ผู้หญิงเราก็ทุกข์ใจกับความไม่ชัดเจนของผู้ชายเป็นนะ

เราคุยกับรุ่นพี่มาได้ปีครึ่งแล้วค่ะ ช่วงปีแรกรุ่นพี่เอาใจใส่มากๆ โปรชั่นเพียบพร้อม คอยแวะเวียนมาหา ตามฉบับคุณผู้ชาย
พอวันเวลาผ่านไป..ผ่านไป ทุกอย่างดูเริ่มจืดจางลง การพบเจอน้อยครั้งนัก การโทรคุยอย่าพูดถึงเลย เฮ้อออ
ตอนนี้เราไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกันแน่ คุยไลน์กันทุกวันแค่อรุณสวัสดิ์ ฝันดี และคำถามเล็กๆน้อยๆ จากที่เขาคอยตาม
กลับเป็นเราที่ต้องคอยตาม คอยถามว่าว่างไหมไปเที่ยวกัน เราทำทุกอย่างให้เขาด้วยใจ แม้ว่าของขวัญที่ให้ไปแต่ละชิ้น
จะไม่มีมูลค่าอะไรมากมาย แต่เราตั้งใจทำด้วยมือและความรัก เราก็ไม่รู้ว่ามันจะส่งไปถึงเขาหรือเปล่า
ทุกครั้งที่ออกไปเที่ยวกัน เขาดูแลเราอย่างดี เป็นวันที่เรามีความสุขมากๆ
ตอนนี้เราเริ่มท้อกับความไม่ชัดเจน ความลังเลของเขา เพราะเรายังไม่ดีพอหรอ เขาถึงยังไม่มั่นใจในตัวเรา
เรามักคอยให้เขาทักมา บางทีก็อยากเล่นตัวบ้างอะไรบ้างพยายามไม่ทักหาเขาก่อน แต่ใจก็สั่งให้ทักไปอยู่เรื่อย
จริงๆ เราคิดว่าคำว่าแฟนอาจจะไม่ต้องรีบร้อนอะไร แต่เราอยากให้เขาแสดงออกให้มันชัดเจนกว่านี้
ถ้าปากพูดได้ดั่งใจก็คงจะดี เราร้องไห้มาหลายคืนแล้ว มันอึดอัดเหลือเกิน ใจนึงก็อยากเดินออกไป แต่อีกใจก็ยังทำใจไม่ได้
....วาเลนไทน์นี้เขายังไม่เอ่ยถึงเลยว่าอยากจะเจอกัน ....  

เราควรจะทำตัวยังไงดีนะ  มีใครอยู่ในสภาวะแบบเราแชร์ๆ กันค่ะ อย่างน้อยก็อุ่นใจมีเพื่อน
แต่ก็ไม่อยากให้ใครอยู่ในสภาวะที่แสนทรมานนี้เลย
ปล.ขอให้ทุกคนสมหวังกับวาเลนไทน์ที่จะถึงนี้นะ