ผมรอ....

รอดูความล้มเหลวล่มจมของซองชาอ๊ก
รอวันที่พระเอกได้แก้แค้นให้สาสม
รอดูฉากนางรองยั่วยวน แสดงจริตกรี๊ดกร๊าด เร้าอารมณ์
รอความสาสมใจที่ควรจะเกิดขึ้น หลังจากได้เห็นจุดจบของตัวโกง

แต่ไม่เป็นไปตามนั้นสักข้อ คนแต่งทรยศต่อความคาดหวังของผม

ผมลุ้น......

ลุ้นว่าพี่ชายที่จริงไม่ได้ฆ่าคนตาย
ลุ้นจะได้เห็นสองคนฟันฝ่าอุปสรรคความรักแบบไม่ต้องแคร์ใคร
ลุ้นว่าพระเอกจะถามคนร้ายตอนสัมภาษณ์ ว่าทำไมต้องทำกับครอบครัวข้า
ลุ้นในอีกหลายฉากหลายบทตอนที่ผมคาดหวังว่าละครเรื่องนี้จะสร้างความสะใจให้เหมือนความรู้สึกที่ได้ตอนผมดูละครหลังข่าวกับแม่

แต่ท้ายสุดคนแต่งตลบหลังผม..... หมดกัน

ขอบคุณนะครับ คนเขียน
.... คุณหักหลังผมได้ feel good มากๆ

ผมเริ่มหันมามองความคิดตัวเองว่า สิ่งที่รอที่คาดหวัง ล้วนแต่เป็นด้านลบ ที่ผ่านมาผมดูละครไทยบ้างเทศบ้างจุดจบของตัวร้ายมักน่าสมเพชและบางครั้งก็ร้ายแรงจนเกินสมเหตุ (แต่ก็สร้างความสะใจนักแล) แต่กับเรื่องนิ้ ผมต้องกลับมามองในอีกแง่มุมหนึ่งว่า ในความเป็นคน ย่อมหนีบ่วงกรรมของตนไปไม่พ้น แต่อย่างน้อยก็ควรได้รับโอกาสได้ปลดบ่วงในใจตนเอง เพื่อที่ว่า แม้ในการรับกรรมนั้นจะทุกข์แต่ยังกลับมานับถือตนเองได้ เพราะคนที่ไม่สามารถนับถือได้แม้แต่ตนเอง คือคนที่ชีวิตไม่มีอะไรแล้วจริงๆ

ดัลโพ ได้ให้โอกาสที่ยิ่งใหญ่มากๆแก่ชาอ๊ก ในขณะเดียวกันเขาก็ให้โอกาสแก่ตัวเองด้วย
เราได้เห็นมุมมองความคิดของดัลโพที่เชื่อมั่นในความจริงและสิ่งที่ถูกต้อง เพราะสองสิ่งนี้ไม่ว่าเราจะพยายามกลบ ซ่อนเร้นอย่างไร ในที่สุดแล้ว ก็ต้องแสดงออกมาให้เห็นในสักวัน

ผมรักงานของผู้เขียนบทท่านนี้ มาตั้งแต่เรื่อง  I hear your voice ผมนับถือการแสดงของพระเอกคนนี้ มาตั้งแต่เรื่องแรกที่เห็นเขา Dr.Stranger  นี่เป็นเหตุผลแรกที่ติดตามโดยไม่ลังเล แต่ตอนนี้ผมชื่นชมทุกหน่วยทุกฝ่ายที่สร้างละครเรื่องนี้มา ที่มองไกลไปถึงประเทศชาติบ้านเมืองเขา ที่สื่อบ้านเขาสำนึกต่อส่วนรวมและเป็นส่วนหนึ่งในการสร้างเบ้าหลอมให้กับคนของชาติ

ผมหวังว่า ในสักวัน ผมจะได้เห็น สื่อประเทศเรา สำนึกต่อสังคมส่วนรวมแบบนี้ แน่นอนว่า ถ้านึกถึงเรตติ้ง ข่าวสารหรือเรื่องราวที่สนองต่อความอยากรู้ และความสะใจขายได้ดีกว่า แต่ผมมั่นใจว่า คำพูดของดัลโพที่ชาอ๊กยกมาสอนนักศึกษาสื่อสารมวลชนในตอนท้ายเรื่อง เป็นสิ่งที่ต้องตอบให้ได้

เรื่องราวที่อยากรู้ กับเรื่องที่ต้องรู้
มวลชนเลือกรับสิ่งใดก่อนกัน