สวัสดีค่ะ เพื่อนๆชาวพันทิป วันนี้เรามีประสบการณ์สุดแสนเจ็บปวดมาแชร์ให้เพื่อนๆฟัง ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลาแล้วนะคะ เริ่มกันเลยค่ะ
เราคบกับแฟนคนนึง ขอสมมติชื่อว่า เอ ละกันนะ เรากับเอเคยคบกันค่ะ แล้วมีอันต้องเลิกกันไปเพราะปัญหามือที่สามสี่ห้าเนี่ยแหละ ตอนนั้นเลิกกันไปเกือบสองปี แล้วก็กลับมาคบกันใหม่ เอบอกกับเราว่าเค้ากับบี (นามสมติ อดีตมือที่สามที่ทำให้ร้าวฉานจนต้องเลิกกันคราวที่แล้ว) เลิกคุยกันแล้ว ไม่ได้คบกันแล้ว ไอเราก็เคยโดนหักหลังอะนะ จะให้เชื่ออะไรง่ายๆคงเป็นไปไม่ได้ ต่อหน้าก็ อืมๆ เชื่อๆ แต่ลับหลังนี่แอบหาข้อมูล แอบสืบ แอบส่อง เฟสบุ๊กของนังบีสุดฤทธิ์ เพราะประวัตินางไม่ธรรมดาค่ะ ตอนช่วงแรกๆทุกอย่างสงบนิ่ง แฮปปี้ดีค่ะ ในเฟสน้องนางบีคนสวยก็ดูปกติดี เราเลยเริ่มวางใจว่า เอและบีอาจตัดขาดพิศวาสครั้งนั้นโดยสิ้นเชิงแล้วก็เป็นได้...หึหึ
ความรักของเรากับเอแฮปปี้มากค่ะ หลังจากกลับมาคบกันครั้งนี้ จนวันนึงเราต้องไกลกัน เพราะเค้าต้องไปฝึกพิเศษที่สัตหีบ เราก็เออ โอเคไม่เป็นไร เดี๋ยวเราว่างๆก็ลงไปหาเค้าก็ได้ แค่นี้เองไม่ไกลซักหน่อย...เค้าไปหลายเดือนค่ะ ว่างๆเราก็ไปหาเค้าบ้าง ปกติไปก็จะบอกเค้าก่อนค่ะ เพราะกลัวเค้าไม่ว่าง จนครั้งนี้เป็นวันสำคัญ ซึ่งเป็นวันครบรอบที่คบกัน เราจึงกะไปเซอร์ไพรส์ค่ะ ช่วงก่อนหน้านั้นสองสามวันเค้าป่วยหนักจนต้องเข้าโรงบาล เพิ่งออกมา เราเลยมีความเป็นห่วงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว...เราใช้เวลาสองวัน คิดและหาของขวัญให้เค้า เราอัดรูปที่เคยถ่ายด้วยกันใส่กรอบที่เป็นนาฬิกาค่ะ ให้ความหมายว่า"เวลาของเรา" หุหุ และยังมีตุ๊กตาหมีตัวเท่าควาย ที่เอาไว้ให้เค้ากอดเวลาเหนื่อยๆหรือเวลาคิดถึงเรา ทุกอย่างพร้อมค่ะ วันก่อนหน้าวันครบรอบ เอพยายามถามเราว่า เราจะไปหารึป่าว จะไปเมื่อไหร่ เราตอบเอไปว่า คงอีกสักพักเพราะช่วงนี้งานยุ่งมากกกกก เค้าก็ทำเสียงหงอยๆปนอ้อนๆ บอกว่าแฟนป่วยไม่มาดูแลเลยยยย (เราได้แต่ยิ้มในใจว่า ก็กะจะไปคืนนี้อยู่แล้วแต่ไม่บอกหรอก เซอร์ไพรส์จ้ะ ) ....ประมาณสามทุ่มของคืนนั้น เอโทรหาเราเป็นสิบสาย แต่เราขับรถอยู่ เลยไม่ได้รับ พอรับสายเค้ารีบถามเราใหญ่เลย ว่าอยู่ไหน เราก็บอกขีบรถอยู่กำลังไปหาเพื่อน ตอนนั้นก็กำลังไปหาเพื่อนจริงๆแหละค่ะ กะไปนอนกับเพื่อนเพราะห้องเพื่อนอยู่ใกล้ เดินทางไปสัตหีบตอนเช้าๆจะได้สะดวก...