ซัวสะไดไอเลิฟยูเน้อ.........
ผมหายจากห้องนี้ไป3วันนะครับ.......แว่บไปทักทายน้องๆในหน้าแฟนเพจของครูน้าหยอยบ้าง เข้าไปคุยกับน้องๆในห้องรถ2จังหวะบ้าง(ตอนนี้ผมใช้รถยามาฮ่า VR 150 แบบ 2 จังหวะอยู่ไง เลยเอาความรู้ในระดับนักเรียนอนุบาลไปคุยกับปรมาจารย์ในห้อง 2 จังหวะเสียบ้าง......คราวนี้กลับมาคุยเรื่องที่เราไปเที่ยวจังหวัดน่านต่อนะครับ.....แล้วจะแถมเรื่องขี่เจ้าแก่ไปเที่ยวตลาด9ห้องที่จังหวัดสุพรรณอีก1ไฟต์.....เพิ่งกลับมาตอนเย็นนี้เองแหละ....พอย่อรูปเสร็จก็ตีสายด่วนเข้ามาคุยในห้องรัชดาเสียเลย...
ได้เล่าไปแล้ววว่า ผมขี่รถไปเที่ยวน่านมาเป็น10ครั้ง........ตอนที่ลาวเพิ่งจะเปิดด่านเป็นครั้งแรกเมื่อ20กว่าปีที่ผ่านมา......หลังจากนั้นครูน้าหยอยและน้านายห้างก็ขี่รถไปข้ามลาวที่ห้วยโก๋นอีกเป็น10ครั้ง....แล้วก็ได้เข้าลาวๆจริงๆที่ด่านนี้แค่3ครั้ง......ครั้งสุดท้ายนี้เข้าได้เพราะผมซื้อนาฬิกาแบบมีเครื่องคิดเลขไปฝากลูกสาวนายด่านที่นั่น(ในยุคนั้น ถือเป็นเรื่องล้ำยุคนะครับที่นาฬิกาดิจิตัลมีเครื่องคิดเลยอยู่ด้วย)
นายด่านของลาวนั้น พี่แกไม่เคยนุ่งกางเกงทำงานกันเลยแม้แต่คนเดียว(และแม้แต่ครั้งเดียว.....นี่พูดกันเฉพาะที่ผมขี่รถไปตามหัวเมือง)......ส่วนมากเขาจะว่ากันแบบชาวบ้าน คือนุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียว....นั่งซดเหล้ากันซี่โครงบานเลยก็แล้วกัน......พอจะมีเรื่องมีราวขึ้นมาทีหนึ่ง......พี่แกถึงจะวิ่งไปเอากางเกงที่มีกลีบสัก100แห่ง(เรียกกว่ากลีบแย่งกันขึ้นจนทั่วกางเกง)
ผมเจอะรายการ"มีเรื่องมีราว"อย่างนี้ 3 ครั้ง(ที่ด่านห้วยโก๋น-ส่วนที่อื่นก็มีทุกครั้งเหมือนกัน แล้วจะแยกเล่าให้ฟังไปเรื่อยๆ-รูปแบบมันไม่เหมือนกัน)...........ครั้งแรกก็คือ เราเอาพาสปอร์ตไปยื่นเพื่อเข้าประเทศ........แต่นายด่านลาวไม่เคยเห็นพาสปอร์ต....พี่แกเลยต้องไปตามนายด่านตัวจริงมาคุยกับเรา.......นายด่านคนนี้แกเดินแกมวิ่งเข้ามาพบเราด้วยสีหน้าท่าทางตื่นเต้น ....มาแบบไม่ได้หวีผม(และผมก็คงไม่เคยเจอะกับหวีมาตั้งแต่แกเกิดแล้วก็ได้.....หัวบานมาเลยและไม่มีร่องรอยของการใช้น้ำมันหมูหรือน้ำมันหมาหาฟัวมาแต่อย่างใด)
.....แกเอาพาสปอร์ตไปดู...พลิกไปพลิกมาแล้วส่ายหัว......บอกเราว่า พาสปอร์ตใช่บ่ได้....เราก็งง-ทำไมมันถึงใช้บ่ได้วะ......เราอยากรู้สาเหตุ........พี่แกตอบมาว่า.......ทำไมเราจะเข้าลาวตั้ง30วันล่ะ......
