เราอยากให้ทุกคนพูดดีดีต่อกัน ทำดีต่อกันไว้ ถึงแม้เราจะไม่ชอบเขา แต่อย่าไปพูดจาไม่ดีกับเขาเลยค่ะ
บางครั้งเราก็ไม่รู้หรอกว่า เราจะได้อยู่ด้วยกันนานแค่ไหน ถ้าต้องจากกันไปจะได้ไม่ต้องเสียใจในภายหลัง
ความรู้สึกเราตอนนี้คือรู้สึกผิดมาก เพราะแต่ก่อนพูดไม่ดีกับเขาไว้เยอะ ด่าเขาไว้มาก
เพียงเพราะเราไม่ชอบเขา แต่เขามาชอบเรา ทั้งๆ ที่เป็นเพื่อนกันแท้ๆ ทำไมเราถึงได้ใจร้าย
แต่ก่อนนะ พอเรารู้ว่าเขาชอบเรา เราก็ไม่คุยกับเขาเลย กับเพื่อนคนอื่นคุยหมด ยกเว้นเขา
เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันด้วยนะ เรียนมหาลัยด้วยกันมา
เขาอุตส่าห์นึกถึงเรา แอดเพื่อนในเฟซบุคเรามา เราก็บล็อก ไปสั่งเพื่อนสาว ว่าถ้าเขาแอดมา อย่ารับนะ
ทำไมเราถึงเป็นไปได้ขนาดนี้ ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว เราก็ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดเขาเลย แค่พอรู้ว่าชอบ
เราเลยไม่พอใจ ไม่อยากให้มาชอบ เลยพูดไม่ดีใส่ ไม่ยุ่งไม่เกี่ยว
ตอนนี้เรียนมหาลัยจบกันมาสองปีแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายไม่ได้ติดต่อมากนัก
จนเมื่อวันจันทร์ เพื่อนในกลุ่มโทรมาตอนหกโมงเย็น บอกว่า เขาป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู
หมอบอกว่าอาจจะอยู่ได้ไม่เกินคืนนี้ ถามว่าเราจะไปหาเพื่อนหน่อยไหม ตอนที่ได้ยิน เราใจหายแว้บ อึ้ง และ งง
ทำไมมาเกิดกับเพื่อนเรา อายุก็ยังน้อย ความรู้สึกผิดก็ถาโถมเข้ามา
เรานั่งรถจากสะพานใหม่ ไปศิริราช นึกอย่างเดียว ขอให้ไปให้ทันนะ ห้องไอซียูจะปิดสองทุ่ม
อย่างน้อยขอให้ได้ไปลาเพื่อน เราไปถึงศิริราชหนึ่งทุ่มสี่สิบห้า ตอนเห็นเพื่อน น้ำตาเราเอ่อเลย
แต่เกรงใจพ่อกับแม่เพื่อน ไม่อยากเสียมารยาทเลยกลั้นน้ำตาไว้
สงสารเพื่อนมากนะ เราไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา จะบอกว่าขอโทษสำหรับทุกอย่าง ก็เกรงใจพ่อกับแม่เขา
ก็บอกกับเขาแค่ว่า ให้สู้ๆ นะ เป็นกำลังใจให้ เป็นห่วงอยู่ แม่บอกว่าเขาได้ยิน แต่โต้ตอบไม่ได้
เราคิดว่าเขาน่าจะรู้แล้วว่าเรามา เพราะหัวใจเขาเต้นแรงขึ้น
จนวันนี้เพื่อนเราก็ไลน์มาบอกว่าเขาเสียแล้วนะ
เราร้องไห้เลยนะ ก็นั่งพูดคนเดียวแหละ ว่าขอโทษ ขอให้ไปสู่สุขคตินะ อโหสิกรรมให้กันนะ
เราเสียใจที่ไม่มีโอกาสได้บอกกับเพื่อนเองในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ ตอนที่ยังคุยกันได้
อยากบอกเขานะ ว่าไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดเลย ยังไงก็เป็นเพื่อนกัน
