่ยวเก่ง คอยถามทุกวันว่าทำอะรัย กินข้าวรึยัง อยู่ไหน มอนิ่งไป รร. กลับบ้านยัง เขาคอยถามฉันตลอด เขาชื่อ ไอซ์ เรียน ช่างไฟฟ้า เทคนิค พี่ไอซ์คุยกับฉันทุกครั้งที่ฉันว่าง ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เวลาฉันจะทักก็นานๆๆ ได้ทักครั้งเขาเป็นคนทักไวมาก เป็น ผช ที่อบอุ่นค้ะ คุยแล้วสนุกเฮฮา เทคแคร์ดีค้ะ ตอนนี้เราก็ยังคุยอยู่ แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยัง 31 มกรา ฉันไปทำงานที่ รร. แต่พอทำเส็จก็ไปเดินเล่นห้างใกล้ พอเดินสักพักเพื่อนต่างคนก็ต่างกลับค้ะ ตอนที่ฉนเดินเล่นอยู่ชั้นล่างสุด ฉันเจอแม่ของตูนเขายืนจ้องฉันแต่ฉันก็ไม่ได้อะรัยเฉยๆไว้ เราไม่ได้รู้จักเขา พอเพื่อนกลับไปหมด ฉันก็เดินเล่นอยู่คนเดียว เล่นโทรศัพท์ไปผาง และคุยกะพี่ไอซ์ ตอนนั้นเขาบอกจะมาเจอฉัน แต่เขาต้องเก็บตัวแข่งบอล วันที่ 1 กุม ก็ไม่คิดว่าจะออกมาได้ ประมาณ บ่าย 3 ได้มั้งเขาก็เดินเข้ามาหา แล้วกระแอมนิดนึง เรา 2 คนเดินคุยเล่นไปเรื่อยรอบห้างเกือบ 2 ชั่วโมง แล้วเขาก็บอกว่าจะไปส่งแต่ฉันเกรงใจค้ะ เลยไม่ได้ให้ไปส่ง เราเลยแยกกันที่ลาดจอดรถหน้าห้าง พอฉันกลับไปถึงร้านทานข้าวเส็จ ข้อความแชทเฟสดังขึ้น เขาบอกว่า ว่างๆ ไปเดินเล่นด้วยกันอีกน้ะ ตอนนี้ฉันโอเคค้ะเรา คุยกันมาเกือบ 2 อาทิตย์แล้ว ตัวจิงเขา เขาไม่ได้เป็นคนหล่อค้ะ แต่เขาเป็นอบอุ่น ใจดี ทำให้ฉันเป็นตัวเองได้สบาย เพราะปกติครั้งที่ฉันจะไปเจอคัย ฉันจะเขินจนไม่กล้าทำอะรัย แต่กลับเขา เขินน้ะ แต่ฉันก็เป็นตัวเองได้สบายๆ ไม่เกร็ง
ฉันพยายามที่จะไม่คุยกับพี่ตูนแล้วแต่ก็อดหาเรื่องกัดเขาไม่ได้ บางทีที่ฉันหมั่นใส้ก็ทักไปกัดโน้นนี้นั้นสารพัด ฉันแทบไม่เคยพูดดีกับเขาเลย ทั้งที่ปกติคำว่า เออ อืม อือ ฉันไม่เคยใช่มันเลยไม่ว่าจะอะรัยก็ตาม แต่มากับพี่ตูนฉันใช่ตลอด
ตัวหนูเองก็ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะรัยขึ้น ตอนนี้อยากรู้ว่าต้องทำยังไง ต้องเลือกคัย เกิดอะรัยขึ้ย ไม่เข้าใจ ช่วยบอกหน่อย
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อ 5 ปีที่แล้วตอนนั้นฉันอยู่ รร.เอกชน ในจังราชบุรี ระดับชั้น ม.1 ฉันได้เข้าไปเป็นบรรณารักษ์ตั้งแต่ตอนนั้นและเพื่อนฉันอีก 2-3 คน แล้วก็พวกรุ่นพี่ผู้หญิงที่ทำมาก่อนหน้านี้สัก 4-5 คนได้ แต่เขาก็มาๆหายๆ เพราะเขาเป็นเด็กนักเรียนเรียนดี อยู่ห้องต้นๆ ต่อมาไม่นานก็มี ผช กลุ่มนึงเข้ามาทำบรรณารักษ์เช่น ไอ้เราก็ไม่คิดว่าเขาจะทำจิงๆ สุดท้าย พวกรุ่นพี่ ผช