ในวันที่ฉันเป็นตัวของตัวเองฉันพบว่า

หลังจากลดสถานะ คนๆหนึ่งเหลือแต่เพื่อนเท่านั้น
วันนี้ฉันก็ได้แสดงสิ่งที่เป็นตัวของฉันเอง
ฉันพบว่าฉันมีความสุขในแบบที่ตัวเองเป็น
ไม่ต้องเสแสร้งหรือแกล้งทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวฉัน
ฉันหัวเราะเสียงดังเท่าที่คนมีความสุขจะทำได้

และสิ่งที่พบ คือ
ระยะห่างที่คนสองคนห่างกันมากขึ้น
ระยะห่างที่ใกลกว่าเดิม
ระยะห่างที่เราเป็นได้แค่เพื่อเท่านั้นจริงๆ
จริงอยู่ฉันยังทำใจไม่ได้เท่าไหร่
แต่ฉันรู้ว่าตอนนี้ตัวฉันเองสับสน
ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง ยังงงๆ กับสิ่งที่บอกออกไป
ฉันไม่รู้ว่าเค้าคิดยังไง
แต่สิ่งที่ฉันคิดคือ ฉันต้องอยู่ให้ได้
ฉันไม่อยากอยู่กับคนเห็นแก่ตัว
ที่มองเห็นแต่ความสุขของตัวเองเท่านั้น

ฉันเหนื่ยนะ เหนื่อยมากๆด้วย
ตอนนี้ร้องไห้ก็ร้องไม่ออก
หัวเราะก็หัวเราะไม่ได้
เวลาอยู่คนเดียวแล้วมันฟุ้งซ่าน
เวลาอยู่กับคนอื่นๆ ก็หัวเราะ
เหนื่อยนะ เหนื่อยจริงๆ

หรือระยะนี้เค้าเรียกว่าระยะทำใจ
มีความสุขที่ได้บอก
และเหนื่อยที่ต้องแกล้งทำให้ทุกคนเห็นว่ามีความสุข

ทำไมฉันต้องแบกรับความรู้สึกนี้ไว้คนเดียวด้วย