ไม่รู้ว่าจะจากกันไวขนาดนี้ ไม่อย่างนั้นเราคงทำนิสัยดีกว่านี้
เราไม่รู้เลยว่าเพื่อนป่วย เพราะเราไม่ได้ติดต่อเขาเลย เฟซบุคเขา เราก็ไม่มีเพราะดันไปบล็อกเขาไว้
ที่แย่กว่านั้นคือ ก่อนหน้านี้ เราเล่นเฟซบุคแฟนเรา แล้วกดค้นหาอะไรสักอย่าง พิมพ์ตัวอักษรเข้าไป
แล้วเฟซบุคของเพื่อนคนนี้แสดงขึ้นมา เรายังพูดเลยว่า นี่ยังจะแอดมาเป็นเพื่อนกับแฟนฉันอีกหรอเนี่ย
เรามีเฟซบุคของเพื่อนๆ ในกลุ่มมหาลัยทุกคน ยกเว้นเขา
เราก็ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงได้ตัดขาดเขาขนาดนั้น เขาก็ไม่ได้ทำอะไรแย่ๆ กับเราเลยนะ
(วันนี้เรากดเข้าไปดูเฟซบุ๊คเขา เหมือนที่เราคุยกับแม่เขาวันไปศิริราชเลย แม่เขาบอกว่า มันกะทันหันมาก
ตอนแรกป่วยแค่เล็กน้อย พอผ่าตัดเสร็จออกจากโรงพยาบาลก็ปกติดี จู่ๆ ก็พบว่าเป็นมะเร็ง
เรานั่งดูย้อนหลัง ช่องเดือนมกราคม เขายังถ่ายรูปนู่นนี้เล่น อัพลงเฟซอยู่เลย เห็นแล้วใจหายค่ะ)
อยากฝากทุกคนอีกครั้งนะคะ เวลาที่เรายังมีอยู่ มันมีค่ากับเรามาก ขอให้คิดดีทำดี
ไม่ชอบใคร เกลียดใคร ก็ลืมๆ มันไป ให้อภัยซึ่งกันและกันดีกว่าค่ะ
เราได้เรียนรู้และรับบทเรียนจากเหตุการณ์นี้แล้ว จากนี้ก็จะนึกถึงเพื่อนเสมอ
เพื่อนที่เคยชอบเราเสียชีวิตในวันวาเลนไทน์ กับสิ่งที่เราเรียนรู้และอยากบอกให้ทุกคนรู้
บางครั้งเราก็ไม่รู้หรอกว่า เราจะได้อยู่ด้วยกันนานแค่ไหน ถ้าต้องจากกันไปจะได้ไม่ต้องเสียใจในภายหลัง
ความรู้สึกเราตอนนี้คือรู้สึกผิดมาก เพราะแต่ก่อนพูดไม่ดีกับเขาไว้เยอะ ด่าเขาไว้มาก
เพียงเพราะเราไม่ชอบเขา แต่เขามาชอบเรา ทั้งๆ ที่เป็นเพื่อนกันแท้ๆ ทำไมเราถึงได้ใจร้าย
แต่ก่อนนะ พอเรารู้ว่าเขาชอบเรา เราก็ไม่คุยกับเขาเลย กับเพื่อนคนอื่นคุยหมด ยกเว้นเขา
เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันด้วยนะ เรียนมหาลัยด้วยกันมา
เขาอุตส่าห์นึกถึงเรา แอดเพื่อนในเฟซบุคเรามา เราก็บล็อก ไปสั่งเพื่อนสาว ว่าถ้าเขาแอดมา อย่ารับนะ
ทำไมเราถึงเป็นไปได้ขนาดนี้ ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว เราก็ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดเขาเลย แค่พอรู้ว่าชอบ
เราเลยไม่พอใจ ไม่อยากให้มาชอบ เลยพูดไม่ดีใส่ ไม่ยุ่งไม่เกี่ยว
ตอนนี้เรียนมหาลัยจบกันมาสองปีแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายไม่ได้ติดต่อมากนัก
จนเมื่อวันจันทร์ เพื่อนในกลุ่มโทรมาตอนหกโมงเย็น บอกว่า เขาป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ตอนนี้อยู่ห้องไอซียู
