แท็กซี่ประหลาด เป็นโรควูบหลับกลางอากาศมาหกปีตลอดชีวิตขับแท็กซี่ของเขา
เขาบอกถูกสาปให้เป็นอย่างนี้มานานแล้ว!!
ช่วงคริสมาสถึงหลังปีใหม่เราได้มีโอกาสมีเวลาพักส่วนตัว หลังจาาโต๋เต๋อยู่แถวบ้านหลายวันเริ่มเบื่อ
เช้าวันที่ 2 ม.ค.58 ตัดสินใจเก็บกระเป๋าเข้าไปเที่ยวในเมืองหลวงกรุงเทพมหาณครแบบกระทันหันคนเดียว..
อะไรมันจะดีไปกว่าการเข้าไปเทื่ยวเมืองหลวงในช่วงวันหยุดยาวแบบนี้...
จริงๆเคยใช้ชีวิตอยู่ในเมืองกรุงมาช่วงระยะชีวิตหนึ่ง ประมาณ 13-22 จึงเข้าใจวิถีชีวิตคนในเมืองกรุงเป็นอย่างดี
หลังจากนั้นย้ายตามครอบครัวไปอยู่จังหวัดชลบุรี แล้วก็ไม่เคยคิดอยากจะเข้ามาอีกเลยถ้าไม่จำเป็น นับได้ไม่เกินห้าครั้ง ถึงวันนี้ 17 ปีผ่านไป...
6 ม.ค.58
หลังจากเดินไปช๊อปปิ้งที่แพลตตินัมตลาดนัดติดแอร์ย่านประตูน้ำก็เกือบบ่ายสี่โมงแล้ว
คืนนี้สุดท้ายว่าจะไปซ่าสั่งลาแถวถนนข้าวสารสักหน่อย แต่มันยังเช้าไปสำหรับตอนนื
จึงคิดว่าไปหากินส้มตำแถวสนามหลวงก่อนดีกว่าแล้วค่อยๆไหลไปถนนข้าวสาร มันอยุ่แถวนั้นพอดี
ว่าจะใช้บริการพี่ตุ๊กตุ๊กเพราะมีประสบณ์การอันเลวร้ายกับพี่พี่แท็กซี่ไทยเมื่อวันก่อน
เรียกจากประตูน้ำไปท่าเตียนก็แถวสนามหลวงนั่นแหละ เรียกไปแปดคันทุกคันตอบเหมือนกันหมด ยอมไปแบบไม่ต้องกดมิเตอร์
คือก็จะให้เราเหมาไปอย่างเดียวนั่นแหละ ก็ถามพวกเขาทุกคันนะ พี่ขับแท็กซี่มิเตอร์ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไม่กดเข้าไปล่ะค่ะ
พวกพี่เขาทำหน้าเหมือนฟังภาษาไทยไม่ออก ไม่เข้าใจคำถามเราใดใดทั้งสิ้น
สรุปวันนั้นได้ไปกับพี่ตุ๊กตุ๊กสบายใจดี
แต่วันนี้อากาศร้อนเหลือเกิน ถึงรถติดได้นั่งพักขาในห้องแอร์ก็ยังดี
แถวหน้าแพลตตินัมรถติดนิ่งๆไม่ขยับ เห็นแท็กซี่สีชมภูแปล๊ดกลางเก่าใหม่คันหนึ่งจอดติดอยู่บนถนนเหมือนคันอื่นๆเขา ป้ายว่างด้วย
ไม่รู้สิ่งใดดลใจให้เราเปิดประตูยื่นหน้าเข้าไปถามเขาทันที ไปหนามหลวงไหมพี่ พี่เขาพยักหน้าช้าๆไม่พูดไร
เรารีบยิงคำถามสุดท้ายเสียงด้งฟังชัดทันที ไปสนามหลวงนะค่ะ กดมิเตอร์เอานะค่ะพี่ ครับ พี่เขาตอบเบาๆ
ณช่วงเวลาอากาศแบบนั้น มันช่างเหมือนเสียงสวรรณ์ เรารืบเปิดประตูเข้าไปสูดแอร์ในทันที
