ผลของการอดทน กับการที่ลูกไม่พูด จนเริ่มเถียงได้

เราเป็นแม่ หนึ่งในอีกหลายคนที่มีปัญหากับการเลี้ยงลูก

กลุ้มใจมาก ปัญหาหลักๆคือลูก ไม่พูด ไม่สบตา ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ เครียดจนต้องนั่งร้องไห้

หาทางแก้สาระพัด ข้อมูลก็หาเอาจากในพันทิป ก็มีดีมั่งไม่ดีมั่ง ( แม่มือใหม่เนอะ ลองทุกอย่างที่คิดว่าดี )

สรุปเบ็ดเสร็จ จนได้ทางแก้ไขที่เหมาะกับลูก และเรา ( แม่ต้องทำงานด้วยเลี้ยงด้วย ) ผลค่อนข้างน่าพอใจ

อยากเอามาแชร์ให้ พ่อ แม่ที่เครียดค่ะ เข้าใจหัวอกเลย ยิ่งมีคนมาทักเรื่องลูก ใจเสียไปหมด

ทางแก้ไขที่โอเค เรียงตามขั้นตอนเลยเนอะ

1. งดดูทีวีค่ะ เด็ดขาด เอาประมาณ 1 อาทิตย์ก็พอ ระหว่างนั้นพ่อแม่ต้องพูดกับลูกนะค่ะ พูดมากๆ ช้า เวลาพูดสบตากันด้วย ยิ้มให้ด้วยนะ

2. เอาของเล่นของลูกมานั่งเล่นค่ะ เล่นแบบให้สนุกเลยนะ ใส่แอ็คติ้งประมาณว่าเราเป็นเด็ก มีบรื้นๆ เฟี้ยงๆ อะไรก็ว่าไป ( จุดนี้ลูกจะสนใจมากนะค่ะ

เพราะไม่มีทีวีและ บ้านเงียบๆ นี่ใช่เลย พอลูกสนใจเราชวนเล่นเลยค่ะ ลูกเล่นตาม 100%

3. หาของเล่นที่ลูกชอบค่ะ เลือกที่ชอบมากจริงๆ ( อันนี้เอามาเป็นเงื่อนไขในการสอนพูด )

4. ลูกเราชอบเล่นเป่าฟองสบู่ค่ะ การเป่าอต่ละครั้งจะต้องมีข้อแลกเปลี่ยนค่ะ เริ่มจากเรื่องง่ายๆก่อน เช่น หอมแก้ม กอดกัน  ตบมือ ลูกจะเริ่มรู้ว่าการเล่น

แบบมีเงื่อนไขคืออะไร พอเริ่มทำได้ เริ่มสั่งยากขึ้น เช่น ให้ชี้ แมว หมา นก ไก่ ( มีรูปให้เค้าดู ครั้งแรกเราบอกก่อนแล้วค่อยให้เค้าชี้ตาม ) หลังจากนั้นก็

ร้องตามเสียงสัตว์ เหมียวๆ โฮ่ง แฮ่ๆ อะไรก็ว่าไป

5. การปฏิบัติต่อลูก ต้องทำเหมือนเค้าเป็นเด็กโตแล้ว ( ลูกเรา 2.6 ขวบ ณ ปัจจุบัน ) ให้กินข้าวเอง น้ำเอง ถอดเสื้อผ้าเอง เรื่องนี้ช่วยได้มากในเรื่องการพูด

                  อยากบอกพ่อแม่ทุกคนที่กำลังกลุ้มใจ  เราต้องอดทนให้มาก พยามยามให้มาก เค้าเป็นลูกเรา ไม่มีใครรักและห่วงได้มากเท่าเรา  เมื่อก่อน เคยเอาลูกไป

เตรียมอนุบาล เพื่อหวังให้ลูกเจอเพื่อน จะได้หัดพูด แต่เปล่าเลย ที่โรงเรียนให้นั่งดูแต่การ์ตูน ลูกเรานอกจาากไม่พูดแล้ว สมาธิสั้นเพิ่มไปอีก  แต่ก็ไม่โทษ

ใคร เราผิดเอง ลูกเราเองจะผลักความรับผิดชอบไปให้คนอื่นได้งัย  

                  ทุกอย่างจะดีขึ้นตามลำดับ ขอให้ใจเย็นหน่อย เป็นกำลังใจให้พ่อแม่ทุกคน  มีปัญหาก็สอบถามได้ ว่างๆจะมาตอบเน้อ