เค้าก็ถามเราไปทำอะไรบ้านเพื่อน นู้นนี่นั่น เหมือนหยั่งเชิงเราว่าจะไม่ไปหาเค้าจริงๆเหรอ แนวนั้น...สักพัก ประมาณเกือบๆสี่ทุ่มเอก็โทรมาอีก บอกว่า จะนอนละนะ จะรีบพักผ่อนเพราะยังไม่สร่างไข้ เราก็แอบตะหงิดๆว่า ทำไมวันนี้นอนเร็วจัง แต่ก็ไม่ได้คิดไรมาก...เรายังคงง่วนกับการ์ด กับกรอบรูป เตรียมของขวัญให้เค้า เชคความเรียบร้อย จนเพื่อนเราแซวว่าน่าอิจฉา ตอนนั้นเรากับเพื่อนเราไปนั่งเล่นที่ห้องพี่ชายเพื่อน พี่ก็ช่วยดูให้ และเป็นกำลังใจให้ว่าตั้งใจนะแฟนต้องรู้สึกดีมากๆแน่เลย...เมื่อเตรียมของเสร็จ ด้วยความ
ปนอยากรู้อยากเห็นของเรา เราจึงเข้าไปส่องเฟสบุ๊กของน้องนางบีค่ะ และสิ่งที่เราเห็นก็ทำให้เราแทบช็อคคือ น้องนางบี เชคอินที่ "สัตหีบ" เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว...เราอึ้ง เงียบ มือเย็นเฉียบ เพื่อนเราพยายามปลอบว่าคงไม่มีอะไรหรอกอย่าคิดมาก เราเลยตั้งสติโทรหาแฟนตัวดีของเราค่ะ ปรากฎว่า นางปิดเครื่องจ้าาาาา ปกติร้อยวันพันปี จะหลับจะตายไม่เคยปิดเครื่อง...เท่านั้นแหละ ยิ่งทำให้ความมั่นใจเราพุ่งพรวดดดดด ชัดเจนค่ะ ที่บอกว่านอนเร็ว ที่ถามว่าจะมามั้ยเพราะงี้นี่เอง!! เรานั่งร้องไห้ นั่งนิ่ง พี่เข้ามาปลอบและบอกว่า "อย่าคิดมากนะ ตั้งใจทำอะไรมาขนาดนี้แล้วก็ทำให้มันสำเร็จเถอะ อย่างน้อยวันหน้าเราจะได้ไม่เสียใจที่เราไม่ได้ทำ ทำให้ดีที่สุด เราทำดีที่สุดแล้ว ไปเถอะ ไปตามความตั้งใจแรกของเรา" เรานี่น้ำตาไหลร้องไห้หนักกว่าเดิม แล้วย้อนถามพี่ไปว่า "ไปทั้งๆที่รู้ว่า เค้านอนกับคนอื่น อยู่กับคนอื่นเนี่ยนะ?" !!!
โอเค เอาล่ะเมื่อตั้งสติได้ ในเมื่อตั้งใจแล้วก็ทำให้มันสุดค่ะ คืนนั้นเรากลับมานั่งเขียนจดหมายถึงเค้าเพื่อแนบไปกับของที่จะให้ ความยาว4 หน้ากระดาษเอสี่ เขียนบรรยายความรู้สึกดีๆ เรื่องราวดีๆทั้งหมด กะเอาให้มันสะอึกและรู้สึกผิดที่สุดกับสิ่งที่ทำอยู่ แต่ไม่ได้พูดถุงเรื่องน้องนางบีนะคะ กะเอาความดีเข้าข่มค่ะ นางเอกสุดๆๆๆ!!!! แม้ในใจที่แทบอย่างจะกรี๊ดร่างแตกเป็นเสี่ยงๆ!! ...เรานั่งเขียนจดหมายเสร็จก็เกือบๆตีสามค่ะ เขียนเสร็จก็กะนอนพักสักพักละออกเดินทางตอนเช้ามืด แต่นอนไม่หลับค่ะ เลยตัดสินใจเดินทางเดี๋ยวนั้นเลย!! เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ไปถึงกะเจอจังๆยิ่งดี!!
