ฉันก็แค่ผู้หญิงคนนึง น่าตาธรรมดาๆ ฐานนะก็พออยู่ได้ไม่ได้ลำบากแต่ก็ไม่ถึงกับสบาย การเรียนก็แค่ผ่านๆ ตอนนี้อยู่ป.ตรี ก็มีผู้ชายแวะไปเวียนมาบ้าง
เริ่มแรกเลยนะคะ ดิฉันเป็นคนบุคลิคเรียบร้อย และเป็นเด็กดีมาเสมอ จนกระทั่งเริ่มมีแฟนคนแรกตอนอยู่ ม.4 หลังจากนั้นคบกันได้ประมาณหนึ่งปี พฤติกรรมแย่ แม่กับพ่อเลยอยากให้เลิกคบกับแฟนและหันมาตั้งใจเรียนเหมือนเดิน ตอนนั้นอัดอึดและลำบากใจพอสมควร จึงปรึกษากับแฟนว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไร แต่สุดท้ายคำตอบที่ได้ความว่างปล่าว เค้าร้องไห้ฟูมฟาย บอกยังไงก็
ไม่ยอมเลิกไม่ยอมห่าง ยังไงก็ขาดเราไม่ได้ สุดท้ายเราก็ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรดีขึ้น ยิ่งคบกันก็ยิ่งแย่ และเค้าก็พยายามรุกเราตลอด กอดมั่ง หอมมั่ง จูบ และเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆตามการเวลา(เรื่องนี้พ่อแม่ไม่รู้ค่ะ) แต่เราก็ปฎิเสธตรงนั้นมาโดยตลอด จนกระทั่งถึงวันที่พ่อแม่ทนไม่ได้บอกให้เราเลิกกันโดยเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นต้องออกจากโรงเรียนและแต่งงานกัน ถึงแม้ฝ่ายชายจะยินยอมและโอเคมาก แต่โดยส่วนตัวยังอยากมีอนาคตที่ดีกว่านี้ จะตัดสินใจเลิกกับแฟน แต่ตัดใจไม่ขาดก้เลยแอบคบกัน จนกระทั่งอยู่ม.6มีโอกาสไปเที่ยวด้วยกันโดยที่ผู้ใหญ่ไม่รู้และเราก็ค้างด้วยกันจนกระทั้งมีอะไรกัน หลังจากนั้นเพียงแค่หนึ่งอาทิตย์ พ่อแม่รู้ว่าเรายังแอบเจอกันท่านโกรธเรามาก จนห้ามออกไปไหน และยึดโทรศัพท์เราไว้เลย พอมีโอกาสเราก็แอบเอาโทรศัพท์ของแม่โทรหาแฟนทันทีและบอกเรื่องทั้งหมดและคำสุดท้ายที่พูดกับเขาคือ"ช่วงนี้เราห่างๆกันหน่อยนะ"เพียงแค่นั้นแหละเขาก็พูดสวนกลับมาทันทีว่า
"ห่างกันทำไม เลิกกันเลยไม่ดีกว่าหรอ" เราอึ้งมากไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ เสียใจมากจริงๆ แต่ก็ตอบไปว่า อืม เลิกก็เลิก คำถามมากมายในหัวที่ผ่านมาคืออะไร ที่คบกันเพราะเรื่องแค่นี้เองหรอ ? หลังจากที่เขาได้ในสิ่งที่เขาต้องการ เราก็ไม่มีค่าอะไรอีกเลยใช่ไหม?
