สวดมนต์และอ่านธรรมมะ จนบางครั้งอยากปล่อยวางทุกอย่าง

เราเป็นคนที่สวดมนต์เป็นประจำตั้งแต่เรียนหนังสือ
จนตอนนี้ก็เป็นเวลา 20 กว่าปีแล้ว
หลังจากสวดมนต์เสร็จเราก็จะขออโหสิกรรมให้เจ้ากรรมนายเวรและตัวเอง
ถวายพระพรให้ในหลวงและราชวงศ์ทุกพระองค์ (ขออภัยถ้าใช้คำผิด)
ขอให้ประเทศไทยสงบสุข (เริ่มขอช่วงที่ประเทศมีปัญหา ไม่รู้จะช่วยยังไงทำได้แค่นี้)
แผ่เมตตาให้ครอบครัว สามี ลูก แม่ พี่น้อง

จนเราแต่งงานก็ไม่ค่อยรู้สึกตื่นเต้นอะไรกับเรื่องเพศ
และทุกวันนี้ก็มีปัญหาสามีไปมีกิ๊ก แรก ๆ เราก็เสียใจแต่ไม่นานก็ทำใจได้
คิดซะว่าถ้าเขารักกันจริงก็ดี เราก็ขอให้เขามีความสุขกัน
เพราะเราคิดว่าเขาไม่ใช่ของ ๆ เรา เขาไม่มีใจให้เราแล้วก็ควรปล่อยให้เขาไปมีความสุข
โดยลืมคิดไปว่าลูกควรจะต้องมีพ่อ แม่ อยู่ครบหรือไม่

ปัจจุบันในบางขณะ เรารู้สึกว่าเราอยากไปใช้ชีวิตศึกษาธรรมะ อยากไปปฏิบัติธรรม
ปล่อยวางกับเรื่องลูก ไม่อยากไปเคี่ยวเข็ญให้เขาเรียนมาก ๆ อ่านหนังสือมาก ๆ
(เพราะโดยนิสัยไม่ชอบบังคับใคร) แต่เมื่อเพื่อนผู้ปกครองรู้ถึงการปล่อยวาง
ไม่เคี่ยวเข็ญลูก เขาก็บอกว่าไม่ได้ ลูกยังเล็กปล่อยให้คิดเองไม่ได้ แม่ต้องจัดการให้
เราก็จะเริ่มสับสนอีก แต่พอไปอ่านหนังสือก็จะรู้สึกอีกอย่าง
ว่าทำไมเราต้องทุกข์กับเรื่องโน้นเรื่องนี้ ถ้าเราตายไปลูกก็ย่อมต้องใช้ชีวิตด้วยตัวเอง
เราคงไม่สามารถไปคอยดูแลเขาได้จนเขาแก่แน่นอน

รู้สึกสับสนค่ะ กับการจะให้สามีไปมีความสุขกับกิ๊ก
แต่โดนทักว่า ทำไมเราถึงไม่คิดถึงลูกเป็นที่ตั้ง ทำไมถึงเอาความสบายใจของเราเป็นที่ตั้ง
แต่ถ้าฝืนอยู่ด้วยกัน ตัวสามีก็ไม่มีความสุข ทำอารมณ์บูดใส่เรา ใส่ลูก ยิ่งหาความสุขไม่ได้อีก
เราเชื่อว่าคนที่จะอยู่ด้วยกันได้ต้องมีศีลเสมอกัน แต่สามีเราไม่เคยปฏิบัติตัวให้อยู่ในศีลเท่าไหร่
เราเลยคิดว่าเรากับเขาไม่เหมาะกัน
สับสนจังเลยค่ะ

อยากขอคำแนะนำด้วยค่ะ
ข้อความอาจจะอ่านแล้ววกวนนะคะ เพราะกำลังสับสนค่ะ