ขออนุญาตแย้งบางความเห็นนะครับ

ทางโลกกับทางธรรมถูกแยกกันโดยเด็ดขาดครับ ดังนั้นหลายๆคนที่ประสบความสำเร็จทางโลกไม่ได้การันตีความสำเร็จทางธรรมเลยแม้แต่น้อย หรือคนที่ล้มเหลวทางโลกก็ไม่ได้เป็นดัชนีชี้วัดว่าไปทางธรรมแล้วจะล้มเหลวเหมือนกัน

ขืนใช้แนวคิดแบบนี้ชาวไร่ชาวสวนที่อยู่แบบพอเพียงแต่เป็นผู้มีศรัทธามากมีความเพียรมากมีปัญญามากไม่ต้องบวชกันพอดีซิครับเพราะบวชไปก็ล้มเหลวไม่ได้เรื่อง หรือถ้าเอานักธุรกิจ นักประดิษฐ์ ผู้บริหาร ฯลฯ มาบวชก็คงบรรลุธรรมกันหมดเพราะประสบความสำเร็จทางโลกกันมาแล้วทั้งนั้นดังนั้นทางธรรมจึงสำเร็จไปด้วย... ผมว่ามันไม่ถูกครับ

ลองดูกรณีศึกษาจากครูบาอาจารย์ก็ได้ครับ...

หลวงปู่มั่นท่านก็ลูกชาวนา
หลวงปู่ชาท่านก็ลูกชาวสวน
หลวงปู่ขาวท่านก็บวชเพราะเมียมีชู้
อาจารย์ทองรัตน์ท่านก็ยากจนมาก่อน
หรือจะเอาหนักกว่านั้นก็ย้อนไปถึงพระองคุลีมาลที่ท่านถึงขั้นเป็นโจร
(ลองคิดกลับด้านด้วยการเอาพวกบิลเกตส์ มาร์คซักเกอเบิร์ค หรือแม้แต่ทักษิณมาบวช... ผมยังนึกไม่ออกเลยนะว่ามันจะออกมาเหลี่ยมไหนนะ อาจจะดีหรืออาจจะกลายเป็นเณรคำหมายเลขสองก็บอกยากครับ เพราะเหตุการณ์มันยังไม่ได้เกิด)

แล้วจะเอาดัชนีทางโลกมาวัดทางธรรมได้อย่างไรละครับ??

ดังนั้นมันไม่ได้สำคัญครับว่าเราทำอะไรมาก่อน(อดีต) หรือเราบวชเพราะอะไร(เหตุ) มันสำคัญตรงที่ว่าบวชไปแล้วรู้หน้าที่ตามฐานะหรือป่าวต่างหากครับ(ปัจจุบัน) ไม่ว่าจะเข้ามาสู่พระพุทธศาสนาด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม แต่ถ้าปฏิบัติตัวตามสิกขาบททั้งหลายด้วยความเคร่งครัด... ผมว่าเท่านี้ก็เหลือแหล่ที่คู่ควรกับการเป็น "พระแท้" แล้วครับ

เราอยู่กับปัจจุบันน่าจะดีที่สุดนะครับ