หลังจากนั้นมาเราก็ไม่คบใครอีกเลยจนกระทั้งอยู่ปีสาม ได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง อายุเยอะกว่าหน้าที่การงานดี เป็นทหาร(ยศ. สท)ประจำการอยู่สามชายแดนใต้ เรารู้จักกันเกือบปีละ ทุกครั้งที่เขาจะกลับบ้านเขามักจะพูดจากดีกว่าปกติ ประมาณว่าคิดถึง อยากเจอ อยากกอด อยากอยู่ด้วย ประมาณนี้แต่เรากลัวประวัติซ้ำรอยเราจึงไม่ยอมเจอเค้าซักที จนกระทั้งมีโอกาสเพราะไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรไปบอกเขาแล้ว จึงไปเจอกับเค้าแต่ก่อนเจอกันนั้นเขาขออยู่ด้วย เพราะ...(ร้อยแปดเหตุผลที่ผู้ชายเค้าใช้กันนั่นแหละ)... แต่โชคดีที่เราอยู่หอหญิงผู้ชายเข้าไม่ได้จึงรอดตัวไปอย่างสวยงาม แต่เขาก้ยังไม่ละความพยายามโดยการบอกจะเช่าโรงแรมแล้วให้เราไปอยู่ด้วย แต่เราไม่ไป หลังจากนั้นเขาก็หายไปจากชีวิตเราเลย แล้วเราก็งง สงสัย ค้างคา ว่าหายไปเพราะอะไร เราโทรหาเค้านะ แต่ปลายสายไม่ใช่กลับเป็นน้องชายเค้าแล้วบอกเราว่า ให้เลิกยุ่งกับพี่ชายเขา เพราะพี่เขาเป็นคนไม่ดี ไม่คู่ควรกับเราหรอก ตอนแรกก็งงๆนะ แต่ตามนั้นไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่ง(ในใจก็คิดนะละว่า เพราะเขาไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการหรอ ?) แต่หลังจากนั้นไม่นาน ไม่ถึงอาทิตย์เลยด้วยซ้ำ ผู้ชายคนนั้นก็เปิดตัวแฟนใหม่พร้อมรูปสวีท กอด จุบ หวานแหวนกะแฟน เราก็แอบเคืองนิดๆนะ แต่ชั่งเหอะ
หลังจากนั้นผ่านไปประมาณสามเดือน ก็รู้จักผู้ชายคนนึงเราคุยกันได้ไม่ถึงเดือนเดือน เขาก็นัดเจอ บอกเลยว่าชอบเค้าจริงๆ ก็เลยไปเจอเขาง่ายๆ แค่คิดว่าไปทานข้าวด้วยกัน แล้วก็ไปเที่ยวเล่นด้วยกัน ตามที่ตกลงกันไว้ แต่สำหรับเขากลับคิดว่าเราเป็นแค่ ผญ อย่างว่า แต่ก่อนหน้านี้เขาบอกเราว่าเขาชอบเรามากๆอยากเจออยากมาหา อยากไปกินข้าวด้วนกัน ตอนแรกก็คิดว่าเค้าดีนะ คือเขามาหาและเปิดโรงแรมอยู่เอง แต่พอเจอกันแล้วก็เริ่มออกอาการ พยายามชวนเราไปอยู่ด้วย แต่เราก็ไม่ยอมหรอกนะ แต่รู้เท่าไม่ถึงการณ์จริงๆ จึงยอมเข้าโรงแรมกับเขา เพราะว่าเขาอยากจะอยากของไปเก็บ เราก้ช่วยเขาถือของไปนะ ไม่ได้รู้อะไรเลย พอเก็บของเสร๊จเขาก็นอนดุทีวี เรารู้สึกแปลกๆแต่อีกใจก็คิดว่าคงไม่มีอะไรมั้งจึงไม่ได้อะไรเลย แล้วออกไปอยู่นอกระเบียงเพื่อความสบายใจ และแล้วเขาก็มาดึงเราเข้าไปในห้องพร้อมกับล๊อดประตูปิดไฟ เขาบอกว่าเขาง่วง นอนเป็นเพื่อนเขาหน่อย อันนี้เรารู้ละว่ามันไม่ใช่ ก็คิดว่าจะอยู่ว่าจะหนียังไง กระเป๋าพกของเราอยู่ไหน จะหายังไง ไม่ให้เขารู้ตัว แต่ยังไม่ทันไร เขาผลักเราให้นอนและพยายามขืนใจเราจนสำเร็จ เราโกรธมาก แม้ว่าเขาจะขอโทษแต่เราก็ไม่เอาอะไรทั้งนั้นแล้วเขามาส่งเรากลับห้อง วันนั้นเราร้องไห้แทบเป็นทรมานยิ่งกว่าแฟนบอกเลิกอีก ทำอะไรไม่ได้เลย มีภาพนั้นติดตาอยู่ตลอดกินไม่ได้นอนไม่หลับ คือร้องไห้จนหลับ ตื่นมาก้ร้องไห้อีก จนถึงตีหนึ่งเลย และไม่รู้ว่าจะหยุดได้ยังไง ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ก็