อ้าว.ฮ่วยๆๆๆๆ
อยากให้กระทู้มีสาระ(กลับจากเที่ยวน่านแล้วแวะสุโขทัยกันหน่อย)
ผมหายจากห้องนี้ไป3วันนะครับ.......แว่บไปทักทายน้องๆในหน้าแฟนเพจของครูน้าหยอยบ้าง เข้าไปคุยกับน้องๆในห้องรถ2จังหวะบ้าง(ตอนนี้ผมใช้รถยามาฮ่า VR 150 แบบ 2 จังหวะอยู่ไง เลยเอาความรู้ในระดับนักเรียนอนุบาลไปคุยกับปรมาจารย์ในห้อง 2 จังหวะเสียบ้าง......คราวนี้กลับมาคุยเรื่องที่เราไปเที่ยวจังหวัดน่านต่อนะครับ.....แล้วจะแถมเรื่องขี่เจ้าแก่ไปเที่ยวตลาด9ห้องที่จังหวัดสุพรรณอีก1ไฟต์.....เพิ่งกลับมาตอนเย็นนี้เองแหละ....พอย่อรูปเสร็จก็ตีสายด่วนเข้ามาคุยในห้องรัชดาเสียเลย...
ได้เล่าไปแล้ววว่า ผมขี่รถไปเที่ยวน่านมาเป็น10ครั้ง........ตอนที่ลาวเพิ่งจะเปิดด่านเป็นครั้งแรกเมื่อ20กว่าปีที่ผ่านมา......หลังจากนั้นครูน้าหยอยและน้านายห้างก็ขี่รถไปข้ามลาวที่ห้วยโก๋นอีกเป็น10ครั้ง....แล้วก็ได้เข้าลาวๆจริงๆที่ด่านนี้แค่3ครั้ง......ครั้งสุดท้ายนี้เข้าได้เพราะผมซื้อนาฬิกาแบบมีเครื่องคิดเลขไปฝากลูกสาวนายด่านที่นั่น(ในยุคนั้น ถือเป็นเรื่องล้ำยุคนะครับที่นาฬิกาดิจิตัลมีเครื่องคิดเลยอยู่ด้วย)
นายด่านของลาวนั้น พี่แกไม่เคยนุ่งกางเกงทำงานกันเลยแม้แต่คนเดียว(และแม้แต่ครั้งเดียว.....นี่พูดกันเฉพาะที่ผมขี่รถไปตามหัวเมือง)......ส่วนมากเขาจะว่ากันแบบชาวบ้าน คือนุ่งผ้าขาวม้าผืนเดียว....นั่งซดเหล้ากันซี่โครงบานเลยก็แล้วกัน......พอจะมีเรื่องมีราวขึ้นมาทีหนึ่ง......พี่แกถึงจะวิ่งไปเอากางเกงที่มีกลีบสัก100แห่ง(เรียกกว่ากลีบแย่งกันขึ้นจนทั่วกางเกง)
ผมเจอะรายการ"มีเรื่องมีราว"อย่างนี้ 3 ครั้ง(ที่ด่านห้วยโก๋น-ส่วนที่อื่นก็มีทุกครั้งเหมือนกัน แล้วจะแยกเล่าให้ฟังไปเรื่อยๆ-รูปแบบมันไม่เหมือนกัน)...........ครั้งแรกก็คือ เราเอาพาสปอร์ตไปยื่นเพื่อเข้าประเทศ........แต่นายด่านลาวไม่เคยเห็นพาสปอร์ต....พี่แกเลยต้องไปตามนายด่านตัวจริงมาคุยกับเรา.......นายด่านคนนี้แกเดินแกมวิ่งเข้ามาพบเราด้วยสีหน้าท่าทางตื่นเต้น ....มาแบบไม่ได้หวีผม(และผมก็คงไม่เคยเจอะกับหวีมาตั้งแต่แกเกิดแล้วก็ได้.....หัวบานมาเลยและไม่มีร่องรอยของการใช้น้ำมันหมูหรือน้ำมันหมาหาฟัวมาแต่อย่างใด)
.....แกเอาพาสปอร์ตไปดู...พลิกไปพลิกมาแล้วส่ายหัว......บอกเราว่า พาสปอร์ตใช่บ่ได้....เราก็งง-ทำไมมันถึงใช้บ่ได้วะ......เราอยากรู้สาเหตุ........พี่แกตอบมาว่า.......ทำไมเราจะเข้าลาวตั้ง30วันล่ะ......
อ้าว.ฮ่วยๆๆๆๆ