กลุ่มนั้นก็ทำจิง แล้วทำงานได้ดีอีกด้วย มีประมาณ 5-6 คนได้ แต่ใน 5-6 นี้ ฉันสนิทที่สุด คือพี่ตูน เรา 2 คนสนิทกันเล่นด้วยกันบ่อยๆ แซวกันบ่อยๆ ตอนแรกก็ไม่ได้อะรัยนักเพราะยังไงก็พี่น้องกัน เรื่องราวของเรา 2 คน ดำเนินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาจบ. ม.3 ตัวเรานั้นได้แต่คิดว่า เราจะไม่เจอเขาเเล้วจะติดต่อเขายังไง ห่างกันไปจะทำยังไง หัวสมองฉันได้คิดเท่านั้น เพราะตอนนั้นฉันยังไม่มีเฟสบุ๊ค ได้แต่อาศัยเล่นกับพี่ ฉันจบ ม.2 ไม่ได้นานค้ะก็สมัครเฟสเราได้เจอกันอีกครั้งค้ะ ฉันดีใจมาก เรา 2 คนคุยกันเรื่อยๆจนเข้าเดือน เมษา วันที่ 8 พี่ตูนขอฉัน คบ ฉันก็โอเคตกลง เพราะยังไงฉันเองใช่ว่าจะไม่มีใจให้เขา เราก็มีเยอะเลยแหละ ตอนที่เขาขอคบ ฉันน้ำตาล่วงมือไม่สั่น ดีใจมาก เรา 2 คน คบกันมาเรื่อยเกือบเดือนสุดท้ายเขาก็ทิ้งฉันไป เราห่างกันออกไปเกือบๆ ปี
พอฉันจบ ม.3 ก็มาต่อ ม.4 ที่ รร.รัฐบาล อยู่ไม่ห่างจาก รร. เดิมนัก เดินไปกลับได้สบายๆ แต่ใช่เวลาสะหน่อย เรา 2 คนได้กลับมาสนิทกันอีกครั้งเพราะเขาเรียนอยู่เทคนิค ส่วน รร. ของ ฉันอยู่ไม่ห่างจากเขานัก เราเรยไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ได้เจอกันบ่อยๆ กลับมาสนิทกันเหมือนเดิม เหมือนกับว่าเรา 2 คนไม่เคยคบกัน ตั้งแต่เราเริ่มคุยกันเหมือนเดิม เรา 2 คน มีเรื่องก็ปรึกษากันตลอด มีเรื่องอะรัยก็เล่าให้กันฟัง ไม่เคยมีความลับ มีอะรัยก็บอกกันมีปัญหาก็ช่วยกันแก้ ช่วยกันคิด เราเลยสนิทกันมากขึ้นเมื่อเขามาที่สนามกีฬาบ่อย เราเจอกันแทบทุกวันทุกอาทิตย์ ยิ่ง ตอนที่ ฉัน ม.4 เทอม 2 เขาฝึกงาน แล้วเดินมาที่สนามกีฬาเพื่อมารอพ่อมารับ เรายิ่งได้อยู่ด้วยกันยิ่งเจอกันก็ยิ่งสนิท ความสัมพันธ์ของเรา 2 คน ยังเป็นพี่น้องอยู่แต่เพื่อนก็ไม่มีคัยเชื่อค้ะ เพราะเรา 2 คน สนิมกันมาก คุยกันทุกวัน ไม่มีวันไหนที่จะไม่คุยกัน เวลาที่เราไม่คุยกัน ฉันรู้สึกว่าเหมือนขาดอะรัยไป พี่ตูนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตฉันไปแล้วค้ะ เวลาที่ฉันอยู่คนเดียวฉันไม่เคยเหงา เวลาที่ฉันไปไหนมาไหนคนเดียว ฉันก็เหมือนไม่เคยอยู่คนเดียว เขาเหมือนมาเติมเต็มส่วนที่หายไป ตอนนั้นฉันยังไม่รู้ตัวเลยค้ะว่าฉันนั้นรักเขาไปแล้ว