เปิดเฟส พอดีเจอรุ่นพี่คนนึงเคยจีบเราตอนปีหนึ่งละ หน้าตาดีมาก เจ้าชู้ เราก็เลยไม่สนใจ แต่ก็คุยกันเรื่อยๆเหมือนเป็นพี่เป็นน้องกัน และในวันนั้นเราจึงตัดสินใจทักเฟสพี่เขาไปเพื่อคุยอะไรๆให้สบายใจขึ้น เพราะปกติมีปัญหาก็ปรึกษาเขาตลอด แต่เขาคงแปลกใจอ่ะแหละ ทักมาต้องมีปัญหา และก้จิง แต่ครั้งนี้เราพูดไม่ถูกไม่รู้พูดอะไรยังไงเพราะเป็นเรื่องที่น่าอายมากสำหรับเรา เราจึงเงียบๆและร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งพี่เขาโทรมา เราพยายามเก็บอาการแล้วนะแต่พี่เขาก็จับผิดได้ง่ายๆแหละ เพราะแทบจะหยุดร้องไห้ไม่ได้เลย เขาเองก้ทำเหมือนเป็นห่วงไม่อยากให้อยู่คนเดียว สุดท้ายชวนกันไปข้างนอก เราเองก็ไม่อยากอยู่คนเดียวจึงขอให้พี่เขาพาเราไปขี่รถเล่น แต่เขากลับพาเราไปที่ห้องของเขา ก็พยายามพูดคุยอะไรให้เราฟังจนสบายใจขึ้นมากแล้วก็เผลอหลับไป พอรู้ตัวอีกทีคือเขานอนทับ จนเราหายใจไม่ออก ดิ้นก้ไม่ได้ ผลักก็ไม่ออก พอลืมตาขึ้นมาแบบเบลอก็เจอรอยยิ้มหวานๆ เคลิ้มไปกับเขาอย่างง่ายดาย ถึงแม้ความรู้สึกที่ได้รับจะโอเค แต่ก็อย่างว่านะ เราก็รู้สึกแย่อยู่ด้วยจึงทำตัวออกห่างจากพี่เขาเหมือนปกตินั่นแหละ แต่ก็จากกันด้วยดี เพราะพี่เขาเองก็มีแฟนแล้ว แต่ถ้ามองอีกมุมก่อนหน้านี้ พี่เขาจะคอยอยู่ข้างๆเราและคอยให้คำปรึกษาเราตลอด แม้เราจะไม่ค่อยสนใจเขาก็ตาม แต่เขาก็ยังแวะเวียนมาทักทายบ้างอะไรบ้าง แต่หลังจากวันนั้นเขาก็หายไปเลย
ผ่านไปหลายเดือน เราก็รู้จักกับผู้ชายคนนึง เรามองแค่ผิวเผินเราคิดว่าเราชอบเขา แล้วเขาก็เทคแคร์อย่างดีตลอด อยากได้อะไรหาให้ จนเราตกลงเป็นแฟนกัน แล้วอยู่ด้วยกันตามโอกาส จนมีอะไรกันครั้งนึง แล้วหลังจากนั้น เขาก็เปลี่ยนไป แค่เวลายังไม่มีให้เลย น้อยใจมาก ขนาดเราจะไปต่างประเทศเขายังไม่อะไรเลย แล้วมาบอกว่ารักว่าหวง เราก็ไม่เขาใจเหมือนกัน พอเราไปอยู่ต่างประเทศ เราก็ห่างกันเหลือเกิน โทรหาก็ไม่ได้ ทักไลน์ก็ไม่ตอบ ถามว่าทำอะไรอยู่ ดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกมส์ แบบนี้มันคงไม่ใช่แล้วล่ะสำหรับเรา จึงพยายามตัดใจจากเขา และบังเอิญมีคนรู้จักอีกคนนึง เขาจะคอยทักคอยถามความเป็นอยู่เราเสมอๆแต่เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา แล้วบอกเขาเสมอๆว่าไม่ได้คิดอะไร แม้จะรุ้ว่าเขามีใจให้ก็ตาม จนเวลาผ่านไปสี่เดือน ถึงเวลาที่เราต้องกลับไทย เรายังติดต่อกับแฟนอยู่บ้าง แม้ว่าเขาไม่สนใจเราเลย เมื่อถึงไทยแล้วคนแรกที่เราโทรหาก็คือแฟน แต่เสียงปลายสายไม่ดีใจเลย เฉยชามาก แต่ก็ยังบอกให้เรารอเขาอยู่ตรงนั้น(สนามบิน)เพราะเขามาหาเราในวันพรุ่งนี้ คิดดูเหอะแทนที่เขาจะมารอเรา เพราะเราเองก็บอกเขาแล้วว่าจะกลับวันไหน เนี่ยอะไรจะให้เรารอคนที่ไม่เคยสนใจเราทั้งวันทั้งเพื่ออะไร ?? เราจึงตัดใจจากเขาตั้งแต่นั้นมา
