หลายคนที่ลาออกจากงานประจำมาทำธุรกิจส่วนตัว คิดว่าพวกเขาไม่รู้ว่าตัวเองชอบทำอะไรมากกว่า เลยหลงทาง?

เช่นนาย กอ จริงๆแล้ว รักการทำกิจกรรม A แต่เขาค้นหาตัวเองไม่เจอ เขาเรียนมหาวิทยาลัยจบก็ไปทำงาน ทำงานเพราะอยากมีเงินมาใช้จ่ายจุนเจือ ทำไปสักพักเขาเริ่มไม่ชอบงาน แต่รู้ว่ามันทำเงินมาซื้อของที่เขาอยากได้ (บ้าน รถ เงินเลี้ยงสาว ตั๋วดูหนัง ฯลฯ)เขาจึงทำต่อไป ผ่านไปหลายปี สุดท้ายของต่างๆที่ซื้อมาก็ไม่มีความหมายเขายังไม่มีความสุข รุ้สึกว่าชีวิตไม่เติมเต็ม เป็นหนังที่ไม่จบ ภาพจิ๊กซอที่ต่อไม่ครบ จึงลาออกจากงานประจำเพื่อมาประกอบธุรกิจส่วนตัว  เอาเงินก้อนจำนวนมากมาลงทุนในธุรกิจที่เคยแต่ได้ยิน อ่านในเนต ในนิตยสารแต่ไม่เคยทำมาก่อนเลย โดยบอกกับตัวเองว่าเป็นนายตัวเอง เป็นอิสระ  (จริงๆแล้ว แม่ค้าผักในตลาด คนเก็บขวดขาย หรือหลายๆอาชีพถ้าจะบอกว่าเป็นนายตัวเอง มีอิสระก็ได้เหมือนกัน ) เขาจึงมาเปิดร้านกาแฟ รายได้กลับลดลงจากงานประจำพอสมควร ความเสี่ยงกลับเพิ่มขึ้น แต่เขาปลอบใจตัวเองว่า ไม่เป็นไร เป็นนายตัวเอง มีอิสระ เป็นเจ้าของกิจการ สุดท้ายเขาก็ขายกาแฟต่อไปจนแก่ และก็จากโลกนี้ไปอย่างเหงาๆ งงๆ

นี่คงคล้ายกับชีวิตใครหลายๆคน ถ้าสังเกตดูให้ดี นาย กอ นี่ เขาค้นหาตัวเองไม่เจอ เขาจึงเป็นแบบที่กล่าวมาไล่มาเรื่อยๆ ปัญหาทั้งหมดมาจากการค้นหาตัวเองไม่เจอ ถ้าเขารู้ตั้งแต่แรกว่าเขารักการทำกิจกรรม A และได้ทำอาชีพนั้น เขาคงไม่ต้องจากไปแบบเหงาๆ งงๆ

SAD BUT TRUE  ที่เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงของใครหลายคน  ลาออกจากงานประจำมาทำธุรกิจส่วนตัว  เป็นทางออกที่ถูกต้องจริงหรือ ?





หลายคนที่ลาออกจากงานประจำมาทำธุรกิจส่วนตัว คิดว่าพวกเขาไม่รู้ว่าตัวเองชอบทำอะไรมากกว่า เลยหลงทาง?