ก่อนที่ฉันจะไม่รู้สึก.. .

กระทู้นี้พิมพ์ไว้เมื่อวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2558
.. . เนื่องจากวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ด้วยความที่อยากเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับความรักลงบันทึกสาธารณะหรือที่ทุกคนเรียกสั้นๆว่า facebook แต่พอเริ่มลงมือ เรื่องราวต่างๆกลับมีเพิ่มเติมมากขึ้นเรื่อยๆจนคิดว่าโพสหน้าวอลคงยาวเกินไป และด้วยความที่เรื่องราวที่จะเล่าเกี่ยวข้องกับบุคคลหลายคน จึงไม่อยากทำอะไรให้โจ่งแจ้งมากเกินไปนัก คิดว่าพันทิปคงเป็นอะไรที่ตอบโจทย์ได้ ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้บุคคลที่เกี่ยวข้องไม่รับรู้นะ แต่แค่หวังว่าบางสิ่งจะนำพาให้บุคคลที่เกี่ยวข้องและเขาคนนั้นรับรู้เรื่องราวเหล่านี้ด้วยตัวเอง ถ้าใครได้อ่านแล้วพอจะทราบว่าเจ้าของกระทู้คือใคร โปรดอย่านำมาพูดกับเจ้าของกระทู้นะคะ (เขินค่ะ) ขออนุญาตให้แค่เพียงเขาคนนั้นคนเดียว ที่จะพูดเรื่องนี้กับเจ้าของกระทู้ได้ บอกก่อนนะคะการมาตั้งกระทู้นี้เกิดขึ้นเพียงต้องการแบ่งปันเหตุการณ์และความรู้สึกของตัวเองที่เกิดขึ้นก่อนที่ความรู้สึกอย่างนี้จะเลือนหายไป เรื่องราวต่างๆถูกคัดและเรียบเรียงมาจากหัวใจ เริ่มกันเลยนะคะ

---

เหตุการณ์นี้เริ่มตั้งแต่ฉันเปิดประเด็นคุยกันกับเพื่อนในกลุ่มว่า ฉันแอบชอบเพื่อนคนหนึ่งในคณะอยู่ ฉันบอกให้เพื่อนลองทายดูว่า เขาคนนั้นเป็นใคร แต่ละคนต่างเอ่ยชื่อออกมา ไม่มีเลย ชื่อของเขาคนนั้น คนที่ฉันรู้สึกชอบ.. เมื่อเพื่อนเริ่มจะทำเป็นไม่สนใจ ฉันก็ใจอ่อนบอกไปทั้งที่ความจริงไม่เคยคิดจะปิดบัง เขาคนนั้นคือ “...” เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ จากนั้นจึงมีคำถามตามมา จริงอ่ะ? ยังไง? เริ่มตอนไหน?

    นั่นสิ เกิดคำถามในใจจึงคิดทบทวน เรื่องราวคงย้อนไปกลับตอนอยู่ท้ายรถกระบะคันหนึ่งซึ่งมีแผงกั้นจราจรเต็มพื้นที่ด้านหลัง ก่อนรถจะออกตัว เขาคนนั้นพูดออกมาว่า "มาซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เขาคนหนึ่งสิ มันไม่มีที่จะให้นั่งแล้ว" ฉันรีบตะโกนออกไปทันที "เค้าไปเองง" จากนั้นก็กระโดดลงไปนั่งซ้อนท้ายโดยไม่ได้เอะใจอะไรมาก่อน และแน่นอน นั่นคือการซ้อนมอเตอร์ไซค์เขาครั้งแรก

จากคำถามของเพื่อนในกลุ่ม  นี่น่าจะเป็นคำตอบของคำถามที่ว่า เริ่มขึ้นตอนไหน? ความจริงฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่ามันเริ่มขึ้นในตอนไหนกันแน่ ฉันแค่นึกถึงเหตุการณ์นี้ออก ฉันก็เลยโมเมว่านี่แหละ จุดเริ่มต้น 55