ไฟเขียวแล้วเลนข้างๆเริ่มออกตัวไปจนว่างแล้ว เราอยู่เลนซ้ายสุดติดอยู่เลนเดียว รถตามมาข้างหลังก็เปิดไปออกขวากันหมด
พี่เขาก็นิ่งๆอยู่ พี่ค่ะมันติดรถเมลจอดที่ป้ายมั่งค่ะ เราน่าจะออกขวาได้ พี่เขาพงกหัวเล็กน้อยแล้วเปิดไฟขอทางออกขวา แล้วก็ออกขวาสุดแล้วกลับรถไปทางอีกด้านหนึ่ง อ้าวแล้วไมพี่เขาไม่หาทางออกกลับรถตั้งแต่แรกว่ะ หรืออาจไปได้หลายทางแล้วพี่เขาพึ่งเปลี่ยนใจ เรานึกในใจ
แอร์รถพี่เขาเย็นดีมากแต่สักพักพี่เขาเร่งแอร์จนสุด มันแรงจนเราหนาวและแอบนึกในใจว่ามันมีไรเปล่าว่ะ จะวางยาอะไรเราหรือเปล่า คอยมองมือจะมาป่วนเปี้ยนแถวช่องแอร์ไหม เตรียมจะหมุนหน้าต่างลง แต่ก็ไม่มีอะไร
จึงบอกแค่ว่า พี่ค่ะแอร์มันแรงไปไหมค่ะ พอดีหนูไม่ค่อยสบายค่ะ เขาก็เอื้อมมือมาปรับให้เบาลงหน่อย ก็ยังเย็นสำหรับคนเลือดน้อยอย่างเราอยู่ดี
นั่งไปสักพักผ่านถนนเพชรบุรีรถติดไฟแดง เรามองข้างทางไปเรื่อยได้ยินเสียงบีบแตรไล่ปี๊นป้านไปหมด รถเลนทั้งสองฝั่งไปหมดแล้วเหลือเลนเราเท่านั้นและพี่เขาก็นั่งเฉยศรีษะตรงไปข้างหน้าปกติ แต่ข้างหน้าไม่มีรถแล้วสักคัน เขาไปกันหมดแล้ว ข้างๆเคลื่อนตัวไปกันหมดเหลือเลนเรามองไปข้างหน้าว่างโล่งยาว เสียงบีบแตรไล่ยิ่งหนักกว่าเก่า พี่ค่ะไฟเขียวแล้วค่ะ เขาบีบแตรไล่กันใหญ่แล้ว...เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ ง่วงนอนหรือเปล่าหรือไม่สบายค่ะ เรายิงไปหลายคำถามเพราะเริ่มรู้สึกผิดปกติ....
เท็กซี่เป็นโรคประหลาดหลับกลางอากาศขณะขับรถ
เขาบอกถูกสาปให้เป็นอย่างนี้มานานแล้ว!!
ช่วงคริสมาสถึงหลังปีใหม่เราได้มีโอกาสมีเวลาพักส่วนตัว หลังจาาโต๋เต๋อยู่แถวบ้านหลายวันเริ่มเบื่อ
เช้าวันที่ 2 ม.ค.58 ตัดสินใจเก็บกระเป๋าเข้าไปเที่ยวในเมืองหลวงกรุงเทพมหาณครแบบกระทันหันคนเดียว..
อะไรมันจะดีไปกว่าการเข้าไปเทื่ยวเมืองหลวงในช่วงวันหยุดยาวแบบนี้...
จริงๆเคยใช้ชีวิตอยู่ในเมืองกรุงมาช่วงระยะชีวิตหนึ่ง ประมาณ 13-22 จึงเข้าใจวิถีชีวิตคนในเมืองกรุงเป็นอย่างดี
หลังจากนั้นย้ายตามครอบครัวไปอยู่จังหวัดชลบุรี แล้วก็ไม่เคยคิดอยากจะเข้ามาอีกเลยถ้าไม่จำเป็น นับได้ไม่เกินห้าครั้ง ถึงวันนี้ 17 ปีผ่านไป...