หมอบอกว่าอาจจะอยู่ได้ไม่เกินคืนนี้ ถามว่าเราจะไปหาเพื่อนหน่อยไหม ตอนที่ได้ยิน เราใจหายแว้บ อึ้ง และ งง
ทำไมมาเกิดกับเพื่อนเรา อายุก็ยังน้อย ความรู้สึกผิดก็ถาโถมเข้ามา
เรานั่งรถจากสะพานใหม่ ไปศิริราช นึกอย่างเดียว ขอให้ไปให้ทันนะ ห้องไอซียูจะปิดสองทุ่ม
อย่างน้อยขอให้ได้ไปลาเพื่อน เราไปถึงศิริราชหนึ่งทุ่มสี่สิบห้า ตอนเห็นเพื่อน น้ำตาเราเอ่อเลย
แต่เกรงใจพ่อกับแม่เพื่อน ไม่อยากเสียมารยาทเลยกลั้นน้ำตาไว้
สงสารเพื่อนมากนะ เราไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา จะบอกว่าขอโทษสำหรับทุกอย่าง ก็เกรงใจพ่อกับแม่เขา
ก็บอกกับเขาแค่ว่า ให้สู้ๆ นะ เป็นกำลังใจให้ เป็นห่วงอยู่ แม่บอกว่าเขาได้ยิน แต่โต้ตอบไม่ได้
เราคิดว่าเขาน่าจะรู้แล้วว่าเรามา เพราะหัวใจเขาเต้นแรงขึ้น
จนวันนี้เพื่อนเราก็ไลน์มาบอกว่าเขาเสียแล้วนะ
เราร้องไห้เลยนะ ก็นั่งพูดคนเดียวแหละ ว่าขอโทษ ขอให้ไปสู่สุขคตินะ อโหสิกรรมให้กันนะ
เราเสียใจที่ไม่มีโอกาสได้บอกกับเพื่อนเองในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ ตอนที่ยังคุยกันได้
อยากบอกเขานะ ว่าไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดเลย ยังไงก็เป็นเพื่อนกัน
ไม่รู้ว่าจะจากกันไวขนาดนี้ ไม่อย่างนั้นเราคงทำนิสัยดีกว่านี้
เราไม่รู้เลยว่าเพื่อนป่วย เพราะเราไม่ได้ติดต่อเขาเลย เฟซบุคเขา เราก็ไม่มีเพราะดันไปบล็อกเขาไว้
ที่แย่กว่านั้นคือ ก่อนหน้านี้ เราเล่นเฟซบุคแฟนเรา แล้วกดค้นหาอะไรสักอย่าง พิมพ์ตัวอักษรเข้าไป
แล้วเฟซบุคของเพื่อนคนนี้แสดงขึ้นมา เรายังพูดเลยว่า นี่ยังจะแอดมาเป็นเพื่อนกับแฟนฉันอีกหรอเนี่ย
เรามีเฟซบุคของเพื่อนๆ ในกลุ่มมหาลัยทุกคน ยกเว้นเขา
เราก็ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงได้ตัดขาดเขาขนาดนั้น เขาก็ไม่ได้ทำอะไรแย่ๆ กับเราเลยนะ
(วันนี้เรากดเข้าไปดูเฟซบุ๊คเขา เหมือนที่เราคุยกับแม่เขาวันไปศิริราชเลย แม่เขาบอกว่า มันกะทันหันมาก
ตอนแรกป่วยแค่เล็กน้อย พอผ่าตัดเสร็จออกจากโรงพยาบาลก็ปกติดี จู่ๆ ก็พบว่าเป็นมะเร็ง
เรานั่งดูย้อนหลัง ช่องเดือนมกราคม เขายังถ่ายรูปนู่นนี้เล่น อัพลงเฟซอยู่เลย เห็นแล้วใจหายค่ะ)
อยากฝากทุกคนอีกครั้งนะคะ เวลาที่เรายังมีอยู่ มันมีค่ากับเรามาก ขอให้คิดดีทำดี
ไม่ชอบใคร เกลียดใคร ก็ลืมๆ มันไป ให้อภัยซึ่งกันและกันดีกว่าค่ะ
เราได้เรียนรู้และรับบทเรียนจากเหตุการณ์นี้แล้ว จากนี้ก็จะนึกถึงเพื่อนเสมอ