Horror Story Thailand : อย่าเล่า 1.2
เเพท : พวกจำเรื่องเล่าโรงเรียนเราได้ป่ะ
เจน : เรื่องอะไรวะ
เเพท : ก็เรื่องพัดลมเพดานในห้องดนตรีไง พวกเธอสงสัยกันมั๊ย พัดลมมันมีสองตัว เเต่ทำไมมันมีอยู่ตัวนึงที่เขาไม่ใช้งานมัน...
"เพราะมันเสียไง" เจนตอบไปแบบหน้าตาซื่อ
"กวน...เหมือนกันกันนะเจ๊ เออ ถูก!!! 👈"
อีกฝ่ายก็ไม่ยอม กวน... กลับไปบ้างทันที
" นี่สรุปนะ ที่ฉันนั่งฟังมาเนี่ย คืออะไร? มาฟังเเกเล่นมุขกันว่างั้น... 😠" ปูนิ่มพูดออกมาเเบบเสียอารมณ์
"เล่าต่อสิ อุตส่าห์ตั้งใจฟังเเละ เออว่าเเต่ไอ้พัดลมตัวนั้นนะ มองไปมองมา
หลอนๆยังไงชอบกล ยิ่งมาฟังเเบบนี้นะกูยิ่งหลอนไปใหญ่" กรอสว่า
"เเกพูดอย่างกับว่าไอ้เเพทมันเล่าจบเเล้วอย่างนั้นอ้ะ สรุปใหญ่เลยนะ" เจนพูด
"เเหม ทำท่าตอนเเรกไม่อยากฟัง เอาเข้าจริงแทรกหน่อยทำหงุดหงิดนะเจน" กรอสแซว
"เงียบปากไปกรอส" เจนสวนกลับทันที
" เขาว่ากันมาว่าเมื่อ 9 ปีที่เเล้ว มีอาจารย์ท่านนึง เป็นอาจารย์สอนวิชาดนตรีสากล เเกเครียดเรื่องปัญหาหนี้สินหรืออะไรซักอย่างนี่เเหละ เเกเครียดมากเเกไม่กลับบ้านหลายวันเลย ค้างที่ห้องดนตรีตลอด จนมีอยู่วันนึงเว้ยแกคิดสั้นฆ่าตัวตาย เเละไม่รู้เเกคิดยังไงนะ เเกดันไปผูกคอตายกับอีพัดลมเพดานอ้ะ " เเพทเล่าอย่างออกรสออกชาติ
" เห้ย.. จริงหรอวะ ขนลุกว่ะ เเต่ชั้นก็ว่ามันเเปลกจริงๆนะ ไปผูกคอตายบนพัดลมเพดานอ้ะ เเล้วมันไม่....หรอวะ"
ปูนิ่มสงสัยขึ้นมา เเต่ก็ไม่กล้าพูดคำที่ตัวเองกลัวออกมา
" ใช่.. พัดลมมันก็ร่วงลงมา พร้อมกับศพอาจารย์คนนั้น เเละที่สำคัญนะ กว่าคนจะมาเห็นก็เที่ยงของอีกวันอ้ะ ศพนี้เขียวคล้ำจนม่วงอ่ะ"
"เห๊ย~ ไม่ต้องบรรยายขนาดนั้นเเก" ปูนิ่มบอก พร้อมกับหันไปถามเจน
"เจนเเกไม่กลัวเหรอวะ ฉันเห็นเเกหอบงานไปส่งที่โต๊ะอาจารย์เเอนที่ห้องนั้นบ่อย"
"ถามอะไรไร้สาระน่ะปูนิ่ม" เจนพูดเสียงหงุดหงิดใส่
"เเต่มันก็น่าเเปลกน่ะเว้ยพวกเธอ เคยสังเกตุกันมั่งรึเปล่าว่านอกจากในชั่วโมงสอนเเล้ว อาจารย์เเอนไม่เคยมานั่งทำงานอยู่ในห้องเลย " กรอสตั้งข้อสงสัย
"จะบอกว่าอาจารย์เขากลัวผีใช่มั้ยวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ " เเพทเเทรกขึ้นมาเเบบขบขันตามเคย
"เเพท เเกไปเอาเรื่องพวกนี้มาจากไหนวะ ทำไมพวกเราไม่เคยได้ยิน" ฉันถาม
" เอามาจากรุ่นพี่ที่สนิทกันอ้ะ เขาเล่าให้ฟัง นี่เเละรู้ป่าวว่าอาจารย์คนนี้เฮี้ยนมากนะเว้ย หลอนเด็กซะหัวโกร๋นกันไปหลายคนเลย
รุ่นพี่คนนึงเขาเคยเปิดประตูไปเอาของที่ลืมไว้เขายังเคยเห็นพัดลมนั้นที่ไม่มีใบพัดอ้ะหมุนติ้วๆเลย ทั้งที่ไม่ได้มีใครเปิดพัดลมทิ้งไว้ "
" เออๆ เเละที่มันไม่มีพัดลมตัวใหม่มาติดซักที เพราะว่าเวลามาติดตัวใหม่ทีไรนะ อีกวัน
ก็ร่วงลงมาอีกอยู่ดีอ้ะ เป็นเเบบนี้อยู่หลายครั้งมาก เขาก็เลยไม่ติดอ้ะมั้งเลยปล่อยให้มันมีแค่ตัวเดียวอยู่อย่างนั้น "
กรอสพูดเสริมจากเรื่องที่ตนรู้มา
"อาจารย์คนนี้โครตเฮี้ยนเลยว่ะ" ปูนิ่มดูจะสนใจเรื่องนี้มากที่สุด เเละก็มีท่าทางกลัวจนออกอาการ
"แบบนี้รึเปล่าวะ ฉันเคยรู้มานะ ว่าคนที่ฆ่าตัวตายอ่ะบาปมากยิ่งกว่าการฆ่าคนอื่นอีก เเละทุกๆวันเเละเวลานั้นนะ วิญญาณก็จะมาอยู่ตรงที่ๆเดิมเเละก็ทำอะไรเเบบเดิมทุกๆวัน อาจารย์คนนั้นคงจะต้องมาผูกคอตายเเบบเดิมทุกๆวันไงเเก"
เจนพูดขึ้นมา จนเพื่อนๆหันไปมองเป็นตาเดียว
" นั่นเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้พัดลมมันเลยร่วงลงมารึเปล่าว่ะเเก " ฉันถามทุกคน
"ฉันว่าเป็นไปได้นะ ไม่งั้นมันไม่ร่วงลงมาหลังจากที่ผ่านคืนของวันที่ติดพัดลมหรอก " กรอสว่า
"เออ.. เดี๋ยวนะ เจน เเกไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ไม่ใช่หรอวะ เเละไอ้ที่เเกพูดมาเมื่อสักครู่นี่คืออะไรคะ😬" ปูนิ่มหันไปถามเเบบแซวๆ
"อะไรๆ เปล่าสักหน่อย อันนี้เป็นเรื่องของการชดใช้กรรมย่ะ เป็นเรื่องของศาสนาล้วนๆ😳" เจนเเก้ต่างอย่างตื่นๆ
"เเต่ที่เเกพูดมาเมื่อกี้ มันเป็นเรื่องการชดใช้กรรมของวิญญาณรึเปล่าวะ 😄" กรอสเเซวบ้าง
"หุบปากทั้งคู่เลยเดี๋ยวจะโดน!!😓" เจนตวาดเพื่อนพร้อมกับมองค้อนฉันที่แอบหัวเราะด้วย
" เป็นไงเรื่องที่ฉันเล่าใช้ได้ไหม " เเพทยิ้มถามอย่างภูมิใจ
"เออ ก็ขนลุกดีอ่ะ.." ปูนิ่มตอบ
" เรื่องนี้ฉันเเต่งเองเลยนะเว้ย ฮ่าๆๆๆ ว่าจะไปลงเว็ปประกวดเเต่งนิยาย 😄" เเพทเฉลยความจริง
"โห อะไรของวะ กูอุตส่าห์เชื่อ" กรอสพูดพลางตบหัวเพื่อนสนิทอย่างเเรง
" ก็กูเห็นพวกนั่งเนียนเป็นเด็กเรียบร้อยกันกูละหมั่นไส้นี่หว่า อ๊ะอ่อก!! เเค่กๆ ๆ !!!😖" เเพทพูดพลางหัวเราะพลางจนสำลักน้ำลาย
"เอ๊อ กูล่ะสมน้ำหน้าจริงๆ
นักบาปกรรมมันมีจริง 😏" เจนพูดอย่างสะใจ
" เออ นี่ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนะ ฉันว่าวิญญาณอาจารย์คนนั้นคงกำลังบีบคอเเกอยู่เเน่ ฮ่าๆๆๆ 😜" ปูนิ่มพูดเสียงดังเพราะความสะใจ
"ได้ทีเอากันใหญ่เลยนะได้ๆ 👉" เเพทพูดสายตายอาฆาตเล็กน้อย
"นี่ตกลงเเต่งรึเปล่า ไอ้เเพท" กรอสถามหน้าขึงขัง 😠
"เออ เอาดีๆสิ "ปูนิ่มว่า
"เอาจริงๆนะ...กุไม่ได้เเต่งหรอก มันเป็นเรื่องเล่าจริงๆ" เเพทว่า
"ไอ้บ้าเเละเเกเอาเรื่องของเขามาเล่าขำๆเนี่ยนะ ถ้าเป็นเรื่องของที่อื่นจะไม่ว่าเลย ดันเป็นของโรงเรียนนี้"
ปูนิ่มพูดขึ้นเเบบกลัวๆ
"ซีเรียสอะไรวะ เรื่องจริงรึเปล่าก็ไม่มีใครรู้ เเค่เรื่องเล่าน่ะปูนิ่ม ฉันตั้งชื่อให้ด้วยดีกว่าเรื่องนี้มันไม่มีชื่อ" เเพทพูดติดยิ้ม
"อย่างนี้
เรียกว่าลบหลู่นะเว้ยเเพท" เจนพูดมาบ้างหลังจากเงียบมานาน
"เรื่องผีอาจารย์หมุนติ้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" เเพทหัวเราะสนุกสนาน
"ระวังเหอะเขาจะเอาไปเเขวนคออยู่เเทนเขา เคยได้ยินเรื่องตัวตายตัวเเทนรึเปล่า" เจนพูดเเทรกเสียงหัวเราะ
เเพทเงียบหลังจากได้ยินผลุดคำนี้ขึ้นมา
"เห้ยเจน พูดอะไรวะ น่ากลัวว่ะ" กรอสพูดพลางเเสดงอาการกลัว เเละทำให้ใบหน้าหล่อคมมีเม็ดเหงื่อเต็มไปหมด
เเละเเพทเองก็ซีดเป็นไก่ต้มเก็บอาการความกลัวจากคำพูดของเจน
ส่วนฉันที่ไม่มีบทพูดตั้งเเต่เเรกก็ได้พูดขึ้นมาบ้าง " เห้ย..เงียบกันทำไมวะ "
บรรยากาศเงียบสนิท.....
"เงียบทำบ้าอะไรวะ เล่าต่อ อยากฟัง" ปูนิ่มทำลายความเงียบ
"เออๆ รู้รึเปล่าว่าเวลาคนเราเงียบพร้อมกันโบราณเขาว่าผีเดินผ่านนะเว้ย" เจนพูด
เจนคงดูออกว่าพวกเราทั้งหมดเริ่มกลัว เจนคงจะสรรหาคำที่ทำให้เรากลัวมาพูดเพื่อทำให้เรากลัวอย่างเเน่นอน เเต่ถึงฉันจะรู้เเต่มันก็ทำให้ฉันกลัวอยู่ดี...
หลังจากที่นิ่งเงียบกันมาสมควร ยิ่งนานเข้าบรรยากาศก็ยิ่งน่ากลัวจึ้นคงเป็นเพราะเริ่มเย็นมากเเล้ว เเต่เหมือนว่าพวกเราจะติดลม
"นี่พวกเเกเคยได้ยินเรื่องผีเก้าอี้รึเปล่าวะ ฉันรู้ว่าเรื่องนี้พวกเเกคงได้ยินมาบ้าง เพราะมันเพิ่งเกิดมาได้ไม่นาน เรื่องที่ว่ากันว่าทุกคืนจะมีเสียงคนลากเก้าอี้อยู่บนอาคารที่เราอยู่กันนี่เเหละ" เจนเกริ่นเรื่องที่ตนจะเล่า
"เออๆ ทำไมวะ เคยได้ยินมาบ้างเหมือนกันเล่ามาสิเจ้" เเพทดูให้ความสนใจ
ไม่รู้ว่าเจนเป็นคนเล่าเรื่องได้สนุกหรืออะไรกันเเน่ เเต่ฉันขนลุกขึ้นมาทันที เพราะเรื่องนี้เหมือนเป็นเรื่องเล่าประจำโรงเรียนของเราเลยก็ว่าได้
"ไม่เคยได้ยินก็เเปลกเเล้ว เพราะเรื่องนี้เด็กโรงเรียนอื่นยังรู้เลย จำได้รึเปล่าว่าครั้งนึงเด็กโรงเรียนอื่นที่มาเข้าค่ายอิงลิชเเคมป์กับโรงเรียนเรา เเล้วก็มีการนอนค้างที่อาคารนี้ ตอนกลางคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันเลยนะเว้ย" ปูนิ่มเอ่ยเรื่องที่ตนรับรู้มาบ้าง
"ทำไมวะ เล่นไพ่กันหรอวะ " เเพทเจ้าเดิมที่กวนประสาท
"เล่นไพ่บ้านป้าเเกสิ ไอ้เเพท!! เสียงเก้าอี้ต่างหาก คือทางโรงเรียนเขาจัดให้นอนชั้น 2ใช่มั้ย เเต่พอตกดึกมันมีเสียงคนลากเก้าอี้เดินไปเดินมาทั้งอาคารเลยนะ เสียงมาจากข้างบนอ่ะ เเต่พออาจารย์ท่านนึงขึ้นไปดูก็ไม่มีใครอยู่บนชั้นบนเลย มีเเต้เก้าอี้ไม้อยู่ตัวนึงอยู่บนชั้น 4 อาจารย์บอกว่าเก้าอี้ตัวนั้นมันมีรอยสลักตรงพนักพิงว่าปรีชยา พออาจารย์เห็นว่าไม่อะไรจึงลงมายังชั้น 2 เพื่ออธิบายให้นักเรียนสงบลง เเต่พอจะนอนเท่านั้นเเหละ เสียงเก้าอี้มันก็ลากอีกครั้ง ทีนี้เหบ่าบรรดาอาจารย์ผู้ชายทั้งหมดขึ้นไปดูให้ พวกเเกรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น เก้าอี้ไม้ตัวนั้นมันลงมาอยู่ชั้น 3 อ้ะ" เจนเล่าอย่างลุ้นระทึก ฉันให้คะเเนนเต็มสำหรับการเล่าเรื่อง
" เหมือนเก้าอี้มันลงมาเรื่อยๆทีละชั้นเลยว่ะ" เเพทพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
" เออ ใช่ เเละเสียงมันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เเต่ทีนี้เสียงมันดังมากเเละชัดมาก เสียงมันดังมาจากชั้น 2 ที่นักเรียนพักอยู่ เสียงดัง ครืด!!! ครืด!!!! ไม่มีใครกล้าออกไปดู จนมีคนใจกล้าเปิดประตูไปดู เเละสิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นก็เกิดขึ้น......"
"อะไรวะ อะไร" เหล่าเพื่อนๆพากันถามเพราะความอยากรู้
" เป็นภาพของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงกำลังเดินลากเก้าอี้ตัวนึงที่สลักชื่อว่าปรีชยา เด็กคนนั้นลากด้วยท่าทางที่เหมือนกับเก้าอี้ตัวนั้นหนักเกินตัว เเละเดินอย่างเชื่องช้าค่อยๆขยับที่ละนิด เสียงดัง ครืด!!! ครืด!!! เด็กคนนั้นลากไปเรื่อยๆก้มหน้าก้มตาลาก อาจารย์ท่านนึงรวบรวมความกล้าถามเด็กคนนั้นว่า " เธอเป็นใคร..ต้องการอะไร"
เด็กคนนั้นค่อยๆเงยหน้ามองอาจารย์คนนั้น เเสยะยิ้มเผยให้เห็นใบหน้าที่บุบไปหนึ่งข้าง เเละพูดว่า " อย่าเอาเก้าอี้หนูออกมาใช้ อย่ามายุ่งกับเก้าอี้ของหนูอีก~ เด็กหญิงพูดพร้อมกับเหลือกตาอ้าปากฉีกกว้างถึงหู ใบหน้าบิดเบี้ยว มีเลือดทะลักออกจากปากเเละใบหน้า ทำให้อาจารย์ท่านนั้นตกใจวิ่งสติเเตกไป เเละเหล่านักเรียนเห็นดังนั้นก็ตกใจวิ่งหนีกระเจิง ทำให้คืนนั้นโรงเรียนวุ่นวายส่งตัวนักเรียนกลับในกลางดึกเเทบไม่ทัน" เจนเล่าจบพร้อมกับมองหน้าเพื่อนๆ
"สุดยอดเลยเจน" กรอสเอ่ยชมพร้อมกับปรบมือ
"เรื่องนี้ก็โอเคนะ เล่าสนุกดี เเต่โอเว่อร์ไปนิด เอามาจากหนังเรื่องไหนอ้ะ เเถมมีปูนิ่มคอยเสริมเรื่องให้อีก เตี๊ยมกันชัวร์" เเพทเอ่ยชมตามมาด้วยคำติมากมาย
"ใครจะไปเหมือนเรื่องของเเกล่ะ เล่าก็ไม่ได้เรื่อง" เจนเเละปูนิ่มรุมกันต่อว่าเเพท
"เห๊ย!! ตายเเละ เลยเวลามาปิดประตูชั้นล่างมา 30 นาทีเเละ " ฉันอุทานจนเพื่อนๆตกใจ
.....................................................
โปรดติดตามตอนต่อไป
ฝากติดตาามเพจได้ที่ชื่อเดียวกับชื่อเรื่องนะครับ
Horror Story Thailiand ตอน อย่าเล่า 1.2
เเพท : พวกจำเรื่องเล่าโรงเรียนเราได้ป่ะ
เจน : เรื่องอะไรวะ
เเพท : ก็เรื่องพัดลมเพดานในห้องดนตรีไง พวกเธอสงสัยกันมั๊ย พัดลมมันมีสองตัว เเต่ทำไมมันมีอยู่ตัวนึงที่เขาไม่ใช้งานมัน...
"เพราะมันเสียไง" เจนตอบไปแบบหน้าตาซื่อ
"กวน...เหมือนกันกันนะเจ๊ เออ ถูก!!! 👈"
อีกฝ่ายก็ไม่ยอม กวน... กลับไปบ้างทันที
" นี่สรุปนะ ที่ฉันนั่งฟังมาเนี่ย คืออะไร? มาฟังเเกเล่นมุขกันว่างั้น... 😠" ปูนิ่มพูดออกมาเเบบเสียอารมณ์
"เล่าต่อสิ อุตส่าห์ตั้งใจฟังเเละ เออว่าเเต่ไอ้พัดลมตัวนั้นนะ มองไปมองมา
"เเกพูดอย่างกับว่าไอ้เเพทมันเล่าจบเเล้วอย่างนั้นอ้ะ สรุปใหญ่เลยนะ" เจนพูด
"เเหม ทำท่าตอนเเรกไม่อยากฟัง เอาเข้าจริงแทรกหน่อยทำหงุดหงิดนะเจน" กรอสแซว
"เงียบปากไปกรอส" เจนสวนกลับทันที
" เขาว่ากันมาว่าเมื่อ 9 ปีที่เเล้ว มีอาจารย์ท่านนึง เป็นอาจารย์สอนวิชาดนตรีสากล เเกเครียดเรื่องปัญหาหนี้สินหรืออะไรซักอย่างนี่เเหละ เเกเครียดมากเเกไม่กลับบ้านหลายวันเลย ค้างที่ห้องดนตรีตลอด จนมีอยู่วันนึงเว้ยแกคิดสั้นฆ่าตัวตาย เเละไม่รู้เเกคิดยังไงนะ เเกดันไปผูกคอตายกับอีพัดลมเพดานอ้ะ " เเพทเล่าอย่างออกรสออกชาติ
" เห้ย.. จริงหรอวะ ขนลุกว่ะ เเต่ชั้นก็ว่ามันเเปลกจริงๆนะ ไปผูกคอตายบนพัดลมเพดานอ้ะ เเล้วมันไม่....หรอวะ"
ปูนิ่มสงสัยขึ้นมา เเต่ก็ไม่กล้าพูดคำที่ตัวเองกลัวออกมา
" ใช่.. พัดลมมันก็ร่วงลงมา พร้อมกับศพอาจารย์คนนั้น เเละที่สำคัญนะ กว่าคนจะมาเห็นก็เที่ยงของอีกวันอ้ะ ศพนี้เขียวคล้ำจนม่วงอ่ะ"
"เห๊ย~ ไม่ต้องบรรยายขนาดนั้นเเก" ปูนิ่มบอก พร้อมกับหันไปถามเจน
"เจนเเกไม่กลัวเหรอวะ ฉันเห็นเเกหอบงานไปส่งที่โต๊ะอาจารย์เเอนที่ห้องนั้นบ่อย"
"ถามอะไรไร้สาระน่ะปูนิ่ม" เจนพูดเสียงหงุดหงิดใส่
"เเต่มันก็น่าเเปลกน่ะเว้ยพวกเธอ เคยสังเกตุกันมั่งรึเปล่าว่านอกจากในชั่วโมงสอนเเล้ว อาจารย์เเอนไม่เคยมานั่งทำงานอยู่ในห้องเลย " กรอสตั้งข้อสงสัย
"จะบอกว่าอาจารย์เขากลัวผีใช่มั้ยวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ " เเพทเเทรกขึ้นมาเเบบขบขันตามเคย
"เเพท เเกไปเอาเรื่องพวกนี้มาจากไหนวะ ทำไมพวกเราไม่เคยได้ยิน" ฉันถาม
" เอามาจากรุ่นพี่ที่สนิทกันอ้ะ เขาเล่าให้ฟัง นี่เเละรู้ป่าวว่าอาจารย์คนนี้เฮี้ยนมากนะเว้ย หลอนเด็กซะหัวโกร๋นกันไปหลายคนเลย
รุ่นพี่คนนึงเขาเคยเปิดประตูไปเอาของที่ลืมไว้เขายังเคยเห็นพัดลมนั้นที่ไม่มีใบพัดอ้ะหมุนติ้วๆเลย ทั้งที่ไม่ได้มีใครเปิดพัดลมทิ้งไว้ "
" เออๆ เเละที่มันไม่มีพัดลมตัวใหม่มาติดซักที เพราะว่าเวลามาติดตัวใหม่ทีไรนะ อีกวัน
กรอสพูดเสริมจากเรื่องที่ตนรู้มา
"อาจารย์คนนี้โครตเฮี้ยนเลยว่ะ" ปูนิ่มดูจะสนใจเรื่องนี้มากที่สุด เเละก็มีท่าทางกลัวจนออกอาการ
"แบบนี้รึเปล่าวะ ฉันเคยรู้มานะ ว่าคนที่ฆ่าตัวตายอ่ะบาปมากยิ่งกว่าการฆ่าคนอื่นอีก เเละทุกๆวันเเละเวลานั้นนะ วิญญาณก็จะมาอยู่ตรงที่ๆเดิมเเละก็ทำอะไรเเบบเดิมทุกๆวัน อาจารย์คนนั้นคงจะต้องมาผูกคอตายเเบบเดิมทุกๆวันไงเเก"
เจนพูดขึ้นมา จนเพื่อนๆหันไปมองเป็นตาเดียว
" นั่นเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้พัดลมมันเลยร่วงลงมารึเปล่าว่ะเเก " ฉันถามทุกคน
"ฉันว่าเป็นไปได้นะ ไม่งั้นมันไม่ร่วงลงมาหลังจากที่ผ่านคืนของวันที่ติดพัดลมหรอก " กรอสว่า
"เออ.. เดี๋ยวนะ เจน เเกไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ไม่ใช่หรอวะ เเละไอ้ที่เเกพูดมาเมื่อสักครู่นี่คืออะไรคะ😬" ปูนิ่มหันไปถามเเบบแซวๆ
"อะไรๆ เปล่าสักหน่อย อันนี้เป็นเรื่องของการชดใช้กรรมย่ะ เป็นเรื่องของศาสนาล้วนๆ😳" เจนเเก้ต่างอย่างตื่นๆ
"เเต่ที่เเกพูดมาเมื่อกี้ มันเป็นเรื่องการชดใช้กรรมของวิญญาณรึเปล่าวะ 😄" กรอสเเซวบ้าง
"หุบปากทั้งคู่เลยเดี๋ยวจะโดน!!😓" เจนตวาดเพื่อนพร้อมกับมองค้อนฉันที่แอบหัวเราะด้วย
" เป็นไงเรื่องที่ฉันเล่าใช้ได้ไหม " เเพทยิ้มถามอย่างภูมิใจ
"เออ ก็ขนลุกดีอ่ะ.." ปูนิ่มตอบ
" เรื่องนี้ฉันเเต่งเองเลยนะเว้ย ฮ่าๆๆๆ ว่าจะไปลงเว็ปประกวดเเต่งนิยาย 😄" เเพทเฉลยความจริง
"โห อะไรของวะ กูอุตส่าห์เชื่อ" กรอสพูดพลางตบหัวเพื่อนสนิทอย่างเเรง
" ก็กูเห็นพวกนั่งเนียนเป็นเด็กเรียบร้อยกันกูละหมั่นไส้นี่หว่า อ๊ะอ่อก!! เเค่กๆ ๆ !!!😖" เเพทพูดพลางหัวเราะพลางจนสำลักน้ำลาย
"เอ๊อ กูล่ะสมน้ำหน้าจริงๆ
" เออ นี่ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนะ ฉันว่าวิญญาณอาจารย์คนนั้นคงกำลังบีบคอเเกอยู่เเน่ ฮ่าๆๆๆ 😜" ปูนิ่มพูดเสียงดังเพราะความสะใจ
"ได้ทีเอากันใหญ่เลยนะได้ๆ 👉" เเพทพูดสายตายอาฆาตเล็กน้อย
"นี่ตกลงเเต่งรึเปล่า ไอ้เเพท" กรอสถามหน้าขึงขัง 😠
"เออ เอาดีๆสิ "ปูนิ่มว่า
"เอาจริงๆนะ...กุไม่ได้เเต่งหรอก มันเป็นเรื่องเล่าจริงๆ" เเพทว่า
"ไอ้บ้าเเละเเกเอาเรื่องของเขามาเล่าขำๆเนี่ยนะ ถ้าเป็นเรื่องของที่อื่นจะไม่ว่าเลย ดันเป็นของโรงเรียนนี้"
ปูนิ่มพูดขึ้นเเบบกลัวๆ
"ซีเรียสอะไรวะ เรื่องจริงรึเปล่าก็ไม่มีใครรู้ เเค่เรื่องเล่าน่ะปูนิ่ม ฉันตั้งชื่อให้ด้วยดีกว่าเรื่องนี้มันไม่มีชื่อ" เเพทพูดติดยิ้ม
"อย่างนี้
"เรื่องผีอาจารย์หมุนติ้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ" เเพทหัวเราะสนุกสนาน
"ระวังเหอะเขาจะเอาไปเเขวนคออยู่เเทนเขา เคยได้ยินเรื่องตัวตายตัวเเทนรึเปล่า" เจนพูดเเทรกเสียงหัวเราะ
เเพทเงียบหลังจากได้ยินผลุดคำนี้ขึ้นมา
"เห้ยเจน พูดอะไรวะ น่ากลัวว่ะ" กรอสพูดพลางเเสดงอาการกลัว เเละทำให้ใบหน้าหล่อคมมีเม็ดเหงื่อเต็มไปหมด
เเละเเพทเองก็ซีดเป็นไก่ต้มเก็บอาการความกลัวจากคำพูดของเจน
ส่วนฉันที่ไม่มีบทพูดตั้งเเต่เเรกก็ได้พูดขึ้นมาบ้าง " เห้ย..เงียบกันทำไมวะ "
บรรยากาศเงียบสนิท.....
"เงียบทำบ้าอะไรวะ เล่าต่อ อยากฟัง" ปูนิ่มทำลายความเงียบ
"เออๆ รู้รึเปล่าว่าเวลาคนเราเงียบพร้อมกันโบราณเขาว่าผีเดินผ่านนะเว้ย" เจนพูด
เจนคงดูออกว่าพวกเราทั้งหมดเริ่มกลัว เจนคงจะสรรหาคำที่ทำให้เรากลัวมาพูดเพื่อทำให้เรากลัวอย่างเเน่นอน เเต่ถึงฉันจะรู้เเต่มันก็ทำให้ฉันกลัวอยู่ดี...
หลังจากที่นิ่งเงียบกันมาสมควร ยิ่งนานเข้าบรรยากาศก็ยิ่งน่ากลัวจึ้นคงเป็นเพราะเริ่มเย็นมากเเล้ว เเต่เหมือนว่าพวกเราจะติดลม
"นี่พวกเเกเคยได้ยินเรื่องผีเก้าอี้รึเปล่าวะ ฉันรู้ว่าเรื่องนี้พวกเเกคงได้ยินมาบ้าง เพราะมันเพิ่งเกิดมาได้ไม่นาน เรื่องที่ว่ากันว่าทุกคืนจะมีเสียงคนลากเก้าอี้อยู่บนอาคารที่เราอยู่กันนี่เเหละ" เจนเกริ่นเรื่องที่ตนจะเล่า
"เออๆ ทำไมวะ เคยได้ยินมาบ้างเหมือนกันเล่ามาสิเจ้" เเพทดูให้ความสนใจ
ไม่รู้ว่าเจนเป็นคนเล่าเรื่องได้สนุกหรืออะไรกันเเน่ เเต่ฉันขนลุกขึ้นมาทันที เพราะเรื่องนี้เหมือนเป็นเรื่องเล่าประจำโรงเรียนของเราเลยก็ว่าได้
"ไม่เคยได้ยินก็เเปลกเเล้ว เพราะเรื่องนี้เด็กโรงเรียนอื่นยังรู้เลย จำได้รึเปล่าว่าครั้งนึงเด็กโรงเรียนอื่นที่มาเข้าค่ายอิงลิชเเคมป์กับโรงเรียนเรา เเล้วก็มีการนอนค้างที่อาคารนี้ ตอนกลางคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันเลยนะเว้ย" ปูนิ่มเอ่ยเรื่องที่ตนรับรู้มาบ้าง
"ทำไมวะ เล่นไพ่กันหรอวะ " เเพทเจ้าเดิมที่กวนประสาท
"เล่นไพ่บ้านป้าเเกสิ ไอ้เเพท!! เสียงเก้าอี้ต่างหาก คือทางโรงเรียนเขาจัดให้นอนชั้น 2ใช่มั้ย เเต่พอตกดึกมันมีเสียงคนลากเก้าอี้เดินไปเดินมาทั้งอาคารเลยนะ เสียงมาจากข้างบนอ่ะ เเต่พออาจารย์ท่านนึงขึ้นไปดูก็ไม่มีใครอยู่บนชั้นบนเลย มีเเต้เก้าอี้ไม้อยู่ตัวนึงอยู่บนชั้น 4 อาจารย์บอกว่าเก้าอี้ตัวนั้นมันมีรอยสลักตรงพนักพิงว่าปรีชยา พออาจารย์เห็นว่าไม่อะไรจึงลงมายังชั้น 2 เพื่ออธิบายให้นักเรียนสงบลง เเต่พอจะนอนเท่านั้นเเหละ เสียงเก้าอี้มันก็ลากอีกครั้ง ทีนี้เหบ่าบรรดาอาจารย์ผู้ชายทั้งหมดขึ้นไปดูให้ พวกเเกรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น เก้าอี้ไม้ตัวนั้นมันลงมาอยู่ชั้น 3 อ้ะ" เจนเล่าอย่างลุ้นระทึก ฉันให้คะเเนนเต็มสำหรับการเล่าเรื่อง
" เหมือนเก้าอี้มันลงมาเรื่อยๆทีละชั้นเลยว่ะ" เเพทพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
" เออ ใช่ เเละเสียงมันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เเต่ทีนี้เสียงมันดังมากเเละชัดมาก เสียงมันดังมาจากชั้น 2 ที่นักเรียนพักอยู่ เสียงดัง ครืด!!! ครืด!!!! ไม่มีใครกล้าออกไปดู จนมีคนใจกล้าเปิดประตูไปดู เเละสิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้เห็นก็เกิดขึ้น......"
"อะไรวะ อะไร" เหล่าเพื่อนๆพากันถามเพราะความอยากรู้
" เป็นภาพของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงกำลังเดินลากเก้าอี้ตัวนึงที่สลักชื่อว่าปรีชยา เด็กคนนั้นลากด้วยท่าทางที่เหมือนกับเก้าอี้ตัวนั้นหนักเกินตัว เเละเดินอย่างเชื่องช้าค่อยๆขยับที่ละนิด เสียงดัง ครืด!!! ครืด!!! เด็กคนนั้นลากไปเรื่อยๆก้มหน้าก้มตาลาก อาจารย์ท่านนึงรวบรวมความกล้าถามเด็กคนนั้นว่า " เธอเป็นใคร..ต้องการอะไร"
เด็กคนนั้นค่อยๆเงยหน้ามองอาจารย์คนนั้น เเสยะยิ้มเผยให้เห็นใบหน้าที่บุบไปหนึ่งข้าง เเละพูดว่า " อย่าเอาเก้าอี้หนูออกมาใช้ อย่ามายุ่งกับเก้าอี้ของหนูอีก~ เด็กหญิงพูดพร้อมกับเหลือกตาอ้าปากฉีกกว้างถึงหู ใบหน้าบิดเบี้ยว มีเลือดทะลักออกจากปากเเละใบหน้า ทำให้อาจารย์ท่านนั้นตกใจวิ่งสติเเตกไป เเละเหล่านักเรียนเห็นดังนั้นก็ตกใจวิ่งหนีกระเจิง ทำให้คืนนั้นโรงเรียนวุ่นวายส่งตัวนักเรียนกลับในกลางดึกเเทบไม่ทัน" เจนเล่าจบพร้อมกับมองหน้าเพื่อนๆ
"สุดยอดเลยเจน" กรอสเอ่ยชมพร้อมกับปรบมือ
"เรื่องนี้ก็โอเคนะ เล่าสนุกดี เเต่โอเว่อร์ไปนิด เอามาจากหนังเรื่องไหนอ้ะ เเถมมีปูนิ่มคอยเสริมเรื่องให้อีก เตี๊ยมกันชัวร์" เเพทเอ่ยชมตามมาด้วยคำติมากมาย
"ใครจะไปเหมือนเรื่องของเเกล่ะ เล่าก็ไม่ได้เรื่อง" เจนเเละปูนิ่มรุมกันต่อว่าเเพท
"เห๊ย!! ตายเเละ เลยเวลามาปิดประตูชั้นล่างมา 30 นาทีเเละ " ฉันอุทานจนเพื่อนๆตกใจ
.....................................................
โปรดติดตามตอนต่อไป
ฝากติดตาามเพจได้ที่ชื่อเดียวกับชื่อเรื่องนะครับ