เรากลัวการตายมากนะ....แต่อยู่ๆก็อยากหายไปจากโลกนี้อ่ะ

เราเบื่อโลก เบื่อทุกๆอย่าง พ่อแม่ก็แยกทางกัน เราต้องไปเรียนเมืองนอกมีนานี้แล้วอะ
แต่เราทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ภาษาอังกฤษก็อ่อน
ปัญหาในชีวิตเราเยอะมากอะ เยอะจนมันข้ามผ่านแทบไม่ไหวเลย
เราเหนื่อย ท้อแท้กับชีวิตมากๆ กลัวไปหมดเลย เพื่อนก็ไม่มี(มี2คนเอง) คนให้ระบายก็ไม่มี
เราไม่กล้าไปพูดให้ใครฟังอยากพิมพ์ผ่านโซเชียล เอาดีกว่า....

เราจะทำยังไงดีอะ....
เราไม่มีกำลังใจ ไม่มีแรงบันดาลใจอะไร
ชีวิตนี้แบบ....ได้เกิดเป็นคนก็พอแล้ว แต่นี้ต้องมาเจอกับปัญหาเยอะ เยอะมากในขณะที่คนวัยเดียวกับเรายังไม่เจอเยอะขนาดนี้เลย
แล้วก็เราจะไปนิวแล้วเราเป็นห่วงพ่อแม่น้อง อากง ห่วงหมาห่วงแมว ห่วงทุกๆอย่าง พยายามจะปล่อยวางแต่ก็ไม่ได้

เราเป็นหลานไม่แท้ของกง แล้วกงก็มีหลานอยู่ หลานเขาไม่ชอบเรา เมียกงก็ไม่ชอบเรา เราอยู่เฉยๆก็โดนเหยียดแล้วอะ หายใจนิดหน่อยคนก็เกลียด
เราเป็นเด็กบ้านนอกเราเข้าใจว่าสังคมเรากะเขาต่างกัน ชีวิตนี้เกิดมาเราแค่อยู่ไปวันๆเอง เราจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ยังไงดีค่ะ เราตันไปหมดเลย อยากจะตั้งใจเรียนแต่เรากลัว เราไม่เคยไป เราพูดภาษาอังกฤษไม่เก่ง(แย่มากเลยด้วย) ชีวิตเราแต่เหมือนไม่ใช่ของเราอะ เราทำอะไรเองไม่ได้เลย มีคนกำหนดชีวิตเราตลอด
เราปวดหัว เครียด เคยนึกอยากจะตายแต่ก็กลัว อยากหายไปก็กลัวเป็นเรื่องใหญ่ ชีวิตมีแต่คำว่าไร้จุดหมาย

เราจะเริ่มต้นยังไงดี เราจะวางตัวยังไงให้คนอื่นเห็นเราเป็นมิตรอะค่ะ เราไม่เคยเข้าสังคมเราปิดกั้นตัวเองทุกทาง จนมาสมัครตะกี้นี้ละ อยากระบาย

ขอบคุณพื้นที่นะค่ะTTขอบคุณทุกคนที่รับอ่านด้วย..