แล้วก็เลือกที่จะอยู่คนเดียว(โสด) โดยไม่มองใครอีกเลย แต่ก็มีคุยๆอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรมาก เราก็บอกทุกคนตรงๆนะ ว่าเราไม่มีใจ ไม่ได้จริงจัง ไม่ได้ให้ความหวังใครเลย เพราะเรายังไม่พร้อมที่จะมีใคร แต่ทุกคนที่เข้ามาเหมือนจะไม่เข้าใจเราเลย เขาทำตัวสนิทกับเรา บอกกับเราว่าเข้าใจ ยังไงก็ไม่ยอมไปไหนไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม
แต่สุดท้ายสิ่งที่ทุกคนทำไว้กับเราก่อนจากกัน คือเรื่องอย่างว่าทั้งนั้น เอาจริงๆเลยนะ เราโดน ข่มขืนมาแล้วสองครั้งจากคนสองคนหลังจากเราเลิกกับแฟนคนที่สอง เพียงเพราะเหตุผลที่ว่าเขารักเรา เขาอยากมีเราอยู่ด้วย และเมื่อเราโกรธ เขาก็ไม่ได้พยายามง้อหรือตื้อเราเหมือนก่อนหน้านี้เลย หลังจากเหตุการณ์นั้น เขาก็ตัดใจจากเราได้ง่ายๆ และหายไปจากชีวิตเราเลย จริงๆทุกครั้งที่เกิดเรื่องเราอยากแจ้งความนะ เราอยากเอาเรื่องเหมือนกัน ยอมรับว่าโกรธมาก เสียใจมาก เสียความรู้สึกจริงๆ แต่เราไม่กล้า เรากลัว เราอาย และอะไรๆหลายๆอย่าง จนตอนนี้เราอยู่ปี4ละ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าระยะเวลาที่ผ่านมาแค่ปีกว่าๆ หลังจากที่เลิกกับแฟนคนแรก เราจะเคยมีอะไรกับใครมากมายขนาดนี้ เรารู้สึกแย่มากจริงๆ สิ่งที่เรารักเราหวง สิ่งเราอยากไว้ให้ผู้ชายที่เรารัก กลับโดนทำลายไปง่ายๆ เพราะอะไร เพราะเราโง่เอง หรือว่าอะไร ตอนนี้เราไม่กล้ามองผู้ชายคนไหนดีอีกแล้ว เราไม่อยากคุยกับใครเลยจริงๆ เรารู้สึกกลัวไปหมด จะคุยกับก็ระแวงไปหมด กลัวว่าคนที่เข้ามา จะเหมือนคนก่อนหน้านี้ ...
เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเรา เราจึงอยากรู้เหลือเกินว่าทำไมทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเรา ต้องทำแบบนี้กับเรา หรือ ว่าพวกเขาจะทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคน จะมีใครที่เคยโดนอย่างเราบ้าง แล้วเราควรจะแก้ปัญหานี้ได้ยังไง เราไม่อยากให้ใครมาทำแบบนี้กับเราอีกแล้ว เราอยากเก็บไว้ให้คนที่เรารัก คนที่เขาเห็นคุณค่าในตัวเราและต้องการเราจริงๆ แต่หากเค้ารู้เรื่องนี้ขึ้นมา เขาจะรับได้ไหม เขาจะรักเราไหม เราจะมีโอกาสรักใครได้อีกรึป่าววว อยากรู้จริงๆ ... ???? แม้ว่าเราจะพยายามบอกตัวเองทุกครั้งว่าอย่ารักใครอีก ต้องอยู่คนเดียวให้ได้ แม้มันจะเหงาบ้างอะไรบ้าง แต่บางครั้งเราก็ยังรู้สึกว่าอยากมีใครสักคน เหมือนกัน แม้ว่ามันจะเป็นหวังที่เลือนลางเหลือเกิน ....