เราขับรถใช้เวลาเดินทางสองชั่วโมงกว่าๆค่ะ ไปถึงเช้ามา เกือบๆหกโมงเช้า ระหว่างทาง คิดต่างๆนาๆ ร้องไห้ก็ร้องไม่ออกแล้วตอนนั้น...เราพอเดาได้ค่ะ ว่าน้องนางบีเค้าไปพักที่ไหน เพราะแถวนั้นมีที่พักที่ดี และน่าพัก และเป็นที่พักประจำของเรา และน้องนางบีในสมัยก่อนที่นางเชคอินบ่อยๆตอนที่เราเลิกกับแฟนไปครั้งนั้น เพราะฉะนั้นจึงเดาไม่ยากค่ะ เราไปถึงที่พัก ด้วยใจหวั่นๆ แหงนหน้ามองห้องพักที่เป็นตึกอยู่ข้างหน้า น้ำตาจิไหลอีกแล้วค่ะ นึกสภาพเค้ากำลังนอนกอดกันอยู่ข้างบนละใจมันร้าววววว TT^TT แต่ก็เอาวะ มาถึงนี่ละเป็นไงเป็นกัน...น้องที่เป็นพนักงานต้อนรับที่เฝ้าอยู่ข้างล่างคนนึง คนเดิม ที่คุ้นหน้าดี ดูเหมือนน้องเค้าก็พอจะจำเราได้นะเพราะเราไปบ่อย และคงคุ้นหน้าแฟนเราที่นอนกกน้องนางบีอยู่ข้างบนด้วย น้องจึงมีอาการตกใจเล็กน้อยที่เห็นหน้าเรา เราเดินเข้าไปถามเชคอินค่ะ แต่น้องบอกว่า" มันเช้าไปครับพี่ ตอนนี้ยังเข้าพักไม่ได้ ต้องรอหลังเที่ยงครับ" ...ความหวังที่จะเจอทั้งสองแบบจังๆ พังทลายค่ะ แต่ก็ยังไม่ละความตั้งใจ เราเลยแอบแซะถามว่า มีคนชื่อ ***** พักอยู่มั้ยคะ? พอดีเพื่อนจองไว้ไม่รู้เข้ามารึยัง (ตอนนั้นเราถามชื่อจริงของทั้งสองคนค่ะ) แต่น้องเชคให้บอกไม่มี น้องไล่ดูรายชื่อต่อหน้าเราสองถึงสามรอบ เราก็มีอาการงงเล็กน้อยค่ะ ว่าอ้าว ตกลงนางพักที่ไหนกัน???
ตอนนั้นเราอุ้มตุ๊กตาตัวเท่าควายพร้อมของทั้งหมดลงไปด้วย เลยตัดสินใจฝากของไว้ที่น้องที่เฝ้าอยู่ค่ะ เขียนชื่อแฟนเราไว้แล้วบอกว่า เดี๋ยวบ่ายๆเค้าจะมาเอา หลังจากนั้นเราก็ขับรถวนหาที่พักที่อื่นค่ะ
ตั้งใจไปหาแฟนในวันครบรอบ แต่เจอแฟนนอนกับคนอื่น
เราคบกับแฟนคนนึง ขอสมมติชื่อว่า เอ ละกันนะ เรากับเอเคยคบกันค่ะ แล้วมีอันต้องเลิกกันไปเพราะปัญหามือที่สามสี่ห้าเนี่ยแหละ ตอนนั้นเลิกกันไปเกือบสองปี แล้วก็กลับมาคบกันใหม่ เอบอกกับเราว่าเค้ากับบี (นามสมติ อดีตมือที่สามที่ทำให้ร้าวฉานจนต้องเลิกกันคราวที่แล้ว) เลิกคุยกันแล้ว ไม่ได้คบกันแล้ว ไอเราก็เคยโดนหักหลังอะนะ จะให้เชื่ออะไรง่ายๆคงเป็นไปไม่ได้ ต่อหน้าก็ อืมๆ เชื่อๆ แต่ลับหลังนี่แอบหาข้อมูล แอบสืบ แอบส่อง เฟสบุ๊กของนังบีสุดฤทธิ์ เพราะประวัตินางไม่ธรรมดาค่ะ ตอนช่วงแรกๆทุกอย่างสงบนิ่ง แฮปปี้ดีค่ะ ในเฟสน้องนางบีคนสวยก็ดูปกติดี เราเลยเริ่มวางใจว่า เอและบีอาจตัดขาดพิศวาสครั้งนั้นโดยสิ้นเชิงแล้วก็เป็นได้...หึหึ
