สวัสดีค่ะชาวพันทิป จริงๆแล้วกระทู้นี้ถูกตั้งขึ้นมาเพื่อระบายในสิ่งที่เรากำลังเผชิญอยู่ในรูปแบบของ 'ความสัมพันธ์แบบไม่มีชื่อเรียก' ล้วนๆ แต่อยากได้มุมมองหลาย ๆ แบบเกี่ยวกับเรื่องทำนองนี้เลยชวนทุกคนมาร่วมแชร์ประสบการณ์กันค่ะ
ตอนแรกสับสนมากค่ะ กับสิ่งที่เป็นอยู่ แล้วพอดีเคยอ่านกระทู้หนึ่งจากในพันทิปนี่แหละค่ะจำชื่อกระทู้เต็มๆ ไม่ได้ แต่กระทู้นั้นได้อธิบายถึง 'ความสัมพันธ์แบบไม่มีชื่อเรียก' ไว้ เลยถึงบางอ้อ!!! ในที่สุดกูก็หาคำตอบให้ตัวเองจนได้ ต้องขอบคุณกระทู้นั้นมาก และขออภัยหากมีคำหยาบหลุดมาบ้าง
เยิ่นเย้อมานานละ
เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า...
เมื่อประมาณ 4-5 ปีที่แล้วความสัมพันธ์ของเราเริ่มมาจากคำว่าเพื่อน เพื่อนที่รวมตัวกันได้จากเฟซบุ๊ค แรกเริ่มเราไม่ได้สนิทกันหรอกค่ะ แต่คุยๆ กันในกลุ่มมาเรื่อยๆๆ จนเริ่มสนิทกับทุกๆ คน สนิทกันเร็วมากกว่าตอนพวกเมิงเรียนด้วยกันอีกแหน่ะ ตอนแรกก็แชทกลุ่ม เริ่มมาเป็นแชทเดี่ยวคุยกันสองคน แชทไปแชทมาอ้าว
!!! กลายเป็นคุยกันทุกวัน ปรึกษากันทุกเรื่อง ตอนนั้นคือเราก็โสด แต่เค้าคนนั่นดันมีแฟนแล้ว(
น่ารักด้วย) ในระหว่างนั้นกลุ่มเพื่อนรวมทั้งเราและเค้าคนนั้นก็จะมีนัดทำกิจกรรมร่วมกัน ก็เฮฮาปาร์ตี้กันอยู่เรื่อยๆ หลังจากนั้นเรามารู้ตัวอีกทีคือ อ้าว!!!กูตกหลุมรักเมิงเข้าแล้วไง เค้าคนนั้นค่อนข้างเป็นคนที่เราคุยด้วยแล้วมีความสุข ตัวตนของเค้าเป็นในแบบที่เราชอบ ยิ่งคุยกันนานวันยิ่งสนิทใจ ยิ่งเจอกันนานวันยิ่งผูกพันธ์ เรารู้สึกเลยแหละว่าเรารักเค้า แต่ในขณะที่คุยกันทุกวันเหมือนอะไรทำใหเราเริ่มพูดเปิดใจกัน เริ่มเผยความในใจและความรู้สึกที่มีต่อกัน ใช่ค่ะ เรารู้สึกเหมือนกันว่าเรามีความพึงพอใจในกันและกัน แต่เค้าก็มีแฟนของเค้าไง แล้วเวลาเมิงทะเลาะกันก็มาปรึกษากู (ถามว่ากูเจ็บมั๊ย ปึ้กๆๆ ลงกลางใจกูเลยแหละ) เราก็ปลอบเค้าค่ะ เป็นนางเอกต้องปลอบพระเอกค่ะ แต่ยังหวังอยู่ลึกๆๆๆ ในใจว่าเมื่อไหร่จะเลิกกัน กูรอเสียบอยู่!!!