ทำไมเราต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วย เพราะเราโง่ หรือผู้ชายนิสัยไม่ดี ??
เริ่มแรกเลยนะคะ ดิฉันเป็นคนบุคลิคเรียบร้อย และเป็นเด็กดีมาเสมอ จนกระทั่งเริ่มมีแฟนคนแรกตอนอยู่ ม.4 หลังจากนั้นคบกันได้ประมาณหนึ่งปี พฤติกรรมแย่ แม่กับพ่อเลยอยากให้เลิกคบกับแฟนและหันมาตั้งใจเรียนเหมือนเดิน ตอนนั้นอัดอึดและลำบากใจพอสมควร จึงปรึกษากับแฟนว่าจะแก้ปัญหานี้อย่างไร แต่สุดท้ายคำตอบที่ได้ความว่างปล่าว เค้าร้องไห้ฟูมฟาย บอกยังไงก็ไม่ยอมเลิกไม่ยอมห่าง ยังไงก็ขาดเราไม่ได้ สุดท้ายเราก็ยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรดีขึ้น ยิ่งคบกันก็ยิ่งแย่ และเค้าก็พยายามรุกเราตลอด กอดมั่ง หอมมั่ง จูบ และเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆตามการเวลา(เรื่องนี้พ่อแม่ไม่รู้ค่ะ) แต่เราก็ปฎิเสธตรงนั้นมาโดยตลอด จนกระทั่งถึงวันที่พ่อแม่ทนไม่ได้บอกให้เราเลิกกันโดยเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นต้องออกจากโรงเรียนและแต่งงานกัน ถึงแม้ฝ่ายชายจะยินยอมและโอเคมาก แต่โดยส่วนตัวยังอยากมีอนาคตที่ดีกว่านี้ จะตัดสินใจเลิกกับแฟน แต่ตัดใจไม่ขาดก้เลยแอบคบกัน จนกระทั่งอยู่ม.6มีโอกาสไปเที่ยวด้วยกันโดยที่ผู้ใหญ่ไม่รู้และเราก็ค้างด้วยกันจนกระทั้งมีอะไรกัน หลังจากนั้นเพียงแค่หนึ่งอาทิตย์ พ่อแม่รู้ว่าเรายังแอบเจอกันท่านโกรธเรามาก จนห้ามออกไปไหน และยึดโทรศัพท์เราไว้เลย พอมีโอกาสเราก็แอบเอาโทรศัพท์ของแม่โทรหาแฟนทันทีและบอกเรื่องทั้งหมดและคำสุดท้ายที่พูดกับเขาคือ"ช่วงนี้เราห่างๆกันหน่อยนะ"เพียงแค่นั้นแหละเขาก็พูดสวนกลับมาทันทีว่า"ห่างกันทำไม เลิกกันเลยไม่ดีกว่าหรอ" เราอึ้งมากไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ เสียใจมากจริงๆ แต่ก็ตอบไปว่า อืม เลิกก็เลิก คำถามมากมายในหัวที่ผ่านมาคืออะไร ที่คบกันเพราะเรื่องแค่นี้เองหรอ ? หลังจากที่เขาได้ในสิ่งที่เขาต้องการ เราก็ไม่มีค่าอะไรอีกเลยใช่ไหม?
