สวัสดีค่ะ คือว่าเรามีน้องที่รู้จักอยู่คนนึง อยู่ ม.5 (เราอยู่มหาลัย) ค่ะ ขอเรียกน้องว่า บี นะคะ
เราคิดว่าบีค่อนข้างมีอาการคล้ายคนเป็นโรคซึมเศร้าน่ะค่ะ เขาชอบพูดกับเราบ่อยๆว่า
เขาไม่รู้ว่าเกิดมาทำไม? เกิดมาแล้วได้อะไร?
เกิดมาแล้วพ่อแม่ก็ต้องลำบากเลี้ยงดู ตัวเขาเองก็ต้องลำบากใช้ชีวิต ตายๆไปจะดีกว่าไหม?
อยากไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใคร อยากอยู่คนเดียว
เราก็พยายามพูดในแง่ดีกับน้องอยู่บ่อยๆค่ะ บอกว่าพ่อแม่เขาอยากให้เกิดมา เขาเป็นของขวัญของพ่อแม่นะ ฯลฯ
เขารับฟัง แต่เขาไม่ยอมรับเลยค่ะ คอยแต่จะปฏิเสธตลอด
ครอบครัวของบีก็อบอุ่นดีค่ะ พ่อแม่รักกัน ไม่มีปัญหาอะไร มีก็แต่กดดันเรื่องการเรียนบ้าง แต่ไม่ได้มากเกินไป
บีเคยบอกเราว่า เขาขอคำแนะนำจากแม่เรื่องการเข้ามหาลัย ว่าจะเรียนที่ไหน หรือคณะอะไรดี
แม่บีตอบว่า "แล้วแต่ลูกเลย" บีก็มาบอกเราว่า แม่ไม่สนใจเขา แม่ปล่อยเขาทิ้งแล้ว
เราก็ไม่รู้จะพูดกับน้องยังไงเลยค่ะ ทั้งๆที่แม่ให้เขาเลือกเอง แต่เขากลับมองว่าแม่ไม่สนใจ
เรื่องเพื่อน สำหรับวัยมัธยมก็มีการผิดใจกันบ้างเป็นธรรมดา บีชอบบอกว่า เพื่อนไม่ดีไปหมดทุกคน
คนนั้นเห็นแก่ตัว คนนี้ชอบเล่น คนโน้นไม่ตั้งใจเรียน ฯลฯ
บีเลยเกลียดที่ต้องไปโรงเรียน ไปแปปเดียวก็อยากกลับบ้าน
เรื่องเพื่อนนี้เรารับฟังแล้ว ก็คิดว่าเป็นเรื่องปกตินะคะ เพราะตอนเราเรียน เราเจอหนักกว่าน้องมาก ทั้งโดนแบนโดนแกล้งสารพัด
เราคิดว่าไม่ใช่เพราะเพื่อนเข้ากับบีไม่ได้นะ แต่บีเองที่ไม่ยอมเปิดใจรับเพื่อนเลย
แล้วก็มาพูดเสมอ ว่าเพื่อนไม่จริงใจ เพื่อนไม่ดี อยากเลิกเรียนแล้ว
ตอนนี้เราเองก็ไม่รู้จะช่วยน้องยังไงแล้ว ไม่รู้จะทำยังไงให้เขามองโลกในแง่ดีกว่านี้
ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ โดยเฉพาะทัศนคติของน้องที่มีต่อคุณค่าของชีวิตน่ะค่ะ
เราไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้ เพราะเขาจะไม่มีความสุขกับอะไรได้เลย
ช่วยเราหน่อยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ขอคำแนะนำค่ะ น้องมีทัศนคติต่อชีวิตแย่มาก
เราคิดว่าบีค่อนข้างมีอาการคล้ายคนเป็นโรคซึมเศร้าน่ะค่ะ เขาชอบพูดกับเราบ่อยๆว่า
เขาไม่รู้ว่าเกิดมาทำไม? เกิดมาแล้วได้อะไร?
เกิดมาแล้วพ่อแม่ก็ต้องลำบากเลี้ยงดู ตัวเขาเองก็ต้องลำบากใช้ชีวิต ตายๆไปจะดีกว่าไหม?
อยากไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใคร อยากอยู่คนเดียว
เราก็พยายามพูดในแง่ดีกับน้องอยู่บ่อยๆค่ะ บอกว่าพ่อแม่เขาอยากให้เกิดมา เขาเป็นของขวัญของพ่อแม่นะ ฯลฯ
เขารับฟัง แต่เขาไม่ยอมรับเลยค่ะ คอยแต่จะปฏิเสธตลอด
ครอบครัวของบีก็อบอุ่นดีค่ะ พ่อแม่รักกัน ไม่มีปัญหาอะไร มีก็แต่กดดันเรื่องการเรียนบ้าง แต่ไม่ได้มากเกินไป
บีเคยบอกเราว่า เขาขอคำแนะนำจากแม่เรื่องการเข้ามหาลัย ว่าจะเรียนที่ไหน หรือคณะอะไรดี
แม่บีตอบว่า "แล้วแต่ลูกเลย" บีก็มาบอกเราว่า แม่ไม่สนใจเขา แม่ปล่อยเขาทิ้งแล้ว
เราก็ไม่รู้จะพูดกับน้องยังไงเลยค่ะ ทั้งๆที่แม่ให้เขาเลือกเอง แต่เขากลับมองว่าแม่ไม่สนใจ
เรื่องเพื่อน สำหรับวัยมัธยมก็มีการผิดใจกันบ้างเป็นธรรมดา บีชอบบอกว่า เพื่อนไม่ดีไปหมดทุกคน
คนนั้นเห็นแก่ตัว คนนี้ชอบเล่น คนโน้นไม่ตั้งใจเรียน ฯลฯ
บีเลยเกลียดที่ต้องไปโรงเรียน ไปแปปเดียวก็อยากกลับบ้าน
เรื่องเพื่อนนี้เรารับฟังแล้ว ก็คิดว่าเป็นเรื่องปกตินะคะ เพราะตอนเราเรียน เราเจอหนักกว่าน้องมาก ทั้งโดนแบนโดนแกล้งสารพัด
เราคิดว่าไม่ใช่เพราะเพื่อนเข้ากับบีไม่ได้นะ แต่บีเองที่ไม่ยอมเปิดใจรับเพื่อนเลย
แล้วก็มาพูดเสมอ ว่าเพื่อนไม่จริงใจ เพื่อนไม่ดี อยากเลิกเรียนแล้ว
ตอนนี้เราเองก็ไม่รู้จะช่วยน้องยังไงแล้ว ไม่รู้จะทำยังไงให้เขามองโลกในแง่ดีกว่านี้
ขอคำแนะนำหน่อยนะคะ โดยเฉพาะทัศนคติของน้องที่มีต่อคุณค่าของชีวิตน่ะค่ะ
เราไม่อยากเห็นเขาเป็นแบบนี้ เพราะเขาจะไม่มีความสุขกับอะไรได้เลย
ช่วยเราหน่อยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