และก็เป็นเหมือนเดิม พอเค้าดีกันเราก็ยังคุยกันเหมือนเดิม บอกรักกัน บอกคิดถึงกันทุกวัน ในขณะที่เค้าก็ยังปฏิบัติตัวกับแฟนเค้าแบบแฟน และยังคงห่วงใยใส่ใจเราเหมือนเดิม หลายคนอาจสงสัยว่าเรายอมรับและทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง คือเราไม่เคยมีอะไรกัน เราคบกันในขอบเขตที่เราตกลงและวางระยะห่างของเราสองคนไว้ในขอบเขตของคำว่าพอดี ที่มีความรู้สึกพิเศษต่อกัน คอยให้คำปรึกษา คอยให้กำลังใจ คอยให้ความช่วยเหลือกัน แต่เราก็ยังหวังลึกๆ ว่าซักวันเราอาจจะได้คบกัน
และโอกาสของเรานี้ก็มาถึง เมื่อเค้าคนนั้นได้เลิกกับแฟน และในขณะเดียวกันเรากลับมีความรู้สึกว่าถึงแม้เราจะรักกันอยากเป็นแฟนกัน แต่เรากลับไม่อยากครอบครองเค้า ไม่อยากเสียเค้าไปในวันใดวันหนึ่งที่เรามีความรู้สึกไม่ตรงกันอีกต่อไป แต่ทุกวันนี้แม้เค้าจะเลิกกับแฟนมาหลายปีแล้ว แต่เค้าก็ยังไม่มีใคร ยังคงคอยดูแลเอาใจใส่เรา คอยเป็นห่วงเป็นใยกัน ให้คำปรึกษาและให้กำลังใจซึ่งกันและกัน แต่เราไม่ใช่แฟนกัน!! แบบนี้เราก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไร ...เรารู้แค่ว่าพรุ่งนี้เรายังมีกันและกัน... แล้วเพื่อนๆล่ะคะ มีประสบการณ์แบบที่เรียกว่า 'ความสัมพันธ์แบบไม่มีชื่อเรียก' ยังไงกันบ้างคะ มาแชร์ประสบการณ์กันค่ะ
ปล.แท็กผิดขออภัย มือใหม่ค่ะ^^
ว่าด้วยเรื่องของ 'ความสัมพันธ์แบบไม่มีชื่อเรียก' มาแชร์ประสบการณ์กันค่ะ
ตอนแรกสับสนมากค่ะ กับสิ่งที่เป็นอยู่ แล้วพอดีเคยอ่านกระทู้หนึ่งจากในพันทิปนี่แหละค่ะจำชื่อกระทู้เต็มๆ ไม่ได้ แต่กระทู้นั้นได้อธิบายถึง 'ความสัมพันธ์แบบไม่มีชื่อเรียก' ไว้ เลยถึงบางอ้อ!!! ในที่สุดกูก็หาคำตอบให้ตัวเองจนได้ ต้องขอบคุณกระทู้นั้นมาก และขออภัยหากมีคำหยาบหลุดมาบ้าง
เยิ่นเย้อมานานละ
เมื่อประมาณ 4-5 ปีที่แล้วความสัมพันธ์ของเราเริ่มมาจากคำว่าเพื่อน เพื่อนที่รวมตัวกันได้จากเฟซบุ๊ค แรกเริ่มเราไม่ได้สนิทกันหรอกค่ะ แต่คุยๆ กันในกลุ่มมาเรื่อยๆๆ จนเริ่มสนิทกับทุกๆ คน สนิทกันเร็วมากกว่าตอนพวกเมิงเรียนด้วยกันอีกแหน่ะ ตอนแรกก็แชทกลุ่ม เริ่มมาเป็นแชทเดี่ยวคุยกันสองคน แชทไปแชทมาอ้าว
และก็เป็นเหมือนเดิม พอเค้าดีกันเราก็ยังคุยกันเหมือนเดิม บอกรักกัน บอกคิดถึงกันทุกวัน ในขณะที่เค้าก็ยังปฏิบัติตัวกับแฟนเค้าแบบแฟน และยังคงห่วงใยใส่ใจเราเหมือนเดิม หลายคนอาจสงสัยว่าเรายอมรับและทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง คือเราไม่เคยมีอะไรกัน เราคบกันในขอบเขตที่เราตกลงและวางระยะห่างของเราสองคนไว้ในขอบเขตของคำว่าพอดี ที่มีความรู้สึกพิเศษต่อกัน คอยให้คำปรึกษา คอยให้กำลังใจ คอยให้ความช่วยเหลือกัน แต่เราก็ยังหวังลึกๆ ว่าซักวันเราอาจจะได้คบกัน
และโอกาสของเรานี้ก็มาถึง เมื่อเค้าคนนั้นได้เลิกกับแฟน และในขณะเดียวกันเรากลับมีความรู้สึกว่าถึงแม้เราจะรักกันอยากเป็นแฟนกัน แต่เรากลับไม่อยากครอบครองเค้า ไม่อยากเสียเค้าไปในวันใดวันหนึ่งที่เรามีความรู้สึกไม่ตรงกันอีกต่อไป แต่ทุกวันนี้แม้เค้าจะเลิกกับแฟนมาหลายปีแล้ว แต่เค้าก็ยังไม่มีใคร ยังคงคอยดูแลเอาใจใส่เรา คอยเป็นห่วงเป็นใยกัน ให้คำปรึกษาและให้กำลังใจซึ่งกันและกัน แต่เราไม่ใช่แฟนกัน!! แบบนี้เราก็ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าอะไร ...เรารู้แค่ว่าพรุ่งนี้เรายังมีกันและกัน... แล้วเพื่อนๆล่ะคะ มีประสบการณ์แบบที่เรียกว่า 'ความสัมพันธ์แบบไม่มีชื่อเรียก' ยังไงกันบ้างคะ มาแชร์ประสบการณ์กันค่ะ
ปล.แท็กผิดขออภัย มือใหม่ค่ะ^^