หลังจากนั้นมาเราก็ไม่คบใครอีกเลยจนกระทั้งอยู่ปีสาม ได้รู้จักกับผู้ชายคนนึง อายุเยอะกว่าหน้าที่การงานดี เป็นทหาร(ยศ. สท)ประจำการอยู่สามชายแดนใต้ เรารู้จักกันเกือบปีละ ทุกครั้งที่เขาจะกลับบ้านเขามักจะพูดจากดีกว่าปกติ ประมาณว่าคิดถึง อยากเจอ อยากกอด อยากอยู่ด้วย ประมาณนี้แต่เรากลัวประวัติซ้ำรอยเราจึงไม่ยอมเจอเค้าซักที จนกระทั้งมีโอกาสเพราะไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไรไปบอกเขาแล้ว จึงไปเจอกับเค้าแต่ก่อนเจอกันนั้นเขาขออยู่ด้วย เพราะ...(ร้อยแปดเหตุผลที่ผู้ชายเค้าใช้กันนั่นแหละ)... แต่โชคดีที่เราอยู่หอหญิงผู้ชายเข้าไม่ได้จึงรอดตัวไปอย่างสวยงาม แต่เขาก้ยังไม่ละความพยายามโดยการบอกจะเช่าโรงแรมแล้วให้เราไปอยู่ด้วย แต่เราไม่ไป หลังจากนั้นเขาก็หายไปจากชีวิตเราเลย แล้วเราก็งง สงสัย ค้างคา ว่าหายไปเพราะอะไร เราโทรหาเค้านะ แต่ปลายสายไม่ใช่กลับเป็นน้องชายเค้าแล้วบอกเราว่า ให้เลิกยุ่งกับพี่ชายเขา เพราะพี่เขาเป็นคนไม่ดี ไม่คู่ควรกับเราหรอก ตอนแรกก็งงๆนะ แต่ตามนั้นไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่ง(ในใจก็คิดนะละว่า เพราะเขาไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการหรอ ?) แต่หลังจากนั้นไม่นาน ไม่ถึงอาทิตย์เลยด้วยซ้ำ ผู้ชายคนนั้นก็เปิดตัวแฟนใหม่พร้อมรูปสวีท กอด จุบ หวานแหวนกะแฟน เราก็แอบเคืองนิดๆนะ แต่ชั่งเหอะ
หลังจากนั้นผ่านไปประมาณสามเดือน ก็รู้จักผู้ชายคนนึงเราคุยกันได้ไม่ถึงเดือนเดือน เขาก็นัดเจอ บอกเลยว่าชอบเค้าจริงๆ ก็เลยไปเจอเขาง่ายๆ แค่คิดว่าไปทานข้าวด้วยกัน แล้วก็ไปเที่ยวเล่นด้วยกัน ตามที่ตกลงกันไว้ แต่สำหรับเขากลับคิดว่าเราเป็นแค่ ผญ อย่างว่า แต่ก่อนหน้านี้เขาบอกเราว่าเขาชอบเรามากๆอยากเจออยากมาหา อยากไปกินข้าวด้วนกัน ตอนแรกก็คิดว่าเค้าดีนะ คือเขามาหาและเปิดโรงแรมอยู่เอง แต่พอเจอกันแล้วก็เริ่มออกอาการ พยายามชวนเราไปอยู่ด้วย แต่เราก็ไม่ยอมหรอกนะ แต่รู้เท่าไม่ถึงการณ์จริงๆ จึงยอมเข้าโรงแรมกับเขา เพราะว่าเขาอยากจะอยากของไปเก็บ เราก้ช่วยเขาถือของไปนะ ไม่ได้รู้อะไรเลย พอเก็บของเสร๊จเขาก็นอนดุทีวี เรารู้สึกแปลกๆแต่อีกใจก็คิดว่าคงไม่มีอะไรมั้งจึงไม่ได้อะไรเลย แล้วออกไปอยู่นอกระเบียงเพื่อความสบายใจ และแล้วเขาก็มาดึงเราเข้าไปในห้องพร้อมกับล๊อดประตูปิดไฟ เขาบอกว่าเขาง่วง นอนเป็นเพื่อนเขาหน่อย อันนี้เรารู้ละว่ามันไม่ใช่ ก็คิดว่าจะอยู่ว่าจะหนียังไง กระเป๋าพกของเราอยู่ไหน จะหายังไง ไม่ให้เขารู้ตัว แต่ยังไม่ทันไร เขาผลักเราให้นอนและพยายามขืนใจเราจนสำเร็จ เราโกรธมาก แม้ว่าเขาจะขอโทษแต่เราก็ไม่เอาอะไรทั้งนั้นแล้วเขามาส่งเรากลับห้อง วันนั้นเราร้องไห้แทบเป็นทรมานยิ่งกว่าแฟนบอกเลิกอีก