ม.4 เทอม 2 ใกล้ปิด ปีใหม่แล้ว ช่วงกลางเดือน ตุลา 56 แฟนเก่าคนที่ฉันคบก่อนปิดเทอม เขาชื่อ ดิว พี่ดิวกลับมาค้ะ เขามาง้อทุกวัน ง้อได้เดือน เกือบ 2 เดือน วันที่ 26 พฤจิกา เรากลับมาคบกับเหมือนเดิม ตอนที่บอกคบฉันเองก็ลังดลที่จะกลับไปคบมั้ย แต่ที่ฉันตอบคยนั้นก็เพราะว่า ฉันอยากทดสอบหัวใจของตัวเอง ว่าตกลง หัวใจเรามันรู้สึกยังไง ตอนนั้น พี่ตูนหายไป ............ห่างกันอีกแล้วหรอ.......TT........ ?? ถึงแม้ว่าเขาจะหายไป แต่ก็ไม่หานสนิท เขาก็ยังทักมาบ้างฉันทักไปบ้าง เรา 2 คน ยังคงปรึกษา เรื่องโน้นนี้นั้นหลายค้ะ บางทีก็เล่นกันจนพี่ดิวหึง พี่ดิวเป็นคนขี้หึงมาก ทำให้ฉันกับตูนต้องห่างกันเข้าขั้นรุนแรงอย่างมาก
วันที่ 13 มกรา 57 ฉันเลิกกับพี่ดิวยังไงก็รู้ใจของตัวเองแล้วตกลงมันรักคัย มันเป็นของคัย มันรักพี่ตูน มันเป็นของพี่ตูนไปแล้ว และเป็นมานานมากแล้ว แต่ฉันไม่เคยรู้ตัวเลย ที่ฉันขาดเขาไม่ได้ที่เราต้องคุยกันทุกวัน ตลอกระยะเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่เคยรู้ตัวเองเลยสักครั้ง พอฉันเลิกกับพี่ดิว พี่ตูนกลับมาคุยกับฉันเหมือนเดิมทุกอย่าง วันนั้นเรา 2 คน คุยกันยาวมาก เหมือนกับว่าต่างคนก็ดีใจที่ได้กลับมาคุยเหมือนเดิมอีกครั้ง
เรา คุยกันมาเรื่อยๆค้ะ จนกระทั่ง มิถุนายน ตอนนั้นฉันเปิดเทอมขึ้น ม.5 แล้ว ฉันต้องอยู่ที่ รร. ถึงเย็นเพื่อเตรียมของวันกีฬาสีที่จะถึงอีกไม่กี่เดือนนี้แล้ว ฉันอยู่ถึง ทุ่ม 2 ทุ่มแระจำ เพราะในช่วงตอนเย็นพี่ตูนจะมาเตะบอลที่สนาม รร. ฉัน จนถึงประมาณ ทุ่ม หรือ ทุ่มครึ่งฉันก็จะอยู่รอ เรา 2 คนก็มีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้นค้ะ เพราะตั้งแต่เปิดเทอม พฤศภา เราไม่ได้เจอกันเลย ก็มีเจอกันบ้างค้ะ ช่วงที่ฉันอยู่ดูบอลที่สนามกีฬา ฉันก็จะบอกเขาว่าให้มาหาที่หนามกีฬา แล้วก็จะเดินออกไปหาเขา บางทีเราก็ขับรถออกไปนั่งร้านสักแปป ก็กลับมาค้ะ ไม่ได้อยู่นานสัเท่ารัย แต่ก็มีความสุข ดีใจด้วยที่ยังน้อยก็ได้อยู่ด้วยกัน และช่วงนั้นฉันโอเคมากเหมือนว่าความรักกำลังบานออกมา
ต้นเดือน สิงหาฉันไปรู้เรื่องมาอย่างนึงทั้งๆที่เขาก็พูดอยู่ตลอกเวลา เขาพูดถึง ผญ คนหนึ่ง ชื่อ เนย เรียนที่เดียวกับฉัน รุ่นเดียวกับพี่ตูน เนยกับตูนคุยกันมานานพอสมครวประมาณ 4-5 เดือนได้ เมื่อฉันรู้ฉังเองก็ไม่ค่อยชอบใจนัก ฉันเองกับตูนก็เริ่งมีการทะเลาะกัน งอนกันบ่อย ฉันเองที่เป็นคนงี่เง่า มันไม่ก็ไม่มีคัยชอบหรอกที่คนเรารัก ถึงขั้นรักมาก ไปคุยกับ ผญ คนอื่น เราเริ่มทะเลาะกันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ วันหนึ่งเขาเคยพูดขึ้นมาว่า “อ้วนรู้มั้ยว่าแห้งเคยคิดที่จะกลับไปคบ แต่อ้วนดันไปคบกับดิว จบเรย.” มันทำให้รู้ว่าเรา 2 คนร้สึกเหมือนกันมากนานมากแล้ว