ความรักของเรากับเอแฮปปี้มากค่ะ หลังจากกลับมาคบกันครั้งนี้ จนวันนึงเราต้องไกลกัน เพราะเค้าต้องไปฝึกพิเศษที่สัตหีบ เราก็เออ โอเคไม่เป็นไร เดี๋ยวเราว่างๆก็ลงไปหาเค้าก็ได้ แค่นี้เองไม่ไกลซักหน่อย...เค้าไปหลายเดือนค่ะ ว่างๆเราก็ไปหาเค้าบ้าง ปกติไปก็จะบอกเค้าก่อนค่ะ เพราะกลัวเค้าไม่ว่าง จนครั้งนี้เป็นวันสำคัญ ซึ่งเป็นวันครบรอบที่คบกัน เราจึงกะไปเซอร์ไพรส์ค่ะ ช่วงก่อนหน้านั้นสองสามวันเค้าป่วยหนักจนต้องเข้าโรงบาล เพิ่งออกมา เราเลยมีความเป็นห่วงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว...เราใช้เวลาสองวัน คิดและหาของขวัญให้เค้า เราอัดรูปที่เคยถ่ายด้วยกันใส่กรอบที่เป็นนาฬิกาค่ะ ให้ความหมายว่า"เวลาของเรา" หุหุ และยังมีตุ๊กตาหมีตัวเท่าควาย ที่เอาไว้ให้เค้ากอดเวลาเหนื่อยๆหรือเวลาคิดถึงเรา ทุกอย่างพร้อมค่ะ วันก่อนหน้าวันครบรอบ เอพยายามถามเราว่า เราจะไปหารึป่าว จะไปเมื่อไหร่ เราตอบเอไปว่า คงอีกสักพักเพราะช่วงนี้งานยุ่งมากกกกก เค้าก็ทำเสียงหงอยๆปนอ้อนๆ บอกว่าแฟนป่วยไม่มาดูแลเลยยยย (เราได้แต่ยิ้มในใจว่า ก็กะจะไปคืนนี้อยู่แล้วแต่ไม่บอกหรอก เซอร์ไพรส์จ้ะ ) ....ประมาณสามทุ่มของคืนนั้น เอโทรหาเราเป็นสิบสาย แต่เราขับรถอยู่ เลยไม่ได้รับ พอรับสายเค้ารีบถามเราใหญ่เลย ว่าอยู่ไหน เราก็บอกขีบรถอยู่กำลังไปหาเพื่อน ตอนนั้นก็กำลังไปหาเพื่อนจริงๆแหละค่ะ กะไปนอนกับเพื่อนเพราะห้องเพื่อนอยู่ใกล้ เดินทางไปสัตหีบตอนเช้าๆจะได้สะดวก...เค้าก็ถามเราไปทำอะไรบ้านเพื่อน นู้นนี่นั่น เหมือนหยั่งเชิงเราว่าจะไม่ไปหาเค้าจริงๆเหรอ แนวนั้น...สักพัก ประมาณเกือบๆสี่ทุ่มเอก็โทรมาอีก บอกว่า จะนอนละนะ จะรีบพักผ่อนเพราะยังไม่สร่างไข้ เราก็แอบตะหงิดๆว่า ทำไมวันนี้นอนเร็วจัง แต่ก็ไม่ได้คิดไรมาก...เรายังคงง่วนกับการ์ด กับกรอบรูป เตรียมของขวัญให้เค้า เชคความเรียบร้อย จนเพื่อนเราแซวว่าน่าอิจฉา ตอนนั้นเรากับเพื่อนเราไปนั่งเล่นที่ห้องพี่ชายเพื่อน พี่ก็ช่วยดูให้ และเป็นกำลังใจให้ว่าตั้งใจนะแฟนต้องรู้สึกดีมากๆแน่เลย...เมื่อเตรียมของเสร็จ ด้วยความ
โอเค เอาล่ะเมื่อตั้งสติได้ ในเมื่อตั้งใจแล้วก็ทำให้มันสุดค่ะ คืนนั้นเรากลับมานั่งเขียนจดหมายถึงเค้าเพื่อแนบไปกับของที่จะให้ ความยาว4 หน้ากระดาษเอสี่ เขียนบรรยายความรู้สึกดีๆ เรื่องราวดีๆทั้งหมด กะเอาให้มันสะอึกและรู้สึกผิดที่สุดกับสิ่งที่ทำอยู่ แต่ไม่ได้พูดถุงเรื่องน้องนางบีนะคะ กะเอาความดีเข้าข่มค่ะ นางเอกสุดๆๆๆ!!!! แม้ในใจที่แทบอย่างจะกรี๊ดร่างแตกเป็นเสี่ยงๆ!! ...เรานั่งเขียนจดหมายเสร็จก็เกือบๆตีสามค่ะ เขียนเสร็จก็กะนอนพักสักพักละออกเดินทางตอนเช้ามืด แต่นอนไม่หลับค่ะ เลยตัดสินใจเดินทางเดี๋ยวนั้นเลย!! เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ไปถึงกะเจอจังๆยิ่งดี!!