ทำอะไรไม่ได้เลย มีภาพนั้นติดตาอยู่ตลอดกินไม่ได้นอนไม่หลับ คือร้องไห้จนหลับ ตื่นมาก้ร้องไห้อีก จนถึงตีหนึ่งเลย และไม่รู้ว่าจะหยุดได้ยังไง ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ก็เปิดเฟส พอดีเจอรุ่นพี่คนนึงเคยจีบเราตอนปีหนึ่งละ หน้าตาดีมาก เจ้าชู้ เราก็เลยไม่สนใจ แต่ก็คุยกันเรื่อยๆเหมือนเป็นพี่เป็นน้องกัน และในวันนั้นเราจึงตัดสินใจทักเฟสพี่เขาไปเพื่อคุยอะไรๆให้สบายใจขึ้น เพราะปกติมีปัญหาก็ปรึกษาเขาตลอด แต่เขาคงแปลกใจอ่ะแหละ ทักมาต้องมีปัญหา และก้จิง แต่ครั้งนี้เราพูดไม่ถูกไม่รู้พูดอะไรยังไงเพราะเป็นเรื่องที่น่าอายมากสำหรับเรา เราจึงเงียบๆและร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งพี่เขาโทรมา เราพยายามเก็บอาการแล้วนะแต่พี่เขาก็จับผิดได้ง่ายๆแหละ เพราะแทบจะหยุดร้องไห้ไม่ได้เลย เขาเองก้ทำเหมือนเป็นห่วงไม่อยากให้อยู่คนเดียว สุดท้ายชวนกันไปข้างนอก เราเองก็ไม่อยากอยู่คนเดียวจึงขอให้พี่เขาพาเราไปขี่รถเล่น แต่เขากลับพาเราไปที่ห้องของเขา ก็พยายามพูดคุยอะไรให้เราฟังจนสบายใจขึ้นมากแล้วก็เผลอหลับไป พอรู้ตัวอีกทีคือเขานอนทับ จนเราหายใจไม่ออก ดิ้นก้ไม่ได้ ผลักก็ไม่ออก พอลืมตาขึ้นมาแบบเบลอก็เจอรอยยิ้มหวานๆ เคลิ้มไปกับเขาอย่างง่ายดาย ถึงแม้ความรู้สึกที่ได้รับจะโอเค แต่ก็อย่างว่านะ เราก็รู้สึกแย่อยู่ด้วยจึงทำตัวออกห่างจากพี่เขาเหมือนปกตินั่นแหละ แต่ก็จากกันด้วยดี เพราะพี่เขาเองก็มีแฟนแล้ว แต่ถ้ามองอีกมุมก่อนหน้านี้ พี่เขาจะคอยอยู่ข้างๆเราและคอยให้คำปรึกษาเราตลอด แม้เราจะไม่ค่อยสนใจเขาก็ตาม แต่เขาก็ยังแวะเวียนมาทักทายบ้างอะไรบ้าง แต่หลังจากวันนั้นเขาก็หายไปเลย
ผ่านไปหลายเดือน เราก็รู้จักกับผู้ชายคนนึง เรามองแค่ผิวเผินเราคิดว่าเราชอบเขา แล้วเขาก็เทคแคร์อย่างดีตลอด อยากได้อะไรหาให้ จนเราตกลงเป็นแฟนกัน แล้วอยู่ด้วยกันตามโอกาส จนมีอะไรกันครั้งนึง แล้วหลังจากนั้น เขาก็เปลี่ยนไป แค่เวลายังไม่มีให้เลย น้อยใจมาก ขนาดเราจะไปต่างประเทศเขายังไม่อะไรเลย แล้วมาบอกว่ารักว่าหวง เราก็ไม่เขาใจเหมือนกัน พอเราไปอยู่ต่างประเทศ เราก็ห่างกันเหลือเกิน โทรหาก็ไม่ได้ ทักไลน์ก็ไม่ตอบ ถามว่าทำอะไรอยู่ ดูหนัง ฟังเพลง เล่นเกมส์ แบบนี้มันคงไม่ใช่แล้วล่ะสำหรับเรา จึงพยายามตัดใจจากเขา และบังเอิญมีคนรู้จักอีกคนนึง เขาจะคอยทักคอยถามความเป็นอยู่เราเสมอๆแต่เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขา แล้วบอกเขาเสมอๆว่าไม่ได้คิดอะไร แม้จะรุ้ว่าเขามีใจให้ก็ตาม จนเวลาผ่านไปสี่เดือน ถึงเวลาที่เราต้องกลับไทย เรายังติดต่อกับแฟนอยู่บ้าง แม้ว่าเขาไม่สนใจเราเลย เมื่อถึงไทยแล้วคนแรกที่เราโทรหาก็คือแฟน แต่เสียงปลายสายไม่ดีใจเลย เฉยชามาก แต่ก็ยังบอกให้เรารอเขาอยู่ตรงนั้น(สนามบิน)เพราะเขามาหาเราในวันพรุ่งนี้ คิดดูเหอะแทนที่เขาจะมารอเรา เพราะเราเองก็บอกเขาแล้วว่าจะกลับวันไหน เนี่ยอะไรจะให้เรารอคนที่ไม่เคยสนใจเราทั้งวันทั้งเพื่ออะไร ?? เราจึงตัดใจจากเขาตั้งแต่นั้นมา