6 ม.ค.58
หลังจากเดินไปช๊อปปิ้งที่แพลตตินัมตลาดนัดติดแอร์ย่านประตูน้ำก็เกือบบ่ายสี่โมงแล้ว
คืนนี้สุดท้ายว่าจะไปซ่าสั่งลาแถวถนนข้าวสารสักหน่อย แต่มันยังเช้าไปสำหรับตอนนื
จึงคิดว่าไปหากินส้มตำแถวสนามหลวงก่อนดีกว่าแล้วค่อยๆไหลไปถนนข้าวสาร มันอยุ่แถวนั้นพอดี
ว่าจะใช้บริการพี่ตุ๊กตุ๊กเพราะมีประสบณ์การอันเลวร้ายกับพี่พี่แท็กซี่ไทยเมื่อวันก่อน
เรียกจากประตูน้ำไปท่าเตียนก็แถวสนามหลวงนั่นแหละ เรียกไปแปดคันทุกคันตอบเหมือนกันหมด ยอมไปแบบไม่ต้องกดมิเตอร์
คือก็จะให้เราเหมาไปอย่างเดียวนั่นแหละ ก็ถามพวกเขาทุกคันนะ พี่ขับแท็กซี่มิเตอร์ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมไม่กดเข้าไปล่ะค่ะ
พวกพี่เขาทำหน้าเหมือนฟังภาษาไทยไม่ออก ไม่เข้าใจคำถามเราใดใดทั้งสิ้น
สรุปวันนั้นได้ไปกับพี่ตุ๊กตุ๊กสบายใจดี
แต่วันนี้อากาศร้อนเหลือเกิน ถึงรถติดได้นั่งพักขาในห้องแอร์ก็ยังดี
แถวหน้าแพลตตินัมรถติดนิ่งๆไม่ขยับ เห็นแท็กซี่สีชมภูแปล๊ดกลางเก่าใหม่คันหนึ่งจอดติดอยู่บนถนนเหมือนคันอื่นๆเขา ป้ายว่างด้วย
ไม่รู้สิ่งใดดลใจให้เราเปิดประตูยื่นหน้าเข้าไปถามเขาทันที ไปหนามหลวงไหมพี่ พี่เขาพยักหน้าช้าๆไม่พูดไร
เรารีบยิงคำถามสุดท้ายเสียงด้งฟังชัดทันที ไปสนามหลวงนะค่ะ กดมิเตอร์เอานะค่ะพี่ ครับ พี่เขาตอบเบาๆ
ณช่วงเวลาอากาศแบบนั้น มันช่างเหมือนเสียงสวรรณ์ เรารืบเปิดประตูเข้าไปสูดแอร์ในทันที
ไฟเขียวแล้วเลนข้างๆเริ่มออกตัวไปจนว่างแล้ว เราอยู่เลนซ้ายสุดติดอยู่เลนเดียว รถตามมาข้างหลังก็เปิดไปออกขวากันหมด
พี่เขาก็นิ่งๆอยู่ พี่ค่ะมันติดรถเมลจอดที่ป้ายมั่งค่ะ เราน่าจะออกขวาได้ พี่เขาพงกหัวเล็กน้อยแล้วเปิดไฟขอทางออกขวา แล้วก็ออกขวาสุดแล้วกลับรถไปทางอีกด้านหนึ่ง อ้าวแล้วไมพี่เขาไม่หาทางออกกลับรถตั้งแต่แรกว่ะ หรืออาจไปได้หลายทางแล้วพี่เขาพึ่งเปลี่ยนใจ เรานึกในใจ
แอร์รถพี่เขาเย็นดีมากแต่สักพักพี่เขาเร่งแอร์จนสุด มันแรงจนเราหนาวและแอบนึกในใจว่ามันมีไรเปล่าว่ะ จะวางยาอะไรเราหรือเปล่า คอยมองมือจะมาป่วนเปี้ยนแถวช่องแอร์ไหม เตรียมจะหมุนหน้าต่างลง แต่ก็ไม่มีอะไร
จึงบอกแค่ว่า พี่ค่ะแอร์มันแรงไปไหมค่ะ พอดีหนูไม่ค่อยสบายค่ะ เขาก็เอื้อมมือมาปรับให้เบาลงหน่อย ก็ยังเย็นสำหรับคนเลือดน้อยอย่างเราอยู่ดี
นั่งไปสักพักผ่านถนนเพชรบุรีรถติดไฟแดง เรามองข้างทางไปเรื่อยได้ยินเสียงบีบแตรไล่ปี๊นป้านไปหมด รถเลนทั้งสองฝั่งไปหมดแล้วเหลือเลนเราเท่านั้นและพี่เขาก็นั่งเฉยศรีษะตรงไปข้างหน้าปกติ แต่ข้างหน้าไม่มีรถแล้วสักคัน เขาไปกันหมดแล้ว ข้างๆเคลื่อนตัวไปกันหมดเหลือเลนเรามองไปข้างหน้าว่างโล่งยาว เสียงบีบแตรไล่ยิ่งหนักกว่าเก่า พี่ค่ะไฟเขียวแล้วค่ะ เขาบีบแตรไล่กันใหญ่แล้ว...เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ ง่วงนอนหรือเปล่าหรือไม่สบายค่ะ เรายิงไปหลายคำถามเพราะเริ่มรู้สึกผิดปกติ....