เขาคนนั้นที่ฉันชอบ บอกตามตรงเลยว่า ตอนปีหนึ่ง ฉันไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของเขาเลยด้วยซ้ำ มันก็แปลกนะที่หลังจากนั้นจะมีเหตุการณ์ต่างๆที่ทำให้เราได้เจอกันบ่อยขึ้น ซึ่งที่จริงมันมีทั้งเกิดขึ้นเอง และฉันพยายามอย่างแนบเนียนทำให้เกิดขึ้น แน่นอนสิ่งที่จะเล่าต่อไปนี้คือบางเหตุการณ์ที่ทุกครั้งที่นึกถึง ฉันจะยิ้มออกมาได้เสมอ
    “ขอบคุณที่ทำงานแทนในวันที่ฉันป่วย”  ตัวหนังสือของเขาที่เขียนลงในสมุดค่ายของฉัน
    “ตรงนี้ที่นอนเธอใช่ไหม ขอนอนนะ เหนื่อยมาก” ก่อนหลับลง ที่นอนอมหอม
    “อย่าขับเร็ว” นิเป็นตอนซ้อนมอเตอร์ไซค์ครั้งที่สาม ซึ่งเมื่อเธอได้ยินแทนที่จะผ่อนความเร็ว กลับยิ่งเพิ่ม
    อ๋อ ตอนนั่งท้ายรถตู้ เธอหลับล่ะมาซบฉัน ฉันก็เลยแกล้งหลับแล้วก็ไปซบเธอบ้าง
    ตอนเธอที่ชี้ให้ดูว่ามีปลาดูดอยู่ในถังที่ใช้แปรงฟัน ซึ่งฉันแกล้งทำเป็นตกใจ
    ตอนยืมโรออนเธอมาใช้ แล้วเธอทำหน้างง
    ตอนเธอใส่ที่คาดผมสีขาว นั่งอยู่หน้าคณะ
ฯลฯ (ความจริงฉันคิดไม่ออกแล้ว)

เพราะความจำเรื่องอดีตมีเพียงน้อยนิด ฉันจึงเลือกที่จะบันทึกเรื่องราวของเขาคนนั้นผ่านบันทึกเล่มหนึ่ง จดไว้ว่าเจอเธอที่ไหน เธอทำอะไรอยู่ ความหนาประมาณหนึ่งได้ และแล้วมันก็ถึงเวลาที่ฉันคิดเองว่า บันทึกเล่มนั้นควรจะไปอยู่กับเขา ท้ายบันทึกฉันเขียนชื่อเพลงลงไปสามเพลง ประโยคคำถาม ไม่ว่าเธอจะรักฉันหรือไม่ และ แทนใจคือไหล่  นั้นคือสิ่งที่ฉันพยายามร้อยเรื่องราวตามเนื้อเพลงเพื่อสื่อความรู้สึกของตัวเอง ก็มันก็ตรงบ้างบางท่อนในเนื้อร้อง ตอนที่ฉันเอาบันทึกไปให้ ซึ่งแน่นอน ฉันต้องรวบรวมความกล้ามาแล้วส่วนหนึ่ง ให้ยังไงถึงจะทำให้เขาประทับใจ  ไปสถานที่ที่ฉันคุ้นเคยดีกว่า https://www.youtube.com/watch?v=e-Efq-yEEIk (ขอยืมโปรโมตมหาลัยซะหน่อยนะคะ)
ในวันนั้นฉันเดินหาสถานที่ที่จะยื่นบันทึกให้ จนไปเจอมุมหนึ่งซึ่งมีแท่นคอนกรีตหลากสีตั้งอยู่ ตรงนี้แหละทำเลดี เอาไงต่อ โทรไปก็ไม่กล้ารึโทรไปแต่เขาไม่รับนะ จำไม่ได้ เลยส่งข้อความไป อยู่ไหน มีอะไรจะให้ .. “ดูหนังอยู่” ข้อความที่ตอบกลับมา สามชั่วโมงค่ะที่นั่งรอ เดินรอ และก็นั่งรออีก ในช่วงเวลานั้นในใจอยากจะเอาบันทึกเล่มนั้นเขวี้ยงทิ้งไป แต่ความจริงที่เกิดขึ้นคือ ฝนตกและฉันเอาบันทึกนั้นแนบอกไว้เพราะกลัวมันเปียก  พอเขามาถึงแน่นอนว่าฟ้าเปิดสดใส ฉันยื่นบันทึกเล่มนั้นให้เขาไป...