เป็นติ่งเป็นง่ายน่ะ แต่ทำไมถึงเลิกยากล่ะ😢

ยอมรับน่ะว่าเมื่อก่อนอ่ะเราก็ชอบไอดอลเกาหลีอยู่เหมือนกัน ชอบมาหลายวงมากทั้งชาย-หญิง แต่ก็แค่ฟังเพลงดูเอ็มวีต่างๆ นานา เท่านั้นเอง คำว่า “ติ่งคืออะไร” เราไม่รู้จัก แต่พอมาวันหนึ่ง มีวงน้องใหม่เกิดขึ้น ครั้งแรกที่ได้ฟังเพลงของพวกเขา เราก็ไม่ได้คิดอะไรเลย เพลงที่ปล่อยออกมาน่ากลัวด้วยซ้ำไป ตอนนั้นเรากลัววงนี้มากจนไม่กล้าดูเอ็มวีเลย จนวันหนึ่งโดนน้องบังคับดู เราก็ไม่ดูอ่ะแต่ฟังเสียง แล้วสักพักก็เลยเงยหน้าขึ้นมาดู อื้อหื้อออ ปะเลย😉 พอได้ดูเอ็มวีครั้งแรก ครั้งต่อๆไปก็มา เวลาผ่านไปแค่ไม่กี่วันไม่น่าเชื่อว่าเราจะชื่นชอบวงนี้ได้มากเท่านี้ จากวันนั้นมาจนวันนี้เกือบสามปีแล้วที่เราเอาแต่เกาะวงนี้ไม่ไปไหน ทั้งๆที่ก็มีวงใหม่เกิดขึ้นน่ะ หน้าตาดี มีคุณภาพกันทุกคนเราอยากหยุดชอบวงนี้ ก็เลยคิดว่าการชอบวงอื่นอาจจะทำให้เราไม่ชอบวงนี้ แต่เปล่าเลยเราชอบวงอื่นได้ไม่เกินอาทิตย์ ก็กลับมาตามติดชีวิตวงเดิม ตอนแรกเราก็คิดน่ะว่าเราอาจจะแค่ชอบคนหน้าตาดีไหม? เพราะวงนี้หน้าตาดีๆทั้งนั้น ทั้งวงเราเมนอยู่คนเดียวน่ะ แต่วันหนึ่งมันก็ดันเกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้นกับเมมเบอร์ในวง ตอนนั้นเราตกใจมาก ทั้งที่ไม่ใช่เมนเรา แต่เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เราแทบเป็นบ้า นั่งอยู่เฉยๆน้ำตาก็ไหลออกมาเองไม่มีการสะอื้นใดๆมีแค่น้ำตาที่ไหล ก่อนจะนอนก็ร้องไห้ ตื่นนอนก็ร้องไห้ ข้าวก็กินไม่ลง จนพ่อจับสังเกตได้ พ่อเรานี้แทบนั่งไม่ติดเก้าอี้ไม่อยากให้เราอยู่คนเดียวกลัวเราฟุ้งซ้าน เราเป็นแบบนี้อยู่เกือบสองอาทิตย์ พอเริ่มทำใจได้ก็เกิดเรื่องขึ้นมาอีก เราก็ซึมๆลงบ้าง จนเรื่องที่ไม่คาดฝันมากๆเกิดขึ้น ตอนนั้นวงเมนเราเขาจะมาเปิดคอนที่ไทย ตอนนั้นเราดีใจมากกก มันเป็นครั้งแรกที่เราจะได้เจอกับเมนเรา เราเตรียมพร้อมทุกอย่างแม้กระทั่ง “การโกหกพ่อกับแม่” แต่จู่ๆ เมนของเราก็ออกมาบอกว่าตัวเองป่วยมาไม่ได้แล้ว ตอนนั้นเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะถึงเมนเรามาไม่ได้ยังมีเมมเบอร์อีกตั้งสิบคนที่มาได้ แต่พออ่านข้อความจบ อ่านซ้ำๆหลายๆรอบ เรากลับร้องไห้ออกมา ร้องแบบสะอื้นหนักเลย หลังจากนั้น ผ่านวันเกิดเราไปไม่ถึงห้าวันเมนเราก็บอกว่าออกจากวงแล้ว หลังจากที่เจอเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่งกับการโดนซ้ำแผลเดิมเราก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง กลับกันเรากลับร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับญาติเสีย พอมาถึงตอนนี้เราลองมองย้อนกลับไปดูว่าที่ผ่านมา “ตัวเรากำลังทำอะไรอยู่” ตลอดเวลาที่ผ่านมา “เราให้ความสนใจกับใครก็ไม่รู้” มากไปหรือเปล่า? อยู่ๆก็ร้องไห้ออกมาเพราะใครก็ไม่รู้? กลับกันตอนที่ พ่อแม่เข้าโรงพยาบาลเรากลับ “ไม่เคยร้องไห้สักครั้ง” ในขณะที่เราร้องไห้ เอาแต่พร่ำเพ้อว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับวงเมนเรา “ตอนนั้นเราเห็นพ่อกับแม่ทำหน้าแบบอึดอัดมาก แต่เราเลือกที่จะไม่ใส่ใจ” ไม่ใช่เราว่าการเป็นติ่งไม่ดีน่ะ แต่เรามันงี่เง่ามากเกินไป ไม่ใช่เพราะวงเมนมีปัญหาถึงอยากที่จะปล่อยมือ แต่เมื่อเรากลับมาคิดดูดีๆแล้ว “เราทำไปเพื่ออะไร?” ครอบครัวไม่ได้กีดกัน แต่ที่เราทำมันเยอะเกินลิมิตตัวเองเราเลยอยากหยุด แต่เราไม่รู้ว่าต้องหยุดยังไง เราหยุดตัวเองไม่ได้ จนบ้างครั้งเราคิดว่าเราอาจจะบวชสักพักจะดีไหม? เมื่อเราคิดจะหยุดเมื่อไหร่ เราก็จะรู้สึกรักเมนมากขึ้นเรื่อยๆ จนเลยมาถึงตอนนี้เรายังหยุดไม่ได้เลย😭😭😭😭😭😭 เราควรทำไงดี…