อย่ากลัวที่จะอยู่คนเดียว มันมีอะไรให้เราเรียนรู้เยอะแยะ

การอยู่คนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอีกต่อไปนะคะ

เราคนหนึ่งที่เมื่อก่อน เป็นคนที่เวลาไปไหน มาไหน ก็ต้องมีใครสักคนไปด้วย ต่อให้จะไปไหนก็ตาม จนติดเป็นนิสัย.. แถมเป็นคนนิสัยเสียมากด้วย คือเราเป็นคนค่อนข้างชอบดูถูกคน(ในตอนนั้นนะคะ) มองโลกแคบ ชอบอคติ

แต่พอช่วงนึงของชีวิตที่ผลิกผัน ทำให้เราต้องดำเนินชีวิตอย่างโดดเดี่ยว เผชิญหน้ากับโลกมากขึ้น แรกๆทำอะไรก็กลัวไปหมด กลัวคนนู้นคนนี้จะมองมาที่เรา กลัวทุกๆอย่าง

แต่พอเวลาผ่านไปสักพัก..เมื่อถึงเวลาที่เราเรียนรู้ที่จะอยู่กับตัวเอง เรียนรู้ที่จะอยู่กับคนอื่นรอบข้าง มันเหมือนเราได้เปิดโลกทัศน์ใหม่จริงๆนะคะ มันทำให้เราเปิดใจกว้างขึ้น อคติน้อยลง แล้วเราก็พยายามฝึกแจกรอยยิ้มให้กับทุกคนที่ไม่รู้จัก มันดีนะคะ จนตอนนี้ชอบมากที่ไปไหนมาไหนคนเดียว (แต่ก็มีบางครั้งที่รู้สึกเปลี่ยวๆ)


ปล.เราเป็นเด็กต่างจังหวัด แล้วเวลาเรามาอยู่บ้านที่กทม. เราก็จะชอบนั่งเมล์ ชอบเดินทางไปเรื่อยๆ บ้างก็ไปหาร้านหนังสืออยู่ ดูหนังคนเดียว กินนู่นนี่คนเดียว เรียนรู้เส้นทางใหม่ๆ(ที่คนอื่นอาจจะรู้แล้ว) ชอบที่จะจดบันทึกในสมุดเล่มเล็กๆระหว่างเดินทาง

*ขออภัยหากทำให้ใคร งง หรือ ไม่เข้าใจนะคะ