เราขับรถใช้เวลาเดินทางสองชั่วโมงกว่าๆค่ะ ไปถึงเช้ามา เกือบๆหกโมงเช้า ระหว่างทาง คิดต่างๆนาๆ ร้องไห้ก็ร้องไม่ออกแล้วตอนนั้น...เราพอเดาได้ค่ะ ว่าน้องนางบีเค้าไปพักที่ไหน เพราะแถวนั้นมีที่พักที่ดี และน่าพัก และเป็นที่พักประจำของเรา และน้องนางบีในสมัยก่อนที่นางเชคอินบ่อยๆตอนที่เราเลิกกับแฟนไปครั้งนั้น เพราะฉะนั้นจึงเดาไม่ยากค่ะ เราไปถึงที่พัก ด้วยใจหวั่นๆ แหงนหน้ามองห้องพักที่เป็นตึกอยู่ข้างหน้า น้ำตาจิไหลอีกแล้วค่ะ นึกสภาพเค้ากำลังนอนกอดกันอยู่ข้างบนละใจมันร้าววววว TT^TT แต่ก็เอาวะ มาถึงนี่ละเป็นไงเป็นกัน...น้องที่เป็นพนักงานต้อนรับที่เฝ้าอยู่ข้างล่างคนนึง คนเดิม ที่คุ้นหน้าดี ดูเหมือนน้องเค้าก็พอจะจำเราได้นะเพราะเราไปบ่อย และคงคุ้นหน้าแฟนเราที่นอนกกน้องนางบีอยู่ข้างบนด้วย น้องจึงมีอาการตกใจเล็กน้อยที่เห็นหน้าเรา เราเดินเข้าไปถามเชคอินค่ะ แต่น้องบอกว่า" มันเช้าไปครับพี่ ตอนนี้ยังเข้าพักไม่ได้ ต้องรอหลังเที่ยงครับ" ...ความหวังที่จะเจอทั้งสองแบบจังๆ พังทลายค่ะ แต่ก็ยังไม่ละความตั้งใจ เราเลยแอบแซะถามว่า มีคนชื่อ ***** พักอยู่มั้ยคะ? พอดีเพื่อนจองไว้ไม่รู้เข้ามารึยัง (ตอนนั้นเราถามชื่อจริงของทั้งสองคนค่ะ) แต่น้องเชคให้บอกไม่มี น้องไล่ดูรายชื่อต่อหน้าเราสองถึงสามรอบ เราก็มีอาการงงเล็กน้อยค่ะ ว่าอ้าว ตกลงนางพักที่ไหนกัน???
ตอนนั้นเราอุ้มตุ๊กตาตัวเท่าควายพร้อมของทั้งหมดลงไปด้วย เลยตัดสินใจฝากของไว้ที่น้องที่เฝ้าอยู่ค่ะ เขียนชื่อแฟนเราไว้แล้วบอกว่า เดี๋ยวบ่ายๆเค้าจะมาเอา หลังจากนั้นเราก็ขับรถวนหาที่พักที่อื่นค่ะ