แล้วก็เลือกที่จะอยู่คนเดียว(โสด) โดยไม่มองใครอีกเลย แต่ก็มีคุยๆอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรมาก เราก็บอกทุกคนตรงๆนะ ว่าเราไม่มีใจ ไม่ได้จริงจัง ไม่ได้ให้ความหวังใครเลย เพราะเรายังไม่พร้อมที่จะมีใคร แต่ทุกคนที่เข้ามาเหมือนจะไม่เข้าใจเราเลย เขาทำตัวสนิทกับเรา บอกกับเราว่าเข้าใจ ยังไงก็ไม่ยอมไปไหนไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม แต่สุดท้ายสิ่งที่ทุกคนทำไว้กับเราก่อนจากกัน คือเรื่องอย่างว่าทั้งนั้น เอาจริงๆเลยนะ เราโดน ข่มขืนมาแล้วสองครั้งจากคนสองคนหลังจากเราเลิกกับแฟนคนที่สอง เพียงเพราะเหตุผลที่ว่าเขารักเรา เขาอยากมีเราอยู่ด้วย และเมื่อเราโกรธ เขาก็ไม่ได้พยายามง้อหรือตื้อเราเหมือนก่อนหน้านี้เลย หลังจากเหตุการณ์นั้น เขาก็ตัดใจจากเราได้ง่ายๆ และหายไปจากชีวิตเราเลย จริงๆทุกครั้งที่เกิดเรื่องเราอยากแจ้งความนะ เราอยากเอาเรื่องเหมือนกัน ยอมรับว่าโกรธมาก เสียใจมาก เสียความรู้สึกจริงๆ แต่เราไม่กล้า เรากลัว เราอาย และอะไรๆหลายๆอย่าง จนตอนนี้เราอยู่ปี4ละ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าระยะเวลาที่ผ่านมาแค่ปีกว่าๆ หลังจากที่เลิกกับแฟนคนแรก เราจะเคยมีอะไรกับใครมากมายขนาดนี้ เรารู้สึกแย่มากจริงๆ สิ่งที่เรารักเราหวง สิ่งเราอยากไว้ให้ผู้ชายที่เรารัก กลับโดนทำลายไปง่ายๆ เพราะอะไร เพราะเราโง่เอง หรือว่าอะไร ตอนนี้เราไม่กล้ามองผู้ชายคนไหนดีอีกแล้ว เราไม่อยากคุยกับใครเลยจริงๆ เรารู้สึกกลัวไปหมด จะคุยกับก็ระแวงไปหมด กลัวว่าคนที่เข้ามา จะเหมือนคนก่อนหน้านี้ ...
เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเรา เราจึงอยากรู้เหลือเกินว่าทำไมทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเรา ต้องทำแบบนี้กับเรา หรือ ว่าพวกเขาจะทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคน จะมีใครที่เคยโดนอย่างเราบ้าง แล้วเราควรจะแก้ปัญหานี้ได้ยังไง เราไม่อยากให้ใครมาทำแบบนี้กับเราอีกแล้ว เราอยากเก็บไว้ให้คนที่เรารัก คนที่เขาเห็นคุณค่าในตัวเราและต้องการเราจริงๆ แต่หากเค้ารู้เรื่องนี้ขึ้นมา เขาจะรับได้ไหม เขาจะรักเราไหม เราจะมีโอกาสรักใครได้อีกรึป่าววว อยากรู้จริงๆ ... ???? แม้ว่าเราจะพยายามบอกตัวเองทุกครั้งว่าอย่ารักใครอีก ต้องอยู่คนเดียวให้ได้ แม้มันจะเหงาบ้างอะไรบ้าง แต่บางครั้งเราก็ยังรู้สึกว่าอยากมีใครสักคน เหมือนกัน แม้ว่ามันจะเป็นหวังที่เลือนลางเหลือเกิน ....