ถ้าท่านไม่เชื่อแตงโมขนาดไหน ก็ขอให้ไม่เชื่อนายบวรศักดิ์ อุวรรณโณ เรื่องนิรโทษกรรม มากกว่าร้อยเท่าพันทวีครับ

จากข่าว  

"บวรศักดิ์" ถก แดงอีสาน ชู ออก "กม.อภัยโทษ" ยุติความขัดเเย้ง - ทุกฝ่ายต้องจบ

http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1423965353



เห็น "ตรงนี้" ที่นายบวรศักดิ์พูด  ก็มองถึงตับทะลุปอดซอดไส้เห็นทวารครับ

"นายบวรศักดิ์ กล่าวว่า ประเทศไทยมีสภาพเป็นไข้รุม ความขัดแย้งเปรียบเป็นไข้ เราต้องรักษาไข้ ทิ้งไว้นานๆ ก็ช็อก
การรักษาเฉพาะไข้อย่างเดียวไม่พอ ต้องถามลงไปลึกๆ อะไรคือสาเหตุของไข้ หากไข้หายโรคไม่หาย ประเทศไทยก็กลับมาขัดแย้งอีก
คนเขียนรัฐธรรมนูญต้องมีเป้าหมาย เป็นไข้ต้องรักษา ความขัดแย้งต้องยุติ ประเทศจึงจะพ้นวิกฤติ

กำลังคุยกันอยู่ว่าต้องมีคณะกรรมการปรองดองแห่งชาติ สร้างบรรยากาศให้ปรองดองทั้งประเทศ
ประกอบไปด้วยผู้ทรงคุณวุฒิ 9 คน คู่ขัดแย้ง 5 คน โปรดเกล้าฯ โดยพระมหากษัตริย์
มีอำนาจศึกษาหาทางออกความขัดแย้งจากงานศึกษาไว้แล้วของ คอป. สถาบันพระปกเกล้า และมหาวิทยาลัยต่างๆ
เป็นตัวกลางในการเจรจาหาข้อยุติกับคู่ขัดแย้งต่างๆ สร้างการเรียนรู้ และสุดท้ายเมื่อทุกฝ่ายยอมรับผิด
คณะกรรมการชุดนี้มีอำนาจเสนอให้รัฐบาลออกร่างกฎหมายอภัยโทษกับคนที่ให้ข้อเท็จจริง
เยียวยาผู้เสียหายและได้รับผล กระทบ ให้เวลาการทำงาน 5 ปี"



1. นายบวรศักดิ์รู้  ว่าประเทศไทยป่วยไข้  แต่ไม่ยอมพูดตรง ๆ ว่า  อะไรคือเชื้อโรค
2. อ้างสถาบันเพื่อสร้างความศักดิ์สิทธิ์ให้คณะกรรมการปรองดองที่จะตั้งขึ้น
3. สิ่งที่นาายบวรศักดิ์พูด ยังมองว่าประชาชนไม่เข้าใจในปัญหา
4. การซื้อเวลา 5 ปี  นี่คือสะพานส่งคนนายบวรศักดิ์และพวกสู่เป้าหมายที่ต้องการ  ปลอดภัย
    หลังจากนั้น  จะเกิดอะไรขึ้น  ลอยตัวแล้ว



บ้านเมืองมีปัญหาที่ชัดเจน  รู้โรค  รู้ปัญหา  แต่ไม่มีใครกล้าพูดความจริง
คนที่กล้าพูดความจริง  ต้องหนีกระเจิง  อยู่ไม่ได้

ที่อยู่ได้มีแต่พวกพูดเอาเท่  พูดเอาพวก  แถมรับค่าพูด

ยกตัวอย่าง อ.ประเวศ  วะสี   ที่ชอบพูดและเสนอแนะสิ่งดี ๆ ให้สังคมและบ้านเมือง
พูดมาหลายสิบปี

อ.ประเวศ  มักเน้นย้ำว่า  ประเทศไทยมีปัญหาเชิงโครงสร้าง  ต้องแก้ตรงนี้
แต่ อ.ประเวศ  ไม่เคย  ไม่กล้าที่จะพูดตรง ๆ ว่า  โครงสร้างตรงไหนคือปัญหา  และมักจบที่นักการเมืองว่าคือปัญหา

อ.ประเวศ  เล่นการเมืองไหม   คำตอบคือ เล่น     เล่นในกระทรวงสาธารณสุขนั่นแหละ



ไข้หนักของบ้านเมืองคือ  ความไม่เป็นธรรม   นี่คือเชื้อโรคร้าย  แต่ไม่มีใครแก้  ไม่มีใครพูด
แล้วแบบนี้จะปรองดองกันได้อย่างไร

ตัวอย่างเช่น
เมื่อวานนี้นักศึกษาแค่จัดงานวาเลนไทน์ที่หอศิลป์  ต้องขึ้นศาลทหาร
แต่กับพวกเห็บศาสนา  ที่ใส่ชุดพระขึ้นเวทีปราศรัยการเมือง  เงียบกริบ  ไม่มีแม้เสียงติงสักแอะ

ไม่นับเรื่องที่ผ่านมานับร้อย ๆ เรื่อง



ประเด็นคือ  
ต้องสร้างความเป็นธรรม    ต้องแบ่งปันอำนาจทางการเมืองอย่างเท่าเทียม  
ต้องเคารพในความเห็น ในการเลือกของประชาชน

ไม่ใช่เป็นอยู่อย่างทุกวันนี้  และอย่างที่ผ่านมาเกือบสิบปี

นี่เอาแต่มองว่าประชาชนโง่  โดนนักการเมืองหลอก  ต้องรวบอำนาจและความเป็นธรรมไว้กับพวกตัวเอง

ไม่กล้าเปลี่ยนแปลง  ปฏิเสธความจริง   ร้อยปีพันปีก็ปรองดองไม่ได้



โตจะตายเป็ดกันแล้ว  ไม่ต้องไปพูดหรอกว่าใครผิดใครถูก  ไม่จำเป็น   มันรู้กันแล้ว  เรียนรู้กันแล้ว

บ้านไหนเมืองไหน  เขาไม่มาเสียเวลาตามหาคนผิดอยู่หรอก  มันยิ่งยุ่ง
เขามีแต่มุ่งไปข้างหน้า  พัฒนากระบวนการทางสังคมให้เป็นธรรม  พัฒนากระบวนการทางกฎหมายให้เที่ยงตรง



เมิงอ้างจะสร้างปรองดอง  แล้วเก็บอำนาจไว้กับพวกเมิงอย่างเดิม

ไปปรองดองที่ดาวอังคารโน่น !!!


บักปอบ