แต่ไม่เคยรับรู้เลย เรา 2 คน จนกระทั่ง วันที่ 9 พฤจิกา ตูนกับฉันทะเลาะกันรุงแรงมาก เข้าขั้นตัดขาดกัน ประโยคที่ฉันโมโหก็คือ “รำคาน” เขารำคานฉัน ทำให้ฉันเสียใจมาก ถึงมากที่สุด คือนั้นฉันนอนร้องไห้จนตาบวม เพื่อนถามกันฉันแค่ตอบว่าไม่มีอะรัย วันที่ 10 พฤจิกา เขาทักมาว่า “ระวังมันจะกลับไปหา” ฉันตอบว่า “โอ๋ยยยยยย เรื่องที่เกิดเมื่อวานถือไม่เคยเกิดขึ้น ที่ผ่านมาถือว่าไม่รู้จักกัน” และเย็นวันนั้นเขาก็ลบเฟสฉันออกไป ฉันเลยไปถาม แต่ถามเขาก็ไม่ตอบ เลยต้องถามยาว ยาวมาก ฉันพิมพ์ส่งๆ ไม่หยุดจนเขาตอบ พูดหาเรื่องทุกอย่างสุดท้ายเขาตอบมาแค่ว่า “รำคานมั้ง” เท่านั้น จบ. ฉันเองก็ทำอะรัยไม่ได้เมื่อเขาเลือกเอง แต่สุดท้ายฉันก็ต้องบล๊อกเขาเพื่อตัดใจแล้วหาสิ่งใหม่ เดินต่อไปข้างหน้า ด้วยตัวเองทำด้วยตัวเอง ต้องอยู่ให้ได้ ...........หรอ.........??
ย้อนไปเมื่อตอน ม.4 เทอมหนึ่งค้ะ ฉันมี ผช คนหนึ่งเข้ามาคุยเขาเป็นตำรวจอยู่นครปฐม เป็น ผช ที่ดีพร้อมทุกอย่างเหมือนในเทพนิยาย เขาชื่อ ธีร์ พี่ธีร์ ห่างก็ฉันประมาณ 6 ปีค้ะ พี่ธีร์คุยกันฉันตั้งแต่ ม.4 เทอม 1 ช่วงประมาณเดือน สิงหา 56 เรา 2 คนคุยกันมาเรื่อย จนเรื่องของฉันกับพี่ตูนจบ. ลงแบบไม่สวยนัก ปัจจุบันเขาก็ยังคุยกับฉันอยู่ค้ะ ตอนนี้ฉันกับพี่ธีร์เริ่มโอเคค้ะ เริ่มโทรหากันคุยกันบ่อย เริ่มมาสนใจกันและกัน ทุกครั้งที่เรา 2 คนคุยกัน ฉันพูดเลยว่ามีความสุข มากๆๆๆๆ เพราะทุกครั้งที่เขาจะจบการสนทนาเขาจะบอกว่า พี่รักหนูน้ะ ตลอด แต่คุยไม่มากเท่ารัย เพราะ เวลาของเรา 2 คนไม่ตรงกัน เขาเหมือนเข้ามาประกอบหัวใจที่มันพังไปแล้วให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง จนกระทั่ง
วันที่ 16 ธันวา 57 ที่ผ่านมาได้ไม่นาน ฉันกับตูนกลับมาคุยกันอีกครั้งค้ะ วันนั้นเรา 2 คนคุยกันยาวมากตั้งแต่ 2 ทุ่มกว่า ถึงตี 2 เรา 2 คนเล่าเรื่องราวต่างๆที่ไม่มีกัน ให้ฟัง คุยกะคัยอะรัยงี้ พอฉันเล่าให้ตูนฟังเขาก็มีท่าทีประชดขึ้นมา ไล่บ้าง พูดประชดบ้าง เรามันก็คนซื่อก็จะทำตาม เขาก็บอกว่า ประชด เฉยๆ ได้แต่หัวเราะ รื่องราววันนั้นมันยาวจนไม่รู้ว่าเราคุยอะรัยกันบ้าง พอฉันบอกเขาเรื่องพี่ธีร์เขาก็ถามไม่หยุด จนฉันเองต้องเปลี่ยนเรื่องทันทีด้วยกันตัดบทไปถามเรื่องอื่น มันทำให้ฉันลังเลอีกครั้ง ตอนนี้ฉันคุยทั้งตูนและพี่ธีรื แต่ส่วนมากคุยกะตูนค้ะ เพราะพี่ธีร์ต้องทำงานเวลาเราไม่ตรงกัน เวลาที่เขาเข้าเวรก็จะเป็นช่วงเย็นถึงดึกๆ ซึ่งบางทีฉันนอนไปแล้ว ทำให้ในอาทิตย์นึงแทบไม่ค่อยได้คุยกัน ส่วนที่คุยคือวันที่เขาหยุด และวันหยุดบางทีก็ไม่ตรงกัน นอกจากเราจะห่างไกลกันยังไม่ค่อยได้คุย เวลาว่างไม่ตรงกันอีก อะรัยหลายอย่างที่เข้ากันไม่ค่อยได้นัก ทำให้บางทีฉันน้อยใจหนีไปคุยกับตูนอยู่บ่อยๆ เราสนิทกันไม่มากเหมือนเมื่อก่อน ไม่คุยกันทุกวันเหมือนเมื่อก่อน ไม่ไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน ไม่มาเจอกันเหมือนเมื่อก่อน........... และถึงปัจจุบันเราก็ยังคุยแบบนี้ ตอนนี้เหมือนคนที่ไม่รู้จักสะมากกว่า
วันที่ 22 มกรา ที่ผ่านมา มี ผช อีกหนึ่งคนที่เข้ามาคุยแล้วปัจจุบันเราก็ยังคุยกัน เขาก็ดีค้ะ ไม่ใช่คนเที่ยวเก่ง คอยถามทุกวันว่าทำอะรัย กินข้าวรึยัง อยู่ไหน มอนิ่งไป รร. กลับบ้านยัง เขาคอยถามฉันตลอด เขาชื่อ ไอซ์ เรียน ช่างไฟฟ้า เทคนิค พี่ไอซ์คุยกับฉันทุกครั้งที่ฉันว่าง ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เวลาฉันจะทักก็นานๆๆ ได้ทักครั้งเขาเป็นคนทักไวมาก เป็น ผช ที่อบอุ่นค้ะ คุยแล้วสนุกเฮฮา เทคแคร์ดีค้ะ ตอนนี้เราก็ยังคุยอยู่ แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยัง 31 มกรา ฉันไปทำงานที่ รร. แต่พอทำเส็จก็ไปเดินเล่นห้างใกล้ พอเดินสักพักเพื่อนต่างคนก็ต่างกลับค้ะ ตอนที่ฉนเดินเล่นอยู่ชั้นล่างสุด ฉันเจอแม่ของตูนเขายืนจ้องฉันแต่ฉันก็ไม่ได้อะรัยเฉยๆไว้ เราไม่ได้รู้จักเขา พอเพื่อนกลับไปหมด ฉันก็เดินเล่นอยู่คนเดียว เล่นโทรศัพท์ไปผาง และคุยกะพี่ไอซ์ ตอนนั้นเขาบอกจะมาเจอฉัน แต่เขาต้องเก็บตัวแข่งบอล วันที่ 1 กุม ก็ไม่คิดว่าจะออกมาได้ ประมาณ บ่าย 3 ได้มั้งเขาก็เดินเข้ามาหา แล้วกระแอมนิดนึง เรา 2 คนเดินคุยเล่นไปเรื่อยรอบห้างเกือบ 2 ชั่วโมง แล้วเขาก็บอกว่าจะไปส่งแต่ฉันเกรงใจค้ะ เลยไม่ได้ให้ไปส่ง เราเลยแยกกันที่ลาดจอดรถหน้าห้าง พอฉันกลับไปถึงร้านทานข้าวเส็จ ข้อความแชทเฟสดังขึ้น เขาบอกว่า ว่างๆ ไปเดินเล่นด้วยกันอีกน้ะ ตอนนี้ฉันโอเคค้ะเรา คุยกันมาเกือบ 2 อาทิตย์แล้ว ตัวจิงเขา เขาไม่ได้เป็นคนหล่อค้ะ แต่เขาเป็นอบอุ่น ใจดี ทำให้ฉันเป็นตัวเองได้สบาย เพราะปกติครั้งที่ฉันจะไปเจอคัย ฉันจะเขินจนไม่กล้าทำอะรัย แต่กลับเขา เขินน้ะ แต่ฉันก็เป็นตัวเองได้สบายๆ ไม่เกร็ง
ฉันพยายามที่จะไม่คุยกับพี่ตูนแล้วแต่ก็อดหาเรื่องกัดเขาไม่ได้ บางทีที่ฉันหมั่นใส้ก็ทักไปกัดโน้นนี้นั้นสารพัด ฉันแทบไม่เคยพูดดีกับเขาเลย ทั้งที่ปกติคำว่า เออ อืม อือ ฉันไม่เคยใช่มันเลยไม่ว่าจะอะรัยก็ตาม แต่มากับพี่ตูนฉันใช่ตลอด