สวัสดีค่ะ พี่ๆขาประจำ ณ ห้องโต๊ะเครื่องแป้ง
แนะนำตัวกันก่อนเนอะ! จขกท.ชื่อ 'สาลี่' ค่ะ
ตัวลี่เองเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจเลยตัวเองซะเท่าไหร่ คือถึงจะมีก็หาได้น้อยมากค่ะ
เรื่องการตัดสินใจทำอะไรสักอย่างนึง ถือเป็นเรื่องยากและกินเวลานานมากสำหรับตัวลี่
..จนกระทั่งถึงวันที่ลี่ตัดสินใจอย่างแน่วแน่นว่า บางทีเราควรจะเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างโดยเริ่มจากสิ่งง่ายๆ
ลี่เริ่มด้วยการตัดผมค่ะ! เพราะผู้หญิงเราการที่จะหาทรงผมที่เข้ากับโครงหน้าและบุคลิกนั้นต้องใช้ความคิดอย่างมาก
เราต้องเชื่อใจทั้งตัวเราเอง เชื่อใจในสิ่งที่เราเลือกและเชื่อใจในตัวของคนที่จะตัดผมให้เราเนอะ
ผมยาวที่สุดที่เคยคือยาวประมาณนี้ค่ะ ไว้มาตั้งแต่ออกจากม.2 แล้วไปเรียนต่อโรงเรียนนานาชาติ
ตั้งแต่นั้นมาก็พยายามเลี้ยงไว้ให้ยาวขึ้นเรื่อยๆ แต่ยิ่งยาวมากเท่าไหร่การดูแลรักษาก็ยิ่งยากมากขึ้นตามกันไป
นี่คือหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้ตัวลี่ผู้ไม่มั่นใจในอะไร ตัดสินใจที่จะไว้ผมสั้นสักครั้งหนึ่งในชีวิต
ลี่เริ่มจากการเปลี่ยนแปลงที่ละน้อยค่ะ ภาพด้านบนนี้คุณแม่เป็นคนตัดให้
เพราะด้วยความที่เป็นคนไม่มั่นเลยบอกกับแม่เลยค่ะว่า เอาไม่ต้องสั้นมากเพื่อเสียดายจะได้ไว้ยาวต่อได้
ข้อดีที่ได้จากทรงนี้ก็คือ เวลาเบื่อผผมตรงไร้น้ำหนัก (ลี่เป็นคนที่ผมบางมากค่ะ ไม่รู้เป็นไรชอบสไลด์ผม)
เราสามารถดัดแปลงให้เป็นผมหยักศกแบบนี้ได้ง่ายๆ เพียงแค่กิ๊บหนีบผมตัวเดียว
เมื่อสร้างความมั่นใจให้ตัวเองได้ขึ้นมานิ๊ด ลี่ก็เลยคิดว่าหั่นสั้นไปเลยคงไม่มีอะไรต้องเสีย
ภาพด้านบนนี้ ลี่เอาแบบไปให้ช่างตัดให้ที่ซาลอนแห่งหนึ่งตรงโคเรียน ทาวน์ค่ะ
ซึ่งถือว่าเป็นโชคดีของเราที่ตัดออกมาแล้วเหมือนภาพเป๊ะ!
แต่! ได้อย่างก็ต้องเสียอย่างค่ะ ข้อดีก็คือเราสามารถจัดแต่งทรงผมได้มากขึ้นกว่าเดิม
อย่างทรงด้านบนนี้ลี่ใช้อุปกรณ์เพียงแค่กิ๊บดำสองตัวเท่านั้นเอง
ส่วนข้อเสียก็คือสไตล์การแต่งตัวของเราจะต้องเปลี่ยนตามไปด้วยเพื่อให้เข้ากับทรงผมค่ะ
โอเค! พอเริ่มชินกับผมสั้นแล้ว ก็กลับมาเลี้ยงผมอีกครั้งค่ะโดยความตั้งใจคือกลับไปยาวเท่าเดิมอีกครั้ง
จนไปสะดุดกับทรงผมบ๊อบสั้นเข้าค่ะ แล้วก็เริ่มเข้าสู่โหมดสาวน้อยผู้ไร้ความมั่นอีกครั้งหนึ่ง
นี่คือบ๊อบผมสั้นที่ลี่ไปสะดุดตาเข้าค่ะ สิ่งที่ทำให้รู้สึกไม่มั่นใจการตัดสินใจตัดทรงนี้
เพราะความทรงจำตอนม.ต้น! แน่นอนว่าทุกคนคงจะเคยผ่านช่วงติ่งหูกันมาไม่มากก็น้อยและสภาพเราก็คงไม่ต่างกัน
ในที่สุดลี่ก็ต้องยอมพ่ายแพ้ให้กับความอยากของตัวเองอีกครั้ง โดยในครั้งนี้ลี่เลือกแบบจากซาลอนที่เดิมค่ะ
ระหว่างที่มองช่างตัดให้ในใจนี่คือแทบจะร้องไห้ เพราะไม่มั่นและกลัวว่าจะออกมาดูไม่ได้
แต่เมื่อเห็นตัวเองในกระจกเท่านั้นล่ะ! โอเค.. ติดใจผมสั้นขึ้นมาเลยค่ะ 555;
เชื่อว่าใครหลายคนเคยคิดจะตัดทรงนี้ แต่กลัวว่าจะเช็ตผมยากด้วยความยาวแบบกึ่งๆของมัน
ในช่วงนั้นลี่มักจะเซ็ตแบบเบสิกโดยการม้วนปลายเข้าค่ะ ส่วนการแต่งหน้าก็แต่งเพียงอ่อนๆเท่านั้น
และนี่คือภาพปัจจุบันค่า~ บลํงเลยทีเดียว 555;
จากคนที่ไร้ซึ่งความมั่น ปัจจุบันนี้กลายเป็นคนที่มีความมั่นขึ้นกว่าเดิมเยอะทีเดียวค่ะ
ใครที่อยากจะลองไว้ผมสั้นแต่ไม่ค่อยมั่น ลองทำแบบลี่ดูนะคะเปลี่ยนแปลงทีละนิด ค่อยเป็นค่อยไปแล้วจะติดใจ
สุท้ายนี้ของขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงจบได้ค่า~
เพราะเป็นกระทู้แรกเลยอาจจะยังเขียนแบบติดขัดอยู่บ้าง
ต้องขออภัยมา ณ ทีนี้ด้วยนะคะ แล้วรอเจอกันใหม่ในกระทู้หน้าเน๊อะ!
[TRANSFORM] เมื่อสาวผมยาวผู้ไม่มั่น ตัดสินใจตัดผมสั้น
แนะนำตัวกันก่อนเนอะ! จขกท.ชื่อ 'สาลี่' ค่ะ
ตัวลี่เองเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจเลยตัวเองซะเท่าไหร่ คือถึงจะมีก็หาได้น้อยมากค่ะ
เรื่องการตัดสินใจทำอะไรสักอย่างนึง ถือเป็นเรื่องยากและกินเวลานานมากสำหรับตัวลี่
..จนกระทั่งถึงวันที่ลี่ตัดสินใจอย่างแน่วแน่นว่า บางทีเราควรจะเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างโดยเริ่มจากสิ่งง่ายๆ
ลี่เริ่มด้วยการตัดผมค่ะ! เพราะผู้หญิงเราการที่จะหาทรงผมที่เข้ากับโครงหน้าและบุคลิกนั้นต้องใช้ความคิดอย่างมาก
เราต้องเชื่อใจทั้งตัวเราเอง เชื่อใจในสิ่งที่เราเลือกและเชื่อใจในตัวของคนที่จะตัดผมให้เราเนอะ
ผมยาวที่สุดที่เคยคือยาวประมาณนี้ค่ะ ไว้มาตั้งแต่ออกจากม.2 แล้วไปเรียนต่อโรงเรียนนานาชาติ
ตั้งแต่นั้นมาก็พยายามเลี้ยงไว้ให้ยาวขึ้นเรื่อยๆ แต่ยิ่งยาวมากเท่าไหร่การดูแลรักษาก็ยิ่งยากมากขึ้นตามกันไป
นี่คือหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้ตัวลี่ผู้ไม่มั่นใจในอะไร ตัดสินใจที่จะไว้ผมสั้นสักครั้งหนึ่งในชีวิต
ลี่เริ่มจากการเปลี่ยนแปลงที่ละน้อยค่ะ ภาพด้านบนนี้คุณแม่เป็นคนตัดให้
เพราะด้วยความที่เป็นคนไม่มั่นเลยบอกกับแม่เลยค่ะว่า เอาไม่ต้องสั้นมากเพื่อเสียดายจะได้ไว้ยาวต่อได้
ข้อดีที่ได้จากทรงนี้ก็คือ เวลาเบื่อผผมตรงไร้น้ำหนัก (ลี่เป็นคนที่ผมบางมากค่ะ ไม่รู้เป็นไรชอบสไลด์ผม)
เราสามารถดัดแปลงให้เป็นผมหยักศกแบบนี้ได้ง่ายๆ เพียงแค่กิ๊บหนีบผมตัวเดียว
เมื่อสร้างความมั่นใจให้ตัวเองได้ขึ้นมานิ๊ด ลี่ก็เลยคิดว่าหั่นสั้นไปเลยคงไม่มีอะไรต้องเสีย
ภาพด้านบนนี้ ลี่เอาแบบไปให้ช่างตัดให้ที่ซาลอนแห่งหนึ่งตรงโคเรียน ทาวน์ค่ะ
ซึ่งถือว่าเป็นโชคดีของเราที่ตัดออกมาแล้วเหมือนภาพเป๊ะ!
แต่! ได้อย่างก็ต้องเสียอย่างค่ะ ข้อดีก็คือเราสามารถจัดแต่งทรงผมได้มากขึ้นกว่าเดิม
อย่างทรงด้านบนนี้ลี่ใช้อุปกรณ์เพียงแค่กิ๊บดำสองตัวเท่านั้นเอง
ส่วนข้อเสียก็คือสไตล์การแต่งตัวของเราจะต้องเปลี่ยนตามไปด้วยเพื่อให้เข้ากับทรงผมค่ะ
โอเค! พอเริ่มชินกับผมสั้นแล้ว ก็กลับมาเลี้ยงผมอีกครั้งค่ะโดยความตั้งใจคือกลับไปยาวเท่าเดิมอีกครั้ง
จนไปสะดุดกับทรงผมบ๊อบสั้นเข้าค่ะ แล้วก็เริ่มเข้าสู่โหมดสาวน้อยผู้ไร้ความมั่นอีกครั้งหนึ่ง
นี่คือบ๊อบผมสั้นที่ลี่ไปสะดุดตาเข้าค่ะ สิ่งที่ทำให้รู้สึกไม่มั่นใจการตัดสินใจตัดทรงนี้
เพราะความทรงจำตอนม.ต้น! แน่นอนว่าทุกคนคงจะเคยผ่านช่วงติ่งหูกันมาไม่มากก็น้อยและสภาพเราก็คงไม่ต่างกัน
ในที่สุดลี่ก็ต้องยอมพ่ายแพ้ให้กับความอยากของตัวเองอีกครั้ง โดยในครั้งนี้ลี่เลือกแบบจากซาลอนที่เดิมค่ะ
ระหว่างที่มองช่างตัดให้ในใจนี่คือแทบจะร้องไห้ เพราะไม่มั่นและกลัวว่าจะออกมาดูไม่ได้
แต่เมื่อเห็นตัวเองในกระจกเท่านั้นล่ะ! โอเค.. ติดใจผมสั้นขึ้นมาเลยค่ะ 555;
เชื่อว่าใครหลายคนเคยคิดจะตัดทรงนี้ แต่กลัวว่าจะเช็ตผมยากด้วยความยาวแบบกึ่งๆของมัน
ในช่วงนั้นลี่มักจะเซ็ตแบบเบสิกโดยการม้วนปลายเข้าค่ะ ส่วนการแต่งหน้าก็แต่งเพียงอ่อนๆเท่านั้น
และนี่คือภาพปัจจุบันค่า~ บลํงเลยทีเดียว 555;
จากคนที่ไร้ซึ่งความมั่น ปัจจุบันนี้กลายเป็นคนที่มีความมั่นขึ้นกว่าเดิมเยอะทีเดียวค่ะ
ใครที่อยากจะลองไว้ผมสั้นแต่ไม่ค่อยมั่น ลองทำแบบลี่ดูนะคะเปลี่ยนแปลงทีละนิด ค่อยเป็นค่อยไปแล้วจะติดใจ
สุท้ายนี้ของขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงจบได้ค่า~
เพราะเป็นกระทู้แรกเลยอาจจะยังเขียนแบบติดขัดอยู่บ้าง
ต้องขออภัยมา ณ ทีนี้ด้วยนะคะ แล้วรอเจอกันใหม่ในกระทู้